Είναι η πρώτη φορά που
θα γράψω για ένα άλμπουμ του Φώτη Ιωαννάτου, ενός έλληνα έντεχνου folkist που διαπρέπει από
45ετίας στο Βέλγιο – και τούτο παρά το γεγονός πως υπάρχουν ήδη κάποιες μικρές αναφορές
και… υποσχέσεις στο δισκορυχείον. Να μια
παράγραφος από τον Δεκέμβρη του 2009:
«Στους Fables φαίνεται
πως ήταν κιθαρίστας ο Φώτης Ιωaννάτος (Photis Ionatos), αδελφός της Angelique Ionatos, με την
ξεχωριστή, μετέπειτα, καριέρα στο Βέλγιο και μ’ εκείνον τον πολύ καλό δίσκο, το
’79, στον οποίον μελοποιεί Καβάφη, Ελύτη και Ρίτσο (ο Photis εννοώ)».
Οι Fables ήταν ένα ελληνικό
γκρουπ από τα τέλη του ’60 (και μάλλον από τον Πειραιά), πράγμα που σημαίνει
πως ο Ιωαννάτος ξεκίνησε τη σχέση του με τη μουσική από τα νεανικά συγκροτήματα
της εποχής, πριν μεταναστεύσει στο Βέλγιο και θέσει σε νέα βάση από ’κει μιαν
εντελώς διαφορετική καριέρα.
Βασικά, μαθαίνω για
τον Ιωαννάτο περί τα μέσα των nineties, όταν πέφτει στα χέρια μου το… και-αντιχουντικό folk άλμπουμ του “Résurrection / Ανάσταση” στη γαλλική Arc En Ciel, από το 1972/73 (δεν αναφέρεται χρονιά στο LP), το οποίο είχε
υπογράψει μαζί με την αδελφή του Angélique (Αγγελική Ιωαννάτου). Και ήταν τότε, στα μέσα του
’90, όταν πληροφορούμαι και για την ύπαρξη ενός προσωπικού ροκ άλμπουμ
του (με στοιχεία progressive folk-rock δηλαδή) από το 1979 –αναφέρομαι στο βέλγικο LP “Chante Kavafis Elytis Ritsos”– το οποίο
αναδείχθηκε προς τα τέλη των 90s σε… ελληνικό treasure item. Έφθασε να πουλιέται δηλαδή πάνω από 300
ευρώ, αν και σήμερα μπορεί να εντοπιστεί, μια καλή κόπια, ακόμη και στο 1/5 εκείνης
της τιμής. Τέλος πάντων… Η ουσία είναι πως, τώρα, έχουμε στο player το πιο πρόσφατο CD τού Φώτη Ιωαννάτου, το «Ελεγείο» [home records, 2017], το οποίο, χοντρικώς, θα έλεγα πως δεν
απέχει και τόσο από ’κείνες τις παλαιές δουλειές του στα seventies.
Το folk στυλ του Ιωαννάτου
είναι ιδιαίτερο, και είναι διαμορφωμένο μέσα από την ενασχόλησή του με την ελληνική
ποίηση (φυσικά τραγουδά στη γλώσσα μας στο «Ελεγείο», ασχέτως αν υπάρχουν και
παρεμβάσεις στη γαλλική). Εννοώ πως ο ποιητικός λόγος καθορίζει εν πολλοίς και
το μελωδικό περιβάλλον των τραγουδιών του, καθώς είναι «ανοιχτό», αφήνοντας
χώρους ώστε να «ανασαίνουν» οι λέξεις και να προβάλλονται εντελώς τα νοήματα.
Αν και μέσου τέμπου, συνήθως, τα τραγούδια τού Ιωαννάτου δεν φείδονται ρυθμικών
ποικιλιών και τούτο παρά το γεγονός πως από τις ενορχηστρώσεις του απουσιάζουν
εντελώς τα κλασικά ρυθμικά όργανα. Δεν υπάρχουν μπάσο και ντραμς δηλαδή, ενώ
ακούγονται κιθάρες (κλασική, 12χορδη), φλάουτο, βιολί και διατονικό ακορντεόν.
Στο «Ελεγείο» ο Φώτης
Ιωαννάτος συνθέτει πάνω σε στίχους/ποίηση των Σ. Τσαμπίρα, Γιάννη Ρίτσου,
Ομήρου, Α. Ρούκα, M. Tanner,
Κ.Π. Καβάφη και Οδυσσέα Ελύτη – ακολουθεί, δηλαδή, τον γνωστό του από χρόνια
δρόμο. Το αποτέλεσμα έχει έναν χαρακτήρα οπωσδήποτε και μια τραγουδοποιητική
ειλικρίνεια. Ο Ιωαννάτος ξέρει να αφηγείται μ’ έναν τρόπο δυσεύρετο πια στη
σύγχρονη δισκογραφία, και ακόμη πιο δυσεύρετο στην ελληνική (αν κι εδώ δεν
έχουμε να κάνουμε μ’ ένα ελληνικό άλμπουμ, μα με ένα βέλγικο). Οι μελωδίες του
είναι πλούσιες, χωρίς να εμμένουν σε «σχήματα», με τα γεμίσματα των οργάνων να
είναι συνεχή παρέχοντας στο σύνολο έναν καταφανή ρομαντικό «αέρα».
Τώρα, από
πλευράς συγκεκριμένων tracks θα ξεχώριζα το αρχικό πολιτικό/ κοινωνικό/
ερωτικό “Ecologie” (Σ. Τσαμπίρας), που έχει τον τρόπο να σε παρασύρει μέσα από τα οκτώ λεπτά
του, το «Ελεγείο» (Όμηρος) τόσο στην αρχαιοπρεπή τραγουδιστική όσο και στην
ορχηστρική εκδοχή του, την «πόλι» του Καβάφη, που τη γνωρίζουμε και από άλλες
διάφορες μελοποιήσεις και βεβαίως την 19λεπτη «Οξώπετρα» (Ελύτης), που αποτελεί
και μια «κατάκτηση» όσον αφορά στη γενικότερη διαχείριση (χρόνου, μέτρων,
στίχων κ.λπ.).
Χαίρομαι, γιατί έγραψα
για πρώτη φορά κάποια περισσότερα λόγια για τον Φώτη Ιωαννάτο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου