Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί με συκοφαντεί διαρκώς αυτός ο
τύπος που λέγεται Μανώλης Νταλούκας. Εγώ
ποτέ δεν ασχολήθηκα στο Δισκορυχείον
με την πάρτη του. Αν και ως συγγραφέα τον είχα σε μιαν υπόληψη (το έχω
γράψει αυτό στο blog) από
μερικά βιβλία που είχε βγάλει στα 80s, αλλά και από το Ελληνικό
Ροκ, αναφορικώς με την αξιοποίηση του αρχείου του Σίμου Τσαπνίδη (και μόνο
γι’ αυτό) στην πορεία το πράγμα άλλαξε· κύλησε πολύ… θολό νερό στο ποτάμι. Τα στοιχεία
που είχα διαθέσιμα, παλαιά, για το άτομό του ήταν, φυσικά, παρμένα μέσα από τα
βιβλία του. (Έτσι «γνωρίζουμε» τους συγγραφείς, από τα βιβλία τους). Δεν
υπήρχε η διαπροσωπική (διαδικτυακή) επαφή, που απέδειξε περιτράνως με τι
άνθρωπο είχα στην πραγματικότητα να κάνω. Ο τύπος αυτός επέδειξε, και
επιδεικνύει εδώ και κάποιο καιρό, σφόδρα εχθρική συμπεριφορά προς το άτομό μου·
συμπεριφορά, που αγγίζει τα όρια της ψυχοπαθολογίας, αφού μοιάζει να με μισεί
μόνο και μόνο επειδή γράφω (κάτι το οποίον ήταν, είναι και παραμένει ανεξήγητο
για μένα). Λες και δεν θέλει δίπλα του κανέναν, στον τομέα με τον οποίον
ασχολείται. Λες και του παίρνω τη δουλειά. Λες και του τρώω το ψωμί. Αν
μπορούσε να με εξαφανίσει από προσώπου γης ευχαρίστως θα το έπραττε…
Πάμε όμως ξανά στον χοντρονταλούκα. Αυτός λοιπόν βρίζει, κράζει –πείτε το όπως θέλετε– το Δισκορυχείον (κι εμένα) ένα χρόνο μετά, με αφορμές ποικίλες (και πιο πρόσφατες). Σε σχόλιό του της 17/6/2013 λέει: «Δεν έχω εμμονή να κράζω ειδικά τον Τρούσα (σ.σ. σώπα καημένε). Αλλά έχω υποχρέωση, να κράζω όλους τους άσχετους που παρεπιδημούν στον χώρο (σ.σ. κρατάτε με, θα λιποθυμήσω από τα γέλια! – τη μάπα του στον καθρέφτη τα έχει δει ποτέ ο Νταλούκας;). Εδώ, μας γράφει ο Τρούσας, πως ένα από τα τραγούδια του Χατζιδάκι, ήταν ‘ο σκιώδης ύμνος της χούντας’. Να μην τον κράξω; Εδώ μας παρουσιάζει την Τζέσικα με μαγιό να τραγουδά το Πάτα μου μια τσιμπιά στον κώλο/Έλα τώρα που δεν θες, και γράφει πως είναι από τα ωραιότερα ροκ τραγούδια. ΝΑ ΜΗΝ ΚΡΑΞΩ;».
Θέλει και να κράξει ο αστοιχείωτος! Δεν κοιτάει την τραγική κατάστασή του, που έχει… PhD στην Aσχετοσύνη, με «άριστα» και «εύφημη μνεία». Όποιος έχει διαβάσει την ανάρτησή μου «Μάνος Κατράκης – Μάνος Χατζιδάκις» για το «Δεν ήταν νησί» (το τραγούδι του Χατζιδάκι από τον «Καπετάν Μιχάλη») θα καταλάβει τι λέω. Μόνον ο κεφάλας δεν κατάλαβε. Η χούντα είχε πάρει το τραγούδι του Χατζιδάκι και του είχε προσδώσει εθνικόφρον περιεχόμενο, μετατρέποντάς το σε σκιώδη ύμνο της (το τραγουδούσαν επί 7ετίας οι Κλειώ Δενάρδου, Λίτσα Σακελλαρίου, Μαρίνα, Πάνος Κόκκινος, Νάνα Μούσχουρη κι ένα σωρό κι ακόμη). Όσον αφορά στην Τζέσσικα – και πάλι λέει ό,τι του κατέβει, διαστρεβλώνοντας όσα γράφω. Για το «Έλα τώρα… που δε θες…» έγραψα πως το συγκεκριμένο τραγούδι «δεν λέει πολλά πράγματα», ενώ για το «Μια αγάπη καινούργια» (Σταύρος Λαδάς & Σώβερ Μεταξάς) έγραψα πως πρόκειται για «το ωραιότερο ελληνόφωνο pop τραγούδι εκείνης της περιόδου και οπωσδήποτε ένα από τα ωραιότερα της δεκαετίας». Χοντρονταλούκα έγραψα για «pop τραγούδι», και για «ελαφροροκιά» πιο κάτω (εξαιτίας των φοβερών φαζαριστών κιθαρών). Δεν έγραψα για «ροκ». Και πριν μας πεις τις σαχλαμάρες σου άκουσέ το πρώτα… και μετά έλα με τον κηδεμόνα σου.
Περαιτέρω, ο χοντρονταλούκας καταφέρεται απρεπώς, εντελώς απρεπώς, και κατά του Mimi G· ένα εξαιρετικό παιδί –το ίδιο θα πουν όσοι τον γνωρίζουν, από κοντά, από τηλεφώνου ή οτιδήποτε– που, αν και συλλέκτης, δεν είναι μοναχοφάης, αφού μέσω της εταιρείας του «μοιράζεται» πράγματα μαζί μας. (Δεν κατάλαβα… Θ’ ακούγαμε τα τραγούδια του Κοματσιούλη ή των Sun of Greece αν δεν υπήρχε ο Μίμης; Όποιοι πιάνουν στο στόμα τους εκείνους που προσφέρουν, να μας πουν, πρώτα, τι έχουν προσφέρει οι ίδιοι –άλλο η κριτική και άλλο η απαξίωση– αλλιώς… τουμπέκα). Έρχεται λοιπόν ο παρλαπίπας και, ανάμεσα σε άλλα, γράφει για τον Mimi: «Εγώ δεν σε είδα ποτέ να τον κράζεις (σ.σ. ο Mimis να κράξει εμένα!). ΓΙΑΤΙ ΑΡΑΓΕ; Να σου πω γιατί. Γιατί κάνεις δημόσιες σχέσεις (σ.σ.!!). Εγώ δεν κάνω δημόσιες σχέσεις. Ρε δεν πα να είναι ο άλλος ο Φον-Πάπας, αν καβαλήσει καλάμι και λέει μαλακίες, θα κράζω».
Τι λέει ρε παιδιά ο αθεόφοβος; Ποιος να με κράξει και για ποιο λόγο; Πάει καλά ο άνθρωπος; Έχει μπερδέψει στο χοντροκεφάλι του το κράξιμο, τη διαστρέβλωση και τη συκοφαντία με την κριτική; Ψάχνει να βρει συνοδοιπόρους στον κατήφορο που έχει πάρει; Και για τι «δημόσιες σχέσεις» μας τσαμπουνάει; Αυτή την κακεντρέχεια την είχε πει και παλαιότερα στο Δισκορυχείον (σε σχέση με τον Mimi G), είχε καταλάβει τη μαλακία που είχε διαπράξει κι είχε μαζευτεί. Ήταν στα σχόλια της ανάρτησης «Εξάρχεια-Κυψέλη με διόδια στον Πανελλήνιο» της 8/2/2013. Κάποια στιγμή είχε έλθει ο λόγος για το “Greece Goes Modern” του Μίμη Πλέσσα, δισκάκι (δηλαδή δισκάρα!) που επανεξέδωσε ο Mimis G και η B-Other Side Records, για να ακολουθήσει ο εξής διάλογος:
Manolis Daloukas 9 Φεβρουαρίου 2013 - 10:18 μ.μ.
«Α μα αν είναι τόσο σπουδαίος ο δίσκος του Πλέσσα, να τον πάρω. Που θα τον βρω; Μήπως τον έχει επανακυκλοφορήσει κανένας... φίλος σου;». (σ.σ. πουλάει και πνεύμα ο σαχλαμάρας).
Φώντας Τρούσας 10 Φεβρουαρίου 2013 - 12:01 π.μ.
«Έως ώρας ήξερα ότι ήσουν ανόητος. Δυστυχώς, τώρα, έμαθα και κάτι άλλο πολύ χειρότερο. Πως είσαι κακεντρεχής, για να μην πω και συκοφάντης. Τι υπονοείς Μανώλη Νταλούκα; Ότι κάνω ‘πλάτες’ σε εταιρειάρχες; Πρέπει να αισχύνεσαι γι’ αυτό. ΑΝΑΣΚΕΥΑΣΕ, ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΑΠΑΙΤΗΣΩ ΚΑΙ «ΣΥΓΓΝΩΜΗ», αν θες να ξαναδείς σχόλιό σου στο δισκορυχείον. Για ποιον με πέρασες; Γι’ αυτούς που τα τσεπώνουν (ή τα τσέπωναν στις καλές εποχές) από 30 μεριές (ραδιόφωνα, περιοδικά, τηλεοράσεις, εφημερίδες…) κάνοντάς μας κατάπλασμα τις σαβούρες; Ντροπή σου. Δεν έχω να πω τίποτ’ άλλο».
Manolis Daloukas 10 Φεβρουαρίου 2013 - 1:30 π.μ.
«Έλα ρε Φώντα, μη τσιμπάς τόσο (σ.σ. δηλαδή ‘Ρε Φώντα μαλακίες λέω, μην με παρεξηγείς’). Εντάξει, σε καμία περίπτωση, δεν υπονοούσα κάτι για το ήθος σου. Φυσικά και δεν πιστεύω ότι είσαι τύπος που μπορεί να τ’ αρπάζει από εταιρείες. ΟΧΙ, και τώρα μιλάω πολύ σοβαρά, σε αυτό το θέμα, ξέρω ότι είσαι ΟΚ. Αλλά ρε Φώντα, νομίζω ότι επηρεάζεσαι λίγο από φιλίες. Δηλαδή, αν για παράδειγμα, εγώ ήμουν φίλος σου και σούστελνα το βιβλίο, έχω την αίσθηση πως θα έγραφες ΠΟΛΎ καλά λόγια. Δεν λέω λοιπόν ότι είσαι λαμόγιο, αλλά ότι είσαι συναισθηματικά ευάλωτος σε φιλίες».
Φώντας Τρούσας 10 Φεβρουαρίου 2013 - 2:07 π.μ.
«Ρε Μανώλη, γιατί λες συνέχεια κοτσάνες; Δεν μπορώ να σε καταλάβω. Δηλαδή όταν εγώ στην ανάρτηση της 14/9/2012… έγραψα για τα μουσικά βιβλία που αξίζει να διαβαστούν βάζοντας ανάμεσα και το δικό σου ‘Ωλεσίοικον’ το έκανα επειδή ήμουν… ευάλωτος στη φιλία μας; Τι είναι αυτά που λες; Γιατί δεν σκέφτεσαι πιο πριν;(…)».
Με τον Mimi G έχω μια σχέση επαγγελματική. Τι δημόσιες σχέσεις και βλακείες; Για ποιους μας πέρασε o Νταλούκας; Για τους… Λάτσιο & Λιάτσο; Ο άνθρωπος έχει εταιρεία δίσκων και στέλνει δίσκους στο Jazz & Τζαζ, για τις σχετικές κριτικές, οι οποίες δημοσιεύονται και στο Δισκορυχείον. Το ίδιο πράττουν όλες οι ελληνικές εταιρείες και ουκ ολίγες ξένες από αρχαιοτάτων χρόνων. Που είναι το πρόβλημα; Με τον Mimi G επικοινωνούμε μέσω e-mail, έχουμε μιλήσει μόλις δύο φορές στο τηλέφωνο και πιθανώς να συναντηθήκαμε και μια φορά στο BIOS στη συναυλία του Σωτήρη Κοματσιούλη. Λέω «πιθανώς», γιατί δεν το θυμάμαι καλά (μάλλον δεν το θυμάται και ο Mimis – οπότε μπορεί και να μην έγινε). Ορισμένα βράδια, όταν βγαίνω έξω, ασθενεί η μνήμη μου…
Έχοντας αντιληφθεί από τότε (2006) που κυκλοφόρησε το κατά
βάσιν… παραμύθι Ελληνικό Ροκ ότι ο
άνθρωπος αυτός –παρόλο το κοινό μας ενδιαφέρον για τα θέματα της ελληνικής νεολαίας,
του ελληνικού ροκ και τα λοιπά (εμένα δεν με απασχολούν, φυσικά, μόνον αυτά)–
έχει στρεβλή και εν τέλει ασυνάρτητη και ανιστόρητη αντίληψη για την πορεία των
πραγμάτων τον είχα διαγράψει από τα κατάστιχα (λυπάμαι που το λέω). Δηλαδή είχα
αποφασίσει, πως… καλός-χρυσός να τον διαβάζω σαν παραμυθά (τότε, το 2006 –
γιατί, τώρα, δεν ενδιαφέρομαι ούτε αυτό να κάνω), κι ας μου ανεβάζει το αίμα
στο κεφάλι, αλλά μέχρι εκεί. Δεν μειώνω, ούτε απαξιώνω τα όποια πράγματα,
στοιχεία κ.λπ. ανασύρει στην επιφάνεια (όποιος ανασύρει και μοιράζεται στοιχεία
με άλλους είναι καλοδεχούμενος), τα οποία στοιχεία και «εκμεταλλεύομαι» για να
βγάλω τα δικά μου συμπεράσματα, τα οποία κινούνται, συνήθως, σε αντιδιαμετρική κατεύθυνση
από τη δική του· όπως κι εκείνος «εκμεταλλεύεται» τις αναρτήσεις μου, όχι για
να συμπεράνει εμφανώς (αυτό το κάνει, κρυφά, για πάρτη του), αλλά για να με
μειώσει και να με απαξιώσει.
Θέλω να πω πως είχα αποφασίσει από τότε (2006) πως μ’ αυτόν
τον άνθρωπο δεν υπήρχε περίπτωση να συνεννοηθώ εις τον αιώνα τον άπαντα. Αν εξαιρέσεις παλαιά (επί Eric Clapton), που
τον προκάλεσε στο Δισκορυχείον ο Manwolf Louie και απάντησε
φλομώνοντάς μας στις ασυναρτησίες, όλες τις άλλες φορές –απ’ όσο θυμάμαι δηλαδή–
δεν αναφέρθηκε ποτέ κανείς σ’ αυτόν, και πολύ περισσότερο εγώ. Δηλαδή, όσες
φορές συνέβη να «πλακωθώ» μαζί του είναι γιατί ο ίδιος έμπαινε και σχολίαζε
στις αναρτήσεις μου, λέγοντας άρες μάρες κουκουνάρες. Ενώ λοιπόν εμένα δεν μ’ ενδιαφέρει η περίπτωσή του εδώ και χρόνια, δεν
μ’ ενδιαφέρει ο διάλογος μαζί του, εκείνος μου έχει γίνει κολλιτσίδα. Ασχολείται
συνέχεια μαζί μου ελεεινολογώντας
εις βάρος μου πότε στο Δισκορυχείον
και πότε στο δικό του blog – αφού πρώτα
βεβαίως κάθεται και ξεκοκαλίζει ό,τι γράφω. Επειδή ήμουν «καλό παιδί» και τον
άφηνα να λερώνει τις αναρτήσεις μου (μέγα λάθος), εκμεταλλεύτηκε την περίσταση
κι άρχισε να οικοδομεί σιγά-σιγά προφίλ. Ο άνθρωπος αυτός φαίνεται, ουκ ολίγες
φορές, να υπάρχει μέσω εμού. Τρέφεται από τα αποφάγια μου. Ζει διαδικτυακώς μέσω
του Δισκορυχείου. Κόσμος τον
επισκέπτεται επειδή έχει καταφερθεί εναντίον τού blog μου, και τα ψαχτήρια (τόσα
καταλαβαίνουν κι αυτά…) του «σπρώχνουν» αναγνώστες. Μιλάμε για παράσιτο
κανονικό.
Μερικοί φίλοι και διαδικτυακοί γνωστοί με πληροφόρησαν τον
τελευταίο καιρό (μόλις τον τελευταίο καιρό) για την νεότερη νταλουκική επίθεση που δέχτηκα λόγω μιας
περυσινής αναφοράς στον μουσικό Γιάννη Μπελτέκα – σ’ ένα σχόλιο του Δισκορυχείου, στην ανάρτηση για τους
Παρθενογένεσις. Λέω «φίλοι με πληροφόρησαν», καθότι είχα να μπω στο
συγκεκριμένο blog πολύ καιρό. Όπως έχω ξαναγράψει… δεν έχω χρόνο για πέταμα. (Τούτο,
βεβαίως, μπορεί να ισχύει για τον καθένα μας, αν και δεν ξέρω τι νόημα δίδει ο
καθείς σ’ αυτό). Δεν σερφάρω στο βρόντο. Δεν έχω facebook, δεν έχω twitter – δεν
είμαι πουθενά αλλού δικτυωμένος (LinkedIn, Instagram κ.ά.). Για να είμαι ακριβής, σερφάρω
μάλλον λίγο και πάντως προς πολύ συγκεκριμένες κατευθύνσεις. Προτιμώ στον
ελεύθερο χρόνο μου να ασχολιέμαι με τα βιβλία, τα περιοδικά, τις ακροάσεις και
ό,τι άλλο απαιτεί η κατάστρωση των κειμένων μου. Εκείνος ξημεροβραδιάζεται στο Δισκορυχείον (έχει γνώμη για Τζέσσικες, για
Χατζιδάκιδες και για όλα τα υπόλοιπα), αλλά εγώ, εδώ και 3-4 μήνες, δεν είχα
περάσει από το δικό του blog ούτε για… κατούρημα. Αυτή είναι η αλήθεια. Ο κύριος αυτός
νομίζει ότι είμαι στημένος και καθώς
ξεφουρνίζει τις παπαρδέλες του τρέχω εγώ να τις διαβάσω. Μα καλά, είναι εντελώς
βλάκας; Ακόμη και αν με αφορούν (παρότι στην πραγματικότητα αφορούν στην
ψυχιατρική επιστήμη) δεν τις παίρνω χαμπάρι. Άλλοι, συνήθως, με πληροφορούν (μα
και για ’κείνους δεν φαίνεται να ’ναι πρώτη προτεραιότητα – σιγά τώρα). Ούτε μ’
ενδιαφέρει, εννοείται, να σχολιάζω στο Δισκορυχείον,
ό,τι κατά καιρούς δημοσιεύει (θα το ήθελε, θα πέταγε από τη χαρά του!). Έχω
δική μου ύλη να προβάλλω (δεκάδες κείμενα περιμένουν). Τι συνέβη λοιπόν;
Ανήρτησα, πέρυσι το καλοκαίρι (18/6/2012), ένα βίντεο των
Παρθενογένεσις με το “House of the rising sun”
που υπήρχε στο YouTube κι επειδή αναγραφόταν σ’ αυτό (στο βίντεο) «RIP Γιάννης
Μπελτέκας» (ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων) βρήκα το μπελά μου από τον ανεκδιήγητο Νταλούκα.
Ούτε καν θυμόμουν τι έγραφε το βίντεο. Πήγα να το δω πριν λίγες ημέρες, αλλά
εκείνος που το ανέβασε το είχε κατεβάσει.
Κατ’ αρχάς να πω πως τα βίντεο που ανεβάζω από το YouTube σχεδόν ποτέ δεν τα
βλέπω. Τι να δω; Αν μπορούσα, μάλιστα, να τα μεταφέρω στο blog μου μόνον ως ήχο, όπως παλαιότερα –επειδή
η εικονοποίηση των τραγουδιών είναι συνήθως βλακώδης–, ευχαρίστως θα το έκανα. (Γινόταν
αυτό, αλλά τώρα δεν ξέρω αν γίνεται, δεν το έχω ψάξει). Ξαναλέω, λοιπόν, πως
δεν έχω καιρό για χάσιμο. Τα τραγούδια τα ξέρω. Τι ν’ ακούσω; Τα τοποθετώ,
απλώς, κάτω από τις αναρτήσεις για να τις «υποστηρίξω», δίνοντας ένα κλιπάκι
στους αναγνώστες. Τώρα, άμα βγει 5 δευτερόλεπτα πριν το τέλος του βίντεο μια
ταμπέλα που να γράφει «Χίτλερ ζεις, την ΑΕΚ οδηγείς» ή «ένα δύο τρία… μπιπ… η
διαιτησία» το πιο πιθανό θα είναι να μην το έχω δει. Ε, όποιος το δει ας μου το
υποδείξει και θα το κατεβάσω. Δεν θυμάμαι λοιπόν να είδα βίντεο που να γράφει «RIP Γιάννης
Μπελτέκας». Δηλαδή και να το έβλεπα… μηδέν εις το πηλίκον και θα πω γιατί.
Βγαίνει, λοιπόν, κάποιος ανώνυμος(;) στην ανάρτηση για τους
Παρθενογένεσις (http://diskoryxeion.blogspot.gr/2012/06/punk.html)
και σχολιάζει: «που
κολλαει ο μπελτεκας στο βιντεο φώντα?» (10:01).
Πριν εγώ προλάβω να καταλάβω τι είδους ερώτηση είναι αυτή (υπάρχουν οι χρόνοι των
σχολίων στην ανάρτηση για τους Παρθενογένεσις), απαντά ο Mimis G: «Το βιντεο εφτιαξε ο Λουης (Stress) και φτιαχτηκε την εποχη που
"εφυγε" ο Μπελτεκας.Εκτος των αλλων, ο Μπελτεκας μαζι με τον Bill Lod
ειχαν κανει στα μεσα του 70 τους Κενταυρους και το ΄78 τους Trash, απο τους
οποιους πηρε μεταγραφη για τους Παρθενογενεσις» (10:19). Βλέποντας, ίσως, το
βίντεο αμέσως μετά (αλλά μπορεί και να μην το είδα – που να θυμάμαι;) γράφω: «Απάντησε καλύτερα ο Mimis G. Εγώ ήξερα μόνο
ότι ο Lod ήταν πριν στους Trash (το γράφουν και οι σημειώσεις του άλμπουμ
εξάλλου)» (10:27). Και καπάκι: «Ώστε
έχει πεθάνει ο Μπελτέκας ε; Έτσι κάπως ήταν στο μυαλό μου, αλλά δεν ήμουν
σίγουρος» (10:28). Αυτά ήταν τα βασικά επίμαχα σχόλια, που με αφορούν.
Να πω λοιπόν του χοντρονταλούκα πως, εγώ, δεν καταπιάστηκα ποτέ με την περίπτωση Μπελτέκα σε ανάρτηση του Δισκορυχείου (κάπου αλλού
καταπιάστηκα και θα το πω στην πορεία – δεν αναφέρομαι φυσικά στο “Vienna in May”), και δεν βρίσκομαι εδώ
για να διαψεύδω ή να επιβεβαιώνω και πολύ περισσότερο να ψάχνω εκείνο που
υποστηρίζει ο κάθε αναγνώστης, που στέλνει το οποιοδήποτε σχόλιο (λογικοφανές ή
όχι). Δουλειά δεν είχε ο διάολος… Νομίζουν ορισμένοι πως το Δισκορυχείον είναι το άπαν για μένα –μπας
και νομίζουν πως αμείβομαι κιόλας απ’ αυτό;– και πως ανά πάσα ώρα και στιγμή
μπορώ να παρατάω ό,τι πράττω για να ζήσω, ν’ αναβάλλω ή να μεταθέτω τις
υποχρεώσεις μου προκειμένου ν’ ασχολούμαι με το ένα και το άλλο που ανακύπτει. Αυτό
το αντιλαμβάνεται και ο ίδιος ο Γιάννης Μπελτέκας (και είναι προς τιμήν του) στη
συνέντευξή του στο χαϊβάνι, γιατί ο άνθρωπος είναι καθαρός (ο Μπελτέκας) και
σκέφτεται λογικώς, δεν είναι κομπλέξας σαν τον Νταλούκα, που με εγκαλεί και με
συκοφαντεί επειδή δέχθηκα, λέει, στο Δισκορυχείον
κάποια συγκεκριμένα σχόλια. Τι λέει
λοιπόν ο Μπελτέκας; «Δεν συμφωνώ» (σ.σ.
δεν συμφωνεί με τον Νταλούκα που με κατηγορεί) και πως «δεν είδα καμιά υστεροβουλία του Τρούσα». Φυσικά. Τι
υστεροβουλία να υπάρχει; Αν είναι δυνατόν. Αντί λοιπόν το άτομο να ζητήσει
συγγνώμη, και να σβήσει όσα γράφει στο blog του για το Δισκορυχείον
εν σχέσει με τον Μπελτέκα το περνάει στο ντούκου. Αλλά κάπως έτσι δεν βγήκε κι
εκείνο το… «αλήτες-ρουφιάνοι-δημοσιογράφοι»; Για τους πάσης φύσεως
μαρκουτσοφόρους ο λόγος, που δεν σέβονται τίποτα και που, όταν πρόκειται να
μάθουν κάτι, κάνουν απρεπείς και σκανδαλοθηρικές ερωτήσεις στους
συνεντευξιαζόμενους, ζηλώσαντες, λες, την μεσημεριανή
ζώνη. Ακούστε ερώτηση δημοσιογράφου
προς καλλιτέχνη για να φρίξετε (την έκανε ο Νταλούκας στον Μπελτέκα): «υπήρχε διάστημα στη ζωή σου που
νοσηλεύτηκες σε κάποια κλινική;» (σ.σ. εννοεί ψυχιατρική, κοινώς τρελάδικο,
δεν εννοεί κλινική που πας για να σου βγάλουν τις αμυγδαλές – και πάλι δηλαδή).
Αν είναι δυνατόν να ρωτά ποτέ σοβαρός άνθρωπος τέτοια πράγματα έναν καλλιτέχνη·
μόνον ο χοντρονταλούκας και διάφοροι άλλοι απόπατοι της δημοσιογραφίας.
Ενώ λοιπόν αυτά γράφονταν πέρυσι τον Ιούνιο έρχεται μετά από ένα χρόνο ο άνθρωπος αυτός και
λέει ό,τι του κατέβει, επειδή υπήρξε (τότε) σχόλιο (στο Δισκορυχείον) πως ο Μπελτέκας δεν βρισκόταν εν ζωή. Μα τι λέει ο
βλαμμένος; Εδώ, μας είχε σκοτίσει τα ούμπαλα, μ’ ένα κάρο ηλίθια σχόλια που μας
πέταγε κάθε λίγο και λιγάκι σε διάφορες αναρτήσεις, και δεν μπήκε να σχολιάσει
ο υστερόβουλος, τότε, πέρυσι τον Ιούνιο, στο… παρθενογεννητικό post, πως «ξέρετε μάγκες, ο
Μπελτέκας ζει και βασιλεύει». Και γιατί δεν μας το είπε, πέρυσι; Απλούστατα
γιατί κι εκείνος νόμιζε κατά βάθος πως ο Μπελτέκας μπορεί και να ήταν στον… άλλο
κόσμο. Και γιατί δεν μπήκε να σχολιάσει αργότερα (την 12/5/2013 ή και πιο πριν),
όταν πληροφορήθηκε πως ο Μπελτέκας είναι ζωντανός; Να μπει στην ανάρτηση για
τους Παρθενογένεσις και να πει: «Μάγκες είμαι ο Μανώλης Νταλούκας. Ο Γιάννης
Μπελτέκας είναι ζωντανός, μίλησα μαζί του» ή «μου έστειλε e-mail». Δεν το έκανε. Και πότε το έκανε; Εδώ σας θέλω. Μόλις την
26/6/2013, μετά από ενάμισι μήνα, την προηγούμενη Τετάρτη δηλαδή (σ’ ένα σχόλιό
του που δεν δημοσίευσα) –και αφού, προηγουμένως, είχε ασελγήσει επί των γραπτών
μου–, όταν κατάλαβε, ως φανατικός αναγνώστης του Δισκορυχείου που είναι, πως δεν κάνω την πάπια, αφού, μόλις
πληροφορήθηκα τα καθέκαστα (το ξανατονίζω, «μόλις πληροφορήθηκα τα καθέκαστα») έκανα
ανάρτηση τραγουδιού του Μπελτέκα την 23/6 (εκεί έριξε το σχόλιο και όχι στην
ανάρτηση για τους Παρθενογένεσις) και εκ νέου στο cbox την 25/6. Σαν να του έλεγα δηλαδή πως
είμαι εδώ και, κυρίως, πως δεν μασάω. Άρχισε να του κόβονται τα ήπατα… Τάχα
μου-τάχα μου πως δεν τον ένοιαξε… Αντέδρασε σπασμωδικά και με μισόλογα, τα οποία
και ψέλλισε στο blog του.
