HANIA RANI ένα κάπως «βαρύ» άλμπουμ για Αύγουστο, αλλά... αυτό είναι

Το “Home” [Gondwana Records / ΑΝ Music, 2020] φαίνεται πως είναι το δεύτερο αυστηρώς προσωπικό άλμπουμ τής Hania Rani, μετά το “Esja” [Gondwana Records, 2019], για το οποίον είχαμε γράψει τα σχετικά πέρυσι το καλοκαίρι.

Εκεί, σ’ εκείνο το κείμενο, σημειώναμε μεταξύ άλλων πως «οι συνθέσεις της Rani μοιάζουν με τραγούδια, παρότι από αυτές απουσιάζουν τα λόγια» και πως στις συνθέσεις της υπάρχει «μια ρομαντική αύρα, μια μουσική άλλης εποχής, που άρχεται από τον Σοπέν φυσικά, αλλά υπάρχουν και άλλες αναφορές, folk ας πούμε, που ίσως έχουν να κάνουν με την επιρροή που έχει ασκήσει επάνω της ένας άλλος πολωνός συνθέτης, μεταγενέστερος του Σοπέν βεβαίως, ο Witold Lutosławski».

Στο “Home” η Πολωνή Hania Rani, που κινείται πάντα μεταξύ Βαρσοβίας και Βερολίνου, δεν φαίνεται να ξεφεύγει απ’ αυτούς τους αρχικούς κανόνες, παρότι σε τούτο το πιο πρόσφατο άλμπουμ της ασχολείται και με το τραγούδι.

Εμφανίζεται, λοιπόν, και ως τραγουδοποιός η Hania Rani στο “Home”, καθώς ανάμεσα στις συνθέσεις της σκορπίζει και μερικά τραγούδια, που τονώνουν, υποθέτουμε, εκείνο που πλασάρεται ως κυρίαρχο θέμα εδώ, και που είναι ποιο; Ένα αίσθημα μοναξιάς και απομόνωσης, που συνοδεύεται όμως με ταυτόχρονη «δουλειά στο σπίτι» – μια «δουλειά», που τονίζει, από τη μια μεριά, το στοιχείο τής απομόνωσης, ενώ, από την άλλη, μπορεί να ακούγεται και σαν κραυγή, σαν μιαν έκδηλη ανάγκη επικοινωνίας με τον συνάνθρωπο, που πιθανώς να βρίσκεται κι εκείνος σε ανάλογη φάση, βιώνοντας παρεμφερείς καταστάσεις. Το μυαλό όλων μας πιθανώς να πηγαίνει στις καραντίνες λόγω της πανδημίας, που ζήσαμε την προηγούμενη άνοιξη, όμως τα κομμάτια στο “Home” δεν σχετίζονται με τον covid-19, καθώς γράφτηκαν στο Γκντανσκ και την Βαρσοβία, το 2018 και το 2019.

Σαν άλμπουμ το “Home” είναι βαρύ, κινούμενο μέσα σ’ αυτό το κλίμα τού αδιόρατου πεσιμισμού, που αφήνει όμως ελπίδες και δυνατότητες διαφυγής. Εν αντιθέσει με το “Esja” εδώ δεν υπάρχει μόνον πιάνο, που βεβαίως κυριαρχεί, αλλά και άλλα όργανα, πληκτροφόρα ας πούμε (τα οποία χειρίζεται η Rani) και ακόμη κοντραμπάσο κι άλλα σύνθια, ντραμς, συν ένα κουαρτέτο με έγχορδα (βιολί, βιόλα, τσέλο, κοντραμπάσο), που προσθέτει κι αυτό τις «πινελιές» του στην ενορχήστρωση.

Αν υπάρχει κάποιο θέμα με το “Home” τούτο έχει να κάνει μόνο με την φωνή τής Rani, η οποία δεν διαθέτει τη φυσική δύναμη που απαιτείται προκειμένου τα τραγούδια να «απλωθούν» όπως πρέπει. Τα ορχηστρικά κομμάτια της ασυζητητί είναι προτιμότερα, και tracks σαν το “Zero hour” μοιάζουν απολύτως ικανά να μεταφέρουν αυτήν την βορειοευρωπαϊκή... γκρίζα σκοτεινιά, προς εμάς τους... μεσογειακούς, χωρίς άλλα παρελκόμενα.