δύο άλμπουμ της GIZEH RECORDS

Η Gizeh Records είναι μια βρετανική εταιρεία (έχει για έδρα της το Μάντσεστερ), που ιδρύθηκε το 2004. Στον κατάλογό της συναντάς διάφορα ονόματα, οι μουσικές των οποίων μπορεί να ξεκινούν από το νέο rock (αυτό που αποκαλείται post-rock), φθάνοντας μέχρι τη σύγχρονη κλασική και το πείραμα. Για δύο από τις πιο πρόσφατες κυκλοφορίες της θα πούμε τώρα λίγα λόγια…

CHRISTINE OTT: Only Silence Remains [Gizeh GZH66, 2016]

Γαλλίδα συνθέτρια είναι η Christine Ott, γνωστή, σε όσους, ως συνεργάτιδα επί χρόνια τού Yann Tiersen. Βασικό όργανο τής Ott είναι τα κύματα Μαρτενό (ondes Martenot), αυτό το πρώιμο ηλεκτρονικό που εδώ, θα λέγαμε, έχει την τιμητική του – κατά μίαν έννοια βεβαίως, αφού η Ott χειρίζεται περαιτέρω πιάνο, αρμόνιο, κρουστά και άλλα τινά. Δίπλα της, τώρα, στα διάφορα tracks, υπάρχουν και κάποιοι guests σε harpsichord, κοντραμπάσο, τσέλο, βιμπράφωνο, ηλεκτρονικά και φωνές – αν και το πιάνο με τα κύματα Μαρτενό είναι τα βασικά όργανα, μέσα από τα οποία περνούν οι μελωδίες τής Ott (η Γαλλίδα, ας το πούμε, είναι βασικά μελωδός).

Θα μπορούσε κάποιος να μιλήσει για μια neo-classical αφήγηση, με πολλά στοιχεία νεορομαντισμού της γαλλικής σχολής, ανακατεμένα στην πορεία με τις σύγχρονες new-age, ambient και σίγουρα λιγότερο minimal αναφορές. Οι συνθέσεις τής Ott είναι αλήθεια δηλαδή πως «οικοδομούν» περιβάλλοντα με τέτοια χαρακτηριστικά – χωρίς, ωστόσο, να χάνουν το ενδιαφέρον τους (απεναντίας!) ακόμη και όταν φλερτάρουν με το πείραμα ή την… αποδόμηση. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η σύνθεσή της “Tempête”, που ξεπερνά τα εννέα λεπτά και που αποτελεί, ίσως, το πιο ενδιαφέρον κομμάτι τού “Only Silence Remains”. Πρόκειται για ένα εικονοκλαστικό αφήγημα, χωρίς σαφή κατεύθυνση, γεμάτο όμως από καίριες «εκπλήξεις». Θόρυβοι, εφφέ, ηλεκτρονικά, ελεύθερη αυτοσχεδιαστική ανάπτυξη στη μεγαλύτερη διάρκειά του κι ένα περισσότερο προφανές, αλλά όχι εκτός τόπου και χρόνου, κλείσιμο. Εξίσου ενδιαφέρον παρουσιάζει, όμως, και το έσχατο “Disaster”, που ξεκινά κάπως μηχανιστικά, για ν’ ακολουθήσει τάχιστα τις γραμμές τής electro romance τού David Sylvian και του... αναλόγου ήχου της 4AD.

Πολύ καλό άλμπουμ, που αναπτύσσεται, όπως πρέπει, όσο κυλάει ο χρόνος του.

ANDERS BRØRBY: Nihil [Gizeh GZH65DP, 2016]

Ελάχιστα πράγματα γίνονται γνωστά για το… παραμέσα τού “Nihil” του Anders Brørby. Στο ένα από τα δύο χαρτάκια (inserts), που συνοδεύουν αυτή την πολύ περιποιημένη, όσο και limited έκδοση, τα μόνα που αναγράφονται είναι τούτα: “written and produced by Anders Brørby”, “additional analogue mixing by Thomas Oxem”, “mastered by James Plotkin”. Τίποτ’ άλλο. Χρειαζόταν κάτι περισσότερο; Πιθανώς όχι. Η μουσική, και στην περίπτωση του “Nihil”, μιλάει από μόνη της…

Βασικά, εδώ έχουμε ένα ακόμη περιβαλλοντικό έργο, πείτε το ηχογράφημα αν το «έργο» πέφτει βαρύ, που ταιριάζει όσο δεν φαντάζεστε με το προηγούμενο CD τής Ott. Όχι πως είναι «το ίδιο», δείχνει όμως το προς τα πού το πάει η Gizeh Records μ’ αυτές τις πιο πρόσφατες κυκλοφορίες της.

Ηλεκτρονικά κι εδώ, πολλά ηλεκτρονικά, που δημιουργούν άλλοτε περισσότερο αφηρημένες και άλλοτε πιο αναμενόμενες ηχητκές καταστάσεις. Υπάρχουν θόρυβοι χαμηλής εντάσεως και κυρίως ένα μελωδικό άπλωμα, που κινείται αργά προς την καρδιά του krautrock, το “Zeit” των Tangerine Dream π.χ, καθώς οι χαλαροί πληκτρονισμοί, θυμίζουν, συχνά, soundtracks περιβαλλοντικών ντοκιμαντέρ. Υπάρχουν πολύ ενδιαφέροντα θέματα στο “Nihil” με πρώτο το “From the window above the lake”, που αναπτύσσεται... οργιαστικά, ενώ το μεγαλύτερο σε διάρκεια track του CD, το 10λεπτο “We sat in silence, watching each other disappear”, σε συνεπαίρνει με την καταιγιστική και… υποχθονίως θορυβώδη διαδρομή του.

Η Gizeh Records εισάγεται στην Ελλάδα από την Recordisc, επαφή: www.recordisc.wordpress.com