Κλεισμένο σε slim paper sleeve,
και άρα με ελάχιστες, πάνω του, πληροφορίες, το CD “Telepathy & Bop”
[Joshua Green Music,
2016] του Josh Green
και της Cyborg Orchestra
σε κερδίζει με τη δύναμη και ενίοτε με την πρωτοτυπία τής μουσικής που
περιέχει.
Βασικά έχουμε να κάνουμε με μια 16μελή μπάντα –ανατρέχουμε
για πληροφορίες στο δίκτυο– σύγχρονης μουσικής χοντρικά, καθότι εδώ
συνδυάζονται τζαζ ηχοχρώματα, ανακατεμένα με προχωρημένα κλασικά. Jazz-avant να το πεις αυτό που ακούς στο“Telepathy & Bop”; Πιθανώς… Πρόκειται, μάλλον,
για έναν καλό χαρακτηρισμό.
Η ποικιλία των οργάνων που είναι, φυσικά, πολύ περισσότερα
από τους εκτελεστές τους, καθότι υπάρχουν οργανοπαίκτες που χειρίζονται πέντε
και έξι όργανα, όπως ο Todd Groves
(EWI, φλάουτο, άλτο,
τενόρο, κλαρινέτο, κοντραμπάσο κλαρινέτο), οι πολλές και ποικίλες
επιρροές-αναφορές τού Josh Green
(είναι ο συνθέτης και των εννέα tracks),
που μπορεί βέβαια να ξεκινούν από την jazz και τη σύγχρονη κλασική και να φθάνουν μέχρι το rock, το tango, ακόμη και το tropical, και βεβαίως η ρηξικέλευθη
ενορχηστρωτική ματιά, που μπορεί να περιλαμβάνει από «ζαππισμούς», μέχρι
αναφορές στην Carla Bley και τον Ligeti,
είναι τα κύρια γνωρίσματα της μουσικής στο “Telepathy & Bop”,
που διαχέεται σε στιβαρές, αλλά καθαρές δέσμες.
Δύσκολο να ξεχωρίσεις κομμάτι εδώ (αλλά ας πω τέλος πάντων
για το έσχατο “Soir bleu:
A rag of sorts”, που έφερε στη μνήμη
μου στιγμές από το “The Grand Wazoo”,
συνδυάζοντας hints από Astor Piazzolla), καθώς η ενότητα,
η δύναμη και η ζωντάνια των συνθέσεων τού Green δεν είναι ούτε από τα συνήθη, ούτε από τα αναμενόμενα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου