Με καθυστέρηση έμαθα για τον πρόωρο θάνατο (ήταν 54 ετών) του
κιθαρίστα Σταύρου Ρωσσόπουλου· συνέβη πριν δέκα μέρες. Γνωστός ως… o κιθαρίστας
των Ξύλινων Σπαθιών στην «Ξεσσαλονίκη» [Αno Κato,
1993], αλλά και από τις συνεργασίες του με τις Μάσκες [Ano Kato, 1995], τον Σούλη Λιάκο
και τον Δημήτρη Ζερβουδάκη στο «Μέσα μου Βουνό» [e-terra music, 2003/4], τους Ερασιτέχνες Εραστές στις «Ανταύγειες» [Ano Kato, 2007] και άλλα διάφορα,
ο Ρωσσόπουλος πρόλαβε να ετοιμάσει και δύο δικά του άλμπουμ, για τα οποία είχα
γράψει γνώμες, παλαιά, στο Jazz
& Tζαζ. Έψαξα στο
αρχείο, βρήκα εκείνες τις κριτικές και σας τις παρουσιάζω, για να θυμηθούμε
αυτόν τον καλλιτέχνη, αυτόν τον εξαιρετικό κιθαρίστα…
Σταύρος Ρωσσόπουλος: Kαι Οι Αβάφτυστοι Μικροί Πιτσιλωτοί Δρυοκολάπτες [Ano Kato AK 029, 1998; – δεν αναφέρεται χρονιά στο
άλμπουμ]
Θα αναγκαστώ να πω πάλι πως οτιδήποτε προωθεί ένα βηματάκι
μπροστά τα τελευταία χρόνια αυτή την υπόθεση που λέμε «ελληνικό ροκ», αυτό
ακριβώς το οτιδήποτε μάς έρχεται εννέα στις δέκα φορές από συγκροτήματα και
μουσικούς που δρουν εκτός των «τειχών». Ο λόγος για τον Θεσσαλονικιό (υποθέτω)
Σταύρο Ρωσσόπουλο. Κατ’ αρχάς να πω τούτο. Οι «δρυοκολάπτες» μου θύμισαν πάρα
πολύ δύο ένδοξα ελληνικά γκρουπ του παρελθόντος, τους Εν Πλω και τους Χωρίς
Περιδέραιο· και μου τα θύμισαν με τέτοιο τρόπο, που και με ευχαρίστησε, αλλά
κυρίως μ’ έκανε γι’ άλλη μια φορά να νοιώσω τι σημαίνει το να βλέπει κανείς με
ανοιχτά μάτια εκείνο που λέμε «παράδοση», εκείνο που λέμε «απόλυτη σύγχρονη
δημιουργία». Ο Ρωσσόπουλος είναι κιθαρίστας σκληροτράχηλος, αλλά όχι εφετζής.
Είναι επίσης συνθέτης, συν-στιχουργός των τραγουδιών του (μαζί με τον Γιώργο
Κοσμίδη) και κυρίως μουσικός με ιδέες και απόψεις. Για παράδειγμα τα κομμάτια
«Από μικρό παιδί», «Τι είναι αυτό που πονάει» και «Έρημη Ελλάδα ξύπνα» έχω την
εντύπωση, ή μάλλον τη βεβαιότητα, ότι δεν ακούγονται απλώς πρωτότυπα, αλλά
κυρίως κοντά σε μιαν αντίληψη που επανατοποθετεί στιχουργικώς το rock στον
τόπο μας σε ολοδικές του βάσεις. Τα νοήματα πολλές φορές είναι ξεκάθαρα, άλλοτε
πάλι υπάρχει αυτός ο ελλειπτικός και μεταφορικός λόγος, που μπορεί να έχει τη
βάση του στον Σαββόπουλο, θα θυμίσει όμως, σε όσους το έχουν ακούσει, το
εξαιρετικό «Χορός για Μουσική» των Χωρίς Περιδέραιο από το 1985 (σ.σ. το 1998,
όταν γραφόταν το παρόν κείμενο, οι Χωρίς Περιδέραιο δεν ήταν… πολύ γνωστή
ποσότητα), εκεί όπου οι λέξεις «απλώνονται» πολλές φορές για να προκαλέσουν με
τον ήχο τους, και όχι αναγκαστικώς με το νόημά τους. Ο Ρωσσόπουλος τα «χώνει»
και στη μουσική. Στιβαρό rhythm section,
δυνατές κιθάρες, καταιγιστικοί ρυθμοί, άψογη και με ηχητική οικονομία χρήση των
keyboards, αυτοσχεδιαστική
διάθεση και κυρίως μία εντελώς προσωπική χρήση παραδοσιακών ηχοχρωμάτων, που
–όπως προείπα– από την εποχή των Εν Πλω είχα ν’ ακούσω σε rock ελληνικό δίσκο. Στους
«δρυοκολάπτες» συμμετέχουν εκτός του Ρωσσόπουλου και οι Απόστολος Δεληγιάννης,
Στέλιος Λέκκας και Νίκος Φουντουκίδης. Η παραγωγή είναι… βαριά και δυσκίνητη,
αλλά κυρίως η πρέπουσα, ενώ, τέλος, θα ’λεγα πως λείπουν από το συνοδευτικό
φυλλάδιο οι στίχοι.
Jazz & Τζαζ, #62, Μάιος 1998
Σταύρος Ρωσσόπουλος
και οι αβά-φτυστοι μικροί πιτσιλωτοί δρυοκολάπτες: Τρέχα… [Ano Kato AK062, 2005 – κι ας μην αναφέρεται
χρονιά στο άλμπουμ]
Το «Τρέχα…» δεν έχει την ορμή, τη δύναμη, τον ηχητικό
τσαμπουκά του προηγούμενου άλμπουμ του Σταύρου Ρωσσόπουλου – σίγουρα ενός εκ
των καλυτέρων ελληνορόκ δίσκων της δεκαετίας του ’90. Τούτο οφείλεται σε
διαφόρους λόγους. Πρώτον, στη χρήση των keyboards, που εδώ ακούγονται συχνά εντελώς ξεκομμένα, ενίοτε δε
και κακόηχα. Δεύτερον, στην εγγραφή κάποιων οργάνων, κυρίως των ντραμς, που
μοιάζουν «ξερά» δίχως κανένα «βάθος» (αν ήταν θέληση της παραγωγής πάω πάσο).
Τρίτον, στην ερμηνευτική τακτική (Πάνος Μουζουράκης, Βαγγέλης Νωτόπουλος), που
τουλάχιστον σ’ εμένα ανακαλεί, όχι σπανίως, ένα μίγμα Σιδηρόπουλου/ Β.
Παπακωνσταντίνου (μπορεί να είναι τυχαίο, αλλά η ουσία παραμένει). Από ’κει και
κάτω μόνο καλά λόγια για τον Σταύρο Ρωσσόπουλο. Κιθαρίστας με ρώμη, στιχουργός
που έχει πράγματα να πει, ροκ συνθέτης που απέχει παρασάγγας από την
πεπατημένη. Αυτά είναι τα ουσιώδη. Τα υπόλοιπα διορθώνονται.
Jazz & Tζαζ, #154, Ιανουάριος 2006
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου