Δευτέρα 12 Σεπτεμβρίου 2016

Τι σχέση έχει το ροκ με την αλητεία; Να (μην) μας πει η Μόνικα…

Συμπαθώ τη Monika, ή και Μόνικα, ως τραγουδοποιό και για το “Avatar” είχα γράψει, όταν είχε βγει, πολύ καλά λόγια (δηλαδή και… παραπάνω από καλά, και δεν το έχω μετανιώσει, ίσα-ίσα!). Καλό ήταν και το “Exit”, ενώ καλά κομμάτια disco-funk και τα λοιπά είχε ακόμη και το “Secret in the Dark”, που έδειχνε και αυτό (το κατώτερο έως τώρα long-play της) πως το μεγάλο ατού της, το μεγάλο ατού τής Μόνικας, ήταν και παραμένει η καλή, πολύ καλή ή και εμπνευσμένη ώρες-ώρες μελωδία της. Και βεβαίως η φωνή της. Βλέποντάς την, μάλιστα, στα live ή στα βιντεοκλίπ απορείς, να πούμε, πως μια τόσο γερή φωνή μπορεί και βγαίνει από ένα μικροκαμωμένο κορίτσι, αλλά… αυτή είναι η φύση. Όταν σε προικίζει, σε προικίζει. 
H Μόνικα στο Jazz & Tzaz (12/2012)
Προσφάτως (10/9) η Μόνικα έδωσε μια συνέντευξη στην Εφημερίδα των Συντακτών (στον Δημήτρη Κανελλόπουλο) στην οποία συνέντευξη είπε διάφορα κουλά (τη… βοηθεία του δημοσιογράφου). Εγώ, όπως ξέρετε, και όπως ξέρουν σίγουρα οι παλαιότεροι αναγνώστες, ανάβω όταν ακούω κουλά. Μπορεί στην κριτική ενός δίσκου να είμαι συγκαταβατικός, προσπαθώντας πάντα να διακρίνω το καλό (ακόμη και όταν αυτό είναι λίγο και κρυμμένο) ώστε να το προβάλλω, όταν όμως ο καλλιτέχνης αφήνει τη δουλειά του, που, εν προκειμένω, είναι να μας χαρίζει τα τραγούδια του, αποφασίζοντας να μιλήσει για το ένα ή το άλλο τότε το πράγμα αλλάζει. Δεν έχεις εμπρός σου ένα τραγούδι, αλλά τις απόψεις του για κάποια θέματα. Κι από ’κει, συχνά, ξεπηδούν πολλά…
Η Μόνικα είναι μια νεαρή ακόμη τραγουδοποιός (βρίσκεται στα 31 της), που δεν έχει αισθητικώς κατασταλάξει κάπου. Ψάχνεται. Χθες έκανε έναν δίσκο folk, σήμερα θα κάνει έναν pop, αύριο έναν funk ή έναν disco, μεθαύριο κάτι rock ή κάτι εντεχνοελληνικό… Είναι ενοχλητικό αυτό; Εξαρτάται. Αν δεν εδράζεται σε στέρεες βάσεις, σε τραγούδια δηλαδή που να πατάνε γερά στα πόδια τους και να μην είναι καπρίτσια της στιγμής, τότε ναι. Είναι ενοχλητικό. Βασικά προβληματίζεσαι, ας το πω κι έτσι, επειδή ένα ταλέντο αναλώνεται σε διάφορα άσχετα πράγματα που δεν του ταιριάζουν επιχειρώντας το περισσότερο, δίχως να έχει τ’ ανάλογα προσόντα. Ο καλλιτέχνης βεβαίως πρέπει να ψάχνεται, αλλά να ψάχνεται πάνω σε μια κεντρική αισθητική γραμμή, την οποίαν έχει αποφασίσει ν’ ακολουθήσει. Δεν μπορεί κάθε φορά, δηλαδή, να κινείσαι σαν την σκόνη –όπου φυσάει ο άνεμος–, εμφανίζοντας έναν… υπερβάλλοντα ζήλο για ό,τι τυχαίως ανακαλύπτεις. Δεν μπορεί να είσαι ροκάς π.χ., να πηγαίνεις σ’ ένα πανηγύρι, ν’ ακούσεις δημοτικά, και μετά να πεις… εγώ θα τραγουδάω δημοτικά. Δεν μπορεί να είσαι της μπαλάντας φερ’ ειπείν, ξαφνικά ν’ ακούσεις κάτι funk (στην τύχη να πούμε), και μετά να βγάλεις δίσκο funk. Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα. Θα κάτσεις ν’ ακούσεις, να δουλέψεις, να μάθεις, να διαβάσεις (πολλά και ποικίλα) και μετά θα βγεις προς τα έξω, με αληθινή πίστη για ’κείνο που δημιουργείς, ώστε να κριθείς από τον κόσμο.
Η Μόνικα στην Εφημερίδα των Συντακτών μάς λέει πως... «γυρίζω στην αλητεία του ροκ»! Τι αρλούμπα είναι αυτή; Ήταν κάποτε ροκ η Μόνικα, ξαφνικά έπαψε να είναι και τώρα θέλει να ξαναγυρίσει; Και για ποια «αλητεία του ροκ» μιλάει; Τι είναι οι rockers δηλαδή, τίποτα αποβράσματα, τίποτα δακτυλοδεικτούμενοι, τίποτα κατακάθια της κοινωνίας, που ζουν όπου βρουν, ρακένδυτοι, και που σε βρίζουν αν δεν τους ελεήσεις; Εκτός κι αν εννοούσε κάτι άλλο... Αλλά μπα, αποκλείεται.
Ροκάδες και θεσμοί 1 (δεν ξέρω... αλήτες του ροκ, που να φωτογραφίζονται με προέδρους). Ο Johnny Cash και η June Cash με τον Ρόναλντ Ρήγκαν.
Ο «αλήτης» έχει αρνητική χροιά ως λέξη, και αν κάποιος θέλει να πει κάτι άλλο, κάτι θετικό δηλαδή, ας βρει μια λέξη καταλληλότερη. Το ροκ, και ως μπίζνα να πούμε και ως ό,τι άλλο θέτε, δεν έχει ουδεμία σχέση με την αλητεία (αν θέλουμε να κυριολεκτήσουμε δηλαδή). Πλείστοι όσοι rockers είναι οικογενειάρχες ως γνωστόν, ζουν στα σπίτια τους –κάποιοι μπορεί να ζουν και στις επαύλεις τους–, μπορεί να είναι και θρησκευόμενοι (τον Dylan έχω στον νου μου ρε παιδί μου), να ντύνονται απλά ή και συντηρητικά, να ψηφίζουν Τσίπρα… Χίλαρι ή Τραμπ, ως σωστοί ιδεολόγοι/επιχειρηματίες που είναι τέλος πάντων, και όλα τα υπόλοιπα.
Ροκάδες και θεσμοί 2 (ούτε υποψηφίους προέδρους ξέρω που να φωτογραφίζονται με... αλήτες του ροκ, παρά μόνο με καλά παιδιά). Ντόναλντ Τραμπ και Neil Young.
Κι ενώ έτσι έχουν τα πράγματα σε γενικές γραμμές (γιατί οι γενικές μας ενδιαφέρουν) κάτι συνέβη και στα μυαλά ορισμένων, βλαμμένων και ανίδεων συνελόντι ειπείν, το ροκ σχετίστηκε μόνο με το «πουτσαρά-μπουλούκι», με το κάνω ό,τι μου κατέβει, με το δε δίνω λογαριασμό σε κανέναν, με το θέλω να… είμαι (ο βλάκας) ο εαυτός μου και άλλα τέτοια καραγκιοζιλίκια, που αποτελούν, όπως έχουμε ξαναπεί, όλα τούτα, τη βάση τού φανταστικού ελληνορόκ ιδεότυπου. 
Για τους δήθεν… ανεξάρτητους και τους επαναστάτες τού κώλου λέω, όλους εκείνους, που ακούνε τάχα μου-τάχα μου ροκ (αλλά αν τους πεις κάτι πέρα από τους Black Sabbath και τους Jethro Tull σε κοιτάνε σαν χάνοι), και που βρίζουν ολημερίς και ολονυχτίς την… κακούργα κενωνία, για το κακό που τους έκανε.

Ρε Μόνικα τι δουλειά έχεις εσύ, ένα σωστό κορίτσι όπως έχω καταλάβει, με όλους αυτούς τους μαλάκες; Κάνε το ροκάκι σου, κι άμα είναι γερό να είσαι σίγουρη πως εμείς θα γράψουμε καλά λόγια (που δεν τα έχεις και ανάγκη εδώ που τα λέμε).

Διάβασα κι άλλα κουλά σ’ αυτή τη συνέντευξη της Μόνικας, αλλά είπα να μείνω στο «καλύτερο».

30 σχόλια:

  1. Η συνέντευξη της Μόνικας στην Εφημερίδα των Συντακτών…

    http://www.efsyn.gr/arthro/gyrizo-stin-aliteia-toy-rok

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Πολύ ενδιαφέροντα όσα γράφετε με αφορμή τη συνέντευξη της Μόνικας, αλλά πιθανολογώ ότι το "γυρίζω στην αλητεία του ροκ" είναι επινόηση του τιτλατζή της εφημερίδας. Η γυναίκα είπε "γυρίζω στην αλητεία των ροκ συναυλιών". Νομίζω πώς οι δυο φράσεις δεν συμπίπτουν νοηματικά. Μάλιστα η δεύτερη έχει μια δόση αλήθειας, εν αντιθέσει με την πρώτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. >>πιθανολογώ ότι το "γυρίζω στην αλητεία του ροκ" είναι επινόηση του τιτλατζή της εφημερίδας.<<

      Γι’ αυτό κι εγώ έγραψα πως στη συνέντευξη η Μόνικα… «είπε διάφορα κουλά (τη… βοηθεία του δημοσιογράφου)».

      Φοβάμαι πως αν πιάσουμε και σχολιάσουμε το τι ειπώθηκε στη συνέντευξη αυτή καθ’ αυτή δεν θα τελειώσουμε άλλο.

      Διαγραφή
  3. http://www.avopolis.gr/interviews/interviews-greek/57641-monika-gagarin-eirinikos για περισσότερα συμπεράσματα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Αν ψάχνεσαι για rock αλητείες και τραμπουκισμούς το πορωτικό εξώφυλλο του 'As Above, So Below' των Nightstalker είναι όλο δικό σου. Εχει και το 'σωστό κορίτσι' μέσα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Όχι, εγώ δεν ψάχνομαι καθόλου.

      Οι Nightstalker παίζουν πολύ καλά. Είναι καλοί σε μερικά τραγούδια. Αλλά πολύ βαρετοί σε άλλα.
      Όταν, πάντως, τους είδα στο βίντεο του “Children of the sun” με τις ξινίλες στα μούτρα, τα κωλοδάχτυλα, τις καραμπίνες και το στυλ «μαγκιά, κλανιά κι απόστημα» (σαν κάτι rednecks απομεινάρια), έριξα καπάκι δυο-τρεις «βουτσάδες» και συνήλθα.

      Διαγραφή
    2. Άσχετο με το αρχικό θέμα, αλλά μιας και αναφέρθηκαν, πιστεύω ότι ενώ ξεκίνησαν καλά στα 90s (ο Nightstalker), είχαν έκτοτε πτωτική πορεία. Ίσως η εμφανής επιθυμία τους να μοιάσουν σε πασίγνωστο Σουηδικό συγκρότημα του είδους (ηχητικά και οπτικά).

      Διαγραφή
  5. > Ήταν κάποτε ροκ η Μόνικα, ξαφνικά έπαψε να είναι και τώρα θέλει να ξαναγυρίσει; Και για ποια «αλητεία του ροκ» μιλάει; Τι είναι οι rockers δηλαδή, τίποτα αποβράσματα, τίποτα δακτυλοδεικτούμενοι, τίποτα κατακάθια της κοινωνίας, που ζουν όπου βρουν, ρακένδυτοι, και που σε βρίζουν αν δεν τους ελεήσεις; Εκτός κι αν εννοούσε κάτι άλλο...

    Άσχετο με τη Μόνικα, που όντως δεν ήταν ποτέ «ροκ».

    Αλητεία δεν είναι μόνο η επαιτεία του αλήτη του δρόμου, αλητεία, μεταφορικώς, λέμε εδώ και καμμιά 50ρια χρόνια και το νεολαίο που γκομενίζει, γυρνάει στα μπιλιάρδα ή στα αντίστοιχα κάθε εποχής, καβαλά μοτοσυκλέτες, μπλέκεται σε τίποτα τσαμποκάδες, κάνει κάνα ναρκωτικάκι και γενικά δεν είναι πολύ του πανεπιστημίου ή της εργασίας.

    Και όλα αυτά είναι αρκετά σχετικά με το "ροκ", κάνα δυο γενιές μεγάλωσαν με αυτά ως πρότυπο του ροκ, και ήταν μεγάλο μέρος και της μυθολογίας και του μάρκετινγκ του ροκ, αλλά και της πράξης του. Όχι μόνο στην Ελλάδα, παντού.