Απ’ όλα τούτα είναι ολοφάνερο
πως τον Νταλούκα δεν τον ένοιαζε αυτό κάθε αυτό το γεγονός – πως ο Γιάννης
Μπελτέκας ζούσε. Δεν τον ενδιέφερε, πρωτίστως, ο Μπελτέκας. Πιο πολύ τον
ένοιαζε να θίξει εμένα και το Δισκορυχείον.
Έτσι, βλακωδώς σκεπτόμενος και παρασυρόμενος από την απέχθειά του προς εμένα,
υποτίμησε κατ’ ουσίαν και την δημοσιογραφική του ανακάλυψη. Χρησιμοποίησε
δηλαδή με τον πιο απρεπή τρόπο τον καλλιτέχνη, κυρίως για να μου τη βγει. (Αυτή
είναι η… αγάπη που τρέφει ο ίδιος για τη μουσική και τους μουσικούς). Πρόκειται
για αδιανοήτως υστερόβουλη συμπεριφορά. Κανένας όμως δεν του έδωσε δίκιο.
Και πρώτα-πρώτα ο ίδιος ο Μπελτέκας (όπως προανέφερα), ο οποίος στο απόσπασμα της
συνέντευξης κατ’ ουσίαν τον εγκαλεί (τον Νταλούκα) και πολύ σωστά κατά τη γνώμη
μου, για ατυχή χειρισμό της υπόθεσης (δεν μίλησε τηλεφωνικώς με τα άτομα που
διέδιδαν τις σχετικές πληροφορίες, ενώ τα ήξερε κ.λπ.). Η κακεντρέχεια του
Νταλούκα έναντι εμού είναι μνημειώδης, όταν δεν ασχολείται με τον μουσικό που
έφτιαξε το βίντεο με το «RIP
Γιάννης Μπελτέκας» λέγοντας πως «ο Λούης απαλλάσσεται, είναι μουσικός,
δεν είναι δημοσιογράφος» (16/5/2013) και πως, απεναντίας, ο δημοσιογράφος (υπονοώντας
εμένα!) είναι εκείνος που οφείλει να διασταυρώνει από δυο και τρεις μεριές,
ώστε να είναι απολύτως σίγουρος… κ.λπ., κ.λπ. Ποιος τα λέει αυτά; Ο πάπας των… ΜΑΔ
– των Μαρκουτσοφόρων Αδιασταύρωτων Δημοσιογράφων! Ο Μανώλης Νταλούκας, που ανοίγει τα μικρόφωνα και όποιον πάρει ο χάρος,
αντιγράφοντας σαν χαζός ό,τι του λένε, δίχως να ελέγχει ποτέ τίποτα. Οι
πληροφορίες του είναι πάντα από συνεντεύξεις (γιατί έχει μηδαμινό αρχείο) και
ό,τι του ξεφουρνίζει ο καθείς το αναμεταδίδει σαν παπαγάλος. Μιλάει με τους μουσικούς
των Juniors για τον Eric Clapton
στην Ελλάδα του ’65, και χωρίς να διασταυρώσει τίποτα μάς γράφει «για σκοτεινή ιστορία και ακόμη ανεξακρίβωτη».
Τι «σκοτεινή και ανεξακρίβωτη» ρε
βλαμμένε, όταν δημοσιεύονται φωτογραφίες του Clapton με τους Juniors ήδη από το 1965; Ακούει να του λένε για… ΤΖΑΒΑΔΑΜΑΣΚΟΥΚΑ και
το αντιγράφει σαν χάνος, δίχως να έχει δει πουθενά γραμμένο αυτό το όνομα
(αντιθέτως υπάρχουν γραμμένες κάμποσες διαφορετικές εκδοχές του). Μιλάει με τον
Λουκά Σιδερά για τους Melt
κι επειδή του λέει ο Σιδεράς πως δεν θυμάται να συμμετείχε ποτέ σε γκρουπ με το
όνομα Melt, εγκαλεί εμένα(!) που δείχνω φωτογραφία ενός single των Melt με συνθέσεις του Σιδερά,
στην εταιρεία του Σιδερά, την γαλλική Polydor (όχι όποια κι όποια)! Γράφει για το ποίημα Ζινώντας αποβίδονο σαβίνι μιλώντας με
τον σκηνοθέτη Ανδρέα Θωμόπουλο, και αντί να μας πει για τον Ναπολέοντα
Λαπαθιώτη, το υπερλεξιστικό σονέτο του οποίου το μετέτρεψε κάποιος Άγνωστος σε καρακατσουλιό (σαν
καρακατσουλιό το αναπαράγει στο βιβλίο του Ελληνικό
Ροκ και ο Νταλούκας), μας μιλάει για τον… Άγνωστο! Πόσο βλάκας, ρε παιδί μου, μπορεί να είναι κάποιος; Αυτό
είναι το μεγάλο ερώτημα. Εδώ, ακόμη και ο Θανάσης Γιαννόπουλος (aka Λευκός Θόρυβος) κατά βάση
τού την έπεσε, που πίνει… ακουαφόρτε στ’ όνομά μου και που συνεχίζει όπου
βρεθεί κι όπου σταθεί να καταφέρεται κι αυτός εναντίον μου, δίχως να κοιτάζει,
το στουρνάρι, τα δικά του χάλια· θυμόσαστε, δεν είχε ιδέα περί sixties garage punk – γνωστός χαρακτηρισμός από
το αμερικανικό 1971 τουλάχιστον, και στην Ελλάδα από το 1979 τουλάχιστον! Παρένθεση.
Ο Γιαννόπουλος νομίζει ακόμη πως η λέξη punk πρωτακούστηκε το ’76 (έτσι μας είχε πει την 12/2/2013 στο Δισκορυχείον!). Μην ακούτε τον Dave Marsh και
τον Lenny Kaye μάγκες
μου, ν’ ακούτε τον μεγάλο πανκολόγο-εϊτολόγο Γιαννόπουλο… Κλείνει η παρένθεση.
Αφήνω, τώρα, το… αντιγεγονός
πως όλος ο κόσμος που κινείται γύρω από το ελληνικό ροκ νόμιζε ότι ο Μπελτέκας
δεν ζούσε. Το νόμιζε ο μουσικός που ανέβασε το βίντεο (ο Λούης των Stress), το νόμιζε ο Mimis G (έτσι του είχαν πει του
ανθρώπου ο Bill Lod και ο παραγωγός τού Μπελτέκα), το νόμιζε και ο Γιαννόπουλος,
που κάνει και ταινία για τα ελληνικά μουσικά 80s. Την ίδιαν εντύπωση δε (ας γράψω για
«εντύπωση») είχαν όλοι όσοι ασχολούνται με το ελληνικό ροκ της εποχής – αν
τύχαινε και το έφερνε η κουβέντα υποθέτω· γιατί, εντάξει, δεν νομίζω να
ξημεροβραδιάζονταν όλοι και επί μονίμου βάσεως συζητώντας για τον Γιάννη
Μπελτέκα. Έτσι κάπως ήταν τα πράγματα και στο δικό μου μυαλό – αν και είχε
παύσει το συγκεκριμένο ζήτημα να με απασχολεί από χρόνια. Τώρα, από πού μπορεί
να είχε προέλθει αυτό; Δεν ξέρω. Φαντάζομαι μόνον. Και το τι μπορεί να υποθέτω
εγώ ή να φαντάζομαι δεν έχει κανένα ευρύτερο ενδιαφέρον. Είναι άλλο όμως αυτό,
και άλλο να νομίζουν κάποιοι (όποιοι) πως υπήρχαν συμφέροντα που «πέθαναν» τον
Μπελτέκα. Δεν φαίνεται λογικό κάτι τέτοιο – παρά ταύτα αν μπορεί ν’ αποδειχθεί,
ok.
Και ο Μπελτέκας ζει. Να ’ναι πάντα καλά ο άνθρωπος, και να
τον χαίρονται (όπως τον χαίρονταν όλα αυτά τα χρόνια) η οικογένειά του και οι
φίλοι του πρώτα-πρώτα. Αλλά για μια στιγμή. Μιλάμε για τον Γιάννη Μπελτέκα, λες
και μιλάμε για τον Jimi Hendrix
ή για τον Jim Morrison.
Τι εστί Μπελτέκας; Και δεν αναφέρομαι στο πρόσωπο του ανθρώπου, γιατί ως…
προσώπατα έχουμε όλοι μας την ίδιαν αξία. Αναφέρομαι στον καλλιτέχνη Μπελτέκα. Για
όσους δεν γνωρίζουν να πω δυο λόγια. Ο άνθρωπος έβγαλε δύο συμπαθητικούς
δίσκους τη τριετία 1981-83 κοντά σ’ ένα Lou Reed και Tom Verlaine ύφος
–το πρώτο LP μου αρέσει
περισσότερο– για να χαθεί έκτοτε από το προσκήνιο και το παρασκήνιο. Πόσοι
ασχολούνταν φερ’ ειπείν, με τον Γιάννη Μπελτέκα πριν δυο δεκαετίες; Υπήρχαν δυο-τρία
άτομα; Εγώ ήμουν εκείνος που είχα γράψει
στο Ραντεβού στο Κύτταρο, το 1996 το
ακόλουθο: «Που άραγε να βρίσκεται σήμερα
ο Γιάννης Μπελτέκας;» (σελ. 150 του βιβλίου μου, για όποιον το έχει). Για
ποιον άλλον είχα αναρωτηθεί; Γιατί και ο Σωτήρης Κοματσιούλης π.χ. είχε βγάλει
ένα 45άρι κι είχε εξαφανιστεί και μάλιστα μια δεκαετία πριν τον Μπελτέκα (στην
πραγματικότητα ούτε αυτός ήταν εξαφανισμένος, αλλά αυτό το μάθαμε πριν 3-4
χρόνια), αλλά για ’κείνον δεν είχα αναρωτηθεί «που άραγε να βρίσκεται;», ούτε,
βεβαίως, για κανέναν άλλον. (Και μετρείστε το αυτό). Είχαν αναρωτηθεί πολλοί άλλοι
το 1996, για το που μπορεί να βρισκόταν ο Γιάννης Μπελτέκας; Έψαχνε κανείς τότε
να τον βρει; Το βιβλίο μου είχε πουλήσει αρκετά, είχε πάνω από 50 δημοσιεύσεις
σε όλες τις εφημερίδες και τα περιοδικά της εποχής. Διάφοροι μουσικοί είχαν
επικοινωνήσει μαζί μου είτε απ’ ευθείας, είτε μέσω του εκδοτικού οίκου, για να
προσθέσουν, να διορθώσουν στοιχεία, ή ακόμη και να με επιπλήξουν. Ο Μπελτέκας
δεν επικοινώνησε. Ok, μπορεί
να μην είχε πάρει χαμπάρι το βιβλίο. Μα ακόμη και αν το είχε πάρει χαμπάρι,
μπορεί να μην ήθελε ο άνθρωπος να δώσει σημεία ζωής. Δικαίωμά του. Όλα δικαίωμά
του είναι. Άλλο αν εγώ περίμενα να βγει και να πει: «Ποιος με ψάχνει; Εδώ
είμαι». Και λέω «περίμενα», γιατί –το επαναλαμβάνω– δεν είχα αναρωτηθεί για
κανέναν άλλον «που άραγε να βρίσκεται;» μέσα σ’ ένα ολόκληρο βιβλίο, με πάμπολλα
«ξεχασμένα» ονόματα.
Για να κλείσω το θέμα «Γιάννης Μπελτέκας» σε ό,τι με αφορά.
Σέβομαι τον τραγουδοποιό Γιάννη Μπελτέκα. Έχω καλή (έως και πολύ καλή) γνώμη
για τον πρώτο δίσκο του και από τον δεύτερο, το “Vienna in May” το έβαζα συχνά παλαιά
στο πικάπ (φυσικά έχω ακόμη και τους δύο δίσκους του στο δισκοθήκη μου).
Χαίρομαι που ζει (όπως και ο καθένας μας θα χαίρεται δηλαδή) και αν εξακολουθεί
να ασχολείται με τη μουσική περιμένω από ’κείνον να γράψει (αν ενδιαφέρεται)
και πάλι ωραία τραγούδια.Πάμε όμως ξανά στον χοντρονταλούκα. Αυτός λοιπόν βρίζει, κράζει –πείτε το όπως θέλετε– το Δισκορυχείον (κι εμένα) ένα χρόνο μετά, με αφορμές ποικίλες (και πιο πρόσφατες). Σε σχόλιό του της 17/6/2013 λέει: «Δεν έχω εμμονή να κράζω ειδικά τον Τρούσα (σ.σ. σώπα καημένε). Αλλά έχω υποχρέωση, να κράζω όλους τους άσχετους που παρεπιδημούν στον χώρο (σ.σ. κρατάτε με, θα λιποθυμήσω από τα γέλια! – τη μάπα του στον καθρέφτη τα έχει δει ποτέ ο Νταλούκας;). Εδώ, μας γράφει ο Τρούσας, πως ένα από τα τραγούδια του Χατζιδάκι, ήταν ‘ο σκιώδης ύμνος της χούντας’. Να μην τον κράξω; Εδώ μας παρουσιάζει την Τζέσικα με μαγιό να τραγουδά το Πάτα μου μια τσιμπιά στον κώλο/Έλα τώρα που δεν θες, και γράφει πως είναι από τα ωραιότερα ροκ τραγούδια. ΝΑ ΜΗΝ ΚΡΑΞΩ;».
Θέλει και να κράξει ο αστοιχείωτος! Δεν κοιτάει την τραγική κατάστασή του, που έχει… PhD στην Aσχετοσύνη, με «άριστα» και «εύφημη μνεία». Όποιος έχει διαβάσει την ανάρτησή μου «Μάνος Κατράκης – Μάνος Χατζιδάκις» για το «Δεν ήταν νησί» (το τραγούδι του Χατζιδάκι από τον «Καπετάν Μιχάλη») θα καταλάβει τι λέω. Μόνον ο κεφάλας δεν κατάλαβε. Η χούντα είχε πάρει το τραγούδι του Χατζιδάκι και του είχε προσδώσει εθνικόφρον περιεχόμενο, μετατρέποντάς το σε σκιώδη ύμνο της (το τραγουδούσαν επί 7ετίας οι Κλειώ Δενάρδου, Λίτσα Σακελλαρίου, Μαρίνα, Πάνος Κόκκινος, Νάνα Μούσχουρη κι ένα σωρό κι ακόμη). Όσον αφορά στην Τζέσσικα – και πάλι λέει ό,τι του κατέβει, διαστρεβλώνοντας όσα γράφω. Για το «Έλα τώρα… που δε θες…» έγραψα πως το συγκεκριμένο τραγούδι «δεν λέει πολλά πράγματα», ενώ για το «Μια αγάπη καινούργια» (Σταύρος Λαδάς & Σώβερ Μεταξάς) έγραψα πως πρόκειται για «το ωραιότερο ελληνόφωνο pop τραγούδι εκείνης της περιόδου και οπωσδήποτε ένα από τα ωραιότερα της δεκαετίας». Χοντρονταλούκα έγραψα για «pop τραγούδι», και για «ελαφροροκιά» πιο κάτω (εξαιτίας των φοβερών φαζαριστών κιθαρών). Δεν έγραψα για «ροκ». Και πριν μας πεις τις σαχλαμάρες σου άκουσέ το πρώτα… και μετά έλα με τον κηδεμόνα σου.
Περαιτέρω, ο χοντρονταλούκας καταφέρεται απρεπώς, εντελώς απρεπώς, και κατά του Mimi G· ένα εξαιρετικό παιδί –το ίδιο θα πουν όσοι τον γνωρίζουν, από κοντά, από τηλεφώνου ή οτιδήποτε– που, αν και συλλέκτης, δεν είναι μοναχοφάης, αφού μέσω της εταιρείας του «μοιράζεται» πράγματα μαζί μας. (Δεν κατάλαβα… Θ’ ακούγαμε τα τραγούδια του Κοματσιούλη ή των Sun of Greece αν δεν υπήρχε ο Μίμης; Όποιοι πιάνουν στο στόμα τους εκείνους που προσφέρουν, να μας πουν, πρώτα, τι έχουν προσφέρει οι ίδιοι –άλλο η κριτική και άλλο η απαξίωση– αλλιώς… τουμπέκα). Έρχεται λοιπόν ο παρλαπίπας και, ανάμεσα σε άλλα, γράφει για τον Mimi: «Εγώ δεν σε είδα ποτέ να τον κράζεις (σ.σ. ο Mimis να κράξει εμένα!). ΓΙΑΤΙ ΑΡΑΓΕ; Να σου πω γιατί. Γιατί κάνεις δημόσιες σχέσεις (σ.σ.!!). Εγώ δεν κάνω δημόσιες σχέσεις. Ρε δεν πα να είναι ο άλλος ο Φον-Πάπας, αν καβαλήσει καλάμι και λέει μαλακίες, θα κράζω».
Τι λέει ρε παιδιά ο αθεόφοβος; Ποιος να με κράξει και για ποιο λόγο; Πάει καλά ο άνθρωπος; Έχει μπερδέψει στο χοντροκεφάλι του το κράξιμο, τη διαστρέβλωση και τη συκοφαντία με την κριτική; Ψάχνει να βρει συνοδοιπόρους στον κατήφορο που έχει πάρει; Και για τι «δημόσιες σχέσεις» μας τσαμπουνάει; Αυτή την κακεντρέχεια την είχε πει και παλαιότερα στο Δισκορυχείον (σε σχέση με τον Mimi G), είχε καταλάβει τη μαλακία που είχε διαπράξει κι είχε μαζευτεί. Ήταν στα σχόλια της ανάρτησης «Εξάρχεια-Κυψέλη με διόδια στον Πανελλήνιο» της 8/2/2013. Κάποια στιγμή είχε έλθει ο λόγος για το “Greece Goes Modern” του Μίμη Πλέσσα, δισκάκι (δηλαδή δισκάρα!) που επανεξέδωσε ο Mimis G και η B-Other Side Records, για να ακολουθήσει ο εξής διάλογος:
Manolis Daloukas 9 Φεβρουαρίου 2013 - 10:18 μ.μ.
«Α μα αν είναι τόσο σπουδαίος ο δίσκος του Πλέσσα, να τον πάρω. Που θα τον βρω; Μήπως τον έχει επανακυκλοφορήσει κανένας... φίλος σου;». (σ.σ. πουλάει και πνεύμα ο σαχλαμάρας).
Φώντας Τρούσας 10 Φεβρουαρίου 2013 - 12:01 π.μ.
«Έως ώρας ήξερα ότι ήσουν ανόητος. Δυστυχώς, τώρα, έμαθα και κάτι άλλο πολύ χειρότερο. Πως είσαι κακεντρεχής, για να μην πω και συκοφάντης. Τι υπονοείς Μανώλη Νταλούκα; Ότι κάνω ‘πλάτες’ σε εταιρειάρχες; Πρέπει να αισχύνεσαι γι’ αυτό. ΑΝΑΣΚΕΥΑΣΕ, ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΑΠΑΙΤΗΣΩ ΚΑΙ «ΣΥΓΓΝΩΜΗ», αν θες να ξαναδείς σχόλιό σου στο δισκορυχείον. Για ποιον με πέρασες; Γι’ αυτούς που τα τσεπώνουν (ή τα τσέπωναν στις καλές εποχές) από 30 μεριές (ραδιόφωνα, περιοδικά, τηλεοράσεις, εφημερίδες…) κάνοντάς μας κατάπλασμα τις σαβούρες; Ντροπή σου. Δεν έχω να πω τίποτ’ άλλο».
Manolis Daloukas 10 Φεβρουαρίου 2013 - 1:30 π.μ.
«Έλα ρε Φώντα, μη τσιμπάς τόσο (σ.σ. δηλαδή ‘Ρε Φώντα μαλακίες λέω, μην με παρεξηγείς’). Εντάξει, σε καμία περίπτωση, δεν υπονοούσα κάτι για το ήθος σου. Φυσικά και δεν πιστεύω ότι είσαι τύπος που μπορεί να τ’ αρπάζει από εταιρείες. ΟΧΙ, και τώρα μιλάω πολύ σοβαρά, σε αυτό το θέμα, ξέρω ότι είσαι ΟΚ. Αλλά ρε Φώντα, νομίζω ότι επηρεάζεσαι λίγο από φιλίες. Δηλαδή, αν για παράδειγμα, εγώ ήμουν φίλος σου και σούστελνα το βιβλίο, έχω την αίσθηση πως θα έγραφες ΠΟΛΎ καλά λόγια. Δεν λέω λοιπόν ότι είσαι λαμόγιο, αλλά ότι είσαι συναισθηματικά ευάλωτος σε φιλίες».
Φώντας Τρούσας 10 Φεβρουαρίου 2013 - 2:07 π.μ.
«Ρε Μανώλη, γιατί λες συνέχεια κοτσάνες; Δεν μπορώ να σε καταλάβω. Δηλαδή όταν εγώ στην ανάρτηση της 14/9/2012… έγραψα για τα μουσικά βιβλία που αξίζει να διαβαστούν βάζοντας ανάμεσα και το δικό σου ‘Ωλεσίοικον’ το έκανα επειδή ήμουν… ευάλωτος στη φιλία μας; Τι είναι αυτά που λες; Γιατί δεν σκέφτεσαι πιο πριν;(…)».
Με τον Mimi G έχω μια σχέση επαγγελματική. Τι δημόσιες σχέσεις και βλακείες; Για ποιους μας πέρασε o Νταλούκας; Για τους… Λάτσιο & Λιάτσο; Ο άνθρωπος έχει εταιρεία δίσκων και στέλνει δίσκους στο Jazz & Τζαζ, για τις σχετικές κριτικές, οι οποίες δημοσιεύονται και στο Δισκορυχείον. Το ίδιο πράττουν όλες οι ελληνικές εταιρείες και ουκ ολίγες ξένες από αρχαιοτάτων χρόνων. Που είναι το πρόβλημα; Με τον Mimi G επικοινωνούμε μέσω e-mail, έχουμε μιλήσει μόλις δύο φορές στο τηλέφωνο και πιθανώς να συναντηθήκαμε και μια φορά στο BIOS στη συναυλία του Σωτήρη Κοματσιούλη. Λέω «πιθανώς», γιατί δεν το θυμάμαι καλά (μάλλον δεν το θυμάται και ο Mimis – οπότε μπορεί και να μην έγινε). Ορισμένα βράδια, όταν βγαίνω έξω, ασθενεί η μνήμη μου…
Γράφω κριτικές από
την εποχή του fanzine Mary Jane (1990) και
από το 1996 στο Jazz & Τζαζ.
Δεν έχει βγει έως ώρας κάποιος –ένας αναγνώστης π.χ.– που να υπονοήσει, όχι να
ισχυριστεί, το παραμικρό για μένα (ότι μετέτρεψα «σαβούρες» σε
«αριστουργήματα»). Λέω πάντα ευθαρσώς τη γνώμη μου (θετική, λιγότερο θετική
ή αρνητική), χωρίς να θάβω (σπανίως
το κάνω αυτό και μόνον όταν υπάρχει πολύ σοβαρός λόγος). Εκθείασα τους
Κόρε.Υδρο. και τον KU
στην Inner Ear,
αλλά είχα αρνητική γνώμη για το δίσκο της Λένας Πλάτωνος εκεί, όπως και για το
δεύτερο του Λόλεκ· όχι «θάψιμο», αλλά αρνητικές κριτικές – δεν είναι το ίδιο. (Υπάρχουν
όλα τα κείμενα στο Δισκορυχείον). Τέτοια
παραδείγματα, με άλμπουμ διαφορετικών εταιρειών, υπάρχουν άπειρα. Δηλαδή για να
ικανοποιούσα τον χοντρονταλούκα, εγώ θα έπρεπε να θάψω το “Greece Goes Modern”; Δεν είμαστε καλά!
Τέλος πάντων. Ο κάθε αναγνώστης ας βγάλει τα συμπεράσματά του. Πάμε όμως και
στα χειρότερα. Γιατί υπάρχουν και χειρότερα.
Ο χοντρονταλούκας λασπολογεί ακόμη και εναντίον κάποιου
σχολιαστή του ονόματι Γ.Α., λέγοντάς του πως δεν είναι εκείνος που είναι και
πως... είμαι εγώ! Οποία παράνοια!! Ο άνθρωπος –αναγκάζομαι να το πω, και θλίβομαι
που το λέω– χρειάζεται επειγόντως γιατρό. Γράφει δε το ακόλουθο: «Τρούσα αγόρι μου σε κατάλαβα και σ’ εκείνα
τα ‘σχόλια’ ότι είσαι εσύ (σ.σ. το φάντασμά μου φαίνεται πως έχει αφήσει
και αλλού σχόλια, πολύ θα ήθελα να τα δω!).
Πλάκα έχεις δεν λέω , που βγαίνεις σαν ‘θαυμαστής’ σου, αλλά τώρα δεν
ασχολούμαστε με τον αυτοθαυμασμό σου- ο λόγος είναι ότι πρέπει να κατεβάσεις το
βίντεο...». Πόσο γρόθος μπορεί να
είναι κάποιος, αν δεν είναι άρρωστος; Προσωπικώς, σηκώνω τα χέρια. Τον λόγο
έχει πλέον η επιστήμη… Για να μην πω ο Θεός…
Σε ό,τι με αφορά. Ποτέ δεν έχω αφήσει σχόλιο στο blog του
χοντρονταλούκα. Ούτε επωνύμως, ούτε ανωνύμως. Τα σχόλια που έχω αφήσει σε άλλα blogs είναι ελάχιστα και γι’
αυτό τα θυμάμαι σχεδόν όλα (blue beat in my soul,
naked sides, άσματα και μιάσματα, rock n’ roll circus, λάρυγγας…) είναι
πάντα επώνυμα, ως Δισκορυχείον/ Φώντας
Τρούσας, ενώ συνοδεύονται και από το σχετικό avatar. Νταλουκικές πουτανιές δεν κάνω.
Ούτε ποτέ έβαλα τον κολλητό μου, τον ξάδελφό μου ή τον ανιψιό μου να μπει και
να γράψει στο blog του,
για να με υποστηρίξει ή για να τον φτύσει. Σε ό,τι ιερότερο έχω. Στην υγεία των
αγαπημένων μελών της οικογένειάς μου. Δεν μπορώ να πω κάτι άλλο. Και αυτό που
είπα είναι το μέγιστο. Όλα αυτά τα θεωρώ κατινιές του κερατά, αήθεις
συμπεριφορές και δεν καταδέχομαι ούτε από τη σκέψη μου να περάσουν. Αυτός, όμως, ο κρετίνος, παίρνοντας
παράδειγμα από τον εαυτό του, που έχει γεμίσει το Δισκορυχείον με ανώνυμα και ψευδώνυμα μπουρδοσχόλια, υποστηρίζει
ότι μπήκα με ψευδώνυμο και σχολίασα στο blog του. Αν
έχει το θάρρος να το ψάξουμε. Να δούμε από πού είχαν προέλθει εκείνα τα σχόλια
του Γ.Α. και αν αποδειχτεί ότι τα είχα στείλει εγώ (εδώ γελάμε!) θα κλείσω το blog και θα αυτομαστιγωθώ στο
Σύνταγμα, φωνάζοντας όλα τα κανάλια. Αν όμως αποδειχτεί ότι το σχόλιο δεν είναι
δικό μου, ούτε κανενός φίλου μου (ο μόνος φίλος μου από Γ.Α. είναι πεθαμένος από
τον Νοέμβριο, ενώ μ’ έναν άλλο Γ.Α. έχω να επικοινωνήσω τουλάχιστον μια
δεκαετία) τότε θα τον φτύσω μεσ’ στα μούτρα και θα του πω τόσα, που δεν θα
μπορεί να τον ξεπλύνει ούτε ο Γάγγης ποταμός. Κι επειδή είναι έτσι όπως τα λέω
(δεν έχω απολύτως καμμία σχέση με τον Γ.Α., που μπορεί να είναι, όπως φαίνεται
από το σχόλιο, κάποιος αναγνώστης του Δισκορυχείου,
που του αρέσει η γραφή μου και ο τρόπος που αντιλαμβάνομαι τα πράγματα) του τα
σέρνω από τώρα του βλακόμετρου· αλλά από μέσα μου, γιατί καιροφυλαχτεί και το…
ραδιοτηλεοπτικό.
Ο άνθρωπος αυτός, ο χοντρονταλούκας ντε, πρέπει να είναι πια
εκτός εαυτού. Ψάχνει με το μικροσκόπιο στο Δισκορυχείον
να βρει μια τρίχα για να με ειρωνευτεί και να με διαβάλλει. Τη μία δεν του
κάνει η Τζέσσικα, την άλλη δεν του κάνει ο Καφάσης, την τρίτη δεν του κάνει ο
Χατζιδάκις, την τετάρτη δεν του κάνουν… τα κέρατά του τα τράγια... Τι κάθεται
και τρώγεται μαζί μου ο… τράβα-
μου-μία-φωτογραφία, δεν μπορώ να καταλάβω. Τον είχα και τον έχω κατά βάθος
για… τέλος πάντων… αλλά δεν ευθύνομαι εγώ γι’ αυτό. Δεν τον είχα όμως για κακό,
για μοχθηρό και υστερόβουλο. Συμπεριφέρεται απέναντί μου λες και του σκότωσα τη
μάνα, λες και του έφαγα καμμιά γκόμενα. Ο άνθρωπος αυτός μου δείχνει πως είναι
έτοιμος να χαρεί, αν πάθω κάτι. Να ξέρει, όμως, πως αν πάθω κάτι και σταματήσω
να γράφω στο Δισκορυχείον, ή
σταματήσω για κάποιον άλλο λόγο, ο ίδιος θα έχει χάσει και το έσχατο νόημα της
ζωής του… Ας προσέξει.
Και κάτι ακόμη. Νταλουκικά σχόλια δεν πρόκειται να δεχθώ.
Δεν υπάρχει περίπτωση, ποτέ, να ξανακάνω διάλογο στο Δισκορυχείον (ούτε αλλού εννοείται) μ’ αυτό το άτομο. (Εκτός αν
ζητήσει συγγνώμη ή κατεβάσει ή αλλάξει την υβριστική ανάρτηση για το blog μου – θα είναι κι αυτό ένα
είδος συγγνώμης. Τότε θα το σκεφθώ). Επίσης, δεν θα δεχθώ υβριστικά σχόλια που
ν’ απευθύνονται σ’ εκείνον από ανωνύμους (χωρίς avatar ή οποιοδήποτε άλλο ηλεκτρονικό
ίχνος). Όποιος θέλει να καταφερθεί εναντίον μου, με στοιχεία, είναι ελεύθερος
να το κάνει, αλλά όποιος θέλει να τα χώσει στον… ιστορικό της ελληνικής
νεολαίας θα πρέπει να λάβει και για ’κείνον τα μέτρα του (επωνυμία που να έχει
νόημα, ή γνωστή παρωνυμία, παράθεση στοιχείων, ύφος που να αιτιολογείται από
συγκεκριμένα ζητήματα). Το Δισκορυχείον
δεν διατίθεται για χουλιγκανισμούς και αλητείες.
Προσωπικώς δεν μου άρεσε το μπλογκ του νταλούκα,χυδαιότητα πολλή.ειδικά σε post για την στανίση μέχρι και αδελφή σε λέει.Μακριά και κατά την γνώμη μου κακώς ασχολήθηκες εξ αρχης,εφτιαξε ένα blog στα πρότυπα του δικού σου,πολλοί αναγνώστες σου γράφουν και στο δικό του,γενικώς τον..ανέδειξες,αρνητικά μεν αλλά τον ανέδειξες.
ΑπάντησηΔιαγραφήένας παλιος σου αναγνώστης.
Μπήκα, είδα… Τι μαθαίνει κανείς!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο θέμα είναι πως αν κάποιος «παίζει» με τέτοια θέματα, επιχειρώντας να σε θίξει, είναι ή ηλίθιος ή ρατσιστόμουτρο. Ή και τα δύο.
Κατά τα λοιπά, το έγραψα κι εγώ στην ανάρτηση… Μέγα λάθος. Το παραδέχομαι. Δεν είχα όμως την εντύπωση πως θα φθάναμε σε τέτοιο χάλι.
Για μια ακόμα φορά παραποιείς τα γραφόμενά μου (κατά πώς σε βολεύει) -αυτό συμβαίνει επειδή έχεις κάποιο πρόβλημα κατανόησης του γραπτού λόγου ή απλώς επειδή θέλεις να βγεις πάνσοφος και παντογνώστης;
ΑπάντησηΔιαγραφήΤέλος πάντων, αφού είμαι τόσο άσχετος δεν βλέπω κανένα λόγο (πέρα από τίποτα κρυφές εμμονές ίσως) να με αναφέρεις παρενθετικά στο κείμενό σου, από το πουθενά, και ειδικά για να ισχυροποιήσεις την άποψή σου με το επιχείρημα "μέχρι κι αυτός τον κράζει"!
Καλό καλοκαίρι σού εύχομαι και καλή σταδιοδρομία στις διαστρεβλώσεις -είναι ένα ταλέντο που πληρώνει καλά αν το καλλιεργήσει κανείς, όπως μας έχει αποδείξει η πορεία κάμποσων δημοσιογράφων.
Θανάση Γιαννόπουλε δεν πας καθόλου καλά. Επειδή ξεχνάς πολύ εύκολα, να σου υπενθυμίσω πως στις σχετικές (περί Μπελτέκα) αναρτήσεις του Νταλούκα, μπαίνεις μέσα και με βρίζεις, δίχως να υπάρχει κανένας απολύτως λόγος – κι ενώ κατά βάση με «αθωώνεις», ως λογικός άνθρωπος που είσαι (έτσι θέλω να νομίζω), για το βίντεο του Λούη, που κόλλησα στην ανάρτηση για τους Παρθενογένεσις. Σου υπενθυμίζω τα σχόλιά σου στο συγκεκριμένο blog, που έδωσαν τροφή στη δική μου αναφορά.
ΑπάντησηΔιαγραφήThe Motorcycle boy 13 Μαΐου 2013 - 11:55 μ.μ.
«Όπως ξέρεις, τον Τρούσσα τον θεωρώ γελοίο και δεν έχω καμιά διάθεση να τον υπερασπιστώ, αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν έχουμε ένα θέμα εγκυρότητας ή μη του Τρούσσα (το οποίο θα με άφηνε εντελώς αδιάφορο) -έχουμε κάτι διαφορετικό, και, ίσως για κάποιους ανθρώπους (κοντινούς στον Μπελτέκα) ενοχλητικό».
The Motorcycle boy 17 Ιουνίου 2013 - 11:04 μ.μ.
«Τη γνώμη μου για τον Τρούσσα την ξέρεις καθώς και το τι βρισίδι έχουμε ανταλλάξει -δεν με απασχολούν λοιπόν καθόλου τα όσα γράφεις γι΄αυτόν επειδή απλούστατα τον θεωρώ άτομο άνευ αξίας».
Ποιος είναι ο «γελοίος» και το «άτομο άνευ αξίας» Θανάση Γιαννόπουλε; Δεν ντρέπεσαι λίγο; Έχεις και το θράσος να με εγκαλείς, μετά απ' όλα αυτά, για το «στουρνάρι»;
Εσύ έχεις κόλλημα μαζί μου και όχι εγώ. Εγώ δεν μπήκα σε ξένο blog για να σε βρίσω, ούτε να σε μειώσω. Ή μήπως θέλεις να σου πω κι ευχαριστώ για όσα μου σέρνεις; Σ’ ενόχλησε που σε ανέφερα στο δικό μου blog εξαιτίας της απαράδεκτης διαγωγής σου (να μπαίνεις σε τρίτα blog και να με βρίζεις);
Και ποια λεγόμενά σου παραποίησα; Να τι είχες γράψει στο δισκορυχείον:
The Motorcycle boy 12 Φεβρουαρίου 2013 - 3:15 μ.μ.
«Αν και δεν πιστεύω οτι θα βγει κάποια άκρη, θα κάνω μια προσπάθεια:
1. Τα συγκροτήματα του '60 που αναφέρεις παραπάνω έπαιζαν garage rock. Μπορεί δημοσιογραφικά να τους αποδώσεις (εσύ ή οποιοσδήποτε άλλος) την ετικέτα του πρωτο-πανκ ή ξέρω κι εγώ πώς κέρατο το λέτε, αλλά πανκ δεν ήταν.
2. Ο προσδιορισμός "πανκ" άρχισε να αποδίδεται στα συγκροτήματα του είδους μετά το, κλασσικό, εξώφυλλο της Daily Mirror (που ακολούθησε την εμφάνιση των Sex Pistols στην εκπομπή του Bill Grundy τον Δεκέμβρη του 1976) όπου αναγραφόταν (εκτός των άλλων) το: Who are these punks? Όπως γνωρίζεις, εκείνο το εξώφυλλο χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον από τους Sex Pistols στη συνέχεια. Μέχρι τότε, όπως επίσης γνωρίζεις σαν αγγλομαθής που είσαι, "πανκ" σήμαινε απλώς "αλήτης". Τα συγκροτήματα πήραν τον χαρακτηρισμό και τον χρησιμοποίησαν ως προσδιοριστικό της μουσικής κίνησης την οποία εκπροσωπούσαν. Άρα, το να ονομάζεις κάποιον "πανκ" πριν από αυτό είναι σκέτη χαζομάρα».
Λες χαζούς τους Dave Marsh και Lenny Kaye Θανάση Γιαννόπουλε; Μήπως θα έπρεπε να σε ρωτήσουν αν οι Question Mark & The Mysterians ήταν ένα καθαρόαιμο punk γκρουπ του ’60; Ή μήπως επιθυμείς να γράψεις την ιστορία του πανκ; Άντε λοιπόν. Προχώρα. Να έχουμε και κάτι ακόμη να γελάμε…
Καλό καλοκαίρι κατά τα λοιπά. Με περισσότερη σύνεση και μυαλό.
Βρε παιδί μου, χαρά στην όρεξή σου -εκτός δηλαδή αν τα πολλά σχόλια και οι τσακωμοί σού φέρνουν κίνηση στο μπλογκ, οπότε πάω πάσο!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤέλος πάντων, επειδή έχεις αξιοθαύμαστη συνέπεια στην παραποίηση (ένας τρόπος είναι και η μη αναφορά στοιχείων προκειμένου να δικαιολογηθεί η δίκη μας άποψη) θα σου υπενθυμίσω οτι τα ποστ του Νταλούκα στα οποία σχολιάζω αναφέρονται σε σένα (το γράφεις άλλωστε και πιο πάνω στο δικό σου ποστ!) Άρα, δεν σε εμπλέκω ΕΓΩ από το πουθενά -απαντάω στις ερωτήσεις του Νταλούκα περί του γιατί δεν καυτηριάζω τη δική σου στάση. Και ΠΡΟΦΑΝΩΣ δεν μπορώ να καυτηριάσω τη στάση σου επειδή δεν επέδειξες ΚΑΜΙΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΣΤΑΣΗ -ούτε έγραψες οτι πέθανε ο άνθρωπος, ούτε οτι ζει! Ανέφερε στο ποστ σου για τους Παρθενογένεσις ο Μίμης οτι έχει πεθάνει και το δέχτηκες όπως το είχα δεχτεί κι εγώ όταν το πρωτάκουσα -δεν ήταν θέμα μου να ψάξω για την τύχη αυτού του ανθρώπου (εφόσον κιόλας δεν εντάσσεται στο ερευνητικό αντικείμενο του ντοκυμαντέρ με το οποίο ασχολούμαστε), μου είχε κακοφανεί που ήταν πεθαμένος γιατί μου άρεσαν οι δίσκοι του, χάρηκα που ζει, τέλος θέματος και στα δικά μας εμείς οι λεύτερες.
Παραπέρα, το οτι σε θεωρώ γελοίο άτομο το έχω αναφέρει πολλάκις -εδώ και στο μπλογκ μου και το οτι δεν θα με ενδιέφερε να ασχοληθώ με οποιουδήποτε είδους υπεράσπισης κανενός δημοσιογράφου είναι πάγια άποψη μου.
Δεν λέω όσους ανέφερες χαζούς (αυτά είναι δικές σου διαστρεβλώσεις), υποστηρίζω όμως οτι το ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΚΑΙ ΜΟΥΣΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ του πανκ ξεκίνησε το 1976. Διαφωνείς; Υποστηρίζεις εσύ ή κάποιος άλλος οτι είχαμε πανκς (δηλαδή μέλη του συγκεκριμένου κινήματος) από το '60 ήδη;
Προφανώς κανένα ΜΟΥΣΙΚΟ είδος δεν δημιουργείται μέσω παρθενογέννεσης και προφανέστατα τα συγκροτήματα πανκ του '70 είχαν ένα σκασμό επιρροές. Το αν οι τάδε ή οι δείνα έπαιζαν μουσική που ΜΟΙΑΖΕΙ με τη μουσική των Πίστολς ή των Κλας δεν σημαίνει οτι σηματοδότησαν την έναρξη ενός κινήματος! Πιο απλά δεν μπορώ να το γράψω -λυπάμαι.
Γιατί επανέρχεσαι Θανάση Γιαννόπουλε; Για να με πεις «γελοίο» και στο δικό μου blog; Καλά δεν έχεις όρια στην ντροπή;
ΑπάντησηΔιαγραφήΉθελες να σχολιάσεις στο blog του Νταλούκα, για το γεγονός πως δεν «επέδειξα καμία απολύτως στάση», όπως λες, και παρά ταύτα βρήκες χώρο για να με βρίσεις και να με μειώσεις; Σου λέω λοιπόν πως είσαι ή απερίσκεπτος ή αήθης. Πέραν του ότι είσαι σφόδρα κομπλεξικός απέναντί μου (γιατί η αναίτια επίθεση, με τους συγκεκριμένους χαρακτηρισμούς, μόνο κόμπλεξ σημαίνει). Είναι δικαιολογία αυτό που λες, πως με βρίζεις στο δικό σου μπλογκ, άρα μπορείς να με βρίζεις οπουδήποτε; Αυτό λέει η αγωγή σου; Λυπάμαι. Σε είχα για άνθρωπο με κάποιες αρχές, αλλά απ’ ό,τι φαίνεται δεν είναι έτσι.
Για τι «δημοσιογράφους» μας τσαμπουνάς; Για ποιον με πέρασες, για τον Πρετεντέρη ή τον Καψή; Εσύ τι είσαι νομίζεις; Όποιος, αγαπητέ, δημοσιοποιεί (γραμμένη) γνώμη είναι εν δυνάμει δημοσιογράφος. Σε τι διαφέρουμε ως προς αυτό, έχεις καταλάβει; Εγώ είμαι ένας μηχανικός, που γράφω γνώμες για μουσική ή ό,τι άλλο, κι εσύ είσαι ένας (δεν ξέρω τι) και κάνεις κάτι ανάλογο. Ποια η διαφορά; Επειδή εγώ γράφω και σ’ ένα περιοδικό, όπως το Jazz & Τζαζ (του συγκεκριμένου ήθους και βεληνεκούς); Εσύ δεν γράφεις πουθενά αλλού; Σε κανένα συμβατικό ή ιντερνετικό περιοδικό; Κρίμα. Έχασε η Βενετιά βελόνι…
Θα σου άρεσε εσένα να μπω σ’ ένα blog που γίνεται η χι ψι συζήτηση για το πανκ ή για την ταινία σου, ή ό,τι άλλο ανάλογο και ν’ αρχίσω να σε αποκαλώ «γελοίο», έτσι στα καλά καθούμενα (ερχόμενος «φτιαγμένος» από προηγούμενες διαμάχες); Δεν θα το κάνω Θανάση Γιαννόπουλε, γιατί δεν ψάχνω αφορμή να σου την πω. Δεν βρίσκεσαι στο οπτικό μου πεδίο, ενώ εσύ με βλέπεις ακόμη μπροστά σου. Αυτή είναι η διαφορά μας. Εσύ έχεις απωθημένα μέσα σου, εν σχέσει μ’ εμένα. Βγάλε τα λοιπόν να νοιώσεις καλύτερα… Αλλά επέτρεψέ μου κι εμένα να μην κάθομαι ν’ ακούω τις ύβρεις σου, δίχως να αντιδρώ.
Δεν επιθυμώ να συζητήσω τίποτα άλλο μαζί σου. Τι νόημα έχουν τα «πανκ» και όλα τα υπόλοιπα, όταν επιδεικνύεις απέναντί μου τέτοια συμπεριφορά; Κρίμα.
Όπως θέλεις τα γράφεις ρε παιδί μου! Απορώ -τα πιστεύεις κιόλας;
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε λες άσχετο στο μπλογκ σου και παράλληλα με κατηγορείς οτι σε είπα γελοίο σε ένα άλλο μπλογκ και διερωτάσαι αν θα μου άρεσε να έρθεις στο δικό μου μπλογκ ή στο μπλογκ του ντοκυμαντέρ να με βρίσεις! Δηλαδή εγώ εντελώς χωρίς ντροπή, αλλά εσύ όταν κάνεις τα ίδια -υπόδειγμα!
Έγραφες οτι δεν καταδέχεσαι να σχολιάσεις σε μη δημοσιογραφικά μέσα (και για μη δημοσιογραφικά έντυπα) επειδή όσοι ζητούν αντίτιμο για τα γραφόμενά τους θα πρέπει να κριτικάρονται αναλόγως και τώρα μου λες οτι εσύ που δουλεύεις σαν δημοσιογράφος κι ο Νταλούκας που δουλεύει σαν δημοσιογράφος είσαστε το ίδιο με μένα που δημοσιοποιώ τις απόψεις μου (δωρεάν βέβαια) σε ένα μπλογκ!
Με κατηγορείς για εμμονή απέναντί σου τη στιγμή που εσύ με ανέφερες (για άσχετο θέμα) στο ποστ σου!
Τι άλλο θα μας πεις -να δω!
Υ.Γ.: "Δεν επιθυμώ να συζητήσω τίποτα άλλο μαζί σου. Τι νόημα έχουν τα «πανκ» και όλα τα υπόλοιπα, όταν επιδεικνύεις απέναντί μου τέτοια συμπεριφορά; Κρίμα." Ωραίος τρόπος να μην απαντάς σε ερώτηση!
Στο ξαναλέω δεν… επικοινωνείς. Θυμάσαι πως ξεκίνησε η όλη φάση; Εγώ έγραψα κάτι για μερικά λεγόμενα των Metro Decay (όχι για τους δίσκους τους) κι εσύ, ως προστάτης τους, είπες και τι δεν είπες. Έγραψα μια γνώμη για μια ταινία του Νικολαΐδη (όχι για όλο το έργο του) κι εσύ, ως προστάτης του, είπες και τι δεν είπες εις βάρος μου. Στο ξαναλέω, γιατί δεν το έχεις πιάσει. Θέλεις να με βρίζεις, χωρίς να σου απαντώ; Εγώ ρε φίλε δεν ασχολήθηκα ποτέ μαζί σου. Εσύ ασχολείσαι μαζί μου. Θέλεις να λες ό,τι σου κατέβει εναντίον μου και να μην αντιδρώ;
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε ποιαν αφορμή εγώ σε είπα «άσχετο» στο blog μου; Μου το υπενθυμίζεις; Μήπως ήταν σε κάποια σχόλια που ανταλλάσσαμε ή σε κάποια απάντηση των κακοηθειών που έγραφες για μένα (στο δικό σου);
Στη συγκεκριμένη ανάρτηση σε αποκάλεσα «στουρνάρι» επειδή με απαξιώνεις, δίχως να υπάρχει κανένας απολύτως λόγος σ’ ένα τρίτο blog. Επίσης, δεν κατάλαβες τι εννοούσα (κι ήταν σαφές), όταν έγραψα…
«Θα σου άρεσε εσένα να μπω σ’ ένα blog που γίνεται η χι ψι συζήτηση για το πανκ ή για την ταινία σου, ή ό,τι άλλο ανάλογο και ν’ αρχίσω να σε αποκαλώ ‘γελοίο’;»…
εννοούσα σ’ ένα ξένο, τρίτο blog και όχι στο blog της ταινίας σου. Αυτό το ανέντιμο δηλαδή, που έκανες εσύ. Να μπαίνεις δηλαδή, όπου με «χτυπάνε», για να προσθέτεις κι εσύ τα δικά σου «χτυπήματα». Αυτό είναι το ανέντιμο – και άμα θέλεις το καταλαβαίνεις.
Τι μπούρδες λες εν σχέσει με τα δημοσιογραφικά; Επί λέξει είχα γράψει (δεν μπορώ να βρω κάτι άλλο):
12 Φεβρουαρίου 2013 - 5:30 μ.μ.
«Η κριτική μου στην ετικέτα ‘συντεχνιακά’ έχει να κάνει μόνο με έντυπα. Με πράγματα που δημοσιεύονται σε χαρτί, σε περιοδικά –εκεί όπου υπάρχουν συντάκτες, αρχισυντάκτες, διευθυντές σύνταξης κ.λπ. Εκεί όπου –υποτίθεται– πως τα επώνυμα κείμενα περνούν από μία κρησάρα πριν δημοσιευτούν. Εγώ συμπεριφέρομαι έτσι. Άλλοι συμπεριφέρονται όπως εκείνοι γουστάρουν».
Εγώ είπα πως δεν κριτικάρω μπλογκ, που γράφει ο καθείς ό,τι του κατέβει δίχως να δίνει λόγο σε κανέναν. Και πως κριτικάρω άρθρα μόνο σε συμβατικά ή ιντερνετικά περιοδικά, που υπάρχουν αρχισυντάκτες, διευθυντές σύνταξης κ.λπ. Τι βλακείες είναι αυτές που λες; Και τι σημαίνει «δουλεύω» ως δημοσιογράφος; Μήπως θες να δεις και τη φορολογική μου δήλωση, για να πληροφορηθείς τι βγάζω από τη δημοσιογραφία; Εδώ μιλάμε για τα μπλογκ. Κι εγώ ρε φίλε δημοσιοποιώ τις απόψεις μου δωρεάν στο Δισκορυχείον – κι εσύ αυτές κρίνεις (τις δωρεάν απόψεις) δεν κρίνεις εκείνα που γράφω στο περιοδικό. Γιατί, σε πληροφορώ, πως στο περιοδικό δεν έχω γράψει ποτέ ούτε για τους Metro Decay, ούτε για τον Νικολαΐδη.
Στο ξαναλέω, γιατί δεν το καταλαβαίνεις. Μπαίνεις σε τρίτο μπλογκ, που γίνεται λόγος για τον Μπελτέκα και με βρίζεις, για άσχετο θέμα (για προηγούμενες διαμάχες). Σου ανταπέδωσα έναν πολύ πιο ήπιο χαρακτηρισμό («στουρνάρι»), για να σου δείξω πως δεν μπορείς να βρίζεις δίχως συνέπειες. Θα τ’ ακούσεις Θανάση Γιαννόπουλε, γιατί αδελφάκι μου λες βλακείες συνεχώς (εν σχέσει με τις κουβέντες που έχουμε κάνει – για ό,τι άλλο λες δεν ξέρω).
Και για το «πανκ» απάντησα ήδη –και ο κάθε αναγνώστης έχει βγάλει ήδη τα συμπεράσματά του σε σχέση με τις κοτρώνες που πετάς– όταν ο Marsh από το ’71 και ο Kaye από το ’72 έχουν γράψει για το PUNK TOY ’60. Και αυτούς τους βγάζεις χαζούς. Το θράσος σου δεν περιγράφεται.
Μην το τραβήξουμε άλλο, γιατί δεν προσθέτεις τίποτα. Να κάνουμε και καμιά δουλειά… Ο κόσμος μάς κρίνει.
Φωντα μπορει να εχεις δικιο, αλλα εισαι σκληρος. Κατι εχει προσφερει και οαλλος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑ.Κ.
Α.Κ. δεν μηδένισα. Απεναντίας, μέσα σ’ αυτή τη μακροσκελέστατη ανάρτηση διαβάζεις και τα εξής:
ΑπάντησηΔιαγραφή«Αν και ως συγγραφέα τον είχα σε μιαν υπόληψη (το έχω γράψει αυτό στο blog) από μερικά βιβλία που είχε βγάλει στα 80s, αλλά και από το Ελληνικό Ροκ, αναφορικώς με την αξιοποίηση του αρχείου του Σίμου Τσαπνίδη…».
«Δεν μειώνω, ούτε απαξιώνω τα όποια πράγματα, στοιχεία κ.λπ. ανασύρει στην επιφάνεια…».
Ενώ και για το γεγονός πως εντόπισε τον Μπελτέκα έγραψα για «δημοσιογραφική ανακάλυψη».
Κοίταξε να δεις. Έχω κάνει πάνω από 1500 αναρτήσεις τα σχεδόν 4 χρόνια που γράφω στο blog. Και οι αναρτήσεις αυτές έχουν δουλειά, έχουν κόπο, έχουν ξενύχτια, έχουν ψαξίματα, έχουν διαβάσματα, έχουν ώρες ακρόασης… ένα υλικό που προσφέρω δωρεάν, προς γνώση και συζήτηση. (Και άλλοι το πράττουν βεβαίως – δεν λέω πως το πράττω μόνον εγώ). Δεν ανέχομαι λοιπόν να αποκαλεί κάποιος τη δουλειά μου «σκουπιδαριό». Όση σημασία και να μη δίνω είναι πολύ βαριά η κουβέντα, και 100% άδικη, για να την περάσω στο ντούκου. Εδώ δεν μιλάμε για κριτική. Κάτι δεν αρέσει σε κάποιον, διαφωνεί, και γράφει την (αντίθετη) άποψή του. Εδώ μιλάμε για συνολική απαξίωση.
Ξέρουμε ποια είναι τα σκουπιδο-blogs, έτσι δεν είναι; Είναι τέτοιο το Δισκορυχείον; Όχι, πες μου. Είναι τέτοιο το Δισκορυχείον; Αν νομίζουν όσοι με διαβάζουν πως μεταφέρω ή αναπαράγω «σκουπίδια» ας μου το πουν. Σχεδόν τέσσερα χρόνια τώρα και μετά από 850 χιλιάδες «χτυπήματα» ένας βρέθηκε να βγάλει μια τέτοια κακία. Υπερασπιζόμενος, λοιπόν, τη δουλειά μου θα πω πως είναι ντροπή να λέγεται τέτοια κουβέντα γι’ αυτό το blog, και πως εκείνος που την είπε θα πρέπει να αισχύνεται.
Α ωραία -νάτη πάλι η κλασσική μετατόπιση της κουβέντας, ας το πάμε λοιπόν από την αρχή αφού έτσι προτιμάς.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚατά πρώτον, οι Μέτρο Ντικέι και ο Νικολαϊδης δεν χρειάζονται προστάτες κι απορώ πώς σου ήρθε κάτι τέτοιο (με ξενίζει το σκεπτικό σου αφάνταστα). Σε τελική ανάλυση, δεν γίνεται εγώ ή εσύ να "προστατεύσουμε" αυτούς τους ανθρώπους για τον απλούστατο λόγο οτι αυτοί είναι καλλιτέχνες κι εμείς είμαστε απλοί σχολιαστές. Από τη μια δηλαδή υπάρχει ένα έργο που μιλάει από μόνο του (όπως μιλάει) κι από την άλλη είμαστε εμείς που ΔΕΝ έχουμε καλλιτεχνικό έργο. Για ζύγισέ τα και πες μου ποιο είναι βαρύτερο, μια ταινία, ένας δίσκος ή η κριτική που κάνει ένας δημοσιογράφος (ή και οι απόψεις που δημοσιοποιεί ένας μπλόγκερ);
Κατά δεύτερον, ξεπέρνα αυτή την ψύχωση οτι όλοι ασχολούνται μαζί σου. Δεν ήταν ένα άσχετο άρθρο αυτό του Νταλούκα στο οποίο εγώ μπήκα για να σε βρίσω, ήταν ένα άρθρο που σε κατηγορούσε για κάποια πράγματα (αδίκως) κι εσένα και τον Μίμη. Έγραψα την άποψή μου, οτι δεν μου καίγεται καρφί για σένα, επειδή δεν σε εκτιμώ κι αυτό το έγραψα απαντώντας σε ερώτηση του Νταλούκα. Τι να κάνω δηλαδή; Επειδή ο Νταλούκας παραλογίζεται απέναντί σου να υποστηρίξω οτι είσαι εξ αυτού και μόνο αξιόλογος; Ειλικρινά, δεν έχω κανένα πρόβλημα να μπεις και να γράψεις εναντίον μου ΟΠΟΥΔΗΠΟΤΕ -ας μην το κουράζουμε με παραδείγματα! Να στο πω και διαφορετικά -αν θέλεις μπορείς να συμμετάσχεις μέχρι και στο ντοκυμαντέρ που κάνουμε υποστηρίζοντας τις απόψεις σου για το πανκ, για τους Μέτρο, για την ασχετοσύνη μου και για ότι άλλο (σχετικό βέβαια με το θέμα) γουστάρεις. Σου υπόσχομαι οτι θα παρουσιαστούν κανονικά στην ταινία.
Κατά τρίτον, δεν καταλαβαίνω γιατί επαναφέρεις κομμάτια παλιότερων σχολίων που καταλήγουν σε όσα προανέφερα! Και δεν καταλαβαίνω τι ακριβώς υποστηρίζεις! Έγραψες οτι είμαστε περίπου το ίδιο (εν δυνάμει) -εσύ που δημοσιογραφείς κι εγώ που έχω μπλογκ. Υποστήριξα οτι δεν είμαστε καθόλου το ίδιο γιατί εσύ πληρώνεσαι για να δημοσιογραφείς (άρα ΕΙΣΑΙ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ) ενώ εγώ είμαι μπλόγκερ. Τι σαχλαμάρες είναι αυτά τα περί φορολογικών δηλώσεων; Με το ύψος του εκκαθαριστικού αποδίδεται η δημοσιογραφική ιδιότητα; Εφόσον λοιπόν είσαι δημοσιογράφος κι ο Νταλούκας είναι επίσης δημοσιογράφος εγώ (που δεν είμαι!) δεν έχω καμιά διάθεση να εμπλακώ στην όποια διαμάχη σας. Το ότι έχεις ένα μπλογκ δεν σου αφαιρεί τη δημοσιογραφική ιδιότητα -ειδικά μάλιστα όταν δημοσιεύεις εδώ δημοσιογραφικά κείμενα και όχι ποιήματα ή συνταγές μαγειρικής!
(συνέχεια)
ΑπάντησηΔιαγραφήΚατά τέταρτον, η αντίδρασή μου σε σχέση με τα ποστ σου για τον Νικολαϊδη και τους Μέτρο είχε αφορμή την κακοήθεια που επέδειξες -πράγμα που με ενόχλησε (συγνώμη κιόλας). Και τον Γεωργιάδη τον βρίζω όταν δηλώνει οτι οι αλλοδαποί είναι υπεύθυνοι για την έξαρση των επιδημιών -τι πάει να πει δηλαδή; Οτι έχω κάποιο κόλλημα μαζί του και θέλω να τον βρίζω; Οι δημόσιες απόψεις δέχονται και δημόσιο αντίλογο ΣΤΟ ΥΦΟΣ ΑΚΡΙΒΩΣ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΕΚΦΡΑΣΤΕΙ.
Για τους Μέτρο, έκανες μια άσκηση κιτρινισμού αξιοζήλευτη. Ασχολήθηκες με επουσιώδη θέματα της συνέντευξής τους (όπως το πότε πρωτακούστηκε το Κάρμινα στις συγκεντρώσεις του Πασόκ ή πώς είναι το κανονικό επίθετο του Ανδριόπουλου) εντοπίζοντας λάθη άνευ σημασίας (για ποιο λόγο -ποτέ δεν κατάλαβα) και έκανες κριτική στη δήλωση του Μάστορη οτι "ποτέ δεν έμαθε να παίζει άλλα κομμάτια πέραν των Μέτρο". Είχα παρατηρήσει τότε οτι ανάλογη δήλωση είχε κάνει κι ο Τομ Γουέιτς και ο Κάπτεν Μπίφχερτ είχε δηλώσει οτι δεν θέλει να κάνει συναυλίες γιατί δεν ξέρει ούτε τα δικά του κομμάτια απέξω. Η απάντησή σου; "Δεν με ενδιαφέρει τι λένε ΑΥΤΟΙ συνεντέυξεις τους, εγώ ξέρω οτι αυτά δεν ισχύουν και να οι αποδείξεις". Δηλαδή, άστους αυτούς -ας λένε (καλλιτέχνες είναι), αλλά τον Μάστορη με το που το είπε το δεχόμαστε σαν ισχύον και του τα χώνουμε! Λες και υπήρχε περίπτωση ο Μάστορης να κάνει όσα έκανε στην Υπέρβαση όντας άσχετος περί μουσικής! Στη συνέχεια βέβαια διαστρέβλωσες την παρατήρησή μου υποστηρίζοντας οτι λέω ΕΓΩ πώς ο Γουέιτς δεν κάνει διασκευές κι ο Κάπτεν δεν ξέρει να παίζει! Και μετά αναρωτιέσαι πώς τολμάω να σε λέω γελοίο!
Περί Νικολαϊδη, η άποψή σου οτι ο άνθρωπος που μυθοποίησε τους Έλληνες ροκενρόλερς θα έπρεπε να κατηγορηθεί για συκοφάντιση του ροκ εν ρολ είναι μνημειώδης! Για την κριτική σου στην ταινία του δεν έχω να πω πολλά -μιλάει από μόνη της!
Παραπέρα και τι δεν μας είπες! Τι οτι το Βάνα Τζι Βάνα ήταν το πρώτο πανκ τραγούδι που δισκογραφήθηκε, τι ότι το πανκ ξεκίνησε το '60! Αυτά δείχνουν οτι έχεις τόση επαφή με το πανκ όση είχε κι ο Σακελλάριος με τους χίπιδες όταν έβαζε τον Τζιβιλίκα να κυκλοφορεί με χαϊμαλιά και σαγιονάρες. Δηλαδή, ότι έχει "βρωμικό ήχο" (βαβούρα ή όπως θέλεις πέστο) και μοιάζει με ροκ εν ρολ είναι πανκ! Η δε άποψή σου περί του οτι ο Λάκης με τα Ψηλά Ρεβέρ ήταν πολλά κιλά περισσότερο πάνκης από τον Λούη και τον Κώστα των Στρες -είναι τόσο μπούρδα που ειλικρινά δεν μπορώ να την αντικρούσω! Και βέβαια η ερώτηση περί του αν υπήρχαν πάνκηδες το '60 παραμένει αναπάντητη. Να προσθέσω κι άλλη: Το κίνημα του πανκ υποστήριξε αντιρατσιστικές, οικολογικές, αντιπολεμικές, φεμινιστικές και αντιεξουσιαστικές αρχές. Πού είναι αυτά το '60; Στο 69 tears που περιμένει ο καλλιτέχνης να ξημερώσει για να βάλει από κάτω την γκόμενα που τον έφτυσε; Θυμάσαι κανέναν μαύρο να παίζει σ΄εκείνα τα γκαράζ συγκροτήματα (δεν είμαι ειδικός στο θέμα, αλλά δεν έχω δει κανένα -αν κάνω λάθος ευχαρίστως να με διορθώσεις); Θυμάσαι καμιά πολιτική αναφορά σε αυτά τα τραγούδια; Αν όχι -τι σκατά πανκ ήταν; Και μη μου λες τι γράφει ο τάδε και ο δείνα -τη δική σου άποψη θέλω ΑΝ έχεις.
Αυτά λοιπόν και ειλικρινά δεν έχω καμιά διάθεση να επανέλθω -φρόντισε λοιπόν η απάντησή σου να περιοριστεί στα συνηθισμένα σου βρισίδια στα οποία ειδικεύεσαι άλλωστε.
http://www.nytimes.com/2009/03/15/arts/music/15rubi.html?_r=2&
Διαγραφήοι Death ήταν μαύροι και ατόφια πολιτικοί
και ο τίτλος που έχουν βάλει στο New Yorker νομίζω ότι λύνει και το πρόβλημα του 'πώς μπορούμε να μιλάμε για punk πριν υπάρξει το punk' με συναινετικό τρόπο
φιλικά
Ρε Γιαννόπουλε έχεις όρεξη για κουβέντα, κι εγώ δεν έχω καθόλου. Αφού δεν καταλαβαινόμαστε τι το παλεύεις το ρημάδι – ασ’ το να πάει στο διάολο. Πάρε με ένα τηλέφωνο στο περιοδικό 210 9238808 πρωινές ώρες (ή άσε το τηλέφωνό σου άμα δεν είμαι εκεί) να κανονίσουμε να τα πούμε από κοντά (άμα γουστάρεις δηλαδή), καθότι απασχολούμε και τον κόσμο με βλακείες – δηλαδή εγώ δεν λέω βλακείες, αλλά τέλος πάντων.
ΑπάντησηΔιαγραφήΛίγα λόγια θα σου πω μόνο.
Με ρωτάς, τι είναι πιο σημαντικό μια ταινία, ένας δίσκος ή μια κριτική; Σου απαντώ. Αν ο δίσκος και η ταινία είναι για πέταμα, τότε σημαντικότερη είναι η κριτική ρε φίλε (αυτό μου το είχε πει ο ίδιος ο Βασίλης Ραφαηλίδης κάποτε, και το έχω προμετωπίδα στο blog επειδή το ασπάζομαι πέρα για πέρα).
Δεν έχω καμμία ψύχωση πως όλοι ασχολούνται μαζί μου. Έλα Παναγία μου! Έχω όμως την πεποίθηση (την πεποίθηση λέω) πως ασχολείσαι εσύ μαζί μου, ο Νταλούκας κι ένα-δυο ακόμη. Άτομα στα οποία ποτέ δεν αναφέρθηκα στο blog και τα οποία ασελγούν (αυτή είναι η σωστή λέξη) επί αυτών που γράφω. Γιατί άλλο η αντίκρουση απόψεων Γιαννόπουλε, και άλλο ο οχετός που έχεις εξαπολύσει εναντίον μου. Συμμαζέψου, στο λέω. Κάνε την κριτική σου, αντέκρουσε όσα δεν σου αρέσουν, αλλά με τρόπο που να είναι αποδεκτός. Μην μας το παίζεις ανεξάρτητος μπλόγκερ, που υπακούει μόνο στη συνείδησή του. Η δημοσιογραφία έχει κανόνες τους οποίους, ως φαίνεται, αγνοείς· και όποιος τους αγνοεί γειτνιάζει με την αλητεία.
Καλά σου είπα για τη δήλωση. Ξέρεις εσύ αν αμείβομαι ή τι κείμενα προσφέρω (τζάμπα) από ’δω κι από ’κει; Φυσικά και το ύψος της φορολογικής δήλωσης δεν αποδίδει ιδιότητα δημοσιογράφου. Τι αποδίδει ιδιότητα δημοσιογράφου; Η συνέπεια και ο επαγγελματισμός σ’ αυτό που κάνεις (κάτι που δεν σχετίζεται με τα φράγκα). Τι μας λες και μας ξαναλές ότι είμαι δημοσιογράφος. Είμαι δημοσιογράφος ρε φίλε γιατί γράφω δημοσίως τη γνώμη μου (όπως τη γράφεις κι εσύ). Και είμαι καλός δημοσιογράφος (και προσπαθώ να γίνω και καλύτερος). Προσπάθησε κι εσύ να καλυτερέψεις το ύφος σου, γιατί είναι προκλητικό (άνευ λόγου), εξυπνακίστικο και χαβαλετζίδικο – άγεσαι και φέρεσαι από το αναγνωστικό κοινό σου, κάτι που σε οδηγεί στο λαϊκισμό. Και σταμάτα να το παίζεις η ανεξάρτητη «φωνή του λαού». Εμείς τι είμαστε ρε Γιαννόπουλε; Η φωνή της κατεστημένης δημοσιογραφίας; Για κάνε μας τη χάρη ρε, που μήνας μπαίνει μήνας βγαίνει μετράμε τα φραγκοδίφραγκα για ν’ αγοράσουμε κανα βιβλίο.
