Σάββατο 1 Οκτωβρίου 2016

ποιο ήταν το πρώτο δισκάδικο του Φώτη;

Προχθές ένας αναγνώστης άφησε στο cbox το εξής μήνυμα: «Φώντα πεθανε ο Φώτης, ο δισκάς των Εξαρχείων. RIP». Απάντησα: «Όντως; Αν είναι έτσι, κρίμα. Γράφτηκε τίποτα πουθενά;».
Χθες βράδυ πέρασα από την Ανδρέα Μεταξά, στα Εξάρχεια, επίτηδες, για να δω μήπως υπήρχε κάποιο κηδειόσημο έξω από το παλιό Phonograph (η ταμπέλα είναι ακόμη εκεί), αλλά τίποτα. Απεναντίας, καρφωμένο πάνω στο κατεβασμένο από χρόνια ρολό ήταν ένα λουλούδι... Κάποιος είχε περάσει και το είχε αφήσει…
Σιχαίνομαι να τραβάω φωτογραφίες, όπως σιχαίνομαι και να με φωτογραφίζουν (δεν σιχαίνομαι τις φωτογραφίες – μην παρεξηγηθούν αυτά που έγραψα εκτός παρένθεσης), όμως εκείνη τη στιγμή θα ήθελα να είχα μια μηχανή μαζί μου (όχι κινητό) και να τραβούσα το ρολό με το λουλούδι… Τέλος πάντων…
Ο Φώτης έφυγε από τη ζωή, λοιπόν, όπως γράφτηκε και στο facebook από φίλους και γνωστούς (έτσι έμαθα), κι εν πάση περιπτώσει δεν υπάρχει μουσικόφιλος (του ροκ, της μαύρης μουσικής, ακόμη και της τζαζ), που να μην πέρασε στα χρόνια του ’80 και του ’90 από το καλύτερο ίσως, αισθητικά, δισκάδικο της Αθήνας. Από το Phonograph τής Ανδρέα Μεταξά.
Το Phonograph Records στην Ανδρέα Μεταξά (η φωτογραφία είναι από το google.gr/maps)
Εδώ δεν θέλω να πω ιστορίες για τον Φώτη, τον «Χοντρό» όπως τον λέγαμε όλοι –γιατί οι ιστορίες είναι άπειρες, αφού ο καθένας που πέρασε από ’κει μπορεί να διηγηθεί κάμποσες– αλλά να θυμηθώ ένα-δυο θεματάκια, πολύ συγκεκριμένα. 
Ήμουν πελάτης στον Φώτη, από τις αρχές της δεκαετίας του ’80 (θα καταλάβετε στη συνέχεια τι εννοώ), μέχρι και το κλείσιμο του μαγαζιού του, πριν καμμιά δεκαετία πάνω-κάτω. Θυμάμαι, μάλλον, τον πρώτο δίσκο που πήρα κάποτε από... κάποιο μαγαζί του (θα καταλάβετε στη συνέχεια τι εννοώ), όπως και τον τελευταίο. Αυτός ο τελευταίος ήταν σίγουρα το 2LP των Centipede στη βρετανική RCA Neon (αυτό με το λευκό εξώφυλλο). Είχα, τότε, την αμερικάνικη έκδοση με τα «μπουκάλια» στο cover… και παρότι δεν αντικαθιστώ εύκολα κόπιες, είπα να πάρω το original επειδή το είχα βρει σε καλή τιμή. Οκτώ χιλιάρικα, σε άψογη κατάσταση. Αυτό πρέπει να συνέβη, σίγουρα επί δραχμών, εκεί προς το 2000. 
Εκείνη η χρονιά ήταν κομβική για μένα – όπως για πολλούς άλλους υποθέτω. Είχε μπει στη ζωή μας το eBay κι έτσι ό,τι φράγκο υπήρχε διαθέσιμο για δίσκους πήγαινε προς τα ’κει. Εννοώ πως οι επισκέψεις μου στα δισκάδικα είχαν κατά πολύ αραιώσει. Καλώς ή κακώς, έτσι συνέβη. Παρά ταύτα από το μαγαζί του Φώτη εξακολουθούσα να περνάω, μέχρι και το κλείσιμό του, όχι πλέον για ν’ αγοράζω δίσκους, αλλά για να τσιμπάω κανα βιβλίο (συνήθως κινηματογραφικό) ή κανα περιοδικό (Τέχνης κ.λπ.). Ο Φώτης επεκτεινόταν, δηλαδή, και προς αυτή την αγορά με προσεκτικά βήματα, δείχνοντας (για ακόμη μια φορά) πως σαν άνθρωπος είχε και ευρύτερη παιδεία, αλλά και γούστο. Κάτι που δεν το συναντούσες, ούτε το συναντάς συχνά στους δισκοπώλες. Anyway
"Blues Brothers Records, Αριστοτέλους 9 Αθήνα"... (κλικ στην εικόνα για να δείτε τη φωτογραφία καθαρότερα)
Ποιο ήταν το πρώτο μαγαζί, που είχε ανοίξει ποτέ ο «Χοντρός»; Εδώ σας θέλω. Οι παλαιότεροι θυμόμαστε σίγουρα το μαγαζί στη Γριβαίων (στη γειτονιά του παλιού-παλιού Pop Eleven και της σημερινής υπόγας των Πάνου/ Σωτήρη/ Μιχάλη), πριν την μετακόμιση στην Ανδρέα Μεταξά. Πόσοι όμως θυμούνται ένα ακόμη πιο παλιό μαγαζί στην αρχή της Αριστοτέλους (στην προέκταση της Σωκράτους), μεταξύ Καποδιστρίου και Σολωμού;
Χθες το βράδυ πιάσαμε μια κουβέντα με τον Manwolf Louie για τον Φώτη και τα μαγαζιά του, κι ήταν εκείνος που μου είπε (ο Manwolf Louie) για το πρώτο μαγαζί του Φώτη, κάπου στην Σωκράτους στις αρχές του ’80. Δεν θυμόταν πώς το λέγανε, αλλά μου είπε πως το είχε ο Φώτης με κάποιον άλλον.
Έπεσα από τα σύννεφα(!) – και θα σας πω γιατί.
Επειδή έχω καλή μνήμη (όταν έχω…) θυμήθηκα αμέσως έναν δίσκο που είχα αγοράσει εκεί προς το 1982 από το συγκεκριμένο μαγαζί(!), αλλά δεν είχα βάλει ποτέ στο νου μου πως επρόκειτο για το μαγαζί του Φώτη. Προφανώς και δεν τον είχα δει, τότε, στο δισκάδικό του –θα ήταν ο συνέταιρός του εκεί– προφανώς και θα τον θυμόμουν (ο Φώτης δεν ξεχνιόταν εύκολα) αν τον έβλεπα στη συνέχεια στη Γριβαίων ή στην Ανδρέα Μεταξά.
Εκείνο τον δίσκο, που είναι το “Mountains” των Steamhammer (γερμανική έκδοση σε μαύρη “2001 Brain”), τον έχω ακόμη στη δισκοθήκη μου (34 χρόνια μετά) με την στάμπα τού μαγαζιού τού Φώτη πάνω αριστερά στο front cover.
Blues Brothers Records, Αριστοτέλους 9, Αθήνα...
Για την ιστορία…

58 σχόλια:

  1. Κρίμα, δεν το ήξερα, αλλά ελπίζω να έφυγε ήσυχα ο άνθρωπος. Δεν είχα περάσει ποτέ από το μαγαζί, αλλά επίσης δεν είμαι της γενιάς των πολλών μικρών και συνοικιακών δισκάδικων. Πολύ ωραία και η φωτογραφία (η δεύτερη με το αυτοκόλλητο), όπως λέει και ο Φώντας, για την ιστορία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Οι αυτόχθονες αμερικανοί aka Ινδιάνοι δεν επιθυμούσαν τη φωτογράφηση τους. Για την αρπαγή του πνεύματος. Εσυ; Γιατί;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Κάνε ένα άρθρο για δισκάδικα σε γειτονιές που υπάρχουν ακόμα. Καλό θα κανείς σε δισκοπωλες και Ταλιμπάν συλλέκτες/αγοραστές/μεταπωλητές

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Νομίζω έχουν γραφτεί ήδη τέτοια άρθρα σε αρκετά σάιτ, οπότε όποιος "ταλιμπάν" (ή μη) ψάξει θα τα βρει εύκολα.

      Διαγραφή
    2. Δε βρήκα τίποτα μερακλίδικο και περιηγητικό , θα 'πρεπε...

      Διαγραφή
  4. Το θυμάμαι το μαγαζί του Φώτη στη Σωκράτους/Αριστοτέλους αν και δεν αγόρασα ποτέ κάτι από εκεί (ψώνιζα αραιά και που από το Κούρτη, δυο τετράγωνα πιο πάνω). Θυμάμαι ακόμα τον πρώτο δίσκο που πήρα από τον "Χοντρό", ήταν το "Witness" των Spooky Tooth την πρώτη χρονιά που άνοιξε Σκουφά & Γριβαίων. Καλό του ταξίδι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. salaok

    Καλησπερα Φωντα Το πρωτο μαγαζι στη Σωκρατους ηταν το '' UNDERGROUND'' και το δευτερο το ειχε μαζι με καποιον Διονυση το''BLUES BROTHERS'' .

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εννοείς ότι το Underground ήταν του Φώτη ή του Κούρτη (για τον οποίον λέει ο spacefreak πιο πάνω);

      Διαγραφή
  6. Του Κούρτη λέγονταν 2000 ή κάτι παραπλήσιο Φώντα, και βρίσκονταν σχεδόν απέναντι από το 4ο αστυνομικό τμήμα, στο σημείο που όταν πουλήθηκε έγινε στα μέσα των 80s το "Rock City".

    Ναι, Διονύσης λέγονταν ο συνέταιρος του Φώτη. Τελευταία φορά που τον είδα ήταν όταν πουλούσε αρκετούς από τους δίσκους του, πάλι μέσω του Φωτη (πού ήταν ήδη στη Διδότου). Μάλιστα, αν αγόραζες δύο δίσκους από τις συγκεκριμένες ντάνες του, σου έδινε και ένα τρίτο δώρο από μια κούτα που είχε ο Φώτης δίπλα στο ταμείο. Πρέπει να ήταν προς τα τέλη των 90s ή αρχές 00s αυτή η φάση, παραμονές Χριστουγέννων. Είχα πάρει το "Alchemyst" των Home και το δεύτερο If από εκείνη τη παρτίδα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Το 2000 ή κάπως έτσι το θυμήθηκα, αλλά αυτό το Underground που λέει ο Salaok δεν μου λέει απολύτως τίποτα.

