Δεν είμαι πια φαν
του ραδιοφώνου, όμως, παραδοσιακά, τον Αύγουστο, ακούω πολύ ραδιόφωνο –
χοντρικά όσο δεν ακούω όλη την υπόλοιπη χρονιά. Είναι η μόνη μου επαφή με τον
«έξω κόσμο» στις διακοπές, καθώς όλα τα υπόλοιπα «κατεβαίνουν» προκειμένου να
πάρουμε και μερικές ανάσες. Συντονίζομαι λοιπόν στην κρατική ραδιοφωνία, στο
Πρώτο και το Δεύτερο Πρόγραμμα εναλλάξ, και όση ώρα βρίσκομαι στο σπίτι το
ραδιόφωνο είναι ανοιχτό και παίζει.
Θα πει κάποιος
πως ο Αύγουστος δεν είναι και η καλύτερη εποχή για να κρίνεις ένα ραδιόφωνο,
ένα σταθμό εννοώ, αλλά από την άλλη… μπορεί και να είναι. Στα δύσκολα, θέλω να
πω, φαίνεται το πόσο μπορεί να μετράει ένα κανάλι, ένα κρατικό κανάλι εν
προκειμένω, όταν ένα μέρος του προσωπικού βρίσκεται σε άδεια και άρα θα πρέπει
να αναζητηθούν «λύσεις» που να γεμίζουν «σωστά» το πρόγραμμα, εμφανίζοντας το
προσήκον σε κάθε περίπτωση κύρος και φυσικά την ανάλογη αξιοπιστία – που
θεωρητικά αρμόζουν στην Ελληνική Ραδιοφωνία. Θεωρητικά; Ναι. Γιατί στην πράξη,
και στο μουσικό κομμάτι της, που εδώ μας ενδιαφέρει, τα πράγματα είναι πολύ
φτωχά. Κάτι που δεν έχει να κάνει βεβαίως με τα χρήματα. Λεφτά υπάρχουν…
Τι δεν υπάρχει
στην κρατική-μουσική ραδιοφωνία; Δεν υπάρχουν οι εκπλήξεις, η όρεξη, οι ιδέες
των παραγωγών, οι γνώσεις, η σχετική ή η μεγαλύτερη πείρα, το ταλέντο να βάζεις
το ένα κομμάτι μετά το άλλο δίχως κάτι τέτοιο να μοιάζει με αγγαρεία ή… ούφο, η
άποψη εν τέλει που πρέπει κανείς να έχει για την εκπομπή του – όσο ελαφριά ή
σοβαρή και να είναι αυτή.
H συνέχεια εδώ…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου