Οι Queen Elephantine
είναι μια πειραματική, ψυχεδελική μπάντα που υπάρχει στη σκηνή από το 2006.
Σχηματίστηκαν στο Χονγκ-Κονγκ, αλλά εδώ και κάποια χρόνια η έδρα τους είναι η
Φιλαδέλφεια των Ηνωμένων Πολιτειών. Οι Queen Elephantine, που έχουν κι ένα ελληνικό άλμπουμ, για το οποίον
έχουμε γράψει στο δισκορυχείον, το “Scarab” [Cosmic Eye, 2013], έθεσαν εσχάτως σε
κυκλοφορία τρεις ψηφιακές δουλειές του, τις “Tribute to Atrophos Vol.1”, “Vol.II” και “Vol.III”, οι δύο πρώτες εκ των οποίων έφθασαν πριν λίγο καιρό στα
χέρια μας, σε μορφή ενός CD-R. Γι’ αυτά λοιπόν τα άλμπουμ
θα γράψουμε κάποια λόγια αμέσως τώρα...
QUEEN ELEPHANTINE: Tribute to Atrophos Vol.1
[Atypeek Music, 2020]
Το “Tribute to Atrophos Vol.1” περιλαμβάνει τέσσερα tracks, τα “I alone am right”, “I am left alone”, “Surfacing” και “Sunk”.
Το πρώτο track
έχει 11λεπτη διάρκεια, είναι αργό στην εξέλιξή του, τελετουργικό, σφόδρα
ψυχεδελικής κατεύθυνσης. Βαρύ άκουσμα, ταιριάζει ασυζητητί στο γενικότερο krautrock ιδίωμα,
παρουσιάζοντας heavy,
γενικότερες progressive
και indian αναφoρές. Κιθάρες, μπάσο, ντραμς,
συν φωνή, συν ηλεκτρονικά, συν επιπλέον σύνθια, μα επίσης και tanpura, δίνουν ένα ηχητικό αποτέλεσμα
αντάξιο μεγάλων στιγμών του παρελθόντος (φανταστείτε έναν συνδυασμό Gila και
Kalacakra, με Hawkwind, Mecki Mark Men και
Ya Ho Wa 13). Τα μέλη του γκρουπ: Indrayudh Shome κιθάρα,
φωνή, Camden Healy μπάσο, Nathanael Totushek ντραμς, Brett Zweiman φωνή, ηλεκτρονικά, Matthew Couto σύνθια, Srinivas Reddy tanpura.
Το δεύτερο track είναι 8λεπτο, διαθέτει πιο πολλά εφφέ, έχει μονότονη
μπασογραμμή και ρυθμικά φωνητικά (ό,τι πρέπει για trance δηλαδή), είναι μάλλον γρήγορο, με
την κιθάρα να κείται μπροστά και να κάνει όλο το παιγνίδι. Χωράει και
αυτοσχεδιασμός εδώ φυσικά.
Το επόμενο track πλησιάζει και αυτό τα 8 λεπτά, είναι βαρύ, με διαμπερή
ηλεκτρονικά εφφέ, νωχελικό στην εξέλιξή του, κάπως χαοτικό και με φωνητικά που
σε στέλνουν. Trippy στο
έπακρον.
Το άλμπουμ θα κλείσει με το 4λεπτο “Sunk”, που είναι γρήγορο –υπάρχει μιαν
εναλλαγή μεταξύ αργών και γρήγορων θεμάτων–, έχει εφφέ, και με κιθάρα, κοφτή,
με κοντές φράσεις, επιχειρεί και το καταφέρνει να δημιουργήσει ψυχεδελικό
τετελεσμένο.
Εξαιρετική προσπάθεια, που πρέπει να γίνει βινύλιο.
QUEEN ELEPHANTINE: Tribute to Atrophos Vol.1I
[Atypeek Music, 2020]
Το “Tribute
to Atrophos Vol.1I” ανοίγει
με το 17λεπτο “Synthetic mist”. Βαρύ,
αργόσυρτο track, με το
μπάσο να γεμίζει ιεροτελεστικά, και να γίνεται αιτία ώστε να απλώνει όλο και
περισσότερο ο ήχος, με την tanpura
να σκορπάει προς πάσα κατεύθυνση τα indian vibes και με την κιθάρα να αυτοσχεδιάζει,
μ’ έναν τρόπο που δεν έχει αρχή ή τέλος.
Στο 7λεπτο “Burning spectre”
η γενικότερη ατμόσφαιρα του προηγούμενου κομματιού δεν αλλάζει. Απλώς οι
κιθαριές γίνονται πιο σφοδρές, με το ρυθμικό τμήμα να ακούγεται εντελώς «ξερό»
δημιουργώντας μιαν ακατεύναστη ένταση.
Το άλμπουμ θα κλείσει με το 13λεπτο “Ash”, που αποτελεί μια λογική συνέχεια
τού προηγούμενου (όλο το άλμπουμ είναι συνεχές), παρουσιάζοντας και κάποια δικά
του χαρακτηριστικά, όπως τα haunted φωνητικά εδώ κι εκεί, προβάλλοντας, όμως, την ίδια φευγάτη
ατμόσφαιρα.
Δυνατό.
