Τα μονοπλάνα (οι λήψεις
χωρίς cut δηλαδή) δεν είναι
λίγα στην ιστορία του κινηματογράφου και υπάρχει λόγος γι’ αυτό. Παρότι είναι
απαιτητικά στην εκτέλεσή τους εντούτοις χρησιμοποιούνται συχνά από τους
σκηνοθέτες, επειδή έτσι προσδίδεται, συνήθως, μεγαλύτερη αίγλη στην αφήγηση.
Ένα άψογο τεχνικά μονοπλάνο, που έχει στηθεί με την απαραίτητη φροντίδα, έχει
τη δύναμη να «σηκώσει» μια ταινία. Καλλιτεχνικά, εννοώ, μπορεί να την
τοποθετήσει πιο μπροστά, πιο πάνω. Φυσικά, για να συμβεί κάτι τέτοιο τον πρώτο
λόγο θα τον έχει πάντα το ίδιο το φιλμ, γιατί ένα μέτριο ή κακό φιλμ δεν μπορεί
να μετατραπεί σε αριστούργημα εξαιτίας ενός μονοπλάνου.
Μονοπλάνα έχουν
«τραβήξει» μεγάλοι σκηνοθέτες στην ιστορία του σινεμά. Ο Άλφρεντ Χίτσκοκ στη Θηλιά (1948), ο Όρσον Γουέλς στο Άγγιγμα του Κακού (1958), ο Ζαν-Λυκ Γκοντάρ στο Γουικέντ (1967), ο Θόδωρος Αγγελόπουλος
στο Θίασο (1975), ο Αντρέι Ταρκόφσκι
στη Θυσία (1986), ενώ στα πιο
πρόσφατα χρόνια ξεχωριστά μονοπλάνα έχουν αφήσει ο Παρκ Τσαν-Γουκ στο Oldboy (2003), ο Αλφόνσο Κουαρόν στη Βαρύτητα
(2013) και βεβαίως ο Αλεξάντερ Σοκούρωφ στη Ρώσικη Κιβωτό (2002) – μια ταινία, η οποία είναι ολόκληρη ένα
μονοπλάνο!
Εννοείται πως στο
δίκτυο υπάρχουν πάμπολλες λίστες με τα μακρύτερα στο χρόνο μονοπλάνα, τα
ωραιότερα, τα «καλύτερα», τα πιο ιστορικά και λοιπά, και λοιπά.... Και όμως υπάρχουν
λίστες που δεν περιλαμβάνουν το εκπληκτικότερο μονοπλάνο στην ιστορία του
κινηματογράφου, το 7λεπτο προτελευταίο πλάνο της θρυλικής ταινίας του
Μικελάντζελο Αντονιόνι Επάγγελμα:
Ρεπόρτερ, από το 1975. Είναι ν’ απορείς…
Η συνέχεια εδώ…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου