ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 112

31/7/2018

Υπάρχουν μερικές ταινίες, που μ’ έχουν σημαδέψει. Μάλλον είναι πολλές, δεν είναι μερικές, κάτι που εξηγείται από το γεγονός πως τις είδα μικρός – ή εν πάση περιπτώσει κάτω από τα 30 μου. Θα ήθελα να γράψω κάποια κείμενα (μικρά ή μεγαλύτερα) για καθεμία απ’ αυτές, γιατί τις θυμάμαι πρώτον, και δεύτερον, γιατί δεν είναι από εκείνες που τις ξέρουν οι νεότεροι (αλλά και οι πιο παλιοί μπορεί να μην τις έχουν δει). Δεν θέλω να γράψω δηλαδή για πολύ γνωστά φιλμ, που και αυτά μπορεί να είναι (και είναι) εξαιρετικά. Είπα κάτι για το Victim προηγουμένως και τώρα θέλω να πω για μια εξωφρενική ταινία φαντασίας, την πολωνική Sanatorium Pod Klepsydrą (1973) ή απλώς Κλεψύδρα του Wojciech Has (Βόιτσεκ Χας).

Την ταινία αυτή την έχω δει 2-3 φορές στην τηλεόραση πριν πολλά χρόνια, ποτέ στο σινεμά, σε βίντεο ή DVD και μετά βίας μπορώ να ανακαλέσω κάτι από το εντελώς… απροσάρμοστο στόρι της.
Κάποιος νέος πηγαίνει να επισκεφτεί τον πατέρα του σ’ ένα σανατόριο κι εκεί πέφτει σ’ ένα περιβάλλον διάλυσης των πάντων. Το παρόν, βασικά, διαλύεται μέσα στο παρελθόν, η φαντασία ανακατεύεται με τη μνήμη και όλα «χάνονται» (λέμε για ένα psych trip, που δεν συντελείται όμως με τη χορήγηση φαρμάκων) μέσα σ’ ένα ποιητικό σκηνικό γεμάτο από ψυχαναλυτικές αναφορές και καφκικές απεικονίσεις.
Είναι δυσνόητη και δύστροπη ταινία η Κλεψύδρα, αλλά ακόμη κι αυτά τα χαρακτηριστικά της την κάνουν ακόμη πιο μαγική. 

31/7/2018

Πριν λίγο καιρό διάβασα στο lifo.gr ένα άρθρο για τις «50 καλύτερες queer ταινίες όλων των εποχών». Ήταν αναπαραγωγή από το timeout.com/London (αναφερόταν φυσικά) με τη λίστα να προκύπτει από... LGBT cultural pioneers (όπως γράφει το βρετανικό σάιτ) και συντάκτες του Time out. Κάθε λίστα έχει τα υπέρ της και τα κατά της και στη συγκεκριμένη λίστα εγώ βρήκα μερικά διαμάντια του σινεμά –και αναφέρομαι στα παλιότερα φιλμ, που τα έχω δει, γιατί τα πιο καινούρια δεν μ’ ενδιαφέρουν και τόσο– όπως το Θεώρημα του Παζολίνι, το Σατυρικόν του Φελίνι, το Pink Flamingos του John Waters, Τα Πικρά Δάκρυα της Πέτρα φον Καντ του Φασμπίντερ, το Θάνατος στη Βενετία του Βισκόντι, το Scorpio Rising του Kenneth Anger, το The Boys in the Band του Ουίλιαμ Φρίντκιν κ.λπ. Καταλαβαίνω γιατί από μια τέτοια λίστα απουσιάζει το Ψωνιστήρι και πάλι του Φρίντκιν (αν κι εγώ δεν το δικαιολογώ απολύτως), αλλά μου είναι δύσκολο να καταλάβω (το θεωρώ περίπου ανεπίτρεπτο θέλω να πω) το γιατί απουσιάζει το Victim του βρετανού Basil Dearden από το 1961.

