ΜΙΧΑΛΗΣ ΤΣΑΝΤΙΛΑΣ λίγα λόγια για το CD του

Γνωρίζω τον blogger Μιχάλη Τσαντίλα (τον γνωρίζω, εννοώ, μέσω του blog του Δέντρο Μοναχό), δεν γνώριζα όμως πως έγραφε τραγούδια και δη στο ύφος της ροκ μπαλάντας. Έτσι εξεπλάγην, όταν έφθασε ένα δικό του CD στα χέρια μου. Ο Τσαντίλας είναι ένας καθαρός, ένας αγνός τραγουδοποιός. Εννοώ πως είναι ένας άνθρωπος ευγενής, καλών τρόπων, χαμηλών τόνων, «ήσυχος» (όλα αυτά τα συμπεραίνω –δεν ξέρω αν κάνω λάθος– διαβάζοντας τα κείμενά του) και αυτή ακριβώς η ευγένεια και η αγνότητα χαρακτηρίζει και τα τραγούδια του. Είναι αρκετό όμως αυτό, για να περάσουμε από την συμπάθεια π.χ. σε κάτι περισσότερο; Όχι βεβαίως και… από ’δω αρχίζουν τα δύσκολα, ή, έστω, τα πιο δύσκολα.

Αυτό το κάπως παράξενο που διαπίστωσα στο CD «Σκιά στο Μυαλό» [Μετρονόμος] είναι πως ο αγγλικός στίχος ταιριάζει καλύτερα στα τραγούδια του Τσαντίλα. (Το λέω τούτο ακούγοντας τα δύο αγγλόφωνα κομμάτια του “Forgive me” και “Take me away”). Συνάδει και η φωνή του μ’ αυτόν (τον αγγλικό στίχο), που μοιάζει με παιδική και ανεβαίνει κάπως ψηλά. Δεν ξέρω αν πρέπει ο Τσαντίλας να εγκαταλείψει τα ελληνικά λόγια ασχολούμενος με τ’ αγγλικά –τούτο θα το αποφασίσει ο ίδιος– εκείνο που ξέρω είναι πως πρέπει να γίνει κάπως περισσότερο… αγενής. Η τραγουδοποιία του έχει μιαν αίσθηση… ηθικο-χριστιανική (δεν θέλω να παρεξηγηθεί αυτό που έγραψα). «Προδίδεται» δε κι από εκείνους τους στίχους του Καββαδία, που μελοποιεί: «ήθελα πάντα να ’μενα μικρό κι αγνό παιδί/ που απ’ το ψυχρό δωμάτιό του έξω ποτέ δε βγαίνει». Αυτό το περίκλειστο της σκέψης τού Τσαντίλα χρειάζεται συγκεκριμένη φόρμα για να αποδώσει. Δεν γράφω για να του υποδείξω τι θα κάνει, αλλά, αν το επιθυμεί, ας μελετήσει τους loner αμερικανούς songwriters των seventies (ή έστω τον Σταμάτη Σπανουδάκη της ιδίας εποχής) κι ας ψάξει στα τραγούδια τους ένα κομμάτι του εαυτού του· κάτι τέτοιο μπορεί να του δώσει ενδεχομένως και κάποιες ιδέες εν σχέσει με το ένδυμα των δικών του τραγουδιών. Από τα ελληνόφωνα κομμάτια του –που κι αυτά έχουν τη σημασία τους– θα ξεχώριζα το «Μετά τη βροχή» και κυρίως τη «Δεύτερη ευκαιρία».

Επαφή: www.metronomos.blogspot.gr