    Ούτε έχει νόημα να δείχνουμε τον Κας στα γεράματα (20 χρόνια που είχε επιστρέψει στην κάντρυ την εποχή της φωτογραφίας με το Ρήγκαν) ή τον Ντύλαν που την είδε θρησκευόμενος στα 40 του και τους λοιπούς γερόλυκους για να πουμε αν το ροκ είναι "αλητεία".

    Ούτε το ροκ είναι ειδικά Βουτσάδες και καλά παιδιά, με άλλα πράγματα ταυτίστηκε, και εδώ και στη χώρα του. Δεν το λέγανε πάλαι ποτέ "the devil's music" επειδή το έπαιζαν κάτι σεμνοί οικογενειάρχες, άσχετα αν μεγάλωσαν οι μουσικοί του '60-'80 και έγιναν και τέτοιοι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. >>Αλητεία δεν είναι μόνο η επαιτεία του αλήτη του δρόμου, αλητεία, μεταφορικώς, λέμε εδώ και καμμιά 50ρια χρόνια και το νεολαίο που γκομενίζει, γυρνάει στα μπιλιάρδα ή στα αντίστοιχα κάθε εποχής, καβαλά μοτοσυκλέτες, μπλέκεται σε τίποτα τσαμποκάδες, κάνει κάνα ναρκωτικάκι και γενικά δεν είναι πολύ του πανεπιστημίου ή της εργασίας.<<

      Άσε, τώρα, τα… μεταφορικά. Τα ξέρουμε αυτά.
      Οι… οργισμένοι βαλκάνιοι υπήρξαν οι μεγαλύτεροι βλάκες (και μάλιστα με περικεφαλαία) που σχετίστηκαν ποτέ με το ροκ.

      >>για να πουμε αν το ροκ είναι "αλητεία".<<

      Το ροκ δεν είναι αλητεία. Ούτε κυριολεκτικά, ούτε μεταφορικά. Είναι πολλά άλλα πράγματα. Αλλά ψευτοτσαμπουκάδες, μαγκιές με μηχανές και τέτοια δεν είναι. Όλα τούτα είναι για τα θύματα.
      Το πώς μπερδεύτηκαν οι εγκληματικές συμμορίες των μηχανόβιων με το ροκ είναι άλλο θέμα… και δεν είναι της στιγμής.

      Και αν έδειξα τους γερόλυκους τούς έδειξα επειδή οι άνθρωποι αυτοί δεν ήταν αλήτες ούτε στα νιάτα τους.
      Βεβαίως, από το να μην είσαι αλήτης, μέχρι να φωτογραφίζεσαι με τον Ρήγκαν ή τον Τραμπ υπάρχει κάποια απόσταση, αλλά αυτό είναι το ροκ. Εκμηδενίζει όλες τις αποστάσεις!

      Διαγραφή
    2. Συγνώμη, αλλά το "devil's music" είναι άκυρο σαν έκφραση, ειδικά αν σκεφτεί κανείς πότε και από ποιούς (σεμνότυφους) Αμερικάνους έχει ειπωθεί εξ'αρχής.
      Πιστεύω ότι υπάρχει αλητεία στην καθημερινότητα ορισμένων "μικρών" (συνήθως) ροκ συγκροτημάτων ή καλλιτεχνών, αλλά μάλλον έχει να κάνει με τον πρότερο βίο τους και όχι με τη μουσική.
      ΥΓ. Το "Βουτσάδες" τι περιλαμβάνει ακριβώς? Γιατί το βλέπω συχνά εδώ μέσα και μένω πάντα με την απορία.

      Διαγραφή
  6. τρισμεγιστη μαχαιρια στην καρδια μου η φωτο του Young (οκ, εχει κανει και αλλα στο παρελθον)

    βρε Υπνοβατη (ή τελοσπαντων σχολιαστη του)...μια, ΜΙΑ γαμημενη φορα διαβαστε αυτο που προσπαθει να πει ο ερμος ο Φωντας, νυσαφι πια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αγαπητέ 00i00 δεν έχω την απαίτηση να καταλαβαίνουν όλοι τι θέλω να πω. Μπορεί να φταίω κι εγώ, επειδή δεν γίνομαι συχνά πολύ αναλυτικός. Δυστυχώς δεν προλαβαίνω. Το δισκορυχείον δεν είναι το μόνο πράγμα με το οποίο ασχολούμαι στη ζωή μου.