Η ταινία αυτή είναι ένα καθαρό αριστούργημα, με τον Ντερκ Μπόγκαρντ να δίνει ακόμη μία ερμηνεία ζωής στο ρόλο ενός υψηλά ιστάμενου δικηγόρου, που ενώ αρχικά φαίνεται να έχει κάποιου είδους σχέση μ’ ένα νεαρό ομοφυλόφιλο αρνείται να τον βοηθήσει, όταν εκείνος του το ζητάει, επειδή νομίζει πως ο νεαρός θέλει να τον εκβιάσει. Όταν όμως ο νεαρός αυτοκτονεί, τότε το πράγμα αλλάζει. Ο δικηγόρος αρχίζει να αντιλαμβάνεται τη μηχανή που έχει στηθεί από μια συμμορία που εκβιάζει ομοφυλοφίλους (σε μιαν εποχή, στην Αγγλία, όπου μια τέτοιου τύπου τυφλή «κατηγορία» θα μπορούσε να σε οδηγήσει κατ’ ευθείαν στη φυλακή, καθώς η ομοφυλοφιλία ήταν παράνομη) και αδιαφορώντας για την καριέρα του και την υψηλή του θέση αποφασίζει να διαλευκάνει την υπόθεση.
Αν το Victim αγνοήθηκε, επειδή στο βρετανικό Time out, και δεν ξέρω σε ποιους άλλους ακόμη, μπορεί να επαναφέρει στη μνήμη σκοτεινές εποχές, που κανείς πλέον δεν θέλει να θυμάται, τότε ας πούμε πως… καταλαβαίνω την αγνόησή του, αλλά προς χάριν της Τέχνης (και όχι μόνον αυτής), για ένα τέτοιο φιλμ, με τέτοια προοδευτική παρέμβαση σε μια τόσο βεβαρημένη εποχή, μόνο δάφνες και διαρκείς εύφημες μνείες επιβάλλονται. 

31/7/2018 

44

Η τραγωδία στην Ανατολική Αττική δείχνει ένα και μόνο ένα… πως το κράτος έχει συνέχεια, φευ! – αυτή τη συνέχεια τής κοινωνικής και περιβαλλοντικής πανωλεθρίας. Πως δεν άλλαξε τίποτα τα τελευταία τριάμισι χρόνια των κυβερνήσεων Τσίπρα, πως δεν υπάρχει επί της ουσίας ουδεμία διαφορά με τις προηγούμενες εξ ίσου καταστροφικές κυβερνητικές περιόδους και πως, τέλος πάντων, η «αριστερά» βαδίζει πάνω στα καμένα χνάρια, που της παρέδωσαν όλοι οι άχρηστοι και εντεταλμένοι προηγούμενοι, υπερασπιζόμενη ταπεινά συμφέροντα και νομιμοποιώντας αυθαιρεσίες με τον ίδιο ή και ακόμη μεγαλύτερο ζήλο. Με την ίδια αχρηστία και αδιαφορία, και με τον ίδιο και απαράλλαχτο κυνισμό. Αυτός είναι ο μηχανισμός. Και αυτός είναι ο μόνος που, τελικά, προστατεύεται.
Όλα τα υπόλοιπα είναι το… λαδάκι, ώστε να μη σκουριάζει και να δουλεύει ρολόι το μηχάνημα.

29/7/2018

Πέθανε σήμερα στα 76 του ένας από τους μεγαλύτερους τρομπετίστες της τζαζ, ο Πολωνός Tomasz Stańko. Το τι έχει κάνει ο Stańko, από την εποχή που ήταν δίπλα στον Komeda στα μέσα του ’60 (και πριν ακόμη), μέχρι και τα πιο πρόσφατα χρόνια με τα άλμπουμ του στην ECM και αλλού είναι αντικείμενο… πολυσέλιδου άρθρου και όχι ποστ στο facebook. Να πω μόνο πως ο Stańko είχε επισκεφθεί την Ελλάδα κάμποσες φορές (η πρώτη μάλλον ήταν στο Λυκαβηττό το 1986), πως είχε βγάλει δίσκο σε ελληνική εταιρεία (στην Utopia του Βαγγέλη Κατσούλη) και πως υπήρξε φίλος και συνεργάτης του κορυφαίου κιθαρίστα του πολωνικού ροκ στα σέβεντις Αποστόλη Άνθιμου. RIP.

26/7/2018

Το λέει καλύτερα από το Μητροπάνο, και χωρίς τις ψευτο-προγκρεσιβιές του Μούτση, με μόνα μπροστά τα καίρια λαϊκά vibes του Θόδωρου Δερβενιώτη (και με την Αλεξίου στο σεγόντο).
Ίσως η πιο αδικημένη φωνή στην ιστορία του ελληνικού τραγουδιού τα τελευταία 50 χρόνια, αλλά υπάρχει εξήγηση και γι’ αυτό…