Μπορεί να πέθανε ο Παττακός, αλλά εδώ λέω, τώρα, να γελάσουμε λιγάκι…

Το 1968, στο Παρίσι, ο Βασίλης Βασιλικός κυκλοφορεί ένα βιβλίο με ευτράπελο περιεχόμενο. Είχε τίτλο Υποθήκες Παπ – Πατ και περιείχε «αποφθέγματα» των Παπαδόπουλου και Παττακού από τον πρώτο χρόνο της δικτατορίας.

Όπως θυμάται και ο ίδιος ο Βασιλικός: «Κατά το Κόκκινο Βιβλιαράκι του Μάο Τσε Τουνγκ, σκέφτηκα το αντίστοιχο των Παπαδόπουλου και Παττακού. Από τις επίσημες ομιλίες τους, όπως δημοσιεύτηκαν στην εφημερίδα “Ελεύθερος Κόσμος” επέλεξα φράσεις-διαμάντια για να γελάσει το πικραμένο χείλι μας. Πρώτη φορά εκδόθηκε το 1968 από το Σύλλογο Ελλήνων Φοιτητών Παρισίων, για την ενίσχυση του συλλόγου τους».

Το βιβλίο μπορεί να κυκλοφορούσε στη ζούλα και στην Ελλάδα, όταν όμως έπεσε η χούντα τυπώθηκε κανονικά από τις εκδόσεις Πλειάς (1974).

Και πάλι ο Βασίλης Βασιλικός από το βιβλίο Γιάννης Δουβίτσας 1943-2003, Αφιέρωμα Μνήμης [Νεφέλη, 2013] με τις θύμησες διαφόρων, τις σχετικές με τον ιστορικό εκδότη της Νεφέλης:

«Με τον Γιάννη (Δουβίτσα) γνωριστήκαμε τους πρώτους μήνες της μεταπολίτευσης, όταν μαζί με τον φίλο του Μιχάλη Μεϊμάρη, συνεργαζόταν στον εκδοτικό “Πλειάς”, στον έκτο όροφο του κτιρίου Ιπποκράτους και Πανεπιστημίου. Εκεί περίμενε μια ατέλειωτη ουρά που έφτανε ως τον τρίτο όροφο για να πάρει το κόκκινο βιβλίο με τις “Υποθήκες Παπ-Πατ” (Παπαδόπουλου-Παττακού), που είχε κυκλοφορήσει στο Παρίσι το 1968 και επανεκδοθεί μόλις έπεσε η χούντα».

Μικρού μεγέθους (και 110 σελίδων) οι Υποθήκες Παπαδόπουλου Πατακού χωρούσαν σε κάθε τσέπη, θυμίζοντας τα αντίστοιχα βιβλιαράκια με ανέκδοτα που τυπώνονταν ανέκαθεν στην Ελλάδα. Στόχος της Πλειάδος ήταν το βιβλίο να βρίσκεται παντού και ανά πάσα ώρα, ώστε να διαβάζεται στο πι και φι – κάτι που συνετέλεσε, βεβαίως, στην εμπορικότητά του. Τα χρόνια μπορεί να πέρασαν αλλά οι Υποθήκες Παπ-Πατ δεν ξεχάστηκαν, αφού μετά την Πλειάδα τυπώθηκαν και στον Δωρικό (1982), ενώ κυκλοφορούσαν και μέχρι πριν λίγα χρόνια στην έκδοση του Λιβάνη (1998), μαζί με το «Καφενείο “Εμιγκρέκ”».

Εδώ μερικά από τα… απίθανα αποφθέγματα του Παττακού. Τώρα πια γελάμε μόνο… 

Πολλά ήσαν τα ανθρωπόμορφα κτήνη, τα οποία οι ξένοι κομμουνισταί μετέβαλαν εις ανθρωπόμορφα τέρατα. Αποτρόπαιος την όψιν, θηριώδης εις έκφρασιν, κακούργων ενστίκτων, διεστραμμένος την φύσιν καθ’ όλα, και διψασμένος από την σαδιστικήν λαγνείαν του αίματος, προβάλλει μεταξύ αυτών ο εκτελεστής του Μελιγαλά, ο Άρης Βελουχιώτης.

19/9/1967 ΠΑΤ. Μνημόσυνο στον Μελιγαλά Μεσσηνίας  

Σεις είσθε πλασμένοι από άλλην ζύμην. Τον νουν σας τον διατηρεί ξεκάθαρον ο αέρας του Ολύμπου και των Πιερίων. Άλλωστε οι ίδιοι αντιμετωπίσατε εις την περιοχήν σας τον κόκκινο δαίμονα και πληρώσατε με πολύτιμον και αθώον αίμα την νίκην. Δι’ αυτό είμαι βέβαιος ότι προς τους αδιορθώτους, με την αγνήν σας απλότητα, στρέφεται αντί άλλης απαντήσεως ανοικτάς τας παλάμας και των δύο χεριών. Το αξίζουν.

17/10/1967 ΠΑΤ. Στην Κατερίνη 

Απαντών εις ερώτησιν πού συνελήφθη ο στρατηγός Πιερίδης, ο κ. αντιπρόεδρος είπεν: «Εις την έδραν του Στρατηγείου. Τον συνέλαβον αξιωματικοί τους οποίους ο ίδιος είχε συλλάβει προηγουμένως και τους οποίους απηλευθέρωσαν άλλοι συνάδελφοί των, πιστοί εις την επανάστασιν».

19/12/1967 ΠΑΤ. Πρες κόνφερανς 

Είναι παραδεδειγμένον ότι δια την εξέλιξην του ανθρώπου ο σπουδαιότερος παράγων είναι η εραγσία. Δι’ υμάς μεγάλην σημασίαν έχει και η σιωπή. 

16/1/1968 ΠΑΤ. Προς τους άνδρες των Σωμάτων Ασφαλείας.  

Η ανέγερσις διοικητηρίων διευκολύνει την καλυτέραν άσκησιν της διοικήσεως.  

ΠΑΤ. Στην Κρήτη.  

Δια την Πάντειον Σχολήν αισθάνομαι ένα είδος πατρικού ενδιαφέροντος, διότι η μεγαλυτέρα κόρη μου, η οποία υπανδρεύθη προσφάτως, ήτο συμφοιτήτριά σας. 30/1/1968 

ΠΑΤ. Έναρξη της «Εβδομάδος Αγάπης και Εθνικής Ενότητας» στην Πάντειο Σχολή 

Δεν σπαταλάμε τα χρήματα του Ελληνικού λαού εις εκλογάς, δια τούτο περισσεύουν δια την εκτέλεσιν έργων και δια τον Δήμον Αθηναίων.  

1/2/1968 ΠΑΤ. Στο θρησκευτικό σύλλογο «Ελπίς» στο Γουδί 

Ημείς δεν αναγνωρίζομεν εις τους κομμουνιστάς πολιτικήν δραστηριότητα. Δια τούτο πλείστα των στελεχών του κομμουνιστικού κόμματος μετεφέραμεν εις την Γυάρον, όπου τυγχάνουν ανθρωπιστικής μεταχειρίσεως. 

13/9/1967 ΠΑΤ, «Το Βήμα»