      Διαγραφή
  7. Το 'Underground' ηταν το πρωτο μαγαζι του Φωτη στη Σωκρατους και το δευτερο μαζι με το Διονυση ηταν το 'BLUES BROTHERS' στο Κολωνακι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Πάντα θα θυμάμαι την τελυταία φορά που τον είδα,ήταν το 2004,Σαββάτο χαράματα 7 η ώρα,έξω απο το μαγαζί του,γύριζα σπίτι μου στου Στρέφη και μιλήσαμε για τα παλιά και μου θύμισε ότι ο πρώτος δίσκος που αγόρασα απ'αυτόν ήταν της Astrud Gilberto το ομώνυμο του '65 το '84.Καλό ταξίδι Φώτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. studio 2001
    Λεγοταν Του Κούρτη
    GKITEA

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. θρυλικός «μαυραγορίτης» που είχε τον τρόπο του να ψήνει τα βινυλοαρρωστάκια της προδιαδυκτιακής εποχής Ιστορία πάντως Θεός σχωρέστον

    Ανώνυμε, διόρθωσα ελαφρώς το (ανώνυμο) σχόλιο σου (θα καταλάβεις εσύ), ώστε να είναι κάπως δημοσιεύσιμο [Φ.Τ.]

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εγώ πάντως δεν είχα δώσει ποτέ στο Φώτη πάνω από δέκα χιλιάρικα ή πάνω από 20 ευρώ (για ένα δίσκο).
      Ακόμη και το "Pop Festival '73" μου το είχε δώσει (μέσω του "κοκκινομάλλη", που έτρεξε να μου το φέρει) ένα πεντοχίλιαρο στις αρχές του '90.

      Διαγραφή
    2. Να αναφέρουμε όμως ότι τότε οι 5000δρχ ήταν σχεδόν η "οροφή" για ένα δίσκο. Αυτό πληροφοριακά, για να μην μπερδεύονται όσοι δεν ξέρουν, δεν έχει να κάνει με το συγκεκριμένο πωλητή (δεν τον ήξερα άλλωστε). Και το Rabbits να αγόραζες, 5000δρχ θα πλήρωνες (άντε 6 ή 7).

      Διαγραφή
    3. Τα 45άρια, αρχές ’90, δεν είχαν κάποια ιδιαίτερη αξία – ασχέτως αν κάποια δεν τα εύρισκες ούτε τότε. Με δυο-τρία χιλιάρικα αγόραζες τα περισσότερα απ’ αυτά. Για τα LP όμως δεν ήταν για όλα έτσι.
      O Ακρίτας ήταν ακριβώς και τότε – δεν τον έπαιρνες δηλαδή μ’ ένα πεντοχίλιαρο. Ήθελες τα διπλά και τριπλά. Όπως και τα πρώτα των Socrates επίσης – ήταν πιο ακριβά, γιατί ήδη είχαν μπει σε καταλόγους του εξωτερικού.
      Πεντοχίλιαρο στις αρχές των 90s ήταν μια τυπική τιμή για το μαγαζί του «χοντρού», αφού ήδη από τα mid-80s αυτό το ποσό εθεωρείτο… ξεπερασμένο.
      Εκείνη την εποχή ένα ελληνικό LP (Κραουνάκης π.χ.) πλησίαζε ή και ξεπερνούσε τα δύο χιλιάρικα, οι «πειρατές» στα τέλη των 80s έκαναν 2900, οπότε το 5χίλιαρο για το “Pop Festival ’73” ήταν μια χαρά. Απλώς, τότε, το έψαχναν ελάχιστοι.

      Διαγραφή
    4. Ωραίες εποχές. Για όσους "ψάχνονταν" δηλαδή, όχι για τους οπαδούς των "πειρατών". Εγώ δεν την πρόλαβα πάντως.

      Διαγραφή
    5. Τους "πειρατές" τους πουλούσαμε Φώντα μου 1600 δρχ στις αρχές 90 κι εγω κι ο Πάνος (Σολωνος και Μασσαλιας) και άλλοι. Ο Ακρίτας δε σε λίστες εξωτερικού είχε ήδη πιάσει τις 70.000 δρχ. Οι τιμές του Φώτη για τα ολίγον σπάνια ήταν απο 5000 εως 8000 αντε 10.000 το για ποιά ακριβώς lp επιδέχεται συζήτησης.

      Διαγραφή
    6. Ποιο «Σόλωνος Μασσαλίας» ρε Μιχάλη.
      Λέμε για τέλη ’80, αρχές ’90, όταν δεν υπήρχε ακόμη «Σόλωνος Μασσαλίας» και ο Πάνος έβγαινε στα «σύρματα».
      Είναι ακόμη οι τιμές επάνω στους δίσκους (αγορασμένοι από Κοντογούρη, «Χοντρό» και δεν θυμάμαι τώρα ποιους άλλους ακόμη). Το 2900 δρχ. ήταν το στάνταρ (πήγαιναν και παραπάνω).

      Διαγραφή
    7. Λέμε για τέλη ’80, αρχές ’90, όταν δεν υπήρχε ακόμη «Σόλωνος Μασσαλίας»

      ο χώρος Σόλωνος & Μασσαλίας υπήρχε, μάλιστα ζωγραφισμένος από τον εξαιρετικό σκιτσογράφο(και μέχρι εκεί) Βαγγέλη Περρή(ναι, τον αυλικό του Θέμου) με ιδιοκτήτη το Διονύση, ήδη από το 1985.
      Φιλικά,
      Issac Poly

      Διαγραφή
    8. Τόσο "μαυραγορίτης" ώστε κατά συρροήν αγόρασε μεταχειρισμένα βιβλία και περιοδικά από τη συλλογή μου (για το αντίστοιχο τμήμα του μαγαζιού του) 3 φορές περισσότερο από τη μέση τιμή πιάτσας!!!

      ΥΓ.Καλό ταξίδι Φώτη...



      Πάνος Τσαχαγέας

      Διαγραφή
    9. ...Issac Poly, μιλάμε για το δισκάδικο του Πάνου. Μην παριστάνεις τον έξυπνο.

      Διαγραφή
    10. δεν παριστάνω τίποτα, απλά ρώτα τον ή κάποιον που να έζησε και να εργάστηκε, όπως η αφεντομουτσουνάρα μου, στο Σ&Μ από την πρώτη εβδομάδα.

      Διαγραφή
    11. Λέμε για το πότε άνοιξε το δισκάδικο ο Πάνος, το "Σώλονος και Μασσαλίας".

      Θα τον ρωτήσω.

      Διαγραφή
    12. Σε μια συνέντευξη εδώ ο Πάνος λέει πως το «Σόλωνος & Μασσαλίας» το άνοιξε το 1989.
      http://www.godisadj.gr/el/news/diskopoleio_to_ypogeio.html

      Ούτε το 1985, ούτε μετά το 1991-92 όπως νόμιζα εγώ.

      Διαγραφή
    13. ΟΚ, θα επανέλθω με Διονύση. Κάποτε τον έβλεπα Μετς, τώρα πια όχι. Ενθυμούμαι το γραφείο του καλά, το υπογειο που έγινε δισκάδικο να το ζωγραφίζει ο Περρής υπέροχα, μαγικά, στο στιλ της Ιταλικής σχολής(ότι μαθαίναμε απο Βαβελ), μια ligne claire με χρώματα. Πήγαινα κάθε μέρα να του κάνω παρέα τότε. Δισκάδικο πάντως τότε ΔΕΝ υπήρχε. Γι' αυτό και ο Πάνος(ποιος είναι αυτός;) δεν το αναφέρει.
      Πιθανολογώ να έχω και φώτος, αλλά ο σωστός ο ερευνητής πρέπει να βρει το Διονύση.

      Διαγραφή
    14. Τι «ποιος είναι αυτός» ρε Πολυδώρου; Δεν τον βλέπεις στη φωτογραφία;
      Δεν ξέρεις τον Πάνο;!

      Διαγραφή
    15. Όχι, παντελώς άγνωστος! Σόρι κιόλας. Αλλά δε μου λέει κάτι ο άνθρωπος.

      Διαγραφή
  11. Aρχες 90 κι εγω κι ο Πάνος είχαμε δισκάδικα. Στα σύρματα το '80 τέλη όταν πουλάγαμε, οι "πειρατές" ήταν πιο λίγα άλμπουμ και μιας κι έρχονταν απ'εξω ακόμα και τσίμπαγαν σε τιμή. Μετά που φτιαχνόντουσαν εδώ έπεσαν κι οι τιμές. Αν θες να το διευκρινήσω και περρισότερο ευχαρίστως.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μιχάλη για σένα δεν ξέρω, αλλά ο Πάνος δεν είχε με τίποτα δισκάδικο στις αρχές του ’90 (όταν λέω αρχές ’90, εννοώ 1990-91 ή και λίγο πιο μετά). Όταν περάσω από το μαγαζί του θα τον ρωτήσω πότε το πρωτοάνοιξε.
      Αρχές ’90 ήταν όλοι στα «σύρματα» (Πάνος, Ζαχαρίας, Βινύλιος, νομίζω και ο Τζάμπας, ο Σπύρος Χ. σίγουρα, πιθανώς και άλλοι).
      Εγώ δεν θυμάμαι ποτέ πειρατή με 1600 δρχ (αν θυμάται κάποιος να πει).
      Απεναντίας θυμάμαι πειρατές από τα 80s κιόλας με 4 και 5 χιλιάρικα (Moving Sidewalks κ.λπ.).

      Διαγραφή
    2. Α και για τον Ακρίτα κάτι.
      Τέλη ’80-αρχές ’90 νομίζω πως με κανα 20άρι χιλιάρικα τον εύρισκες. Είχα ρωτήσει και μου είχαν πει περίπου τόσα (αν βρισκόταν).
      Φυσικά στα μέσα του ’90 η τιμή του είχε «φύγει» στο εξωτερικό.
      Για παράδειγμα ο Philippe Collignon τον Οκτώβριο του ’94 τον έχει σε κατάλογο 18 χιλιάδες φράγκα (δηλαδή, τότε, 137 χιλιάρικα!).
      Στην Ελλάδα, όμως, την ίδια εποχή τον εύρισκες με 40 χιλιάρικα.

