Αυτόν το μήνα γιορτάζουμε! 20 χρόνια δισκορυχείον, 7 χρόνια on line δισκορυχείον, 2.000.000+ χτυπήματα…

Ήταν Οκτώβριος του 1996, όταν το δισκορυχείον, ως τίτλος και στήλη, έκανε για πρώτη φορά την εμφάνισή του μέσα από τις σελίδες τού Jazz & Τζαζ. Ήταν το τεύχος #43.

Σε μιαν εποχή όπου το CD ήταν, πια, κυρίαρχο είχα σκεφθεί την ύπαρξη μιας στήλης που να είναι αφιερωμένη στο βινύλιο, γράφοντας κάποια λόγια για επισκιασμένους, γενικώς, δίσκους (και όχι μόνον τζαζ), που θα είχαν όμως ένα ιδιαίτερο άρωμα, μιαν ιδιαίτερη αξία (καλλιτεχνική εννοώ). Τον τίτλο –αν και δεν μπορώ να θυμηθώ, τώρα, πολλές λεπτομέρειες– πρέπει να τον «κατέβασα» αμέσως. Μου ήρθε… Και «κάθισε» μια χαρά… Για 17 ολόκληρα χρόνια!

Το πρώτο δισκορυχείον, εκείνο τον Οκτώβρη του 1996, ήταν αφιερωμένο στους Βρετανούς Spontaneous Music Ensemble και στο LP τους “The Source - From And Towards” [Tangent] από το 1971. Θα ακολουθούσαν τους επόμενους μήνες ανάλογα κείμενα για το “Maledetti” των Area, το άλμπουμ «Ο Μίμης Πλέσσας παίζει Philicorda», το “Side Trips” των Kaleidoscope, το “Output” του Wolfgang Dauner, το “Pianos Puzzle” του Georges Arvanitas, τη συλλογή «6 Κλαρίνα που Άφησαν Εποχή στην Ελλάδα» [Venus], το “The Savage Young Beatles”, το OST “Brewster McCloud” (από τη φοβερή ταινία τού Robert Altman), το “Scraps” των Steve Lacy Sextet, το “La Strada dei Successi” του Domenico Modugno, το “Bluebird Blues” του Sonny Boy Williamson… πριν καταλήξουμε με το “Anthology” των Embryo, τον Ιούλιο/ Αύγουστο του 2013.

Ενδιαμέσως, βεβαίως, είχα πάρει την απόφαση να εμφανίσω και στο δίκτυο, πια, το δισκορυχείον…

Δεν φοβάμαι την τεχνολογία, αλλά δεν είμαι και από τους πρώτους που θα υιοθετήσουν το οτιδήποτε (και όχι μόνον τεχνολογικό). Έχω τους δικούς μου ρυθμούς, θέλω το χρόνο μου για ν’ αποφασίσω τι μου χρειάζεται πραγματικά και τι όχι. Έτσι, και παρότι κάθισα μπροστά από κομπιούτερ, για πρώτη φορά το φθινόπωρο του 1983 στο Πολυτεχνείο, σ’ έναν γιγαντιαίο UNIVAC τρυπώντας κάρτες, και παρότι απέκτησα PC για πρώτη φορά το 1987-88 (έναν AMSTRAD 6128) προγραμματίζοντας σε DOS, δεν ήμουν από τους πρώτους που… πληκτρολόγησε κείμενα για τη μουσική, καθότι μέχρι το 1998-99 προτιμούσα το χειρόγραφο. Επίσης, παρότι παρακολουθούσα την κίνηση των blogs από την αρχή της φάσης, το 2004-05, και παρότι φίλοι με παρότρυναν από τότε, ώστε να κάνω κι εγώ κάτι ηλεκτρονικό... δεν ενέδιδα. Το αποφάσισα, όμως, τελικά τον Σεπτέμβριο του 2009 (22/9), όταν είπα… ας πάει πια και το παλιάμπελο, ας βγούμε και ηλεκτρονικά για να δούμε τι θα γίνει… Και έγιναν πολλά και ωραία πράγματα…

Κι αυτό είναι κάτι από τα... σωθικά μας

Κατ’ αρχάς, και λόγω να-το-πούμε ιδιοσυγκρασίας, όταν ασχολούμαι με κάτι ασχολούμαι σοβαρά. Δεν παίζω. Δεν υπήρχε περίπτωση, δηλαδή, να έλεγα «ναι» στο on line και να το έβλεπα χαλαρά. Ήταν κάτι παραπάνω από σίγουρο δηλαδή πως θα έκανα ανάρτηση κάθε μέρα, και επίσης πως θα ήμουν όσο χρειαζόταν μαχητικός, λέγοντας όσα ήθελα να πω δίχως φόβο, αλλά με πάθος. Έγινε… Γίνεται…

...όπως κι αυτό βεβαίως

Το διαδικτυακό πλέον δισκορυχείον ξεκίνησε σιγά-σιγά, όπως κάθε τι στα πρώτα του βήματα, καλύπτοντας όμως στην πορεία χώρους. Από τα 10.000 χτυπήματα τον μήνα, τον Μάιο του 2010, έχουμε φθάσει αισίως τα 47.000 και προχωράμε… Σ’ αυτά τα χρόνια κάναμε 2721 αναρτήσεις (αυτή είναι η 2722), δεχτήκαμε 13.335 σχόλια και δημοσιεύσαμε 12.855 απ’ αυτά. Ένα ποσοστό δημοσίευσης που ξεπερνά το 96% – αρκετά υψηλό, αν σκεφθούμε πως τα σχόλια στο δισκορυχείον παραμένουν ελεύθερα, χωρίς registration (άνευ προεγγραφής δηλαδή). Κι έτσι θα συνεχίσουμε, παρά τα παρατράγουδα που δημιουργούνται κάποιες φορές… Όμως εδώ, τώρα, δεν πρόκειται να γκρινιάξουμε, γιορτάζουμε!

Ευχαριστώ, λοιπόν, από καρδιάς όλους τους φίλους και τις φίλες γι’ αυτά τα 7 χρόνια τής πολύ καλής παρέας –δεν χρειάζεται να πω πως το δισκορυχείον, χωρίς τους αναγνώστες και τους σχολιαστές του, θα ήταν κάτι πολύ λιγότερο– και υπόσχομαι να πάμε ακόμη πιο δυνατά, με νέες και ακόμη μεγαλύτερες… συγκινήσεις στο άμεσο μέλλον…

ΧΡΟΝΙΑ ΜΑΣ ΠΟΛΛΑ!