της πουτανιάς το φλάμπουρο συμμαζεμό δεν έχει (λαϊκή ρήση)

Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί με συκοφαντεί διαρκώς αυτός ο τύπος που λέγεται Μανώλης Νταλούκας. Εγώ ποτέ δεν ασχολήθηκα στο Δισκορυχείον με την πάρτη του. Αν και ως συγγραφέα τον είχα σε μιαν υπόληψη (το έχω γράψει αυτό στο blog) από μερικά βιβλία που είχε βγάλει στα 80s, αλλά και από το Ελληνικό Ροκ, αναφορικώς με την αξιοποίηση του αρχείου του Σίμου Τσαπνίδη (και μόνο γι’ αυτό) στην πορεία το πράγμα άλλαξε· κύλησε πολύ… θολό νερό στο ποτάμι. Τα στοιχεία που είχα διαθέσιμα, παλαιά, για το άτομό του ήταν, φυσικά, παρμένα μέσα από τα βιβλία του. (Έτσι «γνωρίζουμε» τους συγγραφείς, από τα βιβλία τους). Δεν υπήρχε η διαπροσωπική (διαδικτυακή) επαφή, που απέδειξε περιτράνως με τι άνθρωπο είχα στην πραγματικότητα να κάνω. Ο τύπος αυτός επέδειξε, και επιδεικνύει εδώ και κάποιο καιρό, σφόδρα εχθρική συμπεριφορά προς το άτομό μου· συμπεριφορά, που αγγίζει τα όρια της ψυχοπαθολογίας, αφού μοιάζει να με μισεί μόνο και μόνο επειδή γράφω (κάτι το οποίον ήταν, είναι και παραμένει ανεξήγητο για μένα). Λες και δεν θέλει δίπλα του κανέναν, στον τομέα με τον οποίον ασχολείται. Λες και του παίρνω τη δουλειά. Λες και του τρώω το ψωμί. Αν μπορούσε να με εξαφανίσει από προσώπου γης ευχαρίστως θα το έπραττε…

Έχοντας αντιληφθεί από τότε (2006) που κυκλοφόρησε το κατά βάσιν… παραμύθι Ελληνικό Ροκ ότι ο άνθρωπος αυτός –παρόλο το κοινό μας ενδιαφέρον για τα θέματα της ελληνικής νεολαίας, του ελληνικού ροκ και τα λοιπά (εμένα δεν με απασχολούν, φυσικά, μόνον αυτά)– έχει στρεβλή και εν τέλει ασυνάρτητη και ανιστόρητη αντίληψη για την πορεία των πραγμάτων τον είχα διαγράψει από τα κατάστιχα (λυπάμαι που το λέω). Δηλαδή είχα αποφασίσει, πως… καλός-χρυσός να τον διαβάζω σαν παραμυθά (τότε, το 2006 – γιατί, τώρα, δεν ενδιαφέρομαι ούτε αυτό να κάνω), κι ας μου ανεβάζει το αίμα στο κεφάλι, αλλά μέχρι εκεί. Δεν μειώνω, ούτε απαξιώνω τα όποια πράγματα, στοιχεία κ.λπ. ανασύρει στην επιφάνεια (όποιος ανασύρει και μοιράζεται στοιχεία με άλλους είναι καλοδεχούμενος), τα οποία στοιχεία και «εκμεταλλεύομαι» για να βγάλω τα δικά μου συμπεράσματα, τα οποία κινούνται, συνήθως, σε αντιδιαμετρική κατεύθυνση από τη δική του· όπως κι εκείνος «εκμεταλλεύεται» τις αναρτήσεις μου, όχι για να συμπεράνει εμφανώς (αυτό το κάνει, κρυφά, για πάρτη του), αλλά για να με μειώσει και να με απαξιώσει.

Θέλω να πω πως είχα αποφασίσει από τότε (2006) πως μ’ αυτόν τον άνθρωπο δεν υπήρχε περίπτωση να συνεννοηθώ εις τον αιώνα τον άπαντα. Αν εξαιρέσεις παλαιά (επί Eric Clapton), που τον προκάλεσε στο Δισκορυχείον ο Manwolf Louie και απάντησε φλομώνοντάς μας στις ασυναρτησίες, όλες τις άλλες φορές –απ’ όσο θυμάμαι δηλαδή– δεν αναφέρθηκε ποτέ κανείς σ’ αυτόν, και πολύ περισσότερο εγώ. Δηλαδή, όσες φορές συνέβη να «πλακωθώ» μαζί του είναι γιατί ο ίδιος έμπαινε και σχολίαζε στις αναρτήσεις μου, λέγοντας άρες μάρες κουκουνάρες. Ενώ λοιπόν εμένα δεν μ’ ενδιαφέρει η περίπτωσή του εδώ και χρόνια, δεν μ’ ενδιαφέρει ο διάλογος μαζί του, εκείνος μου έχει γίνει κολλιτσίδα. Ασχολείται συνέχεια μαζί μου ελεεινολογώντας εις βάρος μου πότε στο Δισκορυχείον και πότε στο δικό του blog – αφού πρώτα βεβαίως κάθεται και ξεκοκαλίζει ό,τι γράφω. Επειδή ήμουν «καλό παιδί» και τον άφηνα να λερώνει τις αναρτήσεις μου (μέγα λάθος), εκμεταλλεύτηκε την περίσταση κι άρχισε να οικοδομεί σιγά-σιγά προφίλ. Ο άνθρωπος αυτός φαίνεται, ουκ ολίγες φορές, να υπάρχει μέσω εμού. Τρέφεται από τα αποφάγια μου. Ζει διαδικτυακώς μέσω του Δισκορυχείου. Κόσμος τον επισκέπτεται επειδή έχει καταφερθεί εναντίον τού blog μου, και τα ψαχτήρια (τόσα καταλαβαίνουν κι αυτά…) του «σπρώχνουν» αναγνώστες. Μιλάμε για παράσιτο κανονικό.

Μερικοί φίλοι και διαδικτυακοί γνωστοί με πληροφόρησαν τον τελευταίο καιρό (μόλις τον τελευταίο καιρό) για την νεότερη νταλουκική επίθεση που δέχτηκα λόγω μιας περυσινής αναφοράς στον μουσικό Γιάννη Μπελτέκα – σ’ ένα σχόλιο του Δισκορυχείου, στην ανάρτηση για τους Παρθενογένεσις. Λέω «φίλοι με πληροφόρησαν», καθότι είχα να μπω στο συγκεκριμένο blog πολύ καιρό. Όπως έχω ξαναγράψει… δεν έχω χρόνο για πέταμα. (Τούτο, βεβαίως, μπορεί να ισχύει για τον καθένα μας, αν και δεν ξέρω τι νόημα δίδει ο καθείς σ’ αυτό). Δεν σερφάρω στο βρόντο. Δεν έχω facebook, δεν έχω twitter – δεν είμαι πουθενά αλλού δικτυωμένος (LinkedIn, Instagram κ.ά.). Για να είμαι ακριβής, σερφάρω μάλλον λίγο και πάντως προς πολύ συγκεκριμένες κατευθύνσεις. Προτιμώ στον ελεύθερο χρόνο μου να ασχολιέμαι με τα βιβλία, τα περιοδικά, τις ακροάσεις και ό,τι άλλο απαιτεί η κατάστρωση των κειμένων μου. Εκείνος ξημεροβραδιάζεται στο Δισκορυχείον (έχει γνώμη για Τζέσσικες, για Χατζιδάκιδες και για όλα τα υπόλοιπα), αλλά εγώ, εδώ και 3-4 μήνες, δεν είχα περάσει από το δικό του blog ούτε για… κατούρημα. Αυτή είναι η αλήθεια. Ο κύριος αυτός νομίζει ότι είμαι στημένος και καθώς ξεφουρνίζει τις παπαρδέλες του τρέχω εγώ να τις διαβάσω. Μα καλά, είναι εντελώς βλάκας; Ακόμη και αν με αφορούν (παρότι στην πραγματικότητα αφορούν στην ψυχιατρική επιστήμη) δεν τις παίρνω χαμπάρι. Άλλοι, συνήθως, με πληροφορούν (μα και για ’κείνους δεν φαίνεται να ’ναι πρώτη προτεραιότητα – σιγά τώρα). Ούτε μ’ ενδιαφέρει, εννοείται, να σχολιάζω στο Δισκορυχείον, ό,τι κατά καιρούς δημοσιεύει (θα το ήθελε, θα πέταγε από τη χαρά του!). Έχω δική μου ύλη να προβάλλω (δεκάδες κείμενα περιμένουν). Τι συνέβη λοιπόν;

Ανήρτησα, πέρυσι το καλοκαίρι (18/6/2012), ένα βίντεο των Παρθενογένεσις με το “House of the rising sun” που υπήρχε στο YouTube κι επειδή αναγραφόταν σ’ αυτό (στο βίντεο) «RIP Γιάννης Μπελτέκας» (ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων) βρήκα το μπελά μου από τον ανεκδιήγητο Νταλούκα. Ούτε καν θυμόμουν τι έγραφε το βίντεο. Πήγα να το δω πριν λίγες ημέρες, αλλά εκείνος που το ανέβασε το είχε κατεβάσει.

Κατ’ αρχάς να πω πως τα βίντεο που ανεβάζω από το YouTube σχεδόν ποτέ δεν τα βλέπω. Τι να δω; Αν μπορούσα, μάλιστα, να τα μεταφέρω στο blog μου μόνον ως ήχο, όπως παλαιότερα –επειδή η εικονοποίηση των τραγουδιών είναι συνήθως βλακώδης–, ευχαρίστως θα το έκανα. (Γινόταν αυτό, αλλά τώρα δεν ξέρω αν γίνεται, δεν το έχω ψάξει). Ξαναλέω, λοιπόν, πως δεν έχω καιρό για χάσιμο. Τα τραγούδια τα ξέρω. Τι ν’ ακούσω; Τα τοποθετώ, απλώς, κάτω από τις αναρτήσεις για να τις «υποστηρίξω», δίνοντας ένα κλιπάκι στους αναγνώστες. Τώρα, άμα βγει 5 δευτερόλεπτα πριν το τέλος του βίντεο μια ταμπέλα που να γράφει «Χίτλερ ζεις, την ΑΕΚ οδηγείς» ή «ένα δύο τρία… μπιπ… η διαιτησία» το πιο πιθανό θα είναι να μην το έχω δει. Ε, όποιος το δει ας μου το υποδείξει και θα το κατεβάσω. Δεν θυμάμαι λοιπόν να είδα βίντεο που να γράφει «RIP Γιάννης Μπελτέκας». Δηλαδή και να το έβλεπα… μηδέν εις το πηλίκον και θα πω γιατί.

Βγαίνει, λοιπόν, κάποιος ανώνυμος(;) στην ανάρτηση για τους Παρθενογένεσις (http://diskoryxeion.blogspot.gr/2012/06/punk.html) και σχολιάζει: «που κολλαει ο μπελτεκας στο βιντεο φώντα?» (10:01). Πριν εγώ προλάβω να καταλάβω τι είδους ερώτηση είναι αυτή (υπάρχουν οι χρόνοι των σχολίων στην ανάρτηση για τους Παρθενογένεσις), απαντά ο Mimis G: «Το βιντεο εφτιαξε ο Λουης (Stress) και φτιαχτηκε την εποχη που "εφυγε" ο Μπελτεκας.Εκτος των αλλων, ο Μπελτεκας μαζι με τον Bill Lod ειχαν κανει στα μεσα του 70 τους Κενταυρους και το ΄78 τους Trash, απο τους οποιους πηρε μεταγραφη για τους Παρθενογενεσις» (10:19). Βλέποντας, ίσως, το βίντεο αμέσως μετά (αλλά μπορεί και να μην το είδα – που να θυμάμαι;) γράφω: «Απάντησε καλύτερα ο Mimis G. Εγώ ήξερα μόνο ότι ο Lod ήταν πριν στους Trash (το γράφουν και οι σημειώσεις του άλμπουμ εξάλλου)» (10:27). Και καπάκι: «Ώστε έχει πεθάνει ο Μπελτέκας ε; Έτσι κάπως ήταν στο μυαλό μου, αλλά δεν ήμουν σίγουρος» (10:28). Αυτά ήταν τα βασικά επίμαχα σχόλια, που με αφορούν.

Να πω λοιπόν του χοντρονταλούκα πως, εγώ, δεν καταπιάστηκα ποτέ με την περίπτωση Μπελτέκα σε ανάρτηση του Δισκορυχείου (κάπου αλλού καταπιάστηκα και θα το πω στην πορεία – δεν αναφέρομαι φυσικά στο “Vienna in May”), και δεν βρίσκομαι εδώ για να διαψεύδω ή να επιβεβαιώνω και πολύ περισσότερο να ψάχνω εκείνο που υποστηρίζει ο κάθε αναγνώστης, που στέλνει το οποιοδήποτε σχόλιο (λογικοφανές ή όχι). Δουλειά δεν είχε ο διάολος… Νομίζουν ορισμένοι πως το Δισκορυχείον είναι το άπαν για μένα –μπας και νομίζουν πως αμείβομαι κιόλας απ’ αυτό;– και πως ανά πάσα ώρα και στιγμή μπορώ να παρατάω ό,τι πράττω για να ζήσω, ν’ αναβάλλω ή να μεταθέτω τις υποχρεώσεις μου προκειμένου ν’ ασχολούμαι με το ένα και το άλλο που ανακύπτει. Αυτό το αντιλαμβάνεται και ο ίδιος ο Γιάννης Μπελτέκας (και είναι προς τιμήν του) στη συνέντευξή του στο χαϊβάνι, γιατί ο άνθρωπος είναι καθαρός (ο Μπελτέκας) και σκέφτεται λογικώς, δεν είναι κομπλέξας σαν τον Νταλούκα, που με εγκαλεί και με συκοφαντεί επειδή δέχθηκα, λέει, στο Δισκορυχείον κάποια συγκεκριμένα σχόλια. Τι λέει λοιπόν ο Μπελτέκας; «Δεν συμφωνώ» (σ.σ. δεν συμφωνεί με τον Νταλούκα που με κατηγορεί) και πως «δεν είδα καμιά υστεροβουλία του Τρούσα». Φυσικά. Τι υστεροβουλία να υπάρχει; Αν είναι δυνατόν. Αντί λοιπόν το άτομο να ζητήσει συγγνώμη, και να σβήσει όσα γράφει στο blog του για το Δισκορυχείον εν σχέσει με τον Μπελτέκα το περνάει στο ντούκου. Αλλά κάπως έτσι δεν βγήκε κι εκείνο το… «αλήτες-ρουφιάνοι-δημοσιογράφοι»; Για τους πάσης φύσεως μαρκουτσοφόρους ο λόγος, που δεν σέβονται τίποτα και που, όταν πρόκειται να μάθουν κάτι, κάνουν απρεπείς και σκανδαλοθηρικές ερωτήσεις στους συνεντευξιαζόμενους, ζηλώσαντες, λες, την μεσημεριανή ζώνη. Ακούστε ερώτηση δημοσιογράφου προς καλλιτέχνη για να φρίξετε (την έκανε ο Νταλούκας στον Μπελτέκα): «υπήρχε διάστημα στη ζωή σου που νοσηλεύτηκες σε κάποια κλινική;» (σ.σ. εννοεί ψυχιατρική, κοινώς τρελάδικο, δεν εννοεί κλινική που πας για να σου βγάλουν τις αμυγδαλές – και πάλι δηλαδή). Αν είναι δυνατόν να ρωτά ποτέ σοβαρός άνθρωπος τέτοια πράγματα έναν καλλιτέχνη· μόνον ο χοντρονταλούκας και διάφοροι άλλοι απόπατοι της δημοσιογραφίας. 

Ενώ λοιπόν αυτά γράφονταν πέρυσι τον Ιούνιο έρχεται μετά από ένα χρόνο ο άνθρωπος αυτός και λέει ό,τι του κατέβει, επειδή υπήρξε (τότε) σχόλιο (στο Δισκορυχείον) πως ο Μπελτέκας δεν βρισκόταν εν ζωή. Μα τι λέει ο βλαμμένος; Εδώ, μας είχε σκοτίσει τα ούμπαλα, μ’ ένα κάρο ηλίθια σχόλια που μας πέταγε κάθε λίγο και λιγάκι σε διάφορες αναρτήσεις, και δεν μπήκε να σχολιάσει ο υστερόβουλος, τότε, πέρυσι τον Ιούνιο, στο… παρθενογεννητικό post, πως «ξέρετε μάγκες, ο Μπελτέκας ζει και βασιλεύει». Και γιατί δεν μας το είπε, πέρυσι; Απλούστατα γιατί κι εκείνος νόμιζε κατά βάθος πως ο Μπελτέκας μπορεί και να ήταν στον… άλλο κόσμο. Και γιατί δεν μπήκε να σχολιάσει αργότερα (την 12/5/2013 ή και πιο πριν), όταν πληροφορήθηκε πως ο Μπελτέκας είναι ζωντανός; Να μπει στην ανάρτηση για τους Παρθενογένεσις και να πει: «Μάγκες είμαι ο Μανώλης Νταλούκας. Ο Γιάννης Μπελτέκας είναι ζωντανός, μίλησα μαζί του» ή «μου έστειλε e-mail». Δεν το έκανε. Και πότε το έκανε; Εδώ σας θέλω. Μόλις την 26/6/2013, μετά από ενάμισι μήνα, την προηγούμενη Τετάρτη δηλαδή (σ’ ένα σχόλιό του που δεν δημοσίευσα) –και αφού, προηγουμένως, είχε ασελγήσει επί των γραπτών μου–, όταν κατάλαβε, ως φανατικός αναγνώστης του Δισκορυχείου που είναι, πως δεν κάνω την πάπια, αφού, μόλις πληροφορήθηκα τα καθέκαστα (το ξανατονίζω, «μόλις πληροφορήθηκα τα καθέκαστα») έκανα ανάρτηση τραγουδιού του Μπελτέκα την 23/6 (εκεί έριξε το σχόλιο και όχι στην ανάρτηση για τους Παρθενογένεσις) και εκ νέου στο cbox την 25/6. Σαν να του έλεγα δηλαδή πως είμαι εδώ και, κυρίως, πως δεν μασάω. Άρχισε να του κόβονται τα ήπατα… Τάχα μου-τάχα μου πως δεν τον ένοιαξε… Αντέδρασε σπασμωδικά και με μισόλογα, τα οποία και ψέλλισε στο blog του. 

Απ’ όλα τούτα είναι ολοφάνερο πως τον Νταλούκα δεν τον ένοιαζε αυτό κάθε αυτό το γεγονός – πως ο Γιάννης Μπελτέκας ζούσε. Δεν τον ενδιέφερε, πρωτίστως, ο Μπελτέκας. Πιο πολύ τον ένοιαζε να θίξει εμένα και το Δισκορυχείον. Έτσι, βλακωδώς σκεπτόμενος και παρασυρόμενος από την απέχθειά του προς εμένα, υποτίμησε κατ’ ουσίαν και την δημοσιογραφική του ανακάλυψη. Χρησιμοποίησε δηλαδή με τον πιο απρεπή τρόπο τον καλλιτέχνη, κυρίως για να μου τη βγει. (Αυτή είναι η… αγάπη που τρέφει ο ίδιος για τη μουσική και τους μουσικούς). Πρόκειται για αδιανοήτως υστερόβουλη συμπεριφορά. Κανένας όμως δεν του έδωσε δίκιο. Και πρώτα-πρώτα ο ίδιος ο Μπελτέκας (όπως προανέφερα), ο οποίος στο απόσπασμα της συνέντευξης κατ’ ουσίαν τον εγκαλεί (τον Νταλούκα) και πολύ σωστά κατά τη γνώμη μου, για ατυχή χειρισμό της υπόθεσης (δεν μίλησε τηλεφωνικώς με τα άτομα που διέδιδαν τις σχετικές πληροφορίες, ενώ τα ήξερε κ.λπ.). Η κακεντρέχεια του Νταλούκα έναντι εμού είναι μνημειώδης, όταν δεν ασχολείται με τον μουσικό που έφτιαξε το βίντεο με το «RIP Γιάννης Μπελτέκας» λέγοντας πως «ο Λούης απαλλάσσεται, είναι μουσικός, δεν είναι δημοσιογράφος» (16/5/2013) και πως, απεναντίας, ο δημοσιογράφος (υπονοώντας εμένα!) είναι εκείνος που οφείλει να διασταυρώνει από δυο και τρεις μεριές, ώστε να είναι απολύτως σίγουρος… κ.λπ., κ.λπ. Ποιος τα λέει αυτά; Ο πάπας των… ΜΑΔ – των Μαρκουτσοφόρων Αδιασταύρωτων Δημοσιογράφων! Ο Μανώλης Νταλούκας, που ανοίγει τα μικρόφωνα και όποιον πάρει ο χάρος, αντιγράφοντας σαν χαζός ό,τι του λένε, δίχως να ελέγχει ποτέ τίποτα. Οι πληροφορίες του είναι πάντα από συνεντεύξεις (γιατί έχει μηδαμινό αρχείο) και ό,τι του ξεφουρνίζει ο καθείς το αναμεταδίδει σαν παπαγάλος. Μιλάει με τους μουσικούς των Juniors για τον Eric Clapton στην Ελλάδα του ’65, και χωρίς να διασταυρώσει τίποτα μάς γράφει «για σκοτεινή ιστορία και ακόμη ανεξακρίβωτη». Τι «σκοτεινή και ανεξακρίβωτη» ρε βλαμμένε, όταν δημοσιεύονται φωτογραφίες του Clapton με τους Juniors ήδη από το 1965; Ακούει να του λένε για… ΤΖΑΒΑΔΑΜΑΣΚΟΥΚΑ και το αντιγράφει σαν χάνος, δίχως να έχει δει πουθενά γραμμένο αυτό το όνομα (αντιθέτως υπάρχουν γραμμένες κάμποσες διαφορετικές εκδοχές του). Μιλάει με τον Λουκά Σιδερά για τους Melt κι επειδή του λέει ο Σιδεράς πως δεν θυμάται να συμμετείχε ποτέ σε γκρουπ με το όνομα Melt, εγκαλεί εμένα(!) που δείχνω φωτογραφία ενός single των Melt με συνθέσεις του Σιδερά, στην εταιρεία του Σιδερά, την γαλλική Polydor (όχι όποια κι όποια)! Γράφει για το ποίημα Ζινώντας αποβίδονο σαβίνι μιλώντας με τον σκηνοθέτη Ανδρέα Θωμόπουλο, και αντί να μας πει για τον Ναπολέοντα Λαπαθιώτη, το υπερλεξιστικό σονέτο του οποίου το μετέτρεψε κάποιος Άγνωστος σε καρακατσουλιό (σαν καρακατσουλιό το αναπαράγει στο βιβλίο του Ελληνικό Ροκ και ο Νταλούκας), μας μιλάει για τον… Άγνωστο! Πόσο βλάκας, ρε παιδί μου, μπορεί να είναι κάποιος; Αυτό είναι το μεγάλο ερώτημα. Εδώ, ακόμη και ο Θανάσης Γιαννόπουλος (aka Λευκός Θόρυβος) κατά βάση τού την έπεσε, που πίνει… ακουαφόρτε στ’ όνομά μου και που συνεχίζει όπου βρεθεί κι όπου σταθεί να καταφέρεται κι αυτός εναντίον μου, δίχως να κοιτάζει, το στουρνάρι, τα δικά του χάλια· θυμόσαστε, δεν είχε ιδέα περί sixties garage punk – γνωστός χαρακτηρισμός από το αμερικανικό 1971 τουλάχιστον, και στην Ελλάδα από το 1979 τουλάχιστον! Παρένθεση. Ο Γιαννόπουλος νομίζει ακόμη πως η λέξη punk πρωτακούστηκε το ’76 (έτσι μας είχε πει την 12/2/2013 στο Δισκορυχείον!). Μην ακούτε τον Dave Marsh και τον Lenny Kaye μάγκες μου, ν’ ακούτε τον μεγάλο πανκολόγο-εϊτολόγο Γιαννόπουλο… Κλείνει η παρένθεση. 

