οι ΣΤΕΛΙΟΣ ΕΛΛΗΝΙΑΔΗΣ & ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΥΛΙΚΑΚΟΣ τα λένε στο ραδιόφωνο

Όπου ακούς πολλά κεράσια βάσταγε μικρό καλάθι. Η σοφή αυτή παροιμία τού λαού επαληθεύτηκε για μιαν ακόμη φορά στην εκπομπή του Στέλιου Ελληνιάδη στο ραδιοσταθμό του ΣΥΡΙΖΑ «Στο Κόκκινο», την Πέμπτη 20/10.

Παρένθεση. Σύντροφοι, παλαιά η ονομασία τού σταθμού σας μπορεί κάτι να σήμαινε (για κάποιους, για όποιους), αλλά τώρα δεν σημαίνει απολύτως τίποτα. Όχι «στο κόκκινο», αλλά ούτε καν «στο εμπριμέ»… Κλείνει η παρένθεση.

Κάθισα λοιπόν ν’ ακούσω, από το δίκτυο (γιατί το ραδιόφωνο το ξεσφραγίζω μόνο στις καλοκαιρινές διακοπές, όταν βγαίνω από τη χώρα…) την (σχεδόν) ωριαία εκπομπή του Στέλιου Ελληνιάδη «Ντέφι» (θυμάται το λαϊκό περιοδικό των 80s ο Ελληνιάδης, που ήταν αρχισυντάκτης), στην οποίαν καλεσμένος ήταν ο Δημήτρης Πουλικάκος. Γενικώς απογοήτευση. Και από τη ροή της εκπομπής και από το περιεχόμενό της…

Στέλιος Ελληνιάδης

Κατ’ αρχάς, και σε σχέση με τη ροή, ο ραδιοφωνικός λόγος και των δύο, και του Ελληνιάδη και του Πουλικάκου, είναι σαν να πηγαίνεις με το… ποδήλατο, για να μην πω με το κάρο… Οι άνθρωποι μιλάνε λες και βρίσκονται σε καφενείο, σε στυλ... βρε δε βαριέσαι αδελφέ. Σαν να τους ακούν δυο-τρεις δηλαδή και όχι μερικές χιλιάδες ή δεκάδες χιλιάδες (δεν ξέρω πόση είναι η ακροαματικότητα τού «εμπριμέ»). Ερωτήσεις που τραβάνε, απαντήσεις το ίδιο αργά να ξεδιπλώνονται και συχνά με χρονοκαθυστέρηση, εξηγήσεις και επεξηγήσεις επί επεξηγήσεων, εξυπνάδες, αμπελοφιλοσοφίες, τσιτάτα, αφορισμοί, μια αχρείαστη ελευθεριότητα, εν ολίγοις ένας λόγος έτσι αρθρωμένος, ώστε να αφορά μάλλον… σε καθυστερημένους (δεν εννοώ διανοητικά). Παρότι, προσωπικώς, τρέχω με χίλια, άντεξα ν’ ακούσω τους… καθυστερημένους, προσδοκώντας πως κάποια στιγμή θα βρεθώ μπροστά στην έκπληξη. Σε κάτι που θα έχει ζουμί, και δεν θα κρύβεται πίσω από κοινοτοπίες.
Λοιπόν, έπρεπε να φθάσουμε στο εικοστό πέμπτο λεπτό τής on line εκπομπής (μέσα και τα δελτία, όπως και οι διαφημίσεις), για ν’ ακούσω κάτι που να μου κάνει μια μικρή εντύπωση.

Δημήτρης Πουλικάκος

Ο Πουλικάκος είπε πως ξεκίνησε να ασχολείται με τη μουσική όταν ήταν 24 ετών, το 1967 και πως τότε δεν ήταν εύκολο να ξεκινήσεις νωρίτερα (όπως σήμερα ας πούμε), γιατί ήταν και το στρατιωτικό και τέτοια… Παραμύθια. Όταν ο ντράμερ των Teenagers Κώστας Παυλόπουλος ήταν 11 χρονών το 1966, όταν ο Βαγγέλης Παπαθανασίου, ο Πασχάλης, ο Αντώνης Βαρδής και εκατοντάδες άλλοι έπαιζαν σε γκρουπ από τα 17-18 τους (και νωρίτερα), ο Πουλικάκος είχε ξεμείνει από «εφηβικά καύσιμα», όταν άρχισε να ασχολείται με το ροκ.

Ενώ επαναλαμβάνονται οι γνωστές βλακείες περί Beatles και Rolling Stones (με τις νοικοκυρές, που θα άφηναν ένα τραγούδι των Beatles στο ραδιόφωνο, ενώ ένα τραγούδι των Stones θα το έκλειναν!) φτάνουμε στο 38 λεπτό, για να μάθουμε πως ο Πουλικάκος είχε δει στην Αγγλία τους Pink Floyd (έτσι ακούμε), την πρώτη και τη δεύτερη φορά που παίξανε εκεί (το 1966), ενώ στο 38:40 ακούμε πως θα πήγαινε προς Ινδία με κάτι ξένους, ερχόμενος οδικώς από Λονδίνο και πως στην Ελλάδα είχαν σκοπό να κάνουν κάποια στάση, μια βδομάδα-δέκα μέρες, αλλά τους πρόλαβε η δικτατορία. Παλαιά [Ποπ & Ροκ, 1980] είχε πει πως «κάτσαμε λίγο παραπάνω απ’ ό,τι υπολογίζαμε στην Ελλάδα, γιατί είχε πάθει βλάβη το αυτοκίνητο και ώσπου να φτιαχτεί έγινε το πραξικόπημα και κλείσανε τα σύνορα». Μιαν άλλη εκδοχή δηλαδή. Τέλος πάντων… λεπτομέρειες…

Πιο κάτω, στο 39:40, μαθαίνουμε πως ο δημοσιογράφος Γιάννης Αλεξίου σε κάποιο πρόσφατο κείμενό του «πέθανε» τον Πουλικάκο. Δεν εξεπλάγην ούτε απ’ αυτό, γιατί το ήξερα. Είχα διαβάσει το χαζό κείμενο του Αλεξίου στο ogdoo.gr, το οποίο επιγραφόταν «Καλλιτέχνες σε φτώχεια» [σ.σ.!!], με υπότιτλο «Oι περιπτώσεις φτασμένων καλλιτεχνών (σ.σ. Μπάστερ Κήτον, Γιαννούλης Χαλεπάς, Κώστας Χατζηχρήστος… τρέχα γύρευε δηλαδή…) που όταν πέρασε η εποχή τους είχαν τραγικό τέλος λόγω φτώχειας». Ανάμεσά τους δε και ο Πουλικάκος… Σαχλαμάρες.

Ο Αλεξίου δεν έχει ακούσει τους στίχους του Άκη Πάνου που λένε... «τη φτώχεια που μας έχει γονατίσει/ τη νιώθω μεγαλύτερη ντροπή». Γιατί αν τους είχε ακούσει, δεν θα έγραφε ένα τέτοιο βλακώδες κείμενο, που συνενώνει τη… ροκ δημοσιογραφία με τα μεσημεριανάδικα. Αλλά καλά να πάθει. Η... ροκ δημοσιογραφία.