      Διαγραφή
    2. η παρεξηγησις ειναι αυτο που κανει την γη να γυρναει...
      αλλα εδω ρε αδερφακι μου σηκωνει η επιστημη τα χερια ψηλα

      Διαγραφή
  7. Φώντας Τρούσας: Ο πυρφόρος του ροκ.

    Το θέμα ρε βουκεφαλα δεν είναι τι νομιζεις ΕΣΥ ότι είναι το ροκ, αλλά τι στη ΠΡΑΞΗ ειναι (ή ήταν). Πρέπει να φαγες πολύ ξύλο εκεί στη σπασικλοαριστερά των 'πρώτων στα μαθήματα, πρώτων στους αγώνες', από τίποτα κουμπιασμένα αλάνια της Προοδευτικής και να το χεις απωθημένο. Δεν εξηγείται αλλιώς.

    Ζαμπον ρε και πάλι ζαμπον!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Όπως έχω ξαναπεί ένα ηλίθιο σχόλιο ανά ανάρτηση πάντα θα το δημοσιεύω λόγω δημοκρατικής ευαισθησίας. (Πρόκειται για το 12 Σεπτεμβρίου 2016 - 1:50 μ.μ.).

    Όμως εσείς οι… θερμόαιμοι προσέξτε τι σχόλια αφήνετε.
    Εγώ δεν έβρισα κανέναν προσωπικά.
    Αν κάποιοι αναγνωρίζουν τον εαυτό τους σ’ αυτά που γράφω δεν είναι δικό μου το πρόβλημα.
    Ανώνυμους βλακοτσαμπουκάδες, με ύβρεις, χαρακτηρισμούς και τα λοιπά δεν πρόκειται να ξαναδημοσιεύσω (με το ένα «κλείσαμε»).
    Τραβάτε αλλού να ξεράσετε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Α και κάτι άλλο.
    Εδώ δεν συζητάμε μόνο για την... αλητεία και το ροκ. Συζητάμε και για τη Μόνικα, και για ό,τι άλλο είπε στη συνέντευξή της στην Εφ.Συν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Κι ακόμη κάτι, για ν’ αποφύγουμε τις παρεξηγήσεις.
    Δεν αναφέρθηκα σε ανθρώπους, γενικώς, που μπορεί να καβαλάνε μηχανές και να την ψάχνουν και με το ροκ.
    Αναφέρθηκα σ’ αυτόν τον τύπο του… οργισμένου βαλκάνιου και στον μύθο που χτίστηκε γύρω απ’ αυτόν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Εί χολώ παροικήσει και σύ υποσκάζειν μαθήσει. Αυτά που είπε (ή που τέλος πάντων φέρεται να είπε) η συμπαθέστατη Μόνικα, όπως τα διαβάζω τουλάχιστον εγώ και στις δύο συνεντεύξεις είναι αποστάγματα μιας συγκεκριμένης εμπειρίας και κάποιων πολύ βασικών αισθητικών προσλαμβανουσών.Θεωρώ φάουλ πχ την αναφορά του Bob Wilson σαν παράδειγμα. Πλήρως άστοχο για πάρα πολλούς λόγους που δεν είναι του παρόντος. Απο την άλλη μια συζήτηση με ένα δημοσιογράφο που χρησιμοποιεί την έκφραση ''θιασώτες του ροκ'' εν έτει 2016, δεν μπορεί να πάει και πιο μακρυά...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δεν ξέρω αν η Μόνικα θέλει να γίνει η Νάνα Μούσχουρη ή η Βίκυ Λέανδρος των 10s, όμως το θέμα «διεθνή καριέρα», για έναν Έλληνα, είναι σήμερα πιο δύσκολο από ποτέ. Καθότι ο συναγωνισμός είναι τεράστιος. Δεν είναι όπως στα sixties. Άμα ήταν εύκολο, δηλαδή, θα το είχαν κάνει κι άλλοι. Και άλλες. Η φωνή της Μόνικας είναι πολύ καλή, αλλά με τίποτα δεν είναι Nana ή Vicky (φωνές μοναδικές και ακαταμάχητες για χρόνια).
      Η πίτα της μουσικής βιομηχανίας είναι πολύ συγκεκριμένη, ως γνωστόν, και οι Αμερικάνοι τέλος πάντων έχουν τις δικές τους «χιπχοπάδικες» και «ραπάδικες» αηδίες να προωθήσουν – δεν πρόκειται ν’ ασχοληθούνε με τη Μόνικα. Σ’ ένα επίπεδο υψηλό/εμπορικό εννοώ.
      Εντάξει, θα κάνει την προσπάθειά της –προσωπικώς της εύχομαι το καλύτερο–, αλλά πολύ φοβάμαι πως γρήγορα θα επιστρέψει στα καθ’ ημάς και με κανα τραγουδάκι με δικά μας λόγια (ωραίο τραγουδάκι – δεν το λέω υποτιμητικά) θα επιχειρήσει να κάνει εδώ το μπαμ. Κι έτσι πρέπει δηλαδή.
      Θέλω να πω πως η Ελλάδα έχει μεγαλύτερη ανάγκη τη Μόνικα απ’ όσο την έχει το εξωτερικό, πόσω μάλλον αν αξιωθεί να γράψει και ωραία τραγούδια στη γλώσσα μας.
      Κατά τα λοιπά αυτά τα περί Νάσβιλ (που είναι η πατρίδα της country) κ.λπ. εγώ τ’ ακούω βερεσέ. Λες κι εδώ δεν έχουμε στούντιο και μουσικούς για να ηχογραφήσει. Εντάξει, παραγωγούς-μουσικούς (και όχι γραφειοκράτες) δεν έχουμε, αλλά κι αυτό λύνεται. Άμα έχεις φράγκα (γιατί το «τζάμπα» δεν υφίσταται, και δεν πρέπει να λέγονται τώρα αυτά) φέρνεις έναν απ’ έξω και σου κάνει τη δουλειά. Ή συνεργάζεσαι μαζί του on line. Ό,τι θέλεις κάνεις.