Τα υπόλοιπα για Ανδριόπουλους, Μπουράνες, Τζιβάνες, Κουρέλια, Ρεβέρ(ια) τα είπαμε και τα ξαναείπαμε. Δεν καταλαβαίνεις ή δεν θες να καταλάβεις (γιατί υπάρχει κι αυτό, ok). No problem. Μπορώ να σου τα ξαναπώ, και να στα κάνω όσο πιο λιανά γίνεται (γιατί έχεις μπερδεμένα πολλά πράγματα στο κεφάλι σου – σε σχέση με τα θέματά μας), άμα και όταν και όποτε βρεθούμε από κοντά. Και για το πανκ του ’60, στο ξαναλέω, έχεις μεσάνυχτα. Φίσκα, στις πολιτικο-κοινωνικές αναφορές είναι. Και με μαύρους και με πράσινους και με εμπριμέ και με ό,τι θέλεις. Θα με αναγκάσεις, φιρί-φιρί το πας, να κάτσω να φτιάξω κείμενο, που να εξηγώ διάφορα πράγματα. Άμα βρω λίγο χρόνο (και κουράγιο) θα το κάνω… κι εκεί θα τα ξαναπούμε.
Καλή επιτυχία στην ταινία σου. Να συζητήσουμε ό,τι θέλεις (άμα γουστάρεις) πίσω από τις κάμερες, με το «μπροστά» μη με μπλέκεις.
Ok Θανάση Γιαννόπουλε, όπως θέλεις. Άμα βγει η ταινία θα φροντίσω να τη δω και θα τα πούμε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΧαχα. και όμως ψάχνοντας κατι τυχαίο στο ιντερνετ για τους Kamikaze Moth κτλ κτλ, έπεσα πανω στον καυγά με τον Γιαννοπουλο.Πριν συνεχίσω να πω μπράβο στο ‘’diskoryxeion.blogspot.gr’’ παρα πολύ καλή δουλεία γενικα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΛοιπον ολη την συζήτηση για την καταγωγή του πανκ την ξεκίνησα εγω πριν μερικούς μηνες στην ομάδα στο fb ‘’New Wave in Athens in the 80's - The Scene, the People, the Places’’ που εχει θέμα το ελληνικό πανκ των 80ς.
Ο Γιαννόπουλος είπε τοσες αστειότητες που δεν τις χωραει ανθρωπινός νους…Πως γίνεται αυτος ο τύπος να το παίζει ψαγμένος και να λανσάρετε σαν παράγοντας και γνωστής του πανκ, γύρω από την ιστορία του κτλ,και να μην ξέρει καν ποιος είναι ο Greg Shaw?
Τωρα από συλλογές ‘’PEBBLES’’-‘’ BACK FROM THE GRAVE’’- ‘’Texas Punk Groups From The Sixties’’ και τοσα αλλά ο τύπος εχει μαύρα μεσάνυχτα …Γιαυτο μην τον παίρνετε στα σοβαρα, είναι απλα ενας ακομα άσχετος ,που θελει τωρα μετα από 30 χρονια από τα 80ς να εμφανιστή σαν ψαγμένος …ευτυχώς όμως το στυλακι του δεν παίρνει σε πολλούς…και ουτε σε εμενα που ειμαι μόλις 27 χρονών.
Και ΦΩΝΤΑ μην μπεις στον κόπο να του εξηγήσεις τιποτα…το εκανα εγω,με παραδείγματα, με ιστορικά στοιχεία ,και με χλεύαζε ….τοσο ξευτίλας.
Labros MrGenieman
Labro, εγώ συμφωνώ μαζί σου στα περί Greg Shaw, Texas Punk και τα ρέστα, αλλά φοβάμαι πως θ’ ανοίξουμε παρτίδες (κυρίως με κάποιους χαρακτηρισμούς) – και ότι επιχειρήσαμε να τις κλείσουμε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜην «πλακωθείτε» εδώ, σας θερμοπαρακαλώ. Πολύ πιθανόν να θέλει ν’ απαντήσει ο Γιαννόπουλος –και θα έχει το βήμα εννοείται– αλλά, πείτε τα αλλού γενικώς. Δεν είναι το garage punk το θέμα της ανάρτησης.
Όταν γράψω κάτι σχετικό, ε τότε να μπούμε όλοι και να λέμε.
Δεν εχω να πω κατι μαζι του.τα εχουμε πει εδω και καιρο.απλα ηθελα να επαληθεύσω την ασχετοσυνη του.
ΑπάντησηΔιαγραφήLabros
GimmeLove σχόλιο όπως αυτό που άφησες δεν περνάει (και ξέρεις γιατί). Τα είπαμε και στην ανάρτηση – εκεί προς το τέλος, για ρίξε πάλι μια ματιά. Γιατί δεν πας λοιπόν να το δημοσιεύσεις εκεί που ξέρεις πως θα περάσει; Άντε ντε. Σε περιμένουν με ανοικτές αγκάλες…
ΑπάντησηΔιαγραφήΕμείς οι κοινοί θνητοί(δηλαδή όχι οι επαΐοντες δημοσιογράφοι), όταν θέλουμε να συννενοηθούμε, χρησιμοποιούμε τον όρο πανκ, και πολλούς άλλους όρους, όπως έχουν διαμορφωθεί αυτοί ιστορικά, για έναν πολύ απλό λόγο. Για να ΣΥΝΝΕΝΟΗΘΟΥΜΕ! Απορώ πως ένας ΛΟ-ΓΙ-ΚΟΣ τύπος δεν μπορεί να μη συμφωνεί με τον The Motorcycle boy. Έριξα μια ματιά και στα τρία blogs(Δισκορυχείον-Ιστορία της Ελληνικής Νεολαίας-Λευκός Θόρυβος). Υπήρξαν συζητήσεις περί Ελληνικού Ροκ-Metro Decay-Punk-Νικολαΐδη. Το αποτέλεσμα ήταν ότι ο διαχειριστής της Ιστορίας της Ελληνικής Νεολαίας, δεν συμβάλλει στη συννενόση-διότι φτιάχνει δικούς του ορισμούς-και αυτός του Δισκορυχείου δε κατάφερε να αντικρούσει τα επιχειρήματα. κ. Τρούσα, με την ίδια λογική, οι Led Zeppelin ήταν metal; κ. Νταλούκα το Hip-Hop είναι Ροκ επειδή είναι αποκύημα της ελληνικής νεολαίας; Μπερδεύουμε τα μπούτια μας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα σου πω κάτι ανώνυμε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠοιος θα αποφασίσει ότι ένα ελληνικό τραγούδι είναι δημοτικό, ρεμπέτικο, λαϊκό ή έντεχνο; Κατά τεκμήριο («κατά τεκμήριο» λέω) ο έλληνας μελετητής, ιστορικός κ.λπ. Αυτό βεβαίως δεν σημαίνει πως ακόμη και σήμερα δεν ερίζουν κάποιοι πως όλα τα ρεμπέτικα δεν πρέπει να λέγονται ρεμπέτικα – άλλοι λένε πως πρέπει να λέγονται ρεμπέτικα μόνον όσα είναι ηχογραφημένα πριν από τον Πόλεμο, άλλοι υποστηρίζουν πως σωστότερο είναι να λέγονται «αστικά λαϊκά», ενώ έχει προταθεί για ορισμένα απ’ αυτά τα τραγούδια, ανάμεσα σε άλλα, ακόμη και η λέξη «ρεμπέτικα» (δηλαδή η λέξη μέσα σε εισαγωγικά!). Εν πάση περιπτώσει διαλέγει ο καθένας και παίρνει. Στην Ελλάδα υπάρχει πολύ υπερεγώ και τρων’ κι οι κότες.
Όταν λοιπόν αμερικανοί μελετητές-δημοσιογράφοι-μουσικοί του rock έχουν αποφασίσει, από το 1971-72 ήδη, πως εκείνα τα τραγούδια που απετέλεσαν τον πρόδρομο του αμερικανικού rock (όπως το γνώρισε όλος ο κόσμος), αυτά που λέμε και garage (για να συνεννοούμαστε), είναι punk, λέγονται punk, θα έρθουμε εμείς από του διαόλου τη μάνα 40 χρόνια μετά και θα πούμε «κωθώνια Αμερικάνοι δεν ξέρετε τι σας γίνεται, εμείς στην Ελλάδα λέμε punk μόνο το british punk του ’76» ή δεν ξέρω ’γω τι; Όταν αυτόν τον όρο τον έχει αποδεχθεί η ελληνική ροκ δημοσιογραφία από τα τέλη της δεκαετίας του ’70 (υπενθυμίζω: περιοδικό Μουσική, τεύχος 24, Νοέμβριος 1979 «Το Αμερικάνικο Punk/ Πρώτη Περίοδος του Punk στην Αμερική 1964-1968» του Κώστα Αρβανίτη), θα έρθουμε εμείς 35 χρόνια μετά, για να πούμε τα δικά μας; Υποτίθεται πως αυτά τα θέματα είναι λυμένα και πως μπορούμε να περάσουμε παρακάτω σε κάτι πιο βαθύ και ουσιαστικό (όχι πως δεν είναι ουσιαστικός, στη βάση του, ένας τέτοιου τύπου ειδολογικός χαρακτηρισμός).
Έχουν περάσει τόσα χρόνια, όλοι έχουμε ακούσει τόνους μουσικής. Υπάρχει άνθρωπος που να μην ακούει το “My generation” των Who π.χ. ως ένα καθαρόαιμο punk τραγούδι; Απ’ όποια πλευρά και να το δεις δηλαδή. Στίχοι, ερμηνεία, παίξιμο, γενικότερο feeling. Εδώ, μέχρι και η Wikipedia το λέει «protopunk». Μα το πρωτοπάνκ είναι πρώτα απ’ όλα πανκ – όπως ο πρωταθλητής είναι πρώτα απ’ όλα αθλητής (όπως έχουμε ξαναπεί). Αντί να απλοποιούμε τα πράγματα, κοιτώντας την ουσία, θα τα κάνουμε κουλουβάχατα;
Δεν ξέρω ποιοι μπερδεύουν τα μπούτια τους ανώνυμε, σε ό,τι όμως με αφορά τα δικά μου τα έχω ξεμπερδέψει εδώ και πολλά χρόνια.
Πολύ ασχολήθηκες με το θεμα. Και να ξεφύγει και μια στραβή στο μπλόγκ σε κάτι που είπες και τι εγινε? θα σε κρεμάσουμε?
ΑπάντησηΔιαγραφήΕνημέρωση πορσφέρεις και μάλιστα τζάμπα.
Ασε που (κατα τη προσωπική μου γνώμη) είναι υψηλού επιπέδου και με χιούμορ.
Δεν σου κρύβω οτι ενα δυο μπλογκ παρακολουθώ.
Έχω ανακαλύψει φανταστικά πράγματα από σενα.
Αυτό που κάνεις το κάνεις (παντα κατ εμε) αριστα... Συνέχισε
Ευχαριστώ, mak58, για τα καλά λόγια. Θα συνεχίσω.
ΔιαγραφήΠρος τους ανώνυμους (και αδημοσίευτους) της πλάσης.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌπως είπα και στην ανάρτηση και το ξαναλέω για πολλοστή φορά τα «νταλουκικά» σχόλια (εντάσσω σε αυτά και τα… «νταλουκωμένα», όπως και τα «νταλουκοειδή») είναι «κομμένα» από το Δισκορυχείον. Μην κοπιάζετε άδικα. Τραβάτε ρίξτε τα αλλού. Εκεί όπου σας ανοίγουν τις πόρτες. Εδώ, οι πόρτες είναι κλειστές. Για να ανοίξουν ξανά υπάρχουν όροι. Τι έγραψα εκεί στην ανάρτηση, προς στο τέλος; Το υπενθυμίζω…
«Και κάτι ακόμη. Νταλουκικά σχόλια δεν πρόκειται να δεχθώ. Δεν υπάρχει περίπτωση, ποτέ, να ξανακάνω διάλογο στο Δισκορυχείον (ούτε αλλού εννοείται) μ’ αυτό το άτομο. (Εκτός αν ζητήσει συγγνώμη ή κατεβάσει ή αλλάξει την υβριστική ανάρτηση για το blog μου – θα είναι κι αυτό ένα είδος συγγνώμης. Τότε θα το σκεφθώ)».
Έτσι να πάτε να πείτε του αφεντικού σας…
Σχόλια που αφορούν στο βασικό πρόσωπο της ανάρτησης, ή ακόμη και σε άλλους σχολιαστές, και που καταφέρονται με χαρακτηρισμούς εναντίον αυτών, δίχως να αιτιολογούν όσα λένε, δεν δημοσιεύονται. Όποιος έχει χρόνο και όρεξη και θέλει να αναπτύξει απόψεις γύρω από το «τι», το «πώς» και το «γιατί» ας το κάνει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑνώνυμε θέλω να με καταλάβεις. Το τι μπορεί να γράφει κάποιος για τον εαυτό του δεν σημαίνει πως μπορούμε εμείς να το πάρουμε κατά γράμμα, και καθαρή τη καρδία, και να αρχίζουμε να τον χαρακτηρίζουμε έτσι ή αλλιώς. Ο άλλος μπορεί να αυτοσαρκάζεται ή μπορεί να κάνει χιούμορ. Μπορούμε εμείς τώρα να στηριχθούμε σε τέτοια πράγματα, για να κάνουμε κριτική; Με απόψεις οφείλουμε να καταπιανόμαστε και με επιχειρήματα να προσπαθούμε να τις ανατρέψουμε.
ΑπάντησηΔιαγραφή