ΠΑΥΛΟΣ ΣΙΔΗΡΟΠΟΥΛΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΠΡΟΣΑΡΜΟΣΤΟΙ ένα live στο AN Club από το 1990

Πριν λίγο καιρό κυκλοφόρησε σε δίσκο βινυλίου (500 κόπιες) από τις B-otherSide/ Mr Vinylios ένα live του Παύλου Σιδηρόπουλου και των Απροσάρμοστων από το 1990. Πιο συγκεκριμένα πρόκειται για ηχογράφηση από το AN Club, από παραστάσεις που έγιναν στα διήμερα 16-17 Μαρτίου και 23-24 Μαρτίου εκείνης της χρονιάς – και απ’ αυτή την άποψη σχετίζονται όσον αφορά στη σύνθεση του γκρουπ, στο track list κ.λπ. με το επίσημο LP «Χωρίς Μακιγιάζ» [ΜΒΙ], που ήταν κι εκείνο ηχογραφημένο live, στο κλαμπ ΜΕΤΡΟ, την 19η Φλεβάρη του ’89 (κανα χρόνο νωρίτερα δηλαδή). Όπως σ’ εκείνο το live έτσι και σ’ αυτό ακούγονται οι Παύλος Σιδηρόπουλος φωνή, Βασίλης Πετρίδης κιθάρες, Οδυσσέας Γαλανάκης κιθάρες, Λουκάς Γκέκας πλήκτρα, Αλέκος Αράπης μπάσο και Κυριάκος Δαρίβας ντραμς. Αν το «Χωρίς Μακιγιάζ» ήταν κακό από πλευράς ηχοληψίας, παραγωγής κ.λπ. ακόμη και για το Σιδηρόπουλο –όπως είχε πει ο ίδιος στον Δημήτρη Δημητράκα σε ραδιοφωνική συνέντευξη στον Rock FM την 25/11/1990, την οποία διαβάζουμε στην Οδό Πανός, τεύχος 152/3, Απρίλιος-Σεπτέμβριος 2011: «είναι απαράδεκτος (ο δίσκος), η παραγωγή είναι απαράδεκτη, και εγώ το έμαθα όταν βγήκε»– το “AN Club live!” είναι αρκετά καλό, δηλαδή καλύτερο σαν ηχητική-παραγωγή, πιάνοντας τους Απροσάρμοστους και τον Σιδηρό σε καλή φόρμα – κάτι όχι αυτονόητο.

Είναι γνωστό θέλω να πω, για ’μας που τον είχαμε δει και ξαναδεί τον Σιδηρόπουλο στα eighties, πως ο μακαρίτης εμφανιζόταν, συχνά, με προβλήματα πάνω στη σκηνή, που είχαν ως αποτέλεσμα να δημιουργούνται χαοτικές ή και τραγελαφικές καταστάσεις. Το να πετύχεις λοιπόν το Σιδηρόπουλο στη «σωστή» στιγμή και να τον ηχογραφήσεις ήταν κάπως και σαν «δώρο θεού», λαμβάνοντας υπόψη και το γεγονός πως η ηχογράφηση ενός rock live στην Ελλάδα δεν ήταν, ακόμη και στα eighties, εύκολη υπόθεση. Στη συγκεκριμένη περίπτωση έχουμε την αρχική εγγραφή από το AN Club του Μπάμπη Χαλάτση, την οποίαν ανέλαβε να φέρει σε… δισκογραφήσιμη μορφή ο Γιάννης Κύρης. Έτσι κάπως μπαίνει ο δίσκος στο πλατώ και αρχίζουμε ν’ ακούμε... Μερικές διαπιστώσεις λοιπόν…

Ο Σιδηρόπουλος είναι σε καλή φόρμα και η επικοινωνία του με τον κόσμο είναι καλή. Εξ ίσου καλή, στα μέτρα ενός live, που δεν προοριζόταν για δισκογράφηση, είναι και η παρουσία των Απροσάρμοστων, που παίζουν σκληρά και στιβαρά, με τις κιθάρες μπροστά και συχνά με… χαμένο τον ήχο των πλήκτρων (στήνεις αυτί για να τ’ ακούσεις). Θα πω το εξής, προσπαθώντας να ανακαλέσω το κλίμα της εποχής...
Τον Σιδηρόπουλο, ένα χρόνο πριν φύγει απ’ τη ζωή, ή ακόμη και κάτι μήνες, τον είχε περιθωριοποιημένο το καλλιτεχνικό σινάφι. Μην κοιτάτε τώρα… Και ο κόσμος δεν τον παρακολουθούσε ιδιαιτέρως. Εθεωρείτο, για πολλούς, ακόμη περισσότερο… πασέ και από τα early 80s, καθώς εμφανιζόταν κολλημένος υπέρ το δέον σε ηχητικές φόρμες άλλων εποχών. Έτσι, και παρότι ο άνθρωπος εύρισκε, από καιρού εις καιρόν, τη δύναμη να γράψει μερικά καλά ή και πολύ καλά τραγούδια (είναι αλήθεια πως μερικά από τα καλύτερά του τα έγραψε εκείνη την τελευταία εποχή του) δεν βρέθηκε κάποιος παραγωγός για να τον μπάσει στο στούντιο, ώστε να καταγραφούν οι όπως-θα-έπρεπε εκδοχές τού «Welcome to the show» ή τού «Πες μου αν θέλεις κάτι».

Θα πω κάτι για το Σιδηρόπουλο, που το πιστεύω ακραδάντως και από χρόνια. Ίσως είναι ο πιο άτυχος (ας το πω έτσι), από πλευράς παραγωγών, έλληνας ροκ τραγουδοποιός. Κανένας δίσκος του δεν ευτύχησε να έχει ήχο λαμπερό και ταυτοχρόνως συμβατό με τις εκάστοτε αισθητικές κατευθύνσεις του ροκ. Αν εξαιρέσεις τα 45άρια με τους Δάμων και Φιντίας και τα Μπουρμπούλια από τις αρχές του ’70, όπως κι εκείνα τα δύο φοβερά αγγλόφωνα τραγούδια του Μιχάλη Καρρά, το “Day after day” και το “Tell me”, ποτέ ο Σιδηρόπουλος δεν αξιώθηκε ενός ήχου, που να τον ανεβάζει σαν τραγουδοποιό. Και οι τέσσερις μεγάλοι δίσκοι, που έκανε εν ζωή, δε στέκονται σήμερα ως παραγωγές, γεγονός που επιβεβαιώνει και αυτό το περί «ατυχίας» ή «αδικίας», που ανέφερα πιο πάνω. Anyway… Τώρα είναι αργά για όλα. Ό,τι κακό ήταν να γίνει έγινε... και πλέον δεν αλλάζει τίποτα.

Το live στο AΝ θα ενθουσιάσει τους φίλους του Παύλου Σιδηρόπουλου – έτσι νομίζω. Είναι πολύ καλύτερο από τα διάφορα σκύβαλα, που έχουν δει κατά καιρούς το φως της δισκογραφίας, ενώ περιέχει και τις καλύτερες, funky χοντρικώς, εκτελέσεις των πιο καινούριων (για τότε) κομματιών του, ίσως δε και μερικών παλαιότερων αν… 

Φαντάζομαι π.χ. το «Μου ’πες θα φύγω» με τέλειο ήχο, αλλά έχω τέλος πάντων το «Πες μου αν θέλεις κάτι»…

Επαφή: www.b-otherside.gr, mrvinylios@yahoo.gr