Κυριακή 12 Μαρτίου 2017

ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 9

11/3/2017
Το Ποτάμι είναι ένα από τα πιο αστεία κόμματα που εμφανίστηκαν μεταπολιτευτικά στην Ελλάδα. Οι μόνοι που το παίρνουν στα σοβαρά είναι οι του protagon (και κάτι παρεμφερείς παραφυάδες), οι οποίοι αναρωτιούνται για το… « πώς θα πορευτεί;» και για το «πόσες επιλογές έχει;». Συγκλονιστικά ερωτήματα, μα την αλήθεια, οι απαντήσεις των οποίων αφορούν άμεσα τις ζωές μας!
Εγώ, πάντως, αν έβλεπα το Σταύρο Θεοδωράκη θα τον ρωτούσα μόνο αν... εμπνεύστηκε το φόντο-λινάτσα από το “Exercises” των Nazareth… Τίποτ’ άλλο. 

10/3/2017 
Εμένα αυτό το βίντεο με τον κατάκοιτο Μίκη Θεοδωράκη, που περιεργάζεται ένα κέντημα, και που ανέβηκε στο ιντερνέτ μέσω της κόρης του, δεν μου άρεσε καθόλου. Και δεν αναφέρομαι σε αισθητικούς λόγους. 

9/3/2017 
ΝΙΚΙΤΑ Σ. ΧΡΟΥΣΤΣΟΦ
«Ο Υψηλός Προορισμός της Λογοτεχνίας και της Τέχνης» [Μέλισσα, 1964]
Ένα πολύ ενδιαφέρον βιβλίο με λόγους και συνεντεύξεις τού Νικίτα Χρουστσόφ (ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΣΕ στο διάστημα 1953-1964), στο οποίο μιλάει ακόμη και για την τζαζ!!
Εδώ επιλέγω κάτι που λέει για τον Στάλιν. Άλλη φορά η τζαζ…
«(…) Το κόμμα καταδίκασε και καταδικάζει με τον πιο αδιάλλαχτο τρόπο τις κατάφωρες παραβάσεις των λενινιστικών κανόνων της κομματικής ζωής, τις αυθαιρεσίες και την κατάχρηση εξουσίας από τον Στάλιν, που έκαναν σοβαρή ζημιά στην υπόθεση του κομμουνισμού. Παρ’ όλα αυτά, όμως, το κόμμα αποτίει τον οφειλόμενο φόρο τιμής στις υπηρεσίες που προσέφερε ο Στάλιν προς το κόμμα και προς το κομμουνιστικό κίνημα. Εμείς και σήμερα πιστεύουμε πως ο Στάλιν ήταν αφοσιωμένος στον κομμουνισμό, ήταν μαρξιστής, αυτό είναι αδύνατο να το αρνούμαστε και δεν πρέπει να το αρνούμαστε. Το φταίξιμό του ήταν ότι έκανε χονδροειδή λάθη θεωρητικού και πολιτικού χαρακτήρα, παρέβηκε τις λενινιστικές αρχές στη διακυβέρνηση του κράτους και στην καθοδήγηση του κόμματος, έκανε κατάχρηση εξουσίας που του είχε εμπιστευθεί το κόμμα και ο λαός.(…) 
Ο Στάλιν στα τελευταία χρόνια της ζωής του ήταν ένας βαριά άρρωστος άνθρωπος, ένας καχύποπτος που έπασχε από μανία καταδίωξης. Το κόμμα εξιστόρησε λεπτομερειακά στο λαό πως ο Στάλιν δημιούργησε ορισμένες “υποθέσεις”, όπως ήταν η υπόθεση του Λένινγκραντ, η “υπόθεση των γιατρών” και άλλες. Αλλά, σύντροφοι, τέτοιες “υποθέσεις” θα ήταν αρκετά πιο πολλές, αν όλοι οι στενοί συνεργάτες τού Στάλιν, την περίοδο εκείνη, συμφωνούσαν σε όλα μαζί του. Σε μια ομιλία μου κάποτε αφηγήθηκα πως ο Στάλιν σκόπευε να διογκώσει τη λεγόμενη υπόθεση του “αντεπαναστατικού κέντρου Μόσχας”. Αλλά, όπως είναι γνωστό, σ’ αυτό δε βρήκε πειθήνιους συνεργούς, και τα στελέχη της κομματικής οργάνωσης Μόσχας δεν έπεσαν θύματα νέων μαζικών διωγμών.(…)». 

9/3/2017 
ΦΟΛΟΛΟΓΙΚΑ
Αυτά είναι από το πατσαβούρι που ακούει στο όνομα «Πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης».
Δε λέω, τους φτύσατε το Σεπτέμβριο του ’15 οπότε είναι όλα ok… 

6/3/2017 
Αυτό το γαλλικό τραγουδάκι από το 1967 ήταν πολύ προφητικό. Σε κάποια στιγμή οι Rover [CBS] ακούγονται να λένε: «Σε 50 χρόνια από τώρα ο κόσμος θα έχει αλλάξει… στις Βρυξέλλες, το Λονδίνο και το Παρίσι θα βλέπεις μιναρέδες ν’ ανυψώνονται στον ουρανό» και «σε 50 χρόνια από τώρα ο πρόεδρος της Αμερικής θα είναι μαύρος και ασπρομάλλης».
Πέσανε μέσα οι άτιμοι… 


6/3/2017
Πριν είχαμε το «εμβληματικό», τώρα έχουμε το «τοξικό». Λέξεις της αρκούδας. 

6/3/2017
>>Ένα διήμερο με διαλέξεις, συζητήσεις, περφόρμανς, dj sets και προβολές για το τέλος της ηχογραφημένης μουσικής και το μέλλον της<<
Αυτό που διαβάζουμε στο σάιτ της Στέγης είναι χοντρή ανοησία – απ’ όποια πλευρά και να το δεις. Ρε μάγκες μου, αν μιλάτε για το «τέλος της ηχογραφημένης μουσικής», τότε δεν υπάρχει «μέλλον». Το έχετε διαγράψει (δίχως να το αντιληφθείτε). Αφήνω δε το γεγονός πως «τέλος» δεν θα υπάρξει ποτέ – για τον εξής απλό λόγο (και όχι δεν είμαι μελλοντολόγος). Υπάρχει, ήδη, τόση άπειρη ηχογραφημένη μουσική, ώστε θα πρέπει να ζήσουμε δέκα ζωές για να την ακούσουμε. Οπότε στα τέτοια μας, αν πρόκειται να πεθάνει (η ηχογραφημένη μουσική) από τούδε και στο εξής… Δεν θα χάσουμε και τίποτα τρομερό, δηλαδή, από τη γενικώς σαβούρα που παράγεται στις μέρες μας. Θα λυπηθώ για μερικά ονόματα, ok, που δεν θα πιάνω τους δίσκους τους στα χέρια μου, αλλά και πάλι… μικρό το κακό.
Όσον αφορά στο live – αυτό κι αν είναι φενάκη. Κανένας σοβαρός μουσικός δεν θα εγκαταλείψει ποτέ το στούντιο προς χάριν ενός-κάποιου περιστασιακού μπιζαρίσματος. Είναι αστείο να λέγεται και να πλανάται κάτι τέτοιο. 

6/3/2017
Κυριακές βράδυ, παραδοσιακά, βλέπω κανα βιντεάκι με παλιό ποδόσφαιρο. Είναι το μόνο που μ’ αρέσει να βλέπω, καθώς το σύγχρονο ποδόσφαιρο το ψιλοσιχαίνομαι για πολλούς και διαφορετικούς λόγους (αισθητικούς, κοινωνικούς, τεχνικούς κ.λπ.).
Είδα λοιπόν απόψε εκτεταμένα στιγμιότυπα, όπως λέμε, από ένα θρυλικό αγώνα του Παγκοσμίου Κυπέλου ’74, στην τότε Δυτική Γερμανία, όταν οι Ανατολικοί νίκησαν τους Δυτικούς μ’ ένα γκολ του Σπάρβασερ (ή Σπαρβάτσερ ή και Σπαρβάχερ, όπως τον άκουγες τότε στην Ελλάδα). Ντροπή για τη δυτική μεριά (να χάσει στο «σπίτι» της από τους… κομμουνιστές) και ιστορική νίκη για τη ανατολική, που είχε πολύ καλή Εθνική κι είχε κερδίσει παλικαρίσια.

5/3/2017
Αυτή η διαφήμιση της μπύρας ΑΛΦΑ, για την οποία… κλαίει, λέει, το ιντερνέτ είναι εντελώς κάλπικη. Μιλάμε για μεγάλη παραμύθα. Όλοι οι ρόλοι είναι κάλπικοι, ακόμη και οι χώροι, έτσι όπως είναι φωτισμένοι και φωτογραφημένοι (η λαχαναγορά είναι σαν μπαρόδρομος). Η δε μελούρα τείνει να είναι απελπιστικά ξανθοπουλική, χωρίς, όμως, τον original κακοφτιαγμένο κατατρεγμό τού ξανθοπουλικού μελό.
Ο σενιαρισμένος φοιτητής, που πάει χαράματα στο Ρέντη να βοηθήσει τον πατέρα του και μετά στη σχολή νυσταγμένος, που πιάνει δουλειά… ψηλά, σε εταιρεία (πώς περνάει έτσι ο χρόνος!), καθώς, ως ικανός και με καλές σπουδές, δεν πήγε χαμένος στην Ελλάδα των μνημονίων, και που δεν ξεχνάει, κιόλας να πάει να σηκώσει… χαμηλά κανα καφάσι στον ελεύθερο χρόνο του.
Προσέξτε ρε διαφημιστές μην ξηλώσει το παιδί κανα μανίκι… 

5/3/2017
Ένα από τα ωραιότερα τραγούδια του Πάριου το έχει γράψει ο Καρβέλας, πάνω σε στίχους της σπουδαίας (έχω λόγο που το λέω), αλλά πρόωρα χαμένης Βαρβάρας Τσιμπούλη. Υπάρχει στο «Έρχονται Στιγμές» του ’75 κι είναι αυτό εδώ… 


4/3/2017
Για πολλά γέλια (περισσότερα και από του Σαπέν)
Κάδρα στον τοίχο κάνουνε μόνο τους πεθαμένους ή τους… καταζητούμενους.
(Η κεφάλα του Τσακαλώτου κρύβει το μακαρίτη το Γεννηματά και τον Τίμο Χριστοδούλου). 

4/3/2017
Οι πιο αλύπητα εκτός τόπου και χρόνου τίτλοι που τυπώθηκαν τελευταία σε περιοδικό.
Αν το Grexit μάς επιβληθεί ο Τσίπρας θα το κάνει ΜΟΝΟ σε πλήρη συνεννόηση με τους Γερμανούς, η δε μελλοντική πολιτική του επιβίωση περνάει ΜΟΝΟ μέσα από συγκυβέρνηση με τον Μητσοτάκη (καθότι τούτος είναι και ο διακαής πόθος των Γερμανών).
Σε κάθε άλλη περίπτωση θα τον βλέπουμε να λουφάζει στα ορεινά της Βουλής παρέα με το φίλο του τον Καραμαλή (χωρίς «ν»).

6 σχόλια:

  1. Κύριε Τρούσα, αν κάνατε τον κόπο να ανοίξετε την τηλεόρασή σας την προηγούμενη βδομάδα, στο ματς Μπαρτσελόνα-Παρί, δεν θα τα γράφατε αυτά για το "σύγχρονο ποδόσφαιρο". Μου θυμίζει κάτι παλαίμαχους (η μεγαλύτερη γάγγραινα, μαζί με τους γονείς παιδιών που κάνουν αθλητισμό), που γκρινιάζουν για το πόσο καλοί ήταν αυτοί και πόσο χάλια είναι τώρα. Ξανα ανοίξτε την οθόνη της τηλεόρασής σας και δεν θα χάσατε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Υπάρχουν δύο πολύ καίριοι λόγοι (και άλλοι λιγότερο καίριοι), βάσει των οποίων απεχθάνομαι το σύγχρονο ποδόσφαιρο. Δεν θέλω, όμως, να πω περισσότερα δημοσίως.

      Διαγραφή
    2. Να πω πως αν δεν υπηρχε το σχολιο σχετικα με τον αγωνα Μπαρτσελονα-ΠΣΖ δεν θα σχολιαζα την παρατηρηση,αλλα μου φαινεται προκλητικο το να αποκαλειται αυτο το παιχνιδι καλο.
      Επισης, για να παρω και θεση στο βασικο, (χωρις να μπερδευομαι με τις οποιες θεσεις του ΦΤ) θεωρω προφανες πως η διαθεση και η γενικοτερη σταση που κραταμε απεναντι πχ στο ποδοσφαιρο , δεν εχει να κανει μονο με το ποσο καλοι ειναι οι παιχτες ή το θεαμα και γενικοτερα το παιχνιδι. Υπαρχει πριν απο ολα η ποιοτητα των ανθρωπων που συμμετεχουν.Το ποδοσφαιρο ειναι ενα ακραιως εμπορικο προιον, το οποιο ασχετως του τι κρυβει(εννοω οικονομικες και αλλες συναλλαγες) στηριζεται στην απλη και επιτυχημενη τακτικη του υπερογκου "ΕΓΩ". Το προιον βασιζεται στις διακριτες μοναδες (παιχτες ,ακομα και προπονητες) οι οποιοι ξεχειλιζουν απο αλαζονεια και επιθετικοτητα. Ειναι μια μορφη σουπερ ηρωα χωρις βαθος και περιεχομενο. Ειναι ενα προτυπο συνηθισμενο της συγχρονης κοινωνιας. Ο μαγκας , ο πρωτος, ο καλυτερος , με το υφος , το στυλ, τις γκομενες και τα λεφτα...ή πιο σωστα με τα λεφτα και τις γκομενες. Ειναι ενα ειδος αμερικανικου ονειρου με αρκετα μπερδεμενα ματσο στοιχεια(λεω μπερδεμενα ,αφου το ματσο νοιαζεται υπερβολικα για την κομμωση και την εννδυση και την γενικοτερη εικονα). Με λιγα λογια ειναι προφανες πως το συγχρονο ποδοσφαιρο ειναι αλλο ενα πεδιο δρασης του συγχρονου μαρκετινγκ και το να πει καποιος "αυτο δε με ενδιαφερει..δες το παιχνιδι" νομιζω ειναι σαν να λεει "δεν με νοιαζει που πεινανε..δες τις παραλιες.."
      Αυτα νομιζω ειναι αρκετα για να προκαλεσουν αποστροφη, και προφανως υπαρχουν κι αλλα.
      Οσο για το ανγωνα Μπ-ΠΣΖ, αναρωτιεμαι αν εκτος απο την απιθανη ανατροπη στο τελος ,ειχε κατι αλλο (ενα παιχνιδι που ακομα και η ΑΕΚ να παιζε στη θεση της ΠΣΖ δεν νομιζω να το χανε ετσι..ακομα και με τα θεατρα του σουαρεζ).

      Δ.Φ.

      Διαγραφή
    3. Κύριε Δ. Φ. μας κάνατε την χάρη να μας απαντήσετε γιατί ανέφερα το παιχνίδι της Μπαρτσελόνα με την Παρί.
      Να πούμε λοιπόν, δυο πράγματα. Πρώτον, το παιχνίδι είναι παιχνίδι. Τέρμα. Αφήστε στην άκρη τα "εγω" και τα "εσύ" και τις μπαρούφες. Εϊναι παιχνίδι. Γύρισε το Γαλλία-Ελλάδα με τρίποντο του Διαμαντίδη; Γύρισε το Λίβερπούλ-Μίλαν στην Κων/πολή; Γύρισε το Λιβερπούλ-Ντορτμούντ πέρυσι; Γύρισε ο Ολυμπιακός τον τελικό με την ΤΣΣΚΑ στην Πόλη; Όλα τα ματς γυρνανε. Κι εγώ προχθες στο μονό που έπαιζα μπασκετάκι, έχανα 8-3 και το πήρα 11-9. Δεύτερον. Όταν μιλάμε για αθλητισμό μην μπλεκούμε τις "προσωπικότητες". Αν ήταν έτσι ούτε τους πίνακες του Κραβάτζιο θα πηγαίναμε να δούμε, ούτε τις ταινίες της ξινής Μπέτυ Ντέιβις, ουτε τους δίσκους του Άκη Πάνου, που ήταν ultra συντηρηση θα ακούγαμε και η λίστα με τις ντίβες, τους ξινούς και τους απανταχού ταλαντούχους αλλά φελούς η σκατόψυχους είναι ατελείωτη. Να σας θυμησω πρόσφατο παράδειγμα την συνένετυξη Καβάκου. Μήπως να μην ακούμε τους δίσκους στους οποίους παίζει γιατί λέει χαμάρες; Όταν μιλάμε για αθλητισμό μιλάμε για θέαμα, μιλάμε για τακτικές, μιλάμε για στρατηγική, μιλάμε για προετοιμασία και φυσικά για εξειδικεύμενη προπόνηση και καλούς παίχτες. Αν εσείς θέλε να παίζουν σε κατσάβραχα και κάτι γήπεδα που είναι λες και έχουν φάει το χόρτο γίδια, δικαίωμά σας. Αν θέλετε παίχτες που μαρκάρουν με τα μάτια σε απόσταση 15μ. μακρυά και τραβάνε σέντρα-τραβέρσα από το δεξί μπακ για το αριστερό εξτρεμ, λες και παίζει την δεκαετία του '80 η Στόουκ με την Ιπσουιτς, σε κατεστραμένο γήπεδο, πάλι δικαίωμά σας. Κι αν δεν θα σας άρεσε το ματς της Μπάρτσα με την Παρί, πάλι δικαίωμά σας. Υπάρχει και το Λεβαδιακός-Κέρκυρα. Καλή σας χώνεψη.

