ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 637

19/4/2025
"Όργια στη Κέρκυρα" (1983) του Ηλία Μυλωνάκου στις "Cult Όψεις του Ελληνικού Κινηματογράφου" [LIFO Books, 2024]

Ασυζητητί πιο ενδιαφέρον από τις μ@λακίες με τους μπότηδες...

18/4/2025
Πέθανε χθες στα 87 του ο Δημήτρης Παπανίκας, καθηγητής της Ρευστομηχανικής του τμήματος Μηχανολόγων Μηχανικών (σήμερα και Αεροναυπηγών) της Πολυτεχνικής Σχολής του Πανεπιστημίου Πατρών. Ήταν καθηγητής μου.
Ο Παπανίκας ήταν ιδρυτικό στέλεχος του ΠΑΚ και του ΠΑΣΟΚ, καθηγητής στο Πολυτεχνείο της Πάτρας από το ξεκίνημα της μεταπολίτευσης, ενώ μετά από τη νίκη τoυ ΠΑΣΟΚ στις εκλογές του ’81 θα αναλάμβανε διάφορες δημόσιες διοικητικές θέσεις (πρόεδρος της Ολυμπιακής Αεροπορίας, της Ελληνικής Αμυντικής Βιομηχανίας, του ΤΕΕ Δυτικής Ελλάδας κ.λπ.), ενώ είχε εκλεγεί και δήμαρχος Αχαρνέων προς το τέλος της δεκαετίας του ’90.
Τον Παπανίκα τον είχα «γνωρίσει» πρώτα ως μαθητής-αναγνώστης της τεχνικής εγκυκλοπαίδειας «Πώς Λειτουργεί» [Αλκυών, 1979], της οποίας είχε την επιστημονική και τεχνική επιμέλεια, ενώ το 1985 ήταν καθηγητής μου πλέον στο τρίτο έτος, στα «ρευστά», ένα από τα ωραιότερα και δυσκολότερα μαθήματα της σχολής.
Παρότι τότε ήταν απασχολημένος με διάφορα και δεν ήταν εύκολο να τον πετύχεις στις παραδόσεις, όταν τύχαινε να βρεθείς στην αίθουσα μαζί του ήταν... καταπέλτης. Απίθανος δάσκαλος, που είχε τον τρόπο να σε μαγεύει με την πρώτη, κάνοντάς σου «λιανά» δύσκολα θεωρητικά και πρακτικά ζητήματα (οι παραδόσεις του πάνω στις εξισώσεις Navier-Stokes π.χ. ήταν απολαυστικές).
Και κάπως έτσι, μαγεμένος από τα μαθήματά του, θα βρισκόμουν στο εργαστήριό του, στο εργαστήριο της Μηχανικής των Ρευστών, στο τέταρτο έτος πια, για να κάνω τη σπουδαστική εργασία μου – ένα βαρύ πρότζεκτ, που υλοποιούσαμε ως φοιτητές πριν από τη διπλωματική. Αν και τον είχα δει λίγες φορές σ’ εκείνη τη φάση οι παρεμβάσεις του ήταν καθοριστικές, ώστε να ολοκληρώσω, τελικά, ένα πολύ δύσκολο αλλά άκρως ενδιαφέρον πόνημα, που θα με πήγαινε όμως πίσω χρονικά, καθώς θα μου έτρωγε δύο χρόνια, αντί για ένα.

Βεβαίως δεν ευθυνόταν ο Παπανίκας γι’ αυτό, αλλά οι μάστορες σε μηχανουργεία και ξυλουργεία (έξω από τη σχολή) με τους οποίους συνεργαζόμουν για την κατασκευή (εκ του μηδενός) μιας συσκευής βαθμονόμησης σωλήνων Pitot (μετρούν ταχύτητες ