BABY GURU για το «τέσσερα»

Μπορεί να είναι τέσσερις πλέον οι Baby Guru (Prins Obi φωνή, πλήκτρα, King Elephant ντραμς, Sir Kosmiche μπάσο, Kon Kon κιθάρες), όμως το αποτέλεσμα στο “IV” [Inner Ear, 2017] με πείθει λιγότερο από τον καιρό όπου ήταν τρεις. Και δεν φταίει, φυσικά, ο Kon Kon γι’ αυτό.

Θέλω να πω πως βρίσκω το συγκρότημα σε μια φάση ψαξίματος –όπως το εύρισκα δηλαδή και στις περισσότερες από τις προηγούμενες δουλειές του– χωρίς αυτό να σημαίνει πως κι εδώ δεν υπάρχουν ενδιαφέροντα κομμάτια (ιδίως στην δεύτερη πλευρά τού LP). Το «ψάξιμο» εννοώ είναι καλό πράγμα, αλλά, κάποια στιγμή, πρέπει κι αυτό κάπου να καταλήγει. Με τους Baby Guru συμβαίνει πάντα (έως τώρα εννοώ) το ανάποδο. Το «ψάξιμο» όχι απλώς δεν καταλήγει πουθενά, αλλά είναι και… δημόσιο, καθώς αποτυπώνεται στα αυλάκια των δίσκων! Ορισμένοι αυτό μπορεί να το θεωρούν καλό, προσόν να πούμε – εμένα, όμως, μου φαίνεται κάπως παράταιρο. Κυρίως γιατί το «ψάξιμο» είναι μια διαδικασία και όχι το αποτέλεσμα της διαδικασίας. Αυτή είναι η διαφορά, που, προσωπικώς, με κάνει να νοιώθω κάπως «κουμπωμένος» με το “IV”. Κάτι με εμποδίζει δηλαδή, ώστε να το απολαύσω.

Ξεκινάω λοιπόν από την Side Β η οποία μπαίνει με τα μπούνια – μ’ ένα από τα ωραιότερα κομμάτια, που έχουν γράψει μέχρι σήμερα οι Baby Guru. Λέμε για το “Motel Rwanda” (που έχει μουσική του γκρουπ και στίχους των Prins Obi και Jef Maarawi). Εδώ δεν είναι μόνο η πακτωμένη μπασογραμμή, αλλά όλος ο τρόπος που αναπτύσσεται αυτό το afro-reggae-rock χορευτικό track, που θυμίζει τις καλύτερες στιγμές των ύστερων CAN (εποχής “Flow Motion” π.χ.) και της τραγουδοποιίας του Brian Eno (φάση “Before and After Science”). Ξεχωριστό είναι επίσης το μικρό στο χρόνο “Nothing really bothers me”, που οφείλει επίσης πολλά στο ρυθμικό τμήμα, δίχως να υπολείπεται σε ποπ αξία και το ρεφραινάκι του, με το χαλαρό-νοσταλγικό “Amarousion” (τελευταίο κομμάτι του LP) να επιβεβαιώνει, και αυτό από τη μεριά του, το «ένα σκαλί πιο πάνω» της πλευράς.

Αντιθέτως, τώρα, στη Side A τα πράγματα δεν προχωράνε και τόσο. Μπορεί το ποπ στοιχείο να κυριαρχεί, αλλά συνήθως είναι αδύναμο. Καλή η δουλειά στα στιχάκια, δε λέω, αλλά απουσιάζουν εκείνα τα ρεφραίν από τα κομμάτια, που θα τα πήγαιναν πιο πέρα. Συγκριτικά, το καλύτερο τραγούδι της πλευράς είναι το “Oaxaca (The calvino song)”, που εμφανίζει κάποια καινοτόμα στοιχεία μέσα στην αρχική ρυθμική μονοτονία του – με την παρατεταμένη επωδό που λειτουργεί και την επακόλουθη οργανική αλλαγή (που μετράει), ενώ και το κλείσιμο με το ήσυχο “Before sundown” (και τις τάμπλες) δεν είναι άσχημο.

Είμαι αυστηρός και απαιτώ περισσότερα από τους Baby Guru, γιατί μπορούν να τα δώσουν.

Επαφή: www.inner-ear.gr