ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 9

11/3/2017
Το Ποτάμι είναι ένα από τα πιο αστεία κόμματα που εμφανίστηκαν μεταπολιτευτικά στην Ελλάδα. Οι μόνοι που το παίρνουν στα σοβαρά είναι οι του protagon (και κάτι παρεμφερείς παραφυάδες), οι οποίοι αναρωτιούνται για το… « πώς θα πορευτεί;» και για το «πόσες επιλογές έχει;». Συγκλονιστικά ερωτήματα, μα την αλήθεια, οι απαντήσεις των οποίων αφορούν άμεσα τις ζωές μας!

Εγώ, πάντως, αν έβλεπα το Σταύρο Θεοδωράκη θα τον ρωτούσα μόνο αν... εμπνεύστηκε το φόντο-λινάτσα από το “Exercises” των Nazareth… Τίποτ’ άλλο. 

10/3/2017 

Εμένα αυτό το βίντεο με τον κατάκοιτο Μίκη Θεοδωράκη, που περιεργάζεται ένα κέντημα, και που ανέβηκε στο ιντερνέτ μέσω της κόρης του, δεν μου άρεσε καθόλου. Και δεν αναφέρομαι σε αισθητικούς λόγους. 

9/3/2017 

ΝΙΚΙΤΑ Σ. ΧΡΟΥΣΤΣΟΦ

«Ο Υψηλός Προορισμός της Λογοτεχνίας και της Τέχνης» [Μέλισσα, 1964]
Ένα πολύ ενδιαφέρον βιβλίο με λόγους και συνεντεύξεις τού Νικίτα Χρουστσόφ (ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΣΕ στο διάστημα 1953-1964), στο οποίο μιλάει ακόμη και για την τζαζ!!
Εδώ επιλέγω κάτι που λέει για τον Στάλιν. Άλλη φορά η τζαζ…

«(…) Το κόμμα καταδίκασε και καταδικάζει με τον πιο αδιάλλαχτο τρόπο τις κατάφωρες παραβάσεις των λενινιστικών κανόνων της κομματικής ζωής, τις αυθαιρεσίες και την κατάχρηση εξουσίας από τον Στάλιν, που έκαναν σοβαρή ζημιά στην υπόθεση του κομμουνισμού. Παρ’ όλα αυτά, όμως, το κόμμα αποτίει τον οφειλόμενο φόρο τιμής στις υπηρεσίες που προσέφερε ο Στάλιν προς το κόμμα και προς το κομμουνιστικό κίνημα. Εμείς και σήμερα πιστεύουμε πως ο Στάλιν ήταν αφοσιωμένος στον κομμουνισμό, ήταν μαρξιστής, αυτό είναι αδύνατο να το αρνούμαστε και δεν πρέπει να το αρνούμαστε. Το φταίξιμό του ήταν ότι έκανε χονδροειδή λάθη θεωρητικού και πολιτικού χαρακτήρα, παρέβηκε τις λενινιστικές αρχές στη διακυβέρνηση του κράτους και στην καθοδήγηση του κόμματος, έκανε κατάχρηση εξουσίας που του είχε εμπιστευθεί το κόμμα και ο λαός.(…) 

Ο Στάλιν στα τελευταία χρόνια της ζωής του ήταν ένας βαριά άρρωστος άνθρωπος, ένας καχύποπτος που έπασχε από μανία καταδίωξης. Το κόμμα εξιστόρησε λεπτομερειακά στο λαό πως ο Στάλιν δημιούργησε ορισμένες “υποθέσεις”, όπως ήταν η υπόθεση του Λένινγκραντ, η “υπόθεση των γιατρών” και άλλες. Αλλά, σύντροφοι, τέτοιες “υποθέσεις” θα ήταν αρκετά πιο πολλές, αν όλοι οι στενοί συνεργάτες τού Στάλιν, την περίοδο εκείνη, συμφωνούσαν σε όλα μαζί του. Σε μια ομιλία μου κάποτε αφηγήθηκα πως ο Στάλιν σκόπευε να διογκώσει τη λεγόμενη υπόθεση του “αντεπαναστατικού κέντρου Μόσχας”. Αλλά, όπως είναι γνωστό, σ’ αυτό δε βρήκε πειθήνιους συνεργούς, και τα στελέχη της κομματικής οργάνωσης Μόσχας δεν έπεσαν θύματα νέων μαζικών διωγμών.(…)». 

9/3/2017 

ΦΟΛΟΛΟΓΙΚΑ
Αυτά είναι από το πατσαβούρι που ακούει στο όνομα «Πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης».
Δε λέω, τους φτύσατε το Σεπτέμβριο του ’15 οπότε είναι όλα ok… 

6/3/2017 

Αυτό το γαλλικό τραγουδάκι από το 1967 ήταν πολύ προφητικό. Σε κάποια στιγμή οι Rover [CBS] ακούγονται να λένε: «Σε 50 χρόνια από τώρα ο κόσμος θα έχει αλλάξει… στις Βρυξέλλες, το Λονδίνο και το Παρίσι θα βλέπεις μιναρέδες ν’ ανυψώνονται στον ουρανό» και «σε 50 χρόνια από τώρα ο πρόεδρος της Αμερικής θα είναι μαύρος και ασπρομάλλης».
Πέσανε μέσα οι άτιμοι… 

6/3/2017

Πριν είχαμε το «εμβληματικό», τώρα έχουμε το «τοξικό». Λέξεις της αρκούδας. 

6/3/2017

>>Ένα διήμερο με διαλέξεις, συζητήσεις, περφόρμανς, dj sets και προβολές για το τέλος της ηχογραφημένης μουσικής και το μέλλον της<<
Αυτό που διαβάζουμε στο σάιτ της Στέγης είναι χοντρή ανοησία – απ’ όποια πλευρά και να το δεις. Ρε μάγκες μου, αν μιλάτε για το «τέλος της ηχογραφημένης μουσικής», τότε δεν υπάρχει «μέλλον». Το έχετε διαγράψει (δίχως να το αντιληφθείτε). Αφήνω δε το γεγονός πως «τέλος» δεν θα υπάρξει ποτέ – για τον εξής απλό λόγο (και όχι δεν είμαι μελλοντολόγος). Υπάρχει, ήδη, τόση άπειρη ηχογραφημένη μουσική, ώστε θα πρέπει να ζήσουμε δέκα ζωές για να την ακούσουμε. Οπότε στα τέτοια μας, αν πρόκειται να πεθάνει (η ηχογραφημένη μουσική) από τούδε και στο εξής… Δεν θα χάσουμε και τίποτα τρομερό, δηλαδή, από τη γενικώς σαβούρα που παράγεται στις μέρες μας. Θα λυπηθώ για μερικά ονόματα, ok, που δεν θα πιάνω τους δίσκους τους στα χέρια μου, αλλά και πάλι… μικρό το κακό.
Όσον αφορά στο live – αυτό κι αν είναι φενάκη. Κανένας σοβαρός μουσικός δεν θα εγκαταλείψει ποτέ το στούντιο προς χάριν ενός-κάποιου περιστασιακού μπιζαρίσματος. Είναι αστείο να λέγεται και να πλανάται κάτι τέτοιο. 

6/3/2017

Κυριακές βράδυ, παραδοσιακά, βλέπω κανα βιντεάκι με παλιό ποδόσφαιρο. Είναι το μόνο που μ’ αρέσει να βλέπω, καθώς το σύγχρονο ποδόσφαιρο το ψιλοσιχαίνομαι για πολλούς και διαφορετικούς λόγους (αισθητικούς, κοινωνικούς, τεχνικούς κ.λπ.).

Είδα λοιπόν απόψε εκτεταμένα στιγμιότυπα, όπως λέμε, από ένα θρυλικό αγώνα του Παγκοσμίου Κυπέλου ’74, στην τότε Δυτική Γερμανία, όταν οι Ανατολικοί νίκησαν τους Δυτικούς μ’ ένα γκολ του Σπάρβασερ (ή Σπαρβάτσερ ή και Σπαρβάχερ, όπως τον άκουγες τότε στην Ελλάδα). Ντροπή για τη δυτική μεριά (να χάσει στο «σπίτι» της από τους… κομμουνιστές) και ιστορική νίκη για τη ανατολική, που είχε πολύ καλή Εθνική κι είχε κερδίσει παλικαρίσια.

5/3/2017

Αυτή η διαφήμιση της μπύρας ΑΛΦΑ, για την οποία… κλαίει, λέει, το ιντερνέτ είναι εντελώς κάλπικη. Μιλάμε για μεγάλη παραμύθα. Όλοι οι ρόλοι είναι κάλπικοι, ακόμη και οι χώροι, έτσι όπως είναι φωτισμένοι και φωτογραφημένοι (η λαχαναγορά είναι σαν μπαρόδρομος). Η δε μελούρα τείνει να είναι απελπιστικά ξανθοπουλική, χωρίς, όμως, τον original κακοφτιαγμένο κατατρεγμό τού ξανθοπουλικού μελό.
Ο σενιαρισμένος φοιτητής, που πάει χαράματα στο Ρέντη να βοηθήσει τον πατέρα του και μετά στη σχολή νυσταγμένος, που πιάνει δουλειά… ψηλά, σε εταιρεία (πώς περνάει έτσι ο χρόνος!), καθώς, ως ικανός και με καλές σπουδές, δεν πήγε χαμένος στην Ελλάδα των μνημονίων, και που δεν ξεχνάει, κιόλας να πάει να σηκώσει… χαμηλά κανα καφάσι στον ελεύθερο χρόνο του.
Προσέξτε ρε διαφημιστές μην ξηλώσει το παιδί κανα μανίκι… 

5/3/2017

Ένα από τα ωραιότερα τραγούδια του Πάριου το έχει γράψει ο Καρβέλας, πάνω σε στίχους της σπουδαίας (έχω λόγο που το λέω), αλλά πρόωρα χαμένης Βαρβάρας Τσιμπούλη. Υπάρχει στο «Έρχονται Στιγμές» του ’75 κι είναι αυτό εδώ… 

4/3/2017

Για πολλά γέλια (περισσότερα και από του Σαπέν)
Κάδρα στον τοίχο κάνουνε μόνο τους πεθαμένους ή τους… καταζητούμενους.
(Η κεφάλα του Τσακαλώτου κρύβει το μακαρίτη το Γεννηματά και τον Τίμο Χριστοδούλου). 

4/3/2017

Οι πιο αλύπητα εκτός τόπου και χρόνου τίτλοι που τυπώθηκαν τελευταία σε περιοδικό.
Αν το Grexit μάς επιβληθεί ο Τσίπρας θα το κάνει ΜΟΝΟ σε πλήρη συνεννόηση με τους Γερμανούς, η δε μελλοντική πολιτική του επιβίωση περνάει ΜΟΝΟ μέσα από συγκυβέρνηση με τον Μητσοτάκη (καθότι τούτος είναι και ο διακαής πόθος των Γερμανών).
Σε κάθε άλλη περίπτωση θα τον βλέπουμε να λουφάζει στα ορεινά της Βουλής παρέα με το φίλο του τον Καραμαλή (χωρίς «ν»).