Κυριακή 30 Οκτωβρίου 2016

o ΣΤΥΛΙΑΝΟΣ ΤΖΙΡΙΤΑΣ κόντρα στις αμερικανιές και τον Brian Eno

Τον Στυλιανό Τζιρίτα τον γνωρίζω, και προσωπικά, αρκετά χρόνια – από τότε (2002) που μου είχε φέρει στο Jazz & Tζαζ το CDr των Κοψωκέφαλων. Αργότερα άκουσα κι άλλες εγγραφές του (με τους Trypanosoma, τις προσωπικές κασέτες του), ενώ διάβαζα/ διαβάζω και τα κατά καιρούς κείμενά του στο SONIK ή αλλού (δεν θυμάμαι τώρα).
Με τον Τζιρίτα έχουμε επίσης συναντηθεί σε δισκάδικα κι έχουμε συζητήσει για μουσική ή γενικότερα για θέματα που αφορούν και τη μουσική. Είναι καλός συζητητής ο Στυλιανός, υποστηρίζοντας με πάθος τα πιστεύω του – όπως πρέπει να κάνουμε όλοι. Μπορεί να διαφωνούμε ή να συμφωνούμε σε διάφορα, αλλά εγώ τώρα θέλω να πω, κυρίως, για κάποια που μας ενώνουν…
Πηγή: discogs
Κάποτε (4/12/2012) είχα γράψει, εδώ στο δισκορυχείον, κάτι για το SONIK και το αφιέρωμά του «Μισός Αιώνας Ελληνικό Ροκ» καταλήγοντας σ’ εκείνο το κείμενο ως εξής (οι εμφάσεις δικές μου):
«Υπάρχουν όμως και σωστές απόψεις στο SONIK… Λέει κάπου ο Στυλιανός Τζιρίτας, γράφοντας για το early 70s ελληνικό ροκ: “Το rock, ναι μεν έχει το χαρακτηρισμό του αποσαθρωτή[sic], αλλά κομμουνιστικό, άρα και αποδιοπομπαίο δεν είναι – ακριβώς επειδή έχει ελευθεριότητα, και όχι σαφή στόχο” και πιο κάτω πως “με τις φαβορίτες και τους οργασμούς δεν πέφτουν κυβερνήσεις (πόσο μάλλον αυταρχικές), οπότε το ταρακούνημα του Πολυτεχνείου και η έτσι κι αλλιώς διάβρωση της πολιτικής ιεραρχίας, συν το εσχατικό πραξικόπημα κατά της Κυπριακής κυβέρνησης, που οδήγησε στην κερκόπορτα για την εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο το 1974, έφερε το τέλος για τους συνταγματάρχες”. 
Τα κουτορνίθια να τα διαβάζουν αυτά, που νομίζουν ότι η “ψυχεδελική νεολαία” έκανε το Πολυτεχνείο και όχι η οργανωμένη Αριστερά. Μπράβο ρε Τζιρίτα, να σε φιλήσω! Κι ας έχεις τους Taxi και όχι τους Πελόμα Μποκιού στα καλύτερα των seventies…».
Αυτά… παλιά.

Φίλος μού είπε πως εσχάτως ο Τζιρίτας τα έχωσε στον Brian Eno για την εγκατάσταση τού “The Ship” στη Στέγη. Αν και δεν βρήκα κάπου το κείμενό του για να το διαβάσω μ’ ένα πρώτο ψάξιμο (όποιος το γνωρίζει ας μας στείλει link), θεωρώ θετικό να αντιπαραβάλλεται μιαν «άλλη άποψη», στην ποζιτιβιστική δημοσιογραφική ισοπέδωση που σχετίστηκε με το συμβάν (κυρίως από ανθρώπους που δεν κατέχουν, και που δεν έχουν ούτε μισό δίσκο τού Eno στο σπίτι τους).
Αν και δεν... λοιπόν, διάβασα εσχάτως κάτι δικό του στο popaganda (συνέντευξη τής 26/10) που μου άρεσε.
Ο Τζιρίτας ετοίμασε κάποια παράσταση (performance) στην οποία τα χώνει, εξ όσων κατάλαβα, στις «αμερικανιές» (ο τίτλος της είναι “My Life as an American – Η ζωή μου ως Έλλην”) και γι’ αυτές εξηγεί τα σχετικά. Τον ρωτά η δημοσιογράφος για τις πέντε αμερικανιές (το «πέντε», το τοπ δηλαδή, είναι κι αυτό αμερικανιά, αλλά πιθανώς ο Στυλιανός δεν το έχει σκεφτεί!) στις οποίες επιδίδονται με πάθος οι Έλληνες. Απαντά:
«Δεν θα απαριθμήσω, αλλά σαφώς πρώτο θα μπει το κτηνώδους αισθητικής ζήτημα του birthday και ως τραγουδιού αλλά και εννοιολογικής διάστασης. Και ως λαός και ως πολιτισμική ραχοκοκαλιά έχουμε διαφορετική σχέση με την έννοια του χρόνου, κάτι που έχει να κάνει όχι μόνο με τη στάση της Ορθόδοξης Εκκλησίας στα πνευματικά ζητήματα αλλά και με ένα γενικότερο ευδαιμονισμό που διακατέχει τη μεσογειακή λεκάνη, ο οποίος και απαγορεύει την καταμέτρηση του χρόνου μέχρι τη στιγμή του θανάτου, γι’ αυτό και τότε γινόμαστε τόσο δραματικοί όταν αυτή έρχεται.
Η επίσης μεγάλη “αμερικανιά”, και τολμώ να πω ότι σε αυτήν αναφέρομαι περισσότερο ως δράστης στην performance, έχει να κάνει με την ονείρωξη περί μιας αμερικάνικης ρεμπέλικης rock n’ roll διάστασης ζωής που δεν είχε καμία σχέση με το πραγματικό βίωμά μας, ασχέτως αν βοήθησε σε απίστευτο βαθμό στο να ξεφύγουμε στις δεκαετίες ’60-’70-’80 από μια λαίλαπα κακής αισθητικής που σάρωσε τον τόπο ένεκα ανυπαρξίας βιομηχανικής επανάστασης στην Ελλάδα. Αυτό αργότερα πέρασε και σε πιο mainstream επίπεδα ακροατών/ θεατών/ αναγνωστών»
.
Κατ’ αρχάς και σε σχέση με τα γενέθλια θα συμφωνήσω απολύτως. Τούρτες, κεριά που σβήνουν, “happy birthday” και άλλα θλιβερά. Πρόκειται για μια απλή γελοιότητα… εξορκισμού τού (αναπόφευκτου) τετελεσμένου, που δεν αγγίζει καθόλου τη δική μας ιδιοσυστασία. Δεν θα έπρεπε να την αγγίζει δηλαδή.
Τι να πει κανείς, όμως, όταν σε λίγο θα έχουμε μετατρέψει ακόμη και το βλακώδες Halloween σε… εθνική γιορτή; Εδώ, το κράξιμο θα πρέπει να πέσει πρώτα στα φροντιστήρια ξένων γλωσσών, που προπαγανδίζουν… γραικύλικα στα αθώα παιδάκια, οποιαδήποτε αμερικανόφερτη παπαρία.
Το καλύτερο, όμως, ο Τζιρίτας το φυλάει για το rock
Στην Ελλάδα οι πρώτοι αμερικανόπληκτοι (η γενιά του μακαρίτη σκηνοθέτη Νίκου Νικολαΐδη) ευθύνονται για την καταστροφική «μυθοποίηση» του ροκ στην Ελλάδα. 
Είναι αυτοί που νομίζουν πως για να αντιληφθείς το ροκ θα πρέπει να συμπεριφέρεσαι σαν… αμερικανάκι, εμφανίζοντας, πρωτίστως, παραβατική συμπεριφορά. Να κλέβεις αυτοκίνητα (όπως κάνανε οι πρώτοι… διδάξαντες στα τέλη του ’50), να ρίχνεις γιαούρτια, να συχνάζεις σε φλιπεράδικα και σφαιριστήρια (παλιότερα), να συμμετέχεις σε επεισόδια, να ρίχνεις ή και να τρως ξύλο (είναι κι αυτό «παράσημο»), να παίρνεις ναρκωτικά, να πίνεις σα νεροφίδα, να καβαλάς μηχανές (σαν αποχαυνωμένος... easy rider), να αποστρέφεσαι την πολιτική και τα κόμματα, να ζεις εις βάρος άλλων δίχως να δουλεύεις, να φτύνεις σαν ηλίθιος τους διάφορους θεσμούς (την οικογένεια π.χ.) κ.ο.κ.
Βεβαίως ο Τζιρίτας λέει παρακάτω πως αυτή ακριβώς η «ονείρωξη» βοήθησε στο να ξεφύγουμε από την «κακή αισθητική», που ενέσκηψε στον τόπο μετά τα sixties, επειδή δεν περάσαμε από βιομηχανική επανάσταση (όπως ισχυρίζεται). 
Τούτο, όμως, είναι ακόμη πιο σοβαρό (εγώ δεν το πολυπιστεύω αυτό) και χρειάζεται επιτόπια «ζωντανή» κουβέντα (και επεξηγήσεις), ώστε να μη χαθούμε… 
Μπορεί και να γίνει... 

23 σχόλια:

  1. Κυλησε ο τεντζερης και βρηκε το καπακι.
    ΜΦΧ
    Εμμανουηλ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. "Τι να πει κανείς, όμως, όταν σε λίγο θα έχουμε μετατρέψει ακόμη και το βλακώδες Halloween σε… εθνική γιορτή;"

    Φαντάζομαι, Φώντα, ότι αναφέρεσαι στην σύγχρονη, αμερικανική και υπερεμπορευματοποιημένη εκδοχή του Halloween και όχι στην πρωτότυπη, αρχαία Κελτική γιορτή του τέλους του θερισμού και των νεκρών που ακόμα και σήμερα γιορτάζεται με παγανιστικά έθιμα στις αγροτικές περιοχές της Ιρλανδίας.

    Επίσης,μακάρι να ήταν όλες οι "αμερικανιές" σαν τo Halloween του John Carpenter (ταινία συν soundtrack.)

    Συγνώμη για το κάπως εκτός θέματος σχόλιο και...Happy Halloween!

    Β.Α.


    Υ.Γ.: Το κείμενο του Τζιρίτα για την εγκατάσταση του Eno το είχα διαβάσει μέσω ενός κοινού facebookoφίλου. Αν μπορέσω να το ξαναβρώ θα το στείλω. Θυμάμαι ότι περιγράφει μία κατάσταση ελαφρώς ξεφτίλα, μία μόστρα με επιφάσεις υψηλής τέχνης που τελικά εξαπατούσε το κοινό (διάφοροι τύποι ηχείων και ενισχυτών μη συνδεδεμένων πυθενά διάσπαρτοι στο χώρο και ο ήχος τελικά να βγαίνει από ένα συμβατικό P.A. της πλάκας.)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. >>Φαντάζομαι, Φώντα, ότι αναφέρεσαι στην σύγχρονη, αμερικανική και υπερεμπορευματοποιημένη εκδοχή του Halloween<<

      E, ναι. Σ’ αυτό που έχει προκύψει στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια, παρότι ούτε η ιστορική/πρακτική εκδοχή του είναι κάτι που μπορεί άμεσα (άμεσα λέω) να μας αφορά. Έχουμε, αν θέλουμε, τις δικές μας χθόνιες λατρείες.
      Στην ταινία του Κάρπεντερ (και στο OST) υποκλίνομαι. Για πολλούς και διαφορετικούς λόγους.

      >>Το κείμενο του Τζιρίτα για την εγκατάσταση του Eno το είχα διαβάσει μέσω ενός κοινού facebookoφίλου.<<
      Μήπως κατέβηκε ρε παιδί μου. Δεν το βρίσκω πουθενά.

      Διαγραφή
  3. παντως εγω εμεινα στο δε σιπ περιπου 5'
    μου φανηκε μια απλη αρπαχτη χωρις ενθουσιασμο
    ευτυχως ηταν δωρεαν
    χρηστος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Η Πάτι Σμιθ είχε πει ότι σε χώρες όπως η Ελλάδα, η Ιταλία και η Ισπανία ΔΕΝ μπορεί να παιχθεί ροκ γιατί η οικογένεια παίζει συνήθως καθοιστικό ρόλο στις ζωές μας. Αυτό και μόνο είναι ενδεικτικό της λανθασμένης θεώρησης των πραγμάτων. Η πορεία των τελευταίων δεκαετιών απέδειξε ότι το ροκ είναι τόσα διαφορετικά πράγματα που εμπεριέχει και συχνά καταρρίπτει ιδεοληψίες , παραδόσεις , πεποιθήσεις με μόνους γνώμονες την άσκηση στην προσωπική ελευθερία και αυτοδιάθεση .
    Το ροκ δεν άλλαξε, ούτε και πρόκειται βέβαια να αλλάξει τον κόσμο. Έχουμε τουλάχιστον την ελπίδα ότι- πέρα από τη μουσική απόλαυση - μας βοήθησε να σκεπτόμαστε λίγο διαφορετικά και ίσως λίγο πιο ελεύθερα.
    Αλέξανδρος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Έχω την εντύπωση ότι η ροκ και η ποπ κουλτούρα στην Ελλάδα εξέφρασαν κυρίως τα μικροαστικά στρώματα της κοινωνίας μας. Κάτι για το οποίο δεν είμαι καθόλου βέβαιος ότι συνέβη σε Αγγλία και Αμερική. Ο μαλλιάς του '70 που άκουγε Sabbath μετά μανίας, ή ο πάνκης του '80 που τά 'σπαγε με Clash και Pistols, ελάχιστα αντιλαμβάνονταν τα ινδάλματά του ως γνήσια παιδιά της εργατικής τάξης που ήταν. Περισσότερο τους προσλάμβανε σαν επαναστατικές φιγούρες που τον βοηθούσαν σε ένα φαντασιακό επίπεδο να βγει από τα δικά του ταξικά όρια. Οπότε και ιδού η επαναστατικότητα του ροκ, όπως αυτή έχει προσληφθεί εν πολλοίς από τα τέλη του '60 και μέχρι τα τέλη του '80 στην Ελλάδα, γιατί μετά τα πράγματα άλλαξαν πάλι. Νομίζω ότι με αυτήν την "επαναστατικότητα" κονταροχτυπιέσαι συχνά πυκνά στα σχόλια με τους διάφορους ανωνυμοεπώνυμους φίλους και μη. Και μάλλον έχεις δίκιο. Το δικό μας πολιτισμικό στοιχείο παρέμεινε ενεργό και εναργές στους λαϊκούς δρόμους, που απευθύνονταν βασικά στην εργατική τάξη μέσα σε μια ποικιλία εκφάνσεων, όπως είναι φυσικό (από τον Μίκη και τον Τσιτσάνη μέχρι τον Ζαγοραίο και τον Διονυσίου).Με όλον αυτόν τον κόσμο δεν θα μπορούσε να έχει, ούτε είχε άλλωστε, καμία σχέση ένας αναρχοαστός όπως ας πούμε, ο συμπαθής κατά τα άλλα Νικολαϊδης. Αυτά, χωρίς να είμαι μελετητής ή ερευνητής, έτσι από ένστικτο κι από απλή ενασχόληση με το τραγούδι.

    (Για όλους τους αθεράπευτα ρομαντικούς αυτούς νοσταλγούς των πιστοποιητικών κοινωνικών φρονημάτων και η κάτωθι πιστοποίηση)
    Ο ΣΤΑΛΙΝΙΚΟΣ σχολιαστής.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Απαντήσεις
    1. Σπύρο δεν είναι αυτό το κείμενο.
      Το άλλο ήταν σκέτο "χώσιμο".

      Διαγραφή
    2. Ε, άμα τα χώνει και ο Τζιρίτας στο Eno, τότε να βρεθεί οπωσδήποτε το κείμενο!!
      Μη τυχόν και χάσουμε το ξέχεσμα του σπουδαίου Τζιρίτα στον καημένο τον Eno, που από το πολύ κατσάδιασμα δεν ξέρει που να κρυφτεί...

      Δεν ξέρω τι περιμένανε ότι θα έκανε ή τι θα έλεγε ο Eno σε μια συζήτηση 1μισης ώρας - ναι, σε αυτούς τους ξερόλες δημοσιογραφιάδες του κώλου ή τους μουσικανθρώπους που έμειναν ανικανοποίητοι αναφέρομαι - και στο τέλος άκουγες σε πηγαδάκια μια γενική ξινίλα.
      'Ισως πίστευαν ότι ο άνθρωπος θα έκανε ένα δωρεάν workshop ή θα είχε στήσει ένα σύγχρονο Wall of Sound, που λέει ο λόγος.
      Δεν ξέρω αν ήταν κάποιος εκεί που μας διαβάζει, αλλά όποιος παρέστη στην εκδήλωση και περίμενε κάτι περισσότερο από αυτό που έγινε-ειπώθηκε, ας μας τα πει καλύτερα ο ίδιος

      Διαγραφή

    3. >>Ε, άμα τα χώνει και ο Τζιρίτας στο Eno, τότε να βρεθεί οπωσδήποτε το κείμενο!!<<

      Γιατί, δεν κατάλαβα. Ο Eno είναι υπεράνω κριτικής;
      Εγώ δεν θα τον ρώταγα για το “(No Pussyfooting)” (τώρα και πίσω!), αλλά για τα τακίμια με τον Soros και άλλα τέτοια...

      Διαγραφή
  7. Στη συνέντευξή του στην Popaganda υπάρχει λινκ για το συγκεκριμένο αιχμηρό ποστ στο facebook. Σε οδηγεί στο εξής:
    «Λυπούμαστε, η σελίδα αυτή δεν είναι διαθέσιμη. Μπορεί να μην λειτουργεί ο σύνδεσμος που ακολουθήσατε ή να έχει αφαιρεθεί η σελίδα.»
    Πάντως, από το facebook του Τζιρίτα βρήκα αυτά τα σχετικά σχόλιά του:
    27 Σεπτεμβρίου:
    «Και για όσους δεν το κατάλαβαν / αντελήφθησαν την επόμενη Τρίτη ο Brain / Brian Eno θα μιλήσει και θα συζητήσει με το κοινό στη Στέγη στο πλαίσιο της εγκατάστασης του The Ship που θα διαρκέσει από τις 3 έως τις 23 του Οκτώβρη. Δόξα Σοι Κύριε, δόξα Σοι...»
    28 Σεπτεμβρίου:
    «Δεν υπήρχε περίπτωση να μη γράψω άρθρο μετά το χθεσινό πατείς με - πατώ σε που έγινε στη σχετική σελίδα της Στέγης. Αν υπήρχαν 3D λιβανιστήρια θα έβαζα τον κύριο αρχισυντάκτη μου να βάλει ένα από αυτά κάτω από τη φωτογραφία του ασκεπή συνθέτη και εξαμολυτή αυθεντικής σοφίας (και αυτό θα έφθανε).»
    29 Σεπτεμβρίου:
    «Την επόμενη Τρίτη στη συζήτηση με τον Brian Eno το κοινό είναι ελεύθερο να καταθέσει ερωτήσεις. Και ναι, θέλω να τον ρωτήσω για το Pussyfooting, ή για το πόσο τελειομανής επιτρέπει στον εαυτό του να γίνει αλλά η ερώτηση που πραγματικά θέλω να του κάνω είναι η εξής: "Στο δίσκο που έπαιζες πλήκτρα στην Belinda Carlisle, πες μας πώς τα πέρασες ρε γύπα;"»
    30 Σεπτεμβρίου
    «O χειρότερος τίτλος αναφορικά με την άφιξη του Brian Eno ανήκει σαφώς στο in.gr: "To «The Ship» του Brian Eno δένει στη Στέγη". Σιγά ρε μάστορα μην πει και το Besa me mucho αγκαλιά με τη Χαρούλα Αλεξίου…»
    30 Σεπτεμβρίου
    (κάτω από φωτογραφία του ζεύγους Βοσκόπουλου - Γκερέκου)
    «Ένα μικρό ταξίδι στο άμεσο μέλλον των 4 ημερών - Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, ώρα 19+44 μ.μ. - Ομιλία Brain / Brian Eno:
    -Ο (ΜΕΓΑΣ) Τόλης> Άντζελα να τον πιάσω μετά το πέρας της ομιλίας του, να του μιλήσω για εκείνα τα ακυκλοφόρητα που έχω;
    -Τόλη μου, μόνο αν κάνει τη μίξη ο Laswell θα μας το κυκλοφορήσουν στην Drag City. Ο Fripp έχει μαλώσει μαζί τους...»
    -Ο (ΜΕΓΑΣ) Τόλης> Σωστό my wife αλλά θέλω τα ηχοτοπία του τόσο πολύ πίσω απο το μπουζουκι του Πολυκανδριώτη που θα το ρισκάρω και ας μην εχει απαντησει ακομα ο Bill...»
    5 Οκτωβρίου
    «Ενδιαφέρουσα συζήτηση αναμφίβολα αλλά επιμένω ότι προτιμούσα τον Eno να ξαμοληθεί μόνος του. Δεν με ενδιέφερε (και ας κατέθεσα και εγώ μια από αυτές) ούτε καν να απαντήσει στις ερωτήσεις που είχε προκαταβολικά καταθέσει το κοινό ηλεκτρονικά μερικές ημέρες πιο πριν.
    Όχι ότι η συζήτηση έκοψε το χιούμορ, την οξυδέρκεια ή το αναπάντεχο που σε περιμένει στη γωνιά σε κάθε μακροσκελή ομιλία (άντε! συζήτηση) που συμμετέχει ο Eno.»

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μπέρδε και μπέρδε όλα τούτα, ok.

      Ρε εκείνο το κείμενο πού θα το βρούμε; Κατέβηκε;
      Εμένα, όταν μου το διηγήθηκε φίλος, μού φάνηκε πολύ ενδιαφέρον.
      Δεν θέλω τώρα να το παίξω «σπασμένο τηλέφωνο» και να πω τι έλεγε (το κείμενο), από τη στιγμή που δεν το έχω διαβάσει.

      Διαγραφή
  8. Λογικά πράγματα λέει ο άνθρωπος σε σχέση με αυτό που είδε στο installation. Το ποστάρω σε 2 μέρη γιατί δε χωράει.

    ----------------

    Part I
    Stylianos Tziritas
    23 Οκτωβρίου στις 11:39 π.μ.

    Δεν ξερω πόσοι από όλους εδω μεσα πηγαν στην εγκατάσταση του Eno στη Στεγη Γραμμάτων. Προσωπικά απογοητεύτηκα οικτρα και δεν εχει αυτό σχεση με την αισθητική αλλά με διαφορετικά ζητήματα.
    Την ημέρα των εγκαινίων δεν μπορούσα να πάω ένεκα δουλειάς, την ημέρα της διάλεξης δεν υπήρχε περίπτωση λόγω της κοσμοσυρροής οπότε αποφάσισα να πάω μετά του υιού την Παρασκευή το απόγευμα. Μπαίνω λοιπόν και βλέπω καμιά 40ρια σουρεκλεμέδες να έχουν ξαπλώσει (κυριολεκτικό το "ξαπλώσει") κάτω, μερικοί μάλιστα να έχουν ρίξει και κάτι υπνάκια και λέω "κρίμα που δε φέραμε και το ρόπαλο του baseball που γράφει πάνω this machine hits new agers" όπως επίσης διακρίνω και αναμμένα ρεσό στην εξωτερική περίμετρο των τοποθετημένων ηχείων και ημικυκλικά και ξαναλέω "κάνε υπομονή και μην την δεις η Carrie". Αρχίζω λοιπόν να μετακινούμαι ανάμεσα στις πτωμαΐνες προσπαθώντας να βρω διάφορες θέσεις στερεοφωνίας για να τσεκάρω πως λειτουργεί το ηχητικό installation.
    Παράλληλα παρακολουθώντας την επί βάθρων τοποθέτηση διαφορετικών τύπων ηχείων (μόνιτορ στούντιο, καπλαμάδες παλιάς κοπής από σπιτικά stereo, κάκιστα double speakers από ενισχυτρόνια της σειράς, μια ετερογενής μάζωξη η οποία ήταν απόλυτα σύμφωνη με το πνεύμα που ο ίδιος ο Eno και στη διάλεξη του στις αρχές του μήνα αλλά και στην προϋπαντιτική και επεξηγηματική της κατάθεσης του πλακέτας στον προθάλαμο, κατέστησε ως επίκεντρο της προσοχής μας βάσει της αρχής ότι κάθε ηχείο και μεμβράνη αυτού έχει τη δική του προσωπικότητα), η οποία λοιπόν μάζωξη παρατηρώ μετά τρόμου σιγά σιγά ότι δεν έχει όπως είναι τοποθετημένη πάνω σε αμφιβόλου αισθητικής λευκά βάθρα, καμία σύνδεση με τον οιονδήποτε πομπό ήχου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Part II
    Stylianos Tziritas
    23 Οκτωβρίου στις 11:39 π.μ.

    Ρίχνω ένα σύνθημα στον υιό που είναι μουσικός και καταγίνεται καθημερινά με δεκάδες ηλεκτρονικά τσουμπλέκια και κουτιά και τον βάζω να ελέγξει με τη σειρά του που υπάρχει και που όχι on αναμμένο σε οποιαδήποτε συσκευή (ενισχυτής, κασετόφωνο) έχει ενδεικτικό ανάλογο φως. Τίποτα. Συγκρατούμαι από ην παρόρμηση να πάω πίσω από την εγκατάσταση διότι θα μου έσκαγαν οι σεκιουριταδες και δεν ήθελα να μπλέξω τον υιό σε τέτοιες περιπέτειες. Όμως είναι φανερό ότι πίσω από τα ηχεία (σας προλαβαίνω δεν είναι μήτε αυτοενισχυσης παρά μόνο 2 από αυτά και δεν είναι ασύρματα, ανατοκίζω το παλαιό της τεχνολογίας τους) δεν υπάρχει τίποτε άλλο. Και ο ήχος, ο κακός στις μεσαίες τους από που βγαίνει ρε μάστορα αναρωτιέμαι.


    Και τότε ξεπροβάλει στα δεξιά μου το πανυγηρτζιδικο τρίποδο κρυμμένο στο σκοτάδι της αίθουσας (δε φαίνεται σε καμία περίπτωση όταν στέκεσαι ανυποψίαστος μέσα στην αίθουσα ) και με μια μικρή γύρα διαπιστώνω ότι υπάρχουν και άλλα τέτοια ακροβολισμένα τελικά ενός κλασικού PA σε όλη την αίθουσα δίδοντας μια ακατάστατη κυκλική 360ο μοιρών αίσθηση ήχου στην αίθουσα. Λέω ακατάστατη διότι δεν είναι πραγματικό το κύκλοτρο ήχου που έχει επιχειρηθεί. Και είναι ακατάστατο όχι με μια στυγνή hifiντελίστική λογική αλλά με την οποιαδήποτε βασικής ηχητικής αισθητικής. Το σε βάζω στη μέση και σου πετώ ήχο δεν στέκει κάτω από καμία αισθητική χροιά.
    Όμως το πρόβλημα στο The Ship δεν είναι αυτό. Το πραγματικό ζήτημα στέκει και στον δημιουργό και σε όσους εκστασιάστηκαν με αυτό που ζούσαν εκεί μέσα. Το ηχείο και το κάθε ηχείο από αυτά που εκτέθηκαν απλά έχει μια τοτεμική θέση και όχι μια πραγματική. Η . Έψαξα επίτηδες και το βράδυ της Παρασκευής όπως και εχθες περιγραφές, video των καταστάσεων του The Ship σε άλλες πόλεις, όπως η Κοπεγχάγη και η Κωνσταντινούπολη. Με την εξαίρεση μιας φωτογραφίας και ενός συγκεκριμένου ηχείου δεν υπάρχει καμία ένδειξη ότι τα ηχεία ήταν συνδεδεμένα. Στην Αθήνα τονίζω ότι ήταν φανερό στην περίπτωση των ενισχυτών κιθάρας που ήταν σε βάθρα ακόμα και τα ίδια τα καλώδια και οι μπρίζες αφημένα/ες εκτός σύνδεσης στο πλάι. Στα δικά μου κιτάπια sound installation δεν είναι να μαζεύω κόσμο και να του πασάρω ήχο από κλασσικό PA ενώ έχω θεσει ως επίκεντρο συλλογισμού τη χρησιμότητα/ιδιαιτερότητα/ιδιοτυπία των παλαιότερης τεχνολογίας ηχείων διαφόρων σχημάτων και τοποθετήσεων.
    Αν είχε εισιτήριο θα μιλούσα για απάτη ηθική και εικαστική. Τώρα απλά μιλάω για οικτρή απογοήτευση κύριε Eno.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Α μπράβο!
      Σ' ευχαριστούμε.
      Αυτό είναι το κείμενο.

      Εμένα, όταν μου το διηγήθηκαν είπα αυθόρμητα: ρε, αυτά δεν γίνονταν ούτε στις μουσικές εκπομπές της ΕΡΤ του ’80 (να βλέπεις ορχήστρα live να παίζει, υποτίθεται, και ν’ ακούς ήχο από δίσκο-τραγούδι του ’60!), αφού ακόμη κι εκεί υπήρχε περισσότερη αληθοφάνεια!

      Διαγραφή
  10. Ειλικρινά δεν κταλαβαίνω γιατί θα έπερεπε να είναι τα ηχεία και οι ενισχυτές συνδεδεμένα (και να παίζεται η μουσική από αυτά). Κουμάντο στο κόνσεπτ του άλλου δηλαδή? Εγώ το εισέπραξα ότι είναι παροπλισμένα. Μουσειακά εκθέματα, που κάποτε επιτελούσαν το σκοπό τους, μετέδωσαν τη μουσική έμπνευση κάποιων, και κάποτε τερμάτισαν τον βίο τους.
    Και δεν ισχύει ότι δεν υπάκουε σε κάποιου είδους -αυτού που έκρινε ο Eno - λογική o -δυναμικά /όχι στατικά εννοώ- surround ήχος.
    Προσωπικά η σύνθεση μου φάνηκε ικανοποιητική (δεν συμβαίνει συχνά να μου τραβάνε την προσοχή νέες δουλειές μουσικών που είναι τόσα χρόνια στο χώρο), η εγκατάσταση και το -διπλό της- κόνσεπτ , κάπου με έπιασε, ενώ και τα ρεσώ, κάθε άλλο παρά με ενόχλησαν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εγώ δεν πήγα στη Στέγη.
      Εκείνο όμως που αναπαραγόταν συνεχώς στο δίκτυο ήταν το.. «αξιοποιώντας πολλαπλές πηγές ενισχυμένου ήχου».
      Τι σόι πολλαπλές πηγές είναι αυτές, όταν μιλάμε, απ’ ό,τι κατάλαβα, για ένα απλό PA System;
      Κατά τα λοιπά, αν υπήρχε υπόνοια συμβολισμού (σε όλα τα υπόλοιπα) για μένα ήταν χονδροειδής.

      Σαν τις αηδίες τού Αγγελόπουλου με τους κουρασμένους διαδηλωτές (με τα κόκκινα φλάμπουρα), που τους έπαιρνε ο ύπνος στα λεωφορεία…

      Ψευτοποιητής και ο Eno τώρα;

      Και για να μην παρεξηγηθώ.
      Τον Αγγελόπουλο τον πάω με χίλια, στις πρώτες του ταινίες, στα seventies. Μέγας!

      Από τότε, όμως, που άρχισε να συνεργάζεται με την Καραΐνδρου κάθε ταινία του ήταν χειρότερη από την προηγούμενη (και όλες κάτω του μετρίου).

      Με το ζόρι ποιητής και συμβολιστής δεν γίνεσαι.

      Διαγραφή
    2. >>>>"Κατά τα λοιπά, αν υπήρχε υπόνοια συμβολισμού (σε όλα τα υπόλοιπα) για μένα ήταν χονδροειδής.
      "

      Δεν ξέρω. Υπό άλλους -ελαφρώς όρους- μπορεί να έλεγα το ίδιο. Αλλά μου φάνηκε ότι συμμερίστηκε ένα κομμάτι της προσωπικής του, πολύ νεανικής, μυθολογίας. Δηλαδή όλοι αυτοί οι συμβολισμοί μπορεί να έχουν γίνει τετριμμένοι και να μπορούν να χρησιμοποιηθούν σαν εύκολες λύσεις, αλλά ο συγκεκριμένος ,αντίθετα, μπορούσε εύκολα να κάνει κάτι πιο "φλου αρτιστίκ" και να είναι όλοι ευχαριστημένοι.
      Τέλος πάντων, υποκειμενικά είναι αυτά.

      Διαγραφή
    3. Ok Γιώργο.

      Και για να ξεκαθαρίσω κάτι. Όσα έπεσαν στην αντίληψή μου σε σχέση με τον Eno, μπορεί να ήταν από επεξεργασμένα δελτία Τύπου και γραμμένα από ανθρώπους άσχετους μ’ αυτά τα θέματα – οπότε ό,τι λέω το λέω με επιφύλαξη.

      Διαγραφή
  11. Νομίζω πως κάτι τέτοιο πάνω /κάτω υπό-νοούσε ο Eno (Γιώργος). Τώρα αν τα κατάφερε... Πάντως αυτά που υπονόησε ο Τζιρίτας δεν έχουν καμία σχέση με την πρόθεση του Eno(ίσως γι'αυτο κατέβασε το post από το fb) για τον οποίο πιστεύω ότι εχει εξαντλήσει προ πολλού τις μουσικές του αναζητήσεις. Και ειδικά στο the ship το οποίο βρίσκω ανούσιο.

    For the sound installation, Mr. Eno assembled the speakers into “columns which look like gravestones from some culture that you haven’t quite heard of yet,” he said. “A mausoleum of some kind or a cemetery, because the music is very morbid.”

    http://www.nytimes.com/2016/04/28/arts/music/brian-eno-the-ship.html?_r=0

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Όσα έπεσαν στην αντίληψή μου σε σχέση με τον Eno, μπορεί να ήταν από επεξεργασμένα δελτία Τύπου και γραμμένα από ανθρώπους άσχετους μ’ αυτά τα θέματα

    Έτσι είναι. Μεγάλο όνομα, αυτοπροσώπως στην Ελλάδα , τι άλλο θες για να γράψεις διθυράμβους ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Δεν ξέρω τι γνώμη έχει ο καθένας για τον Eno, αλλά για μένα… Eno είναι οι τέσσερις δίσκοι του με τραγούδια από τα seventies.

    “Here Come The Warm Jets” (1973)
    “Taking Tiger Mountain (By Strategy)” (1974)
    “Another Green World» (1975)
    “Before And After Science” (1977)

    Δισκάρες. Εκεί υπάρχουν τα πάντα. Όλες οι ιδέες, τις οποίες απέκοψε από ’κει και τις πήγε κάποια στιγμή αλλού αργότερα.

    Αυτά τα τέσσερα LP προτείνω σε όλους.

    Τώρα, όλα τα υπόλοιπα πρέπει να πείσω τον εαυτό μου για να τ’ ακούσω.
    Ορισμένες φορές τον πείθω εντελώς εύκολα (στα kraut π.χ.), όμως σε άλλα δυσκολεύομαι…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Και στις συνεργασίες ήταν καλός Fripp, Byrne και με αποκορύφωμα το Cluster / Eno που είναι από τους αγαπημένους μου δίσκους

    ΑπάντησηΔιαγραφή