      Διαγραφή
    2. Αυτό είναι το επόμενο σκέλος των συνεντεύξεων που σκόπευα να σχολιάσω και χαίρομαι που το αναφέρεις.Δεν είναι ακριβώς δύσκολο το θέμα ''διεθνής καριέρα'' είναι σχετικά tricky απλώς. Οι μηχανισμοί προώθησης πλέον ευνοούν περιπτώσεις καλλιτεχνών σχετικά άγνωστων αλλα με μία φρεσκάδα στον ήχο τους κυρίως δε ευνοούνται μουσικοί που ενεργοποιούνται στο ευρύτερο φάσμα της ηλεκτρονικής μουσικής.Έχω φτάσει στο συμπέρασμα,απο τη δική μου εμπειρία τουλάχιστον, πως το είδος στο οποίο επιχειρεί η Μόνικα (και όχι μόνο) έχει πλέον ένα πολύ μικρό κοινό παγκοσμίως ή τέλος πάντων ένα κοινό που θα προτιμήσει να ακούσει κάτι ''άλλο παρόμοιο'' χωρίς αυτό να σημαίνει πως αυτό το ''άλλο'' είναι καλύτερο ή χειρότερο.Απο την άλλη ο τελευταιος δίσκος της κυκλοφόρησε απο την Other Music Recordings εταιρεία του γνωστού indie δισκοπωλείου στην ΝΥ που όμως κ αυτό με τη σειρά του δυστυχώς έβαλε λουκέτο αυτό το καλοκαίρι άρα δεν ξέρω τι συμπέρασμα να βγάλω..Σίγουρα αξίζει τον κόπο να προσπαθήσει, αλλα αυτή η προσπάθεια είναι καλό να γίνεται με μια συγκρατημένη φιλοδοξία, με γνώση των μεγεθών και χωρίς έπαρση.

      Διαγραφή
    3. Όταν εγώ έγραψα για «διεθνή καριέρα» εννοούσα κάτι σε στυλ Μούσχουρη, Λέανδρος, Ρούσσος, Παπαθανασίου… Να ταρακουνάς τον κόσμο δηλαδή. Δεν εννοώ σε στυλ Keep Shelly in Athens ή Larry Gus (τον οποίον εκτιμώ).

      Διαγραφή
    4. Ε νομίζω πως αυτού του είδους οι ''διεθνείς καριέρες'' δε θα επαναληφθούν με τον ίδιο τρόπο ποτέ.

      Διαγραφή
  12. ''Δεν έχω πολλά λεφτά, το στούντιο στο Νάσβιλ δεν το πληρώνω''

    ''Κάποιον τον έφερα από την Αμερική στο εξοχικό μου, στο Αστρος. "Θα σου πληρώσω τα εισιτήρια" του είπα, "θα έρθεις με την κοπέλα σου, θα κάνετε διακοπές, θα τρως ψαράκι κάθε μέρα και μετά θα παίξεις μαζί μου''

    Η Μόνικα δεν εχει λεφτά και πληρώνει τα αεροπορικά εισιτήρια σε 2 άτομα να έρθουν από Αμερική και θα τους ταΐζει κάθε μέρα ψάρι.
    Δηλαδή εάν είχε λεφτά τι θα έκανε?
    Αμαν με όλα τα ψωνισμένα κορίτσια απο την Εκάλη. Οκ σε μερικούς μπορεί να αρέσει μουσικα.Εμενα προσωπικά δεν μου λέει τίποτα. Και επιτέλους φτάνει με αυτο, ροκ = αλητεια... Εαν αρχίσουμε τα ονόματα απο ''αλητες'' ροκάδες που στηρίζουν το ρεπουμπλικανικό κόμμα η λίστα θα ειναι ατέλειωτη.
    Nik

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Γιατί, οι ρεπουμπλικάνοι δεν είναι αλήτες; Αλήτες, χίτες, ταγματασφαλίτες κλπ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. πες κι αλλα πες κι αλλα να ολοκληρωθει η κοτσανα

      Α.

      Διαγραφή
    2. Παραδοσιακά φίλοι των ρεπουμπλικάνων, από τη μουσική πλευρά, ήταν και είναι οι «καντρίστες». Χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν έχουν υπάρξει και εξαιρέσεις. Να θυμηθούμε τις Dixie Chicks π.χ. και τα χωσίματά τους στον Μπους.

      Διαγραφή
  14. Μπαμπάάάά, ακόμα δεν έστειλες το γαμημένο το έμβασμα και μ΄έχει ξεπατώσει τούτη η αλητεία του ροκ εδώ στα ξένα και δεν μπορώ να περπατήσω καλά-καλά...

    Τρολλερμούκης ο Αληταμπουρίζων

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Σχόλια από το fb...

    Vassilis Serafimakis
    "...αποτελούν τη βάση τού φανταστικού ελληνορόκ ιδεοτύπου."
    Τρομερό κείμενο, ξεκαθάρισμα λογαριασμών με αφορμή την συγκεκριμένη καλλιτέχνιδα. Συμφωνώ απόλυτα! (Θα έλεγα μόνο "φαντασιακού".)

    βα. αλ.
    Αυτό που θεωρείται καλή η φωνή της Μόνικας είναι λίγο τραγικό. Για τη φωνή.

    Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
    Μια χαρά είναι η φωνή της.

    Maria Kalogeraki στον Vasilis Alexakis
    Εμένα μου αρέσει είναι δυνατή κ ταιριάζει με τα τραγούδια της

    βα. αλ.
    https://m.youtube.com/watch?feature=youtu.be&v=-YtbSErFsEM
    Αν αυτό είναι τραγουδιστρια εγώ είμαι ο Χουλκ.
    Monika - Secret in the dark - Live 2014 @Odeon Of Herodes Atticus

    Maria Kalogeraki στον Vasilis Alexakis
    σαν να πρασινίζεις λίγο...λοκ

    Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
    Δεν την έχω ακούσει λάιβ - στους δίσκους τραγουδάει μια χαρά. Εδώ τραγουδάνε άλλες και άλλοι μια χαρά, που δεν έχουν καθόλου φωνή.

    Maria Kalogeraki στον Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
    το έντεχνο λαικό έχει πολλές τσιρίδες

    βα. αλ.
    Νταξει. Και μένα άμα με περάσουνε από autotune φίλτρα κλπ Φρεντι γίνομαι. Η κοπέλα δεν είναι τραγουδιστρια, γράφει τετριμενες βλακειες βλ καλοκαιράκι αεράκι θάλασσακι και γενικώς είναι ατάλαντη. Αυτά σε ένα βαθμό ειναι υποκειμενικά, αλλά αν κάποιος ξέρει να τραγουδάει όπως και αν ξέρει να παίζει πιάνο είναι αντικειμενικο.

    Maria Kalogeraki στον Vasilis Alexakis
    η ποπ ήταν πάντα έτσι

    Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
    Ο πρώτος δίσκος της είναι εξαιρετικός. Θα τον έλεγα και αριστούργημα. Εγώ κρίνω αυτό που ακούω από το CD. Δεν μ' ενδιαφέρει πόσο τεχνολογία έχει μέσα.

    βα. αλ.
    Με αυτή τη λογική οι Μίλι Βανιλι γαμουσανε. Οι φωνές φαίνονται στα λαιβ. Ευτυχώς.

    Maria Kalogeraki στον Vasilis Alexakis
    Έχουμε πολύ γέλιο

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
      >>Οι φωνές φαίνονται στα λαιβ. Ευτυχώς.<<
      Ας φαίνονται. Όταν έχεις δίσκο κρίνεις τον δίσκο. Στους δίσκους η Μόνικα τραγουδά πολύ καλά. Στα λάιβ υπάρχουν και κακές στιγμές και αστάθμητοι παράγοντες - γι΄ αυτό εγώ δεν τα πολυμετράω τα λάιβ. Δηλαδή δεν μ' ενδιαφέρουν καθόλου. Η μόνη αξία του λάιβ είναι ότι... ήσουνα κι εσύ εκεί.

      Dimitris Papadatos
      Προφητικός!

      Giorgos Tselonis
      Αν η αλητεία δεν είναι απόρροια αδιέξοδου κι (επιβεβλημένης) ανέχειας μπορεί να ισοδυναμεί με προσωπική, συνειδητή και συχνά πολιτική στάση ζωής (με τα όποια τιμήματά της). Αυτό που για την πλειονότητα είναι ψόγος, για κάποιους άλλους είναι "παράσημο" - ή έστω η υπαρκτή πραγματικότητα. Εξαρτάται απ' το τι αποδέχεσαι και τι απορρίπτεις σε αυτή την κοινωνία. Οι κατάλληλοι να μιλήσουν γι' αυτό θα ήταν, π.χ., ένας ρεμπέτης του Μεσοπολέμου, οι MC5 και ο John Sinclair, ο Jim Carroll ή ο Νικόλας Άσιμος - και σίγουρα όχι η Μόνικα. Παρεμπιπτόντως, ο Λεωνίδας Χρηστάκης έχει γράψει ένα εξαιρετικό βιβλίο με τίτλο "Η ιστορία της αλητείας", όπου έχοντας ως αφετηρία τον αρχετυπικό πλάνητα/περιπλανώμενο (vagabond) εξετάζει το φαινόμενο ανά τους αιώνες.

      Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
      Είναι φορτισμένη η λέξη "αλητεία" και θέλει προσοχή, όταν χρησιμοποιείται. Εγώ ας πούμε δεν θεωρώ "αλήτη" τον Νικόλα Άσιμο.

      Giorgos Tselonis
      Και ο κατάλογος των μουσικών/καλλιτεχνών που έζησαν ως πραγματικοί αλήτες λόγω ανέχειας (Ted Hawkins) ή πλήρωσαν το τίμημα της αμφιταλάντευσής τους ανάμεσα σε μια κοινωνικά αποδεκτή κανονικότητα (επιτυχημένος γάμος) και των έξεών τους -π.χ. αλητεία σε κατάσταση μέθης- (Roy Buchanan) πραγματικά δεν έχει τέλος...

      Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας στον Giorgos Tselonis
      εμένα δεν μου αρέσει αυτή η λέξη γενικά και δεν θέλω να την χρησιμοποιώ πολύ, δεν έχω την εντύπωση ότι ο Roy Buchanan ήταν αλήτης.

      Giorgos Tselonis
      Ναι, καταλαβαίνω τι εννοείς... Βέβαια και ο υπέροχος Νίκος Καρούζος που διέμενε πάντα σε υπόγεια και σε κάτι δωματιάκια "τρύπες" χαρακτήριζε τον εαυτό του ως "θεώθεν αριστοκράτη". Με μιαν άλλη -βαθύτερη- έννοια φυσικά...

      Giorgos Tselonis
      Ok!

      Maria Kalogeraki
      Είναι ωραίο ο καλλιτέχνης να μην πετάει μια γραμμή κ κάθε δίσκος να ναι διαφορετικός. Ε η αλητεία του ροκ κ η επανάσταση είναι στερεότυπα κ δεν είχε μάλλον τι να πει το παπαγάλισε από κάπου

      Aris Karampeazis
      Στο μεταξύ τελικά το γύρισε στη φάση αριστερός ψάλτης

      Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
      Δεν έχω πάρει χαμπάρι, για στείλε κανα link, κανα απόσπασμα.

      Aris Karampeazis
      https://www.avopolis.gr/.../70337-kai-ti-vradia-ston-iero...
      βοήθεια σου
      Και τη βραδιά στον ιερό ναό του Αγίου Νικολάου Σπετσών έκλεισε η... Μόνικα (βίντεο)

      Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
      Είπαμε έχει καλή φωνή, αλλά βυζαντινή μουσική δεν ξέρει. ��

      Aris Karampeazis
      δεν πειράζει , το έκανε για την αλητεία

      Διαγραφή