Gravitysays_i – το φοβερό καινούριο LP τους

Είδα τι είχα γράψει για το προηγούμενο άλμπουμ των Gravitysays_i, το “The Figures of Enormous Grey and the Patterns of Fraud” [Restless Wind, 2011], και νομίζω πως με αφορμή την έκδοση του “Quantum Unknown” [Inner Ear, 2016] αξίζει τον κόπο να επαναλάβω ένα μέρος εκείνου του κειμένου από το 2011, επειδή γενικότερα θα βοηθήσει…

«Οι Πειραιώτες GravitySays_i δεν είναι καινούριο συγκρότημα. Σχηματίστηκαν τον Μάρτιο του 2003 από τους Μάνο Πατεράκη και Νίκο Ρέτσο, έχουν ηχογραφήσει ήδη ένα ολοκληρωμένο άλμπουμ, το “The Roughest Sea” στον Σείριο το 2007, έχουν εμφανιστεί σε χώρους κι εκδηλώσεις, είτε ως πρώτο όνομα είτε ως support, τυπώνοντας ένα ακόμη άλμπουμ, που θα τους δώσει την απαραίτητη ώθηση ίνα συνεχίσουν. Και το λέω τούτο γιατί οι GravitySays_i είναι από ’κείνα τα συγκροτήματα που πρέπει και, κυρίως, αξίζει να συνεχίσουν. Διαθέτουν συγκεκριμένο (αγγλικό) λόγο, που αφορά στο απροσάρμοστο της σύγχρονης ζωής, και περαιτέρω όραμα ηχητικό, εντός του οποίου κλείνουν επιδράσεις και επιρροές που τους ξεπερνούν (νομίζω) ως ηλικίες. Από την sixties pop παρακαταθήκη και τους Pink Floyd του progressive στερεώματος, μέχρι τον ήχο της 4AD, τον David Sylvian, τους Radiohead, το stoner rock και την υμνωδία. Και κάπου ενδιαμέσως η ελληνική αιχμή τους: ο μελωδικός Χατζιδάκις, η… φεγγαρόφωτη (και ουχί η ηλιόλουστη) παράδοση και βεβαίως ένα όργανο κόσμημα που χρησιμοποιείται αλλέως (το σαντούρι)».

Πόσο παρακάτω νομίζετε ότι έχουν πάει, πέντε χρόνια μετά, οι Gravitysays_i; Όχι και τόσο θα απαντούσα – κι αυτό από μια μεριά δεν μπορεί παρά να είναι χαρακτηριστικό ενός άξιου συγκροτήματος. Θέλω να πω πως ο σπουδαίος δεν γεννιέται στον… δεύτερο ή τον τρίτο δίσκο του (όπως συνήθως γράφεται), γεννιέται στον πρώτο. Και καθώς είναι σπουδαίος από την γέννα του θα επιλέξει εκείνος πότε θα ξαναβγεί προς τα έξω μ’ ένα υλικό που θα τον ικανοποιεί στο μέγιστο και που, κυρίως, δεν θα απέχει παρασάγγας από το ξεκίνημά του. Όπερ… και για την περίπτωσή μας: δεκατρία χρόνια παρουσίας, εννιά χρόνια δισκογραφίας, τρεις μεγάλοι δίσκοι. Θέλω να πω πως ακόμη κι αυτό είναι κάτι, που οφείλει κάποιος να το εξετάσει.

Δύο είναι τα βασικά μέλη των Gravitysays_i, που παραμένουν στο πόστο τους όλα αυτά τα δεκατρία χρόνια – ο Μάνος Πατεράκης φωνή, σαντούρι, κιθάρες και ο Νίκος Ρέτσος ντραμς, σύνθια. Από ’κει κάτω τέσσερις ακόμη μουσικοί (Mampre Kasardjian μπάσο, Νίκος Σωτηρόπουλος κιθάρες, Κώστας Στεργίου πλήκτρα, Βαγγέλης Κατσαρέλης τρομπέτα), συν τρεις guests σε φωνητικά, κιθάρες και κρητική λύρα συμπληρώνουν την line-up τού “Quantum Unknown”, ενός άλμπουμ που έχει/ διατηρεί τη δύναμη να σε παρασύρει, από την αρχή, στο δικό του περιβάλλον.

Οι συνθέσεις, κατ’ αρχάς των Πατεράκη και Ρέτσου δεν δείχνουν, απλώς, ανθρώπους με ταλέντο και ακούσματα. Δείχνουν κάτι πιο σημαντικό. Πώς το ταλέντο και η αποκτούμενη γνώση είναι ενωμένα σ’ ένα «προσωπικό» και αυτόφωτο κράμα. Υπάρχουν πολύ ωραία τραγούδια εδώ, εννοώ, που μπορεί να φέρνουν στη μνήμη μας το ένα ή το άλλο, αν και, στην περίπτωση των Gravitysays_i, δύσκολα θα βρεις κάτι πολύ συγκεκριμένο να αναφέρεις. Μπορεί, δηλαδή, να περνούν διάφορα γενικώς από το μυαλό σου (όπως έγραφα και τότε, το 2011 – δεν θα προσθέσω άλλα τώρα), αλλά απολύτως τίποτα συγκεκριμένο. Ό,τι ακούς είναι... Gravitysays_i και τίποτ’ άλλο.

Και τα έξι tracks του “Quantum Unknown”  έχουν το δικό τους ύφος, εναλλάσσονται με τον πρέποντα τρόπο, είναι επιμελώς ενοργανωμένα, είναι απλωμένα στο χρόνο, ώστε και οι μελωδίες να έχουν το χώρο για  ν’ αποδοθούν ολοκληρωμένες, οι κιθάρες είναι «γεμάτες» χωρίς να κατακυριεύουν το άπαν, τα πλήκτρα κάνουν τέλεια δουλειά, τα… πρόσθετα όργανα (σαντούρι, τρομπέτα, κρητική λύρα, κέλτικη άρπα) δένουν άψογα με το κυρίως σώμα, χωρίς να μετατρέπουν τα άσματα σε… mariachi, κρητικά ή κέλτικα, εν ολίγοις η βαθειά μουσική παιδεία τού γκρουπ είναι τέτοια και τόση αναγκάζοντάς σε να παρατάς το πληκτρολόγιο κατά μέρος, ακόμη και από την πρώτη ακρόαση. Τι να γράψεις για έναν δίσκο θαύμα;

Και δεν είπαμε τίποτα για τα λόγια (στην αγγλική) των Gravitysays_i, που και αυτά συντελούν από τη μεριά τους στη δημιουργία τούτου τού κάπως υπερβατικού κλίματος-κόσμου, εντός του οποίου ο άνθρωπος επιχειρεί να ανιχνεύσει τον προορισμό του.

Προσωπικώς, δύσκολα θα ξεχώριζα κομμάτι από το “Quantum unknown” – αν και θα ήθελα να προσθέσω, τώρα, στο τέλος, το φοβερό και φερώνυμο τελευταίο... Επειδή, όμως, το άλμπουμ έχει μια συγκεκριμένη σειρά στο πώς αναπτύσσεται θα επιλέξω το πρώτο “More than a matter of instinct”, ώστε να μην χαλάσω τη ροή.

Μεγάλη μπάντα. Απολαύστε την…

Επαφή: www.inner-ear.gr