      Διαγραφή
    4. Καταλαβαινω , πως το να ειναι καποιος αντικειμενικος σε μια αντιπαραθεση ειναι δυσκολο. Θα καταλαβει αυτο που θελει κι αυτο που μπορει να πατησει για να "αποδειξει" τις θεσεις του.
      Ειμαι σιγουρος πως κι αλλοι πολλοι που δεν εχουν χρονο για περισσοτερη σκεψη και θεωρουν τα περισσοτερα τουλαχιστον προφανη και ξεκαθαρα, θα βρουν ομοιοτητες και αντιστοιχιες στα παραδειγματα της Ντεηβις,του Καραβατζιο και ολων των καλλιτεχνων (ολα τα παραδειγματα ηταν απο αυτο τον χωρο?) που η προσωπικοτητα τους δεν ηταν ευκολη και βολικη.
      Κι αυτο γιατι οταν πρεπει να αναλυσει καποιος τις εννοιες κυριως βαριεται.
      Το πιο προφανες που ξεφυγε απο αυτη την παρομοιωση ειναι πως στο συγχρονο ποδοσφαιρο εχουμε ενα συγκεκριμενο προφιλ το οποιο πουλαει και ειναι συνυφασμενο με το ιδιο το προιον-αθλημα. Ειναι δηλαδη το προφιλ των παιχτων μια επιφαση, μια επιφανεια, η οποια ως τετοια καταργει καθε περιεχομενο. Γιατι το αθλημα εκτος απο θεαμα ειναι και συναισθημα , σχεση μεταξυ ομαδων και οπαδων και αυτο σημαινει δυναμικη και βαθος. Η προφανης και ουσιαστικη διαφορα μεταξυ ολων των παραδειγματων και των συγχρονων ποδοσφαιριστων ειναι πως οι πρωτοι ειχαν προσωπικοτητα , κι οχι επιφαση αυτης. Το αν μου αρεσαν ή οχι ειναι ασχετο. Αυτο που δεν καταλαβαινεις ειναι πως υπαρχει κατι πιο σημαντικο απο την συμφωνια ή τη διαφωνια. Υπαρχει το περιεχομενο και το βαθος. Η πολυπλοκοτητα.
      Το συγχρονο ποδοσφαιρο ειναι αποκλειστικα ενα προιον . Κι ας ειναι καλυτερο απο αποψη τεχνικης , στρατηγικης, θεαματος και οτιδηποτε.
      Ειναι κενο.
      Και γι αυτο δεν μπορεις ποτε να συνδεθεις ουσιαστικα.
      Προφανως μπορεις να φανατιστεις. Αλλα αυτο δεν ειναι συνδεση.
      Αυτο ειναι ευκολια και ελλειψη σκεψης.
      Αυτο που δεν καταλαβαινεις ειναι πως το συγχρονο ποδοσφαιρο δεν εχει προσωπικοτητα. Δεν εχει περιεχομενο. Εχει ωραιο κωλο και ωραια βυζια. Αλλα δεν εχει ψυχη.
      Αυτα νομιζω ειναι τα προφανη.

      Για οσα εγραψες σχετικα με το ιδιο το παιχνιδι δεν καταλαβαινω πως αποδεικνυεται οτι αν το εβλεπε καποιος θα αλλαζε γνωμη για το ποδοσφαιρο, γιατι κατι τετοιο εγραψες στο αρχικο σχολιο.

      Επισης δεν μου αρεσει να με αποκαλουν κυριο αν δεν το εννοουν.
      Κυριως οταν αμεσως μετα αποκαλουν μπαρουφες αυτα που λεω.

      Μαθε να μιλας λιγοτερο προκλητικα και μην το παιζεις μαγκας δια αλληλογραφιας.

      Δ.Φ

      Διαγραφή
  2. συμφωνω με Φωντα ΑΠΟΛΥΤΑ........αρκει να δει καποιος τα τελευταια παγκοσμια κυπελλα και τα ευρωπαικα και θα καταλαβει ποσο ΑΝΟΣΤΟ ειναι το συγχρονο ποδοσφαιρο.....φυσικα υπαρχουν κι εξαιρεσεις οπως Μεσσι και καποια ματς σε CL και Premier League.....εβλεπα μπαλα απο το 1970 και σταματησα πριν χρονια...χαθηκε η ΦΑΝΤΑΣΙΑ, οι χωροι εχουν κλεισει απο το ατελειωτο τρεχαλητο και τα περισσοτερα ματς παιζονται με πασουλες στο κεντρο.......η ΜΟΝΗ λυση ειναι η καταργηση του οφ σαιτ η η μειωση των ποδοσφαιριστων σε 10 αφου λογω φυσικης καταστασης οι σημερινοι 11 κανουν για 15 του 1970.....σιγουρα πεφτει και ντοπα γερη.....

    ΑπάντησηΔιαγραφή