      Διαγραφή
    3. O Zαχαρίας,ο Βαγγέλης ο τζάμπας,ο Γιάννης ο Μαύρος ο Δήμος κι ο Σπύρος Χώλης έκαναν μαγαζιά αρκετά μετά. Ο Πάνος και λίγο πιο μετα εγω κάναμε μαγαζια τελη 91 με 92.Εξακολουθούσαμε να κατεβαίνουμε Κυριακές Βρυσσακίου στα σύρματα. Τα πρώτα πειρατικά όπως σου ξαναείπα έρχονταν απο το εξωτερικό και τσίμπαγε η τιμή (για πολλούς λόγους). Μετά φτιάχνονταν στην Fabel και η τιμη έπεσε στις 1600 δρχ
      (πχ Music Emporium,Mandrake Memorial,The Cykle κα).

      Διαγραφή
    4. Τα πρώτα πειρατικά που φτιάχτηκαν στην Ελλάδα ήταν λίγο μετά τα μέσα του ’80 (Fifty Foot Hose, Amboy Dukes, Baroques, Hell Preachers), τα οποία και τότε δεν είχαν όσο έκαναν οι ελληνικοί δίσκοι (π.χ. 1987 – ένα χιλιάρικο) είχαν παραπάνω.
      Αυτά τα… Mandrake Memorial κ.λπ. είναι πιο μετά – και είναι ελάχιστα σε σχέση με τα άπειρα πειρατικά που έρχονταν από το εξωτερικό.
      Τα βασικά πειρατικά, οι τόνοι των πειρατικών δηλαδή, απ’ ό,τι έμαθα αργότερα έρχονταν από Αυστρία. Όλα αυτά είναι άπειρα (από Arcadium και Ahora Mazda, μέχρι Elias Hulk και Gracious) και κόστιζαν από 2900 και πάνω.
      Σε ξεβρακώνανε κανονικά για γελοίες τις πιο πολλές φορές εκδόσεις.

      Διαγραφή
    5. Έτσι. ¨Ερχονταν απο Αυστριακό μεν με ελληνική σύμπραξη δε (ονόματα στην διάθεση σας).Πραγματικά αρπα κόλλα εκδόσεις όλες needledrop κι ανάλογα την κατάσταση της κόπιας που είχαν στην διάθεση τους άκουγες απο μέτρια έως τελείως χάλια.Τα πρώτα ελληνικά του '80 έγιναν απο πολύ γνωστή δισκοθήκη έλληνα,κι αυτά needledrop απο τα ίδια άτομα μείον ο Αυστριακός,μετά κανονικά στην Fabel που ήταν καλυμένη μιας και προφανώς της υπέγραφαν το waver of rights,κι έπεσαν κι οι τιμές γιατί ψιλοξύπναγε κι ο κόσμος. Όσο για τον Ακρίτα,συμφωνουμε Ελλάδα έπαιζε 20-40.000 (αν κι έίχα δει κόπια σε γνωστό δισκοπώλη 50.000 τελειως "πατημένη") κι έξω απο 70.000 εως 150.000 στις γνωστές λίστες.

      Διαγραφή
  12. Είναι δική μου αίσθηση ότι τουλάχιστον 8 από τα 10 ονόματα που αναφέρθηκαν, μόλις τα ακούσω με πιάνει μια αναγούλα; Ή υπάρχουν κι άλλοι εκεί έξω που αισθάνονται κάτι παρόμοιο;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Βλακώδες σχόλιο.
      Καμμία «αναγούλα» δεν με πιάνει ακούγοντας… «ονόματα».
      Ο κάθε αγοραστής οφείλει να ενημερώνεται (απ’ όπου και όσο μπορεί) και άρα να είναι, πάντα, υπεύθυνος των επιλογών του.

      Διαγραφή
    2. Συμφωνώ. Εξάλλου, αν την "πατήσεις" πάνω από 2 φορές σε κάποιον πωλητή, είσαι κάτι παραπάνω από αφελής. Επίσης βέβαια, κάθε πωλητής είναι υπεύθυνος των πράξεων και των λεγόμενών του, το "μεροκάματο" δε δικαιολογεί τα πάντα. Οι αγοραστές βλέπουν, κρίνουν και αποφασίζουν/επιλέγουν ανάλογα.

      Διαγραφή
    3. Δεν θα συμφωνήσω με την λέξη "αναγούλα" (η οποία προφανώς ειπώθηκε μεταφορικά) αλλά για αρκετά ονόματα θα έλεγα ότι διαβάζοντας τα σε πιάνει μια αποστροφή.

      Ο σχολιαστής ίσως να μην εννοεί μόνο τις τιμές, αλλά όλη την εικόνα του κύριου ξερόλα και την αρνητική αύρα που είχαν κάμποσοι από αυτούς.
      Ακόμα και σήμερα, σε πόσα μαγαζιά μπαίνεις και ο δισκοπώλης είναι ευγενής; Εγώ αυτό αισθάνομαι. Είναι η άποψη μου. Μια απόψη ενός ανθρώπου που δεν έχει φιλικές σχέσεις με κανένα πωλητή και μπαίνει στο κατάσταημα σαν ένας απλός αγοραστής.