Στο 42:50 μαθαίνουμε πως οι Sounds ήταν «λίγο πιο ψυλλιασμένοι» από τους άλλους της ποπ (Πασχάλης, Charms, Idols…) και πως οι MGC «πήραν τον κακό δρόμο» (Ελληνιάδης), καθώς παίζανε τα πιο ψαγμένα, τα πιο ροκ. Ο Πουλικάκος επιβεβαιώνει λέγοντας πως… ήμασταν εκείνοι για τους οποίους λέγανε οι γονείς να μην μας κάνουνε παρέα (τα παιδιά τους). Τώρα, για το αν γράφανε ολημερίς και ολονυχτίς οι Μοντέρνοι Ρυθμοί για τους ακίνδυνους MGC, και για το αν τους κάνανε και εξώφυλλο (όταν ήταν στο γκρουπ ο Πουλικάκος) δεν τρέχει τίποτα…

Φθάνουμε στο 47 λεπτό. «Τώρα δεν είναι λίγο παράδοξο» ρωτάει ο Ελληνιάδης «ότι όλη αυτή η σκηνή, το ροκ στην Ελλάδα των sixties, αναπτύσσεται επί χούντας»;

O Πουλικάκος λέει πως οι… «έντεχνοι» τραβάγανε ζόρια, γιατί είχαν ελληνικό στίχο, τον άκουγαν οι χουντικοί και αν ήταν αριστερός (ο στίχος) τούς μαζεύανε. Όταν, όμως, έμπαιναν στο κλαμπάκι ποιους στίχους ν’ ακούγανε; Συγχρόνως, όμως (λέει πάντα ο Πουλικάκος) οι χουντικοί εκμεταλλεύονταν την κατάσταση και σαν μόδα. Όμως ο αριστερός, τότε, δεν ήταν μόδα. Δεν είναι εύκολο ν’ ακολουθήσεις μια μόδα που θα σε βασανίζουν, που θα σε στέλνουνε στα νησιά κι από ’δω από ’κει. Σωστά είναι αυτά.

Ο Πουλικάκος ουσιαστικά μιλάει για τον ανύπαρκτη προοδευτική κοινωνική παρέμβαση του ελληνικού ροκ της εποχής (’67-’68), εστιάζοντας στην «εσωτερική επανάσταση» και στην «ατομική σωτηρία» (έτσι τα λέει). Χοντρικά, πως όποιος έπαιζε ροκ το έκανε μόνο για τον εαυτό του. Σωστό τον βρίσκω κι εδώ! Καθώς για τα υπόλοιπα, τα γενικότερα, τα κοινωνικά να πούμε, ήταν οι Αριστεροί (αυτό το λέω εγώ), εκείνοι που προσπαθούσαν να βγάλουν τα κάστανα από τη φωτιά.

Παρακάτω, βεβαίως, δεν ξεχνά να υποστηρίξει τα γνωστά... αντιαριστερά παραμύθια, μιλώντας για τη σοβαροφάνεια της Αριστεράς έναντι του «χορού» ή των «χρωμάτων»(!), για να παρέμβει ο Ελληνιάδης μιλώντας για την καταδιωκόμενη Αριστερά και πως τέλος πάντων είχε πολλά ελαφρυντικά (η Αριστερά της εποχής). Σωστό. Αλλά δεν επρόκειτο, ακριβώς, για ελαφρυντικά.

Στο 49:40 μαθαίνουμε για το λόμπι των οικοδόμων, που κάνανε… bullying στους μαλλιάδες, μυρίζουμε το λιβάνι από το θυμιάτισμα της νεολαίας, πριν τελειώσουμε με διάφορες αμπελοφιλοσοφίες καφενείου και όχι ραδιοφώνου. Το πιο καλό, εδώ, το λέει ο Πουλικάκος πάντως, όταν μιλάει για την επαναστατική Κούβα ως δείγμα μιας άλλης «κατάστασης» τα τελευταία 100 χρόνια, παρά τις όποιες δυσκολίες.

Αν ήμουν σήμερα ραδιοφωνατζής, γιατί κάποτε ήμουν, θα έκανα δέκα φορές καλύτερη εκπομπή, αν είχα καλεσμένο τον Δημήτρη Πουλικάκο. Έτσι νομίζω.
(Αν και αποκλείεται να ερχόταν, αφού προτιμά να με βρίζει).