ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΡΟΥΜΕΛΙΩΤΗΣ και οι ΙΧΩΡ σ’ ένα ινδοπρεπές σπάνιας ψυχεδελικής μετάβασης άλμπουμ

Να πω από την αρχή πως εδώ έχουμε να κάνουμε με το καλύτερο, ωραιότερο, ή όπως αλλιώς θέλετε πείτε το, άλμπουμ με σιτάρ (με το σιτάρ πρωταγωνιστή εννοώ), που ηχογραφήθηκε ποτέ στον τόπο μας. Κι αυτό από μόνο του, για μένα (υποθέτω και για άλλους), έχει τη σημασία που έχει.

Άκουσα για πρώτη φορά τον Δημήτρη Ρουμελιώτη και τους Ιχώρ, live, πριν καμμιά δεκαπενταριά χρόνια έχοντας γράψει, εντυπωσιασμένος, τα σχετικά, τότε, στο Jazz & Τζαζ. Ακόμη περισσότερο είχα «φύγει» από ένα demo, που είχε φτάσει εκείνη την εποχή στα χέρια μου (από τον ίδιο τον Ρουμελιώτη προφανώς) και το οποίο, δυστυχώς, δεν κατόρθωσε να βρει, μέσα στα χρόνια, μια διέξοδο προς τη δισκογραφία. Πάντως, τώρα, χαίρομαι διπλά… και γιατί βλέπω, επιτέλους, ένα άλμπουμ των Ιχώρ σε κύκλο, και γιατί σ’ αυτό το CD αναγνωρίζω tracks από ’κείνο το παλαιό demo (όπως τη «Χαρμολύπη» φερ’ ειπείν).

Το συγκεκριμένο άλμπουμ των Ιχώρ ηχογραφήθηκε το περασμένο καλοκαίρι-φθινόπωρο από τους Δημήτρη Ρουμελιώτη σιτάρ, φωνή, Satnam Ghai τάμπλας, Λυδία Ρουμελιώτη κανόνας, Δανάη Ρουμελιώτη βιολί, Γιάννη Ευσταθόπουλο κρουστά, Ορέστη Ζαφειρόπουλο τσέλο και αποτελείται από έξι μεγάλης διάρκειας, γενικώς, συνθέσεις (του Ρουμελιώτη), με τη μικρότερη ν’ αγγίζει τα έξι λεπτά και με τη μεγαλύτερη να ξεπερνάει τα δέκα οκτώ. Τονίζω τις διάρκειες, καθότι στην περίπτωσή μας έχουμε να κάνουμε με ινδοπρεπείς συνθέσεις, που θέλουν το χρόνο τους (και στη δισκογραφία), για να αναπτυχθούν και να δείξουν.

Έτσι λοιπόν, και στηριζόμενος σε ινδικές παραδοσιακές ragas, που αφορούν συγκεκριμένες ώρες της ημέρας, ψυχολογικές διαθέσεις κ.λπ. (Simhendra Madhyamam, Asawari, Piloo, Khamaj, Bhairav, Kirwani, Bhairavi) ο Ρουμελιώτης απλώνει-αναπτύσσει μια σειρά συνθέσεων, που έχουν τη μαγεία και τη δύναμη να σε «ταξιδεύουν». Κάτι που οφείλεται, βεβαίως, στα παιξίματα του σιτάρ, που διατηρούν δια παντός και αιωνίως αυτή την ανείπωτη ψυχεδελική αύρα, αλλά και στις συνθέσεις αυτές καθ’ αυτές και στον τρόπο που εκείνες ενοργανώνονται. Εννοώ πως η παρουσία-συμμετοχή των υπολοίπων μουσικών είναι εξ ίσου σημαντική, μεταφέροντας, όλοι τους, στις συνθέσεις τού Ρουμελιώτη έναν εντυπωσιακό groovy αέρα.

Εξ ίσου επιτυχές (και κάτι παραπάνω!) είναι περαιτέρω και το μπόλιασμα των συνθέσεων στο «Ιχώρ» με το ελληνικό στοιχείο, που δεν είναι άλλο από τον λόγο. Τον υπερβατικό ποιητικό λόγο του Νικηφόρου Βρεττάκου στο «Τον κόσμο που ονειρεύτηκα…» [«Ακούω βροντές μες στη σιωπή, σάμπως να περπατούν λουλούδια! Όπως (καθώς απαρχής της ζωής μου), εβάδιζα πάνω σε χαλίκια κι αγκάθια, πότε μ’ έναν ιβίσκο στ’ αυτί μου και πότε μ’ έναν κρίνο στο χέρι μου, είχα την αίσθηση πως με φωτογράφιζαν άγγελοι»], αλλά και του ίδιου του Ρουμελιώτη στο φοβερό έσχατο track «Μετάγγιση» («Διόνυσος και Χριστός, εσάστησαν παρέα/ Και σαν εστάθη κι ο ουρανός και πάγωσε κι η μέρα/ Διόνυσος και Χριστός επάγωσαν παρέα/ κι έσβησε κι ο ουρανός κι έκλαψε κι η μέρα»), που είναι από μόνο του ικανό να σε «στείλει».

Δεν έχω άλλα λόγια να πω γι’ αυτό το εκπληκτικό άλμπουμ!

Επαφή: www.facebook.com/profile.php?id=100006354589497&fref=ts