VILLY PARASKEVOPOULOS jazz από την Κεντρική Ευρώπη

Προσφάτως έλαβα από την Βιένη το CD ενός αγνώστου προς εμένα τζαζ σχήματος, των Hypnotic Zone, βασικό μέλος του οποίου είναι ο έλληνας πιανίστας Villy Paraskevopoulos. Ο Παρασκευόπουλος ξεκίνησε σπουδές στο πιάνο, στο Linz της Αυστρίας, το 2001 και το 2005 τελείωσε το Bachelor με Άριστα και Διάκριση, συνεχίζοντας για Master στη Βιένη, τελειώνοντάς το και αυτό με Διάκριση. Έκτοτε (2006) είναι διορισμένος σε μουσικά σχολεία της αυστριακής πρωτεύουσας, διδάσκοντας τζαζ πιάνο, ενώ έχει συνεργαστεί με πολλούς νέους μουσικούς της ακμάζουσας αυστριακής σκηνής. Τον Ιούλιο του 2010 ηχογραφεί (μαζί με τους Michael Kullick και Stefan Thaler) το άλμπουμ “Chopin in Jazz” για τον πολιτιστικό σύλλογο της γερμανικής πόλης Lüneburg (το άλμπουμ κυκλοφόρησε πέρυσι), ενώ τελευταίως ασχολείται με τον ελεύθερο αυτοσχεδιασμό, παίζοντας με άλλους μουσικούς ή κατά μόνας χειριζόμενος προετοιμασμένο πιάνο. Οι Hypnotic Zone είναι το πιο καινούριο τρίο του, με τον Stefan Thaler στο κοντραμπάσο και τον Niki Dolp στα ντραμς. Μου είπε σχετικώς ο Βίλλυ Παρασκευόπουλος επ’ αφορμής του προσφάτου άλμπουμ “La justice, les filles et l'éternité” [Listen Closely, 2012]: «Οι Hypnotic Zone σχηματίστηκαν πριν δύο χρόνια και το CD είναι ένα μείγμα από πολυεθνικές συνθέσεις με έντονο λυρικό χαρακτήρα και αυτοσχεδιαστικά ξεσπάσματα. Είναι δε εμπνευσμένο από τα κείμενα του γάλλου πολιτικού φιλοσόφου και συγγραφέα Yves Le Manach, που έχουν κυκλοφορήσει και στην Ελλάδα υπό τον τίτλο ‘Ο Κήπος/ Η δικαιοσύνη, τα κορίτσια και η αιωνιότητα’ στις εκδόσεις Αλήστου Μνήμης το 2001. Η αυστριακή εταιρεία Listen Closely που το εξέδωσε δημιουργήθηκε πριν από λίγους μήνες στοχεύοντας στη δημιουργική μουσική, την τζαζ και τον αυτοσχεδιασμό. Οι μουσικοί που παίζουν μαζί μου είναι ο πολυβραβευμένος κοντραμπασίστας Stefan Thaler και ίσως ο πιο ώριμος νεοφερμένος ντράμερ Niki Dolp».

Το “La justice, les filles et l'éternité” είναι ένα πολύ ενδιαφέρον άλμπουμ σύγχρονης jazz. Πραγματικά σύγχρονης δηλαδή. Η μουσική των Hypnotic Zone έχει οπωσδήποτε ευρωπαϊκό χρώμα, υπάρχει ένας λυρισμός ούτως ειπείν, που μπορεί να είναι και… νοτιο-ευρωπαϊκός, αλλά υπάρχει και σφοδρή improv δυναμική. Καταγράφεται λοιπόν μία περιπετειώδης αφήγηση, δίχως τις ευκολίες μου θα μπορούσε να προσφέρει, ενδεχομένως, η τεχνολογία, κάτι που οφείλεται στο πλουραλιστικό παίξιμο του Παρασκευόπουλου στο πιάνο (κανονικά και από μέσα), στο κοντραμπάσο του Thaler, που ώρες-ώρες, έχεις την αίσθηση πως ακούς κάτι πάνκικο (με τις νότες να πέφτουν σαν βροχή) και βεβαίως στα ντραμς του Dolp που συμβάλλουν προσέτι προς το… ακαλαίσθητο (άκου π.χ. το “Nocturne” ή το “Return of the mask”). Φυσικά, υπάρχουν και κομμάτια που ηχούν περισσότερο κοντά στην jazz των συγχρόνων euro-trios (οι e.s.t. π.χ. θα μπορούσε να βρίσκονται πίσω από το “Bo-ba” ή το “Semira’s dream”) και άλλα που είναι έτσι τοποθετημένα ώστε να εμφανίζουν τις δυνατότητες των παικτών (και κατ’ επέκτασιν των οργάνων) ή να προσθέτουν ένα περαιτέρω νόημα. Σ’ αυτήν την κατηγορία εντάσσονται τα “Interlude #1” (με το προετοιμασμένο πιάνο να χαρακτηρίζει πέρα ως πέρα το κομμάτι), το… για σόλο μπάσο “Interlude #3”, καθώς και το ελληνικό “Transierunt” με τον Παρασκευόπουλο να απαγγέλει: «Έχω μία φουρτούνα στην ψυχή μου/ που δεν λέει να κατευνάσει…/ Κλεισμένοι μέσα της/ οι άνθρωποι που γνώρισα/ τα μέρη που μεγάλωσα/ οι μυρωδιές της λήθης…» με συνοδεία λίγων νοτών στο πιάνο, κάποιων «θορύβων» και δεύτερης back φωνής.

Επαφή: jazzvilly@yahoo.co.uk