Αφήνω, τώρα, το… αντιγεγονός πως όλος ο κόσμος που κινείται γύρω από το ελληνικό ροκ νόμιζε ότι ο Μπελτέκας δεν ζούσε. Το νόμιζε ο μουσικός που ανέβασε το βίντεο (ο Λούης των Stress), το νόμιζε ο Mimis G (έτσι του είχαν πει του ανθρώπου ο Bill Lod και ο παραγωγός τού Μπελτέκα), το νόμιζε και ο Γιαννόπουλος, που κάνει και ταινία για τα ελληνικά μουσικά 80s. Την ίδιαν εντύπωση δε (ας γράψω για «εντύπωση») είχαν όλοι όσοι ασχολούνται με το ελληνικό ροκ της εποχής – αν τύχαινε και το έφερνε η κουβέντα υποθέτω· γιατί, εντάξει, δεν νομίζω να ξημεροβραδιάζονταν όλοι και επί μονίμου βάσεως συζητώντας για τον Γιάννη Μπελτέκα. Έτσι κάπως ήταν τα πράγματα και στο δικό μου μυαλό – αν και είχε παύσει το συγκεκριμένο ζήτημα να με απασχολεί από χρόνια. Τώρα, από πού μπορεί να είχε προέλθει αυτό; Δεν ξέρω. Φαντάζομαι μόνον. Και το τι μπορεί να υποθέτω εγώ ή να φαντάζομαι δεν έχει κανένα ευρύτερο ενδιαφέρον. Είναι άλλο όμως αυτό, και άλλο να νομίζουν κάποιοι (όποιοι) πως υπήρχαν συμφέροντα που «πέθαναν» τον Μπελτέκα. Δεν φαίνεται λογικό κάτι τέτοιο – παρά ταύτα αν μπορεί ν’ αποδειχθεί, ok.

Και ο Μπελτέκας ζει. Να ’ναι πάντα καλά ο άνθρωπος, και να τον χαίρονται (όπως τον χαίρονταν όλα αυτά τα χρόνια) η οικογένειά του και οι φίλοι του πρώτα-πρώτα. Αλλά για μια στιγμή. Μιλάμε για τον Γιάννη Μπελτέκα, λες και μιλάμε για τον Jimi Hendrix ή για τον Jim Morrison. Τι εστί Μπελτέκας; Και δεν αναφέρομαι στο πρόσωπο του ανθρώπου, γιατί ως… προσώπατα έχουμε όλοι μας την ίδιαν αξία. Αναφέρομαι στον καλλιτέχνη Μπελτέκα. Για όσους δεν γνωρίζουν να πω δυο λόγια. Ο άνθρωπος έβγαλε δύο συμπαθητικούς δίσκους τη τριετία 1981-83 κοντά σ’ ένα Lou Reed και Tom Verlaine ύφος –το πρώτο LP μου αρέσει περισσότερο– για να χαθεί έκτοτε από το προσκήνιο και το παρασκήνιο. Πόσοι ασχολούνταν φερ’ ειπείν, με τον Γιάννη Μπελτέκα πριν δυο δεκαετίες; Υπήρχαν δυο-τρία άτομα; Εγώ ήμουν εκείνος που είχα γράψει στο Ραντεβού στο Κύτταρο, το 1996 το ακόλουθο: «Που άραγε να βρίσκεται σήμερα ο Γιάννης Μπελτέκας;» (σελ. 150 του βιβλίου μου, για όποιον το έχει). Για ποιον άλλον είχα αναρωτηθεί; Γιατί και ο Σωτήρης Κοματσιούλης π.χ. είχε βγάλει ένα 45άρι κι είχε εξαφανιστεί και μάλιστα μια δεκαετία πριν τον Μπελτέκα (στην πραγματικότητα ούτε αυτός ήταν εξαφανισμένος, αλλά αυτό το μάθαμε πριν 3-4 χρόνια), αλλά για ’κείνον δεν είχα αναρωτηθεί «που άραγε να βρίσκεται;», ούτε, βεβαίως, για κανέναν άλλον. (Και μετρείστε το αυτό). Είχαν αναρωτηθεί πολλοί άλλοι το 1996, για το που μπορεί να βρισκόταν ο Γιάννης Μπελτέκας; Έψαχνε κανείς τότε να τον βρει; Το βιβλίο μου είχε πουλήσει αρκετά, είχε πάνω από 50 δημοσιεύσεις σε όλες τις εφημερίδες και τα περιοδικά της εποχής. Διάφοροι μουσικοί είχαν επικοινωνήσει μαζί μου είτε απ’ ευθείας, είτε μέσω του εκδοτικού οίκου, για να προσθέσουν, να διορθώσουν στοιχεία, ή ακόμη και να με επιπλήξουν. Ο Μπελτέκας δεν επικοινώνησε. Ok, μπορεί να μην είχε πάρει χαμπάρι το βιβλίο. Μα ακόμη και αν το είχε πάρει χαμπάρι, μπορεί να μην ήθελε ο άνθρωπος να δώσει σημεία ζωής. Δικαίωμά του. Όλα δικαίωμά του είναι. Άλλο αν εγώ περίμενα να βγει και να πει: «Ποιος με ψάχνει; Εδώ είμαι». Και λέω «περίμενα», γιατί –το επαναλαμβάνω– δεν είχα αναρωτηθεί για κανέναν άλλον «που άραγε να βρίσκεται;» μέσα σ’ ένα ολόκληρο βιβλίο, με πάμπολλα «ξεχασμένα» ονόματα.

Για να κλείσω το θέμα «Γιάννης Μπελτέκας» σε ό,τι με αφορά. Σέβομαι τον τραγουδοποιό Γιάννη Μπελτέκα. Έχω καλή (έως και πολύ καλή) γνώμη για τον πρώτο δίσκο του και από τον δεύτερο, το “Vienna in May” το έβαζα συχνά παλαιά στο πικάπ (φυσικά έχω ακόμη και τους δύο δίσκους του στο δισκοθήκη μου). Χαίρομαι που ζει (όπως και ο καθένας μας θα χαίρεται δηλαδή) και αν εξακολουθεί να ασχολείται με τη μουσική περιμένω από ’κείνον να γράψει (αν ενδιαφέρεται) και πάλι ωραία τραγούδια.

Πάμε όμως ξανά στον χοντρονταλούκα. Αυτός λοιπόν βρίζει, κράζει –πείτε το όπως θέλετε– το Δισκορυχείον (κι εμένα) ένα χρόνο μετά, με αφορμές ποικίλες (και πιο πρόσφατες). Σε σχόλιό του της 17/6/2013 λέει: «Δεν έχω εμμονή να κράζω ειδικά τον Τρούσα (σ.σ. σώπα καημένε). Αλλά έχω υποχρέωση, να κράζω όλους τους άσχετους που παρεπιδημούν στον χώρο (σ.σ. κρατάτε με, θα λιποθυμήσω από τα γέλια! – τη μάπα του στον καθρέφτη τα έχει δει ποτέ ο Νταλούκας;). Εδώ, μας γράφει ο Τρούσας, πως ένα από τα τραγούδια του Χατζιδάκι, ήταν ‘ο σκιώδης ύμνος της χούντας’. Να μην τον κράξω; Εδώ μας παρουσιάζει την Τζέσικα με μαγιό να τραγουδά το Πάτα μου μια τσιμπιά στον κώλο/Έλα τώρα που δεν θες, και γράφει πως είναι από τα ωραιότερα ροκ τραγούδια. ΝΑ ΜΗΝ ΚΡΑΞΩ;».
Θέλει και να κράξει ο αστοιχείωτος! Δεν κοιτάει την τραγική κατάστασή του, που έχει… PhD στην Aσχετοσύνη, με «άριστα» και «εύφημη μνεία». Όποιος έχει διαβάσει την ανάρτησή μου «Μάνος Κατράκης – Μάνος Χατζιδάκις» για το «Δεν ήταν νησί» (το τραγούδι του Χατζιδάκι από τον «Καπετάν Μιχάλη») θα καταλάβει τι λέω. Μόνον ο κεφάλας δεν κατάλαβε. Η χούντα είχε πάρει το τραγούδι του Χατζιδάκι και του είχε προσδώσει εθνικόφρον περιεχόμενο, μετατρέποντάς το σε σκιώδη ύμνο της (το τραγουδούσαν επί 7ετίας οι Κλειώ Δενάρδου, Λίτσα Σακελλαρίου, Μαρίνα, Πάνος Κόκκινος, Νάνα Μούσχουρη κι ένα σωρό κι ακόμη). Όσον αφορά στην Τζέσσικα – και πάλι λέει ό,τι του κατέβει, διαστρεβλώνοντας όσα γράφω. Για το «Έλα τώρα… που δε θες…» έγραψα πως το συγκεκριμένο τραγούδι «δεν λέει πολλά πράγματα», ενώ για το «Μια αγάπη καινούργια» (Σταύρος Λαδάς & Σώβερ Μεταξάς) έγραψα πως πρόκειται για «το ωραιότερο ελληνόφωνο pop τραγούδι εκείνης της περιόδου και οπωσδήποτε ένα από τα ωραιότερα της δεκαετίας». Χοντρονταλούκα έγραψα για «pop τραγούδι», και για «ελαφροροκιά» πιο κάτω (εξαιτίας των φοβερών φαζαριστών κιθαρών). Δεν έγραψα για «ροκ». Και πριν μας πεις τις σαχλαμάρες σου άκουσέ το πρώτα… και μετά έλα με τον κηδεμόνα σου.
Περαιτέρω, ο χοντρονταλούκας καταφέρεται απρεπώς, εντελώς απρεπώς, και κατά του Mimi G· ένα εξαιρετικό παιδί –το ίδιο θα πουν όσοι τον γνωρίζουν, από κοντά, από τηλεφώνου ή οτιδήποτε– που, αν και συλλέκτης, δεν είναι μοναχοφάης, αφού μέσω της εταιρείας του «μοιράζεται» πράγματα μαζί μας. (Δεν κατάλαβα… Θ’ ακούγαμε τα τραγούδια του Κοματσιούλη ή των Sun of Greece αν δεν υπήρχε ο Μίμης; Όποιοι πιάνουν στο στόμα τους εκείνους που προσφέρουν, να μας πουν, πρώτα, τι έχουν προσφέρει οι ίδιοι –άλλο η κριτική και άλλο η απαξίωση– αλλιώς… τουμπέκα). Έρχεται λοιπόν ο παρλαπίπας και, ανάμεσα σε άλλα, γράφει για τον Mimi: «Εγώ δεν σε είδα ποτέ να τον κράζεις (σ.σ. ο Mimis να κράξει εμένα!). ΓΙΑΤΙ ΑΡΑΓΕ; Να σου πω γιατί. Γιατί κάνεις δημόσιες σχέσεις (σ.σ.!!). Εγώ δεν κάνω δημόσιες σχέσεις. Ρε δεν πα να είναι ο άλλος ο Φον-Πάπας, αν καβαλήσει καλάμι και λέει μαλακίες, θα κράζω».
Τι λέει ρε παιδιά ο αθεόφοβος; Ποιος να με κράξει και για ποιο λόγο; Πάει καλά ο άνθρωπος; Έχει μπερδέψει στο χοντροκεφάλι του το κράξιμο, τη διαστρέβλωση και τη συκοφαντία με την κριτική; Ψάχνει να βρει συνοδοιπόρους στον κατήφορο που έχει πάρει; Και για τι «δημόσιες σχέσεις» μας τσαμπουνάει; Αυτή την κακεντρέχεια την είχε πει και παλαιότερα στο Δισκορυχείον (σε σχέση με τον Mimi G), είχε καταλάβει τη μαλακία που είχε διαπράξει κι είχε μαζευτεί. Ήταν στα σχόλια της ανάρτησης «Εξάρχεια-Κυψέλη με διόδια στον Πανελλήνιο» της 8/2/2013. Κάποια στιγμή είχε έλθει ο λόγος για το “Greece Goes Modern” του Μίμη Πλέσσα, δισκάκι (δηλαδή δισκάρα!) που επανεξέδωσε ο Mimis G και η B-Other Side Records, για να ακολουθήσει ο εξής διάλογος: 

Manolis Daloukas 9 Φεβρουαρίου 2013 - 10:18 μ.μ. 
«Α μα αν είναι τόσο σπουδαίος ο δίσκος του Πλέσσα, να τον πάρω. Που θα τον βρω; Μήπως τον έχει επανακυκλοφορήσει κανένας... φίλος σου;». (σ.σ. πουλάει και πνεύμα ο σαχλαμάρας).
Φώντας Τρούσας 10 Φεβρουαρίου 2013 - 12:01 π.μ. 
«Έως ώρας ήξερα ότι ήσουν ανόητος. Δυστυχώς, τώρα, έμαθα και κάτι άλλο πολύ χειρότερο. Πως είσαι κακεντρεχής, για να μην πω και συκοφάντης. Τι υπονοείς Μανώλη Νταλούκα; Ότι κάνω ‘πλάτες’ σε εταιρειάρχες; Πρέπει να αισχύνεσαι γι’ αυτό. ΑΝΑΣΚΕΥΑΣΕ, ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΑΠΑΙΤΗΣΩ ΚΑΙ «ΣΥΓΓΝΩΜΗ», αν θες να ξαναδείς σχόλιό σου στο δισκορυχείον. Για ποιον με πέρασες; Γι’ αυτούς που τα τσεπώνουν (ή τα τσέπωναν στις καλές εποχές) από 30 μεριές (ραδιόφωνα, περιοδικά, τηλεοράσεις, εφημερίδες…) κάνοντάς μας κατάπλασμα τις σαβούρες; Ντροπή σου. Δεν έχω να πω τίποτ’ άλλο». 
Manolis Daloukas 10 Φεβρουαρίου 2013 - 1:30 π.μ. 
«Έλα ρε Φώντα, μη τσιμπάς τόσο (σ.σ. δηλαδή ‘Ρε Φώντα μαλακίες λέω, μην με παρεξηγείς’). Εντάξει, σε καμία περίπτωση, δεν υπονοούσα κάτι για το ήθος σου. Φυσικά και δεν πιστεύω ότι είσαι τύπος που μπορεί να τ’ αρπάζει από εταιρείες. ΟΧΙ, και τώρα μιλάω πολύ σοβαρά, σε αυτό το θέμα, ξέρω ότι είσαι ΟΚ. Αλλά ρε Φώντα, νομίζω ότι επηρεάζεσαι λίγο από φιλίες. Δηλαδή, αν για παράδειγμα, εγώ ήμουν φίλος σου και σούστελνα το βιβλίο, έχω την αίσθηση πως θα έγραφες ΠΟΛΎ καλά λόγια. Δεν λέω λοιπόν ότι είσαι λαμόγιο, αλλά ότι είσαι συναισθηματικά ευάλωτος σε φιλίες».
 Φώντας Τρούσας 10 Φεβρουαρίου 2013 - 2:07 π.μ. 
«Ρε Μανώλη, γιατί λες συνέχεια κοτσάνες; Δεν μπορώ να σε καταλάβω. Δηλαδή όταν εγώ στην ανάρτηση της 14/9/2012… έγραψα για τα μουσικά βιβλία που αξίζει να διαβαστούν βάζοντας ανάμεσα και το δικό σου ‘Ωλεσίοικον’ το έκανα επειδή ήμουν… ευάλωτος στη φιλία μας; Τι είναι αυτά που λες; Γιατί δεν σκέφτεσαι πιο πριν;(…)».

Με τον Mimi G έχω μια σχέση επαγγελματική. Τι δημόσιες σχέσεις και βλακείες; Για ποιους μας πέρασε o Νταλούκας; Για τους… Λάτσιο & Λιάτσο; Ο άνθρωπος έχει εταιρεία δίσκων και στέλνει δίσκους στο Jazz & Τζαζ, για τις σχετικές κριτικές, οι οποίες δημοσιεύονται και στο Δισκορυχείον. Το ίδιο πράττουν όλες οι ελληνικές εταιρείες και ουκ ολίγες ξένες από αρχαιοτάτων χρόνων. Που είναι το πρόβλημα; Με τον Mimi G επικοινωνούμε μέσω e-mail, έχουμε μιλήσει μόλις δύο φορές στο τηλέφωνο και πιθανώς να συναντηθήκαμε και μια φορά στο BIOS στη συναυλία του Σωτήρη Κοματσιούλη. Λέω «πιθανώς», γιατί δεν το θυμάμαι καλά (μάλλον δεν το θυμάται και ο Mimis – οπότε μπορεί και να μην έγινε). Ορισμένα βράδια, όταν βγαίνω έξω, ασθενεί η μνήμη μου…

Γράφω κριτικές από την εποχή του fanzine Mary Jane (1990) και από το 1996 στο Jazz & Τζαζ. Δεν έχει βγει έως ώρας κάποιος –ένας αναγνώστης π.χ.– που να υπονοήσει, όχι να ισχυριστεί, το παραμικρό για μένα (ότι μετέτρεψα «σαβούρες» σε «αριστουργήματα»). Λέω πάντα ευθαρσώς τη γνώμη μου (θετική, λιγότερο θετική ή αρνητική), χωρίς να θάβω (σπανίως το κάνω αυτό και μόνον όταν υπάρχει πολύ σοβαρός λόγος). Εκθείασα τους Κόρε.Υδρο. και τον KU στην Inner Ear, αλλά είχα αρνητική γνώμη για το δίσκο της Λένας Πλάτωνος εκεί, όπως και για το δεύτερο του Λόλεκ· όχι «θάψιμο», αλλά αρνητικές κριτικές – δεν είναι το ίδιο. (Υπάρχουν όλα τα κείμενα στο Δισκορυχείον). Τέτοια παραδείγματα, με άλμπουμ διαφορετικών εταιρειών, υπάρχουν άπειρα. Δηλαδή για να ικανοποιούσα τον χοντρονταλούκα, εγώ θα έπρεπε να θάψω το “Greece Goes Modern”; Δεν είμαστε καλά! Τέλος πάντων. Ο κάθε αναγνώστης ας βγάλει τα συμπεράσματά του. Πάμε όμως και στα χειρότερα. Γιατί υπάρχουν και χειρότερα.

Ο χοντρονταλούκας λασπολογεί ακόμη και εναντίον κάποιου σχολιαστή του ονόματι Γ.Α., λέγοντάς του πως δεν είναι εκείνος που είναι και πως... είμαι εγώ! Οποία παράνοια!! Ο άνθρωπος –αναγκάζομαι να το πω, και θλίβομαι που το λέω– χρειάζεται επειγόντως γιατρό. Γράφει δε το ακόλουθο: «Τρούσα αγόρι μου σε κατάλαβα και σ’ εκείνα τα ‘σχόλια’ ότι είσαι εσύ (σ.σ. το φάντασμά μου φαίνεται πως έχει αφήσει και αλλού σχόλια, πολύ θα ήθελα να τα δω!). Πλάκα έχεις δεν λέω , που βγαίνεις σαν ‘θαυμαστής’ σου, αλλά τώρα δεν ασχολούμαστε με τον αυτοθαυμασμό σου- ο λόγος είναι ότι πρέπει να κατεβάσεις το βίντεο...». Πόσο γρόθος μπορεί να είναι κάποιος, αν δεν είναι άρρωστος; Προσωπικώς, σηκώνω τα χέρια. Τον λόγο έχει πλέον η επιστήμη… Για να μην πω ο Θεός… 

Σε ό,τι με αφορά. Ποτέ δεν έχω αφήσει σχόλιο στο blog του χοντρονταλούκα. Ούτε επωνύμως, ούτε ανωνύμως. Τα σχόλια που έχω αφήσει σε άλλα blogs είναι ελάχιστα και γι’ αυτό τα θυμάμαι σχεδόν όλα (blue beat in my soul, naked sides, άσματα και μιάσματα, rock n’ roll circus, λάρυγγας…) είναι πάντα επώνυμα, ως Δισκορυχείον/ Φώντας Τρούσας, ενώ συνοδεύονται και από το σχετικό avatar. Νταλουκικές πουτανιές δεν κάνω. Ούτε ποτέ έβαλα τον κολλητό μου, τον ξάδελφό μου ή τον ανιψιό μου να μπει και να γράψει στο blog του, για να με υποστηρίξει ή για να τον φτύσει. Σε ό,τι ιερότερο έχω. Στην υγεία των αγαπημένων μελών της οικογένειάς μου. Δεν μπορώ να πω κάτι άλλο. Και αυτό που είπα είναι το μέγιστο. Όλα αυτά τα θεωρώ κατινιές του κερατά, αήθεις συμπεριφορές και δεν καταδέχομαι ούτε από τη σκέψη μου να περάσουν. Αυτός, όμως, ο κρετίνος, παίρνοντας παράδειγμα από τον εαυτό του, που έχει γεμίσει το Δισκορυχείον με ανώνυμα και ψευδώνυμα μπουρδοσχόλια, υποστηρίζει ότι μπήκα με ψευδώνυμο και σχολίασα στο blog του. Αν έχει το θάρρος να το ψάξουμε. Να δούμε από πού είχαν προέλθει εκείνα τα σχόλια του Γ.Α. και αν αποδειχτεί ότι τα είχα στείλει εγώ (εδώ γελάμε!) θα κλείσω το blog και θα αυτομαστιγωθώ στο Σύνταγμα, φωνάζοντας όλα τα κανάλια. Αν όμως αποδειχτεί ότι το σχόλιο δεν είναι δικό μου, ούτε κανενός φίλου μου (ο μόνος φίλος μου από Γ.Α. είναι πεθαμένος από τον Νοέμβριο, ενώ μ’ έναν άλλο Γ.Α. έχω να επικοινωνήσω τουλάχιστον μια δεκαετία) τότε θα τον φτύσω μεσ’ στα μούτρα και θα του πω τόσα, που δεν θα μπορεί να τον ξεπλύνει ούτε ο Γάγγης ποταμός. Κι επειδή είναι έτσι όπως τα λέω (δεν έχω απολύτως καμμία σχέση με τον Γ.Α., που μπορεί να είναι, όπως φαίνεται από το σχόλιο, κάποιος αναγνώστης του Δισκορυχείου, που του αρέσει η γραφή μου και ο τρόπος που αντιλαμβάνομαι τα πράγματα) του τα σέρνω από τώρα του βλακόμετρου· αλλά από μέσα μου, γιατί καιροφυλαχτεί και το… ραδιοτηλεοπτικό.

Ο άνθρωπος αυτός, ο χοντρονταλούκας ντε, πρέπει να είναι πια εκτός εαυτού. Ψάχνει με το μικροσκόπιο στο Δισκορυχείον να βρει μια τρίχα για να με ειρωνευτεί και να με διαβάλλει. Τη μία δεν του κάνει η Τζέσσικα, την άλλη δεν του κάνει ο Καφάσης, την τρίτη δεν του κάνει ο Χατζιδάκις, την τετάρτη δεν του κάνουν… τα κέρατά του τα τράγια... Τι κάθεται και τρώγεται μαζί μου ο… τράβα- μου-μία-φωτογραφία, δεν μπορώ να καταλάβω. Τον είχα και τον έχω κατά βάθος για… τέλος πάντων… αλλά δεν ευθύνομαι εγώ γι’ αυτό. Δεν τον είχα όμως για κακό, για μοχθηρό και υστερόβουλο. Συμπεριφέρεται απέναντί μου λες και του σκότωσα τη μάνα, λες και του έφαγα καμμιά γκόμενα. Ο άνθρωπος αυτός μου δείχνει πως είναι έτοιμος να χαρεί, αν πάθω κάτι. Να ξέρει, όμως, πως αν πάθω κάτι και σταματήσω να γράφω στο Δισκορυχείον, ή σταματήσω για κάποιον άλλο λόγο, ο ίδιος θα έχει χάσει και το έσχατο νόημα της ζωής του… Ας προσέξει.

Και κάτι ακόμη. Νταλουκικά σχόλια δεν πρόκειται να δεχθώ. Δεν υπάρχει περίπτωση, ποτέ, να ξανακάνω διάλογο στο Δισκορυχείον (ούτε αλλού εννοείται) μ’ αυτό το άτομο. (Εκτός αν ζητήσει συγγνώμη ή κατεβάσει ή αλλάξει την υβριστική ανάρτηση για το blog μου – θα είναι κι αυτό ένα είδος συγγνώμης. Τότε θα το σκεφθώ). Επίσης, δεν θα δεχθώ υβριστικά σχόλια που ν’ απευθύνονται σ’ εκείνον από ανωνύμους (χωρίς avatar ή οποιοδήποτε άλλο ηλεκτρονικό ίχνος). Όποιος θέλει να καταφερθεί εναντίον μου, με στοιχεία, είναι ελεύθερος να το κάνει, αλλά όποιος θέλει να τα χώσει στον… ιστορικό της ελληνικής νεολαίας θα πρέπει να λάβει και για ’κείνον τα μέτρα του (επωνυμία που να έχει νόημα, ή γνωστή παρωνυμία, παράθεση στοιχείων, ύφος που να αιτιολογείται από συγκεκριμένα ζητήματα). Το Δισκορυχείον δεν διατίθεται για χουλιγκανισμούς και αλητείες.