      Κατά τ' άλλα πολύ εσφαλμένη η άποψη εκείνων που υποστηρίζουν ότι επειδή υπάρχουν μαλάκες αγοραστές, πρέπει να υπαρχουν και εκμεταλευτές πωλητές!
      Αν ο πωλητής είναι ηθικός, ακόμα και τον μαλάκα δεν πρέπει να τον "δαγκώσει". Κάποια στιγμή και οι μαλάκες ξυπνάνε.
      Αντώνης

      Διαγραφή
    4. Δεν υπάρχει «ηθική» στην αγορά ρε φίλε.
      Στόχος της αγοράς είναι το μέγιστο κέρδος. Και η μεγιστοποίηση του κέρδους δεν έχει ουδεμία σχέση με την ηθική.
      Ένα ψυγείο που το αγοράζεις 600-800 ευρώ και σου χαλάει σε δύο χρόνια είναι «ηθική» αγορά νομίζεις; Κλεψιά καραμπινάτη είναι. Ηθική αγορά είναι ν’ αγοράσεις ένα ψυγείο στη ζωή σου.
      Γιατί λοιπόν να υπάρχει ηθική στην αγορά του δίσκου;
      Ο καθένας πουλάει όσο γουστάρει – ένα προϊόν που δεν είναι και απαραίτητο σε τελευταία ανάλυση για την επιβίωσή σου.
      Και όπως έχω πει πολλές φορές… αν εξαιρέσεις τους πραγματικά σπάνιους δίσκους που τους ψάχνουν πολλοί και είναι ακριβοί, για τις υψηλές τιμές των υπολοίπων δεν φταίνε αυτοί που τους πουλάνε, αλλά εκείνοι που τους αγοράζουν.

      Διαγραφή
    5. Καθένας έχει τη γνώμη του. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο.
      Αρκεί κάποιος να γνωρίσει τον Πάνο, τον Τζάμπα, τον Μαύρο και άλλους και τα συμπερασματα δικά του.

      Διαγραφή
    6. Ποιος τζαμπας και μαυρος ρε παιδια; Τι ειναι αυτοι;

      Διαγραφή
    7. Τσάμπας = παρατσούκλι του Βαγγέλη στο Μοναστηρακι εντός στοάς, ένας με άσπρα μακρυά μαλλιά με καουμπόικο, κυριολεκτικά, στυλ. Τώρα είναι ο Αλέκος ο Τσάμπας στη θέση του Βαγγέλη (θείος του Αλέκου;)

      Μαύρος = Ο mr vinylios. Μαύρος είναι το επώνυμό του, όχι παρατσούκλι.

      Διαγραφή
    8. Τσάμπας ή Τζάμπας; Τζάμπας νομίζω.
      Και «τζάμπα» είναι το σωστό (το λέει κάπου και ο Ηλίας Πετρόπουλος), όχι «τσάμπα».

      Διαγραφή
  13. Ο "χοντρός" ήταν «μαυραγορίτης» από τους λίγους. Στα αμερικάνικα, που ανέκαθεν βρίσκονταν και οι προτιμήσεις των ελλήνων παλαιοροκάδων και υπήρχε και αρκετός ανταγωνισμός, ήταν πιο ελεγχόμενος, αλλά στα ευρωπαϊκά και τα πιο "καινούρια", που στις αρχές της 10ετιας του 90 επικρατούσε άγνοια στην εγχώρια αγορά, έσκιζε πάτους.

    Να πω ορισμένες τιμές ραφιών του από το 1991; Σταχυολογώ:

    HAWKWIND "Warrior At The Edge Of Time" 1979 UK repress, χωρίς το έντυπο εσώφυλλο, 12.000 δρχ (σημερινή μέση τιμή €30)

    KINGDOM COME "Journey" UK Polydor 1η, 9.000δρχ (σημερινή μέση τιμή €30)

    KOLINDA "II" 1977 Hexagone, 11.000 δρχ (σημερινή μέση τιμή €15)

    LIMBUS 4 "Mandalas" 198? Ohr/Pop Import, 13.000 δρχ (σημερινή μέση τιμή €60)

    ANGE “Live - En Concert 1970 - 1971” 1978 RCA διπλό, 9.000 δρχ (σημερινή μέση τιμή €30)

    SAVAGE ROSE “Dødens Triumf" δανέζικη Polydor 2η, 8.000 δρχ (σημερινή μέση τιμή €10)

    KOSMONAUTENTRAUM “Juri Gagarin" Zig-Zag χωρίς το κόμικ, 8.000 δρχ (σημερινή μέση τιμή €60)

    Μη θυμήσω και τα αντιγραμένα CDR από "σπάνιους δίσκους" με τις φωτοτυπίες εξώφυλλα, που πούλαγε λιγα χρόνια πριν κλείσει το μαγαζί. Όχι λοιπόν και να τον βγάζουμε και από τα χρυσά παιδιά της πιάτσας. Πονηρούλης ήταν... Τέλος πάντων, θεός σχωρέστον.

    ΥΓ. Τους έχω φακελλωμένους ΟΛΟΥΣ αυτούς τους φιδέμπορες, γιατί είχα το βίτσιο να κρατάω επί μια 10ετία, σημειώσεις ώστε να τσεκάρω σε mailorder λίστες. Αν τα βγάλω στη φόρα θα γράψω βιβλίο που θα καίει περισσότερο και από εκείνο το ιστορικό άρθρο στο Ποπ & Ροκ του Κοντογούρη, για το οποίο τις είχε αρπάξει από τον εν θέματι "χοντρό".

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. >>Αν τα βγάλω στη φόρα θα γράψω βιβλίο<<

      Ε τότε μπορεί να μάθουμε και τ’ όνομά σου, γιατί, τώρα απ’ ό,τι φαίνεται ντρέπεσαι να το πεις…

      Δεν υπάρχει δισκοπώλης, εκείνων των χρόνων, που να μην έχει κάνει πωλήσεις τέτοιου τύπου (ή και χειρότερες). Κανένας.

      Το αν όλοι αυτοί στάθηκαν στην αγορά στάθηκαν για δύο λόγους.
      Πρώτον γιατί κάνανε και νορμάλ πωλήσεις, σαν αυτές ας πούμε που κάνανε σ’ εμένα (για να μιλήσω για τον εαυτό μου). Δυνατά άλμπουμ σε πολύ καλές ή και υπερβολικά καλές τιμές.
      [Από «Χοντρό»: Pierre Favre “Santana” MINT 3000 δρχ. το 1999, όχι στην FMP, το private του 1969].
      Δεύτερον, γιατί υπήρχαν «θύματα» που στηρίζανε τις κάπως περίεργες πωλήσεις λέγοντάς τους και «ευχαριστώ»!!
      Είχα βρεθεί σε τέτοια φάση. Όχι στο Φώτη, σε άλλον. Να του λέει ο αγοραστής «ευχαριστώ», κάνοντάς του τεμενάδες, επειδή τον είχε «ξεκωλιάσει».

      Την αγορά τη στηρίζουν οπωσδήποτε οι σωστοί (ενημερωμένοι) πελάτες, αλλά δυστυχώς τη στηρίζουν (δηλαδή τη διαλύουν) και οι έχοντες, αλλά μη γνωρίζοντες (κοινώς οι μαλάκες).

      Διαγραφή
    2. άρθρο στο Ποπ & Ροκ του Κοντογούρη

      να έχουμε το link ή την ιστορία; βασικά τι είχε γράψει ο Νίκος; έχει ένα ενδιαφέρον.

      Διαγραφή
    3. Ποπ & Ροκ, τεύχος 77, Ιούλιος 1984
      Άρθρο του Κοντογούρη: «Ψυχεδελική “Απάτη”. Ποιοι εκμεταλλεύονται τη δισκογραφική αγορά στην Ελλάδα;».
      Φυσικά δεν έλεγε «ποιοι». Αναφερόταν στον Χ,Ψ,Ω κ.λπ.

      Διαγραφή
    4. Ο Κοντογούρης σε originals πούλαγε συνήθως μέτριες και κακές καταστάσεις (κοινώς «χώματα»). Κοιτάω τώρα καταλόγους του από τα τέλη των 80s. Φρίττεις! Μερικά δείγματα:

      Animals-S/T (1964 US MGM) [To θρυλικό πρώτο τους LP που περιέχει το “House of the rising sun”. Πραγματική ευκαιρία (σ.σ. έτσι λέει!)] Κατάσταση: G, 4500 δρχ.
      Earth Opera – S/T (1968 US Elektra) VG, 3800 (σ.σ. φυσικά δεν λέει σε τι χρώμα Elektra)
      Mandrake Memorial: Medium (1968 US Poppy) Κατάσταση Poor, 2900 δρχ.
      West Coast Pop Art Experimental Band: Vol.2 (1968 US Reprise) Κατάσταση G, 4500 δρχ.

      Φυσικά οι πειρατικές επανεκδόσεις στις τιμές που είπα παραπάνω:
      Apocalypse (οι Ισραηλινοί): S/T 2800 δρχ.
      Clear Blue Sky: S/T 3300 δρχ.
      Gracious: S/T 2600 δρχ.

      Τα πρώτης γενιάς ελληνικά πειρατικά, που ήταν «χώματα» από τη μάνα τους (Fifty Foot Hose κ.λπ.) τα είχε 1200 δρχ. αλλά φαντάζομαι πως στα late 80s δεν τ’ αγόραζε κανένας πια.

      Καλές τιμές είχε σε πειρατικές επανεκδόσεις εταιρειών (φερ’ ειπείν PSYCHO), όπως και στις επίσημες επανεκδόσεις (BGO, See for Miles κ.λπ.). Αλλά σ’ αυτά τις εκδόσεις, τότε, δεν χωρούσε «εκμετάλλευση» (εκτός αν μιλάγαμε για 2-3 νούμερα της PSYCHO, Υα Ηο Wa 13 π.χ.).

      Διαγραφή
    5. Ναι, "ψυχεδελική απάτη" ήταν το άρθρο. Τεύχος Π&Ρ 77 με εξώφυλλο τους Clash. Στη σέντρα όλοι οι δαγκωματίες "μύστες" της εποχής.

      X = Χατ..ς
      Φ = Φ..ης

      να συνεχίσω και στους άλλους;;;

      Να βγάλω και άλλες τιμούλες από το τεφτέρι; Σα να πούμε του "Χ" αυτή τη φορά; Ή του προπατζή που εζήλωσε τα mail orders; Ο "χοντρός" μπροστά τους ήταν φιλόπτωχο ταμείο.


      Κανένας

      Διαγραφή
    6. Ο Χ..ς είχε κάνει και μπάντα με τον Ζ...ελη μια απόπειρα garage punk και συστηματικά θορυβουσαν στο Εναλλάξ, φίλος γαρ Ζήκου και Ανδρέα. Λεγόντουσαν H--an Gr..e και ήταν βραχύβιοι. Ευτυχώς για τα ώτα μας. Ο Χ..ς πάντα μου έκανε κάτι περίεργο, τεκνό(τοτε)ΒΠ που το 'παιζε και λίγο rocking bird. Κάτι fake.

      Διαγραφή
    7. Ο Ζουγανέλης των Human Grape δεν ήταν, φυσικά, ο τουμπίστας Γιάννης Ζουγανέλης.

      Διαγραφή
    8. Πάντως οι "μαλάκες/έχοντες" (εντός ή εκτός συνόρων) είναι αυτοί που συντηρούν ανέκαθεν τα δισκοπωλεία και έχουν τους πωλητές να τρέχουν με τα ξημερώματα στα παζάρια για δίσκους. Το "έχοντες" βέβαια είναι σχετικό, όταν μερικοί έχουν πουλήσει ότι έχουν και δεν έχουν για να αγοράσουν δίσκους (η σακούλα του βινύλιου περιγράφει εύστοχα την κατάσταση αυτή). Οι "σωστοί/γνώστες" είναι συνήθως το πουρμπουάρ (1-2 φθηνοί δίσκοι τη φορά και αν), αλλά όταν έχει κι ο "σωστός" θα δώσει κι αυτός αρκετά. Ο καθένας έχει τον προϋπολογισμό του άλλωστε.

      Συμφωνώ επίσης ότι οι δίσκοι που περιφρονούν οι πωλητές είναι σχεδόν πάντα ευκαιρίες για (κάποιους) αγοραστές. Με 1-3 ευρώ έχω βρει φοβερά σινγκλάκια κατά καιρούς (ξένα ελληνικής κοπής).

      Όσον αφορά την ύπαρξη ήθους ή όχι από την πλευρά των πωλητών, εγώ βλέπω ότι υπάρχει μεν, αλλά σε μικρές ποσότητες (κατά μέσο όρο). Τον να μην το απαιτούμε όμως ή να μας φαίνεται και οκ, είναι μάλλον ένδειξη παρακμής. Δεν εννοώ ότι πρέπει να μας πληρώνει κιόλας, αλλά τουλάχιστον να μην πουλάει παραμύθια.

      Διαγραφή
  14. o Νίκος μου έδινε 'παπάδες' στην υπόγα του με 5.000δρχ που μάτωνα 84-85 να βρω, θυμάμαι χαρκτηριστικά το Βest Pebbles - Get Primitive και άλλα. Σαφώς προτιμουσα το used του Κερασιώτη όταν άνοιξε και είχα βρει ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑΤΑ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Στον Κοντογούρη εύρισκες σε πολύ καλές τιμές ό,τι δεν εκτιμούσε (περίεργα jazz μερικά ευρωπαϊκά, blues κ.λπ.). Όταν λέω πως «δεν εκτιμούσε» εννοώ πως δεν έκανε παιγνίδι με αυτά.
      Τελευταία φορά πήγα στο μαγαζί του, στη Σολωμού ακόμη στο υπόγειο, το 2000, και τότε είχα πάρει μια δισκάρα από το πίσω δωμάτιο, στο οποίο έβαζε τα «αδιάφορα» ας πούμε. Λέω για το “Kunstkopfindianer” του Wolfgang Dauner, σε κατάσταση ΕΧ/Μ και τιμή τζάμπα. Κανα χιλιάρικο το πολύ.

      Διαγραφή
  15. Καλησπέρα,
    σε όλους εμείς δεν θα μιλήσουμε για την αγορά και τα lps, αλλά για τον Φώτη ...
    Ο Φωτης αγάπησε έντονα τη μουσική, λάτρεψε τα βινύλια,τα βιβλία και τον "rock n roll" τρόπο σκέψης. "Έμπορος" δεν ήταν, λάτρεψε όλη την κουλτούρα γύρω απο τη μουσική, το σινεμά και έφυγε "ηρεμος". Ελπίζουμε τώρα να μπορέσει να κάνει το ταξίδι στην Αμερική που τόσο ονειρευόταν.
    Τα παιδιά του

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σας ευχαριστώ γι’ αυτά τα λόγια.
      Να είστε πάντα καλά να τον θυμόσαστε.

      Νομίζω πως δεν υπήρχε καλύτερος τρόπος για να κλείσουμε αυτή την ανάρτηση για τον Φώτη.

      Δεν θα δεχθώ άλλα σχόλια.

      Διαγραφή