VINYL SUICIDE το αθηναϊκό γκρουπ στο δεύτερο άλμπουμ του “Stray Asteroids”

Οι Vinyl Suicide, ένα pop-rock συγκρότημα από την Αθήνα, υπάρχουν πάνω από μια δεκαετία. Σ’ αυτό το διάστημα έχουν ηχογραφήσει δύο άλμπουμ, το “Homeward Bound” το 2015 και το “Stray Asteroids” [Private Pressing, 2020] εσχάτως. Για το δεύτερο απ’ αυτά θα γράψουμε τώρα...

Κατ’ αρχάς να πούμε πως η μπάντα είναι τετραμελής (Δήμητρα Σιδέρη φωνή, Ted Kapa κιθάρες, Δημήτρης Πατρώνας μπάσο, Δημήτρης Δουμουλιάκας ντραμς, κρουστά), με έξτρα βοήθεια σε πλήκτρα (Ορέστης Μπενέκας) και πως το “Stray Asteroids” περιλαμβάνει δέκα πρωτότυπα tracks, ενορχηστρωμένα από τους ίδιους τους μουσικούς, συν τον Βασίλη Νησσόπουλο.

Η βρετανική eighties pop είναι οπωσδήποτε η πολύ βασική αναφορά των Vinyl Suicide και αυτό δεν κρύβεται – και δεν υπάρχει και λόγος για να κρυφτεί. Οι συνθέσεις, κατ’ αρχάς, είναι λαμπερές, με τις μελωδίες να κυλάνε δίχως πρόβλημα. Οι κιθάρες, μαζί με τα πλήκτρα, περαιτέρω, κάνουν όλη τη δουλειά μπροστά, ενώ, πίσω, το ρυθμικό τμήμα κρατάει γερά και σταθερά, και κυρίως ουσιαστικά. Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο έρχεται η φωνή, η γυναικεία φωνή, που καλείται να αποδώσει τον λόγο, για να υπογραμμίσει τα τραγούδια. Τα καταφέρνει γενικώς – αν και σε ορισμένα απ’ αυτά (τα τραγούδια) δεν με πείθει.

Οπωσδήποτε η φωνή, σ’ ένα σχήμα σαν τους Vinyl Suicide, παίζει πολύ μεγάλο ρόλο, είναι η εικόνα του, και, αρκετές φορές, από εκεί ξεκινούν πολλά, για να μην πούμε τα πάντα. Η φωνή λοιπόν, που έχει αυτό το ηχόχρωμα που έχει και που ενίοτε φέρνει στη μνήμη μου την Kate Bush (που τσίριζε, ιδίως παλαιά, και σου τρυπούσε το κρανίο), είναι ένα θέμα που θέλει μεγαλύτερη προσοχή… νομίζω. Και μπορεί να υπάρξει αυτή η προσοχή. Μπορεί δηλαδή η τραγουδίστρια να ακούγεται όπως σε μερικά κομμάτια από εδώ... και όχι όπως σε κάποια άλλα.

Από ’κει και πέρα δεν έχω να παρατηρήσω κάτι άλλο, για τους Vinyl Suicide.

Τα τραγούδια τους κυμαίνονται από καλά και πάνω, ενώ ορισμένα απ’ αυτά είναι πάρα πολύ καλά, σαν το “Run” και σαν το “Masters of dog” από την δεύτερη πλευρά ή σαν το “Mad love” από την πρώτη, με τα (αγγλικά) λόγια να είναι στρωτά και να σε κερδίζουν με την απλότητά τους, και με τα παιξίματα και τις ενορχηστρώσεις να είναι πολύ πρώτα και πρώτες – με ωραία «γεμίσματα» από την κιθάρα ή τα πλήκτρα, και με δίχως καταχρήσεις στην πορεία.

Καλό και ισορροπημένο, eighties αναφορών, άλμπουμ είναι το “Stray Asteroids” των Vinyl Suicide, προτείνοντάς μας ανάμεσα στο σύνολο και μερικά «διαμάντια», που αξίζει να ακουστούν ευρύτερα.

Επαφή: www.vinylsuicide.bandcamp.com/album/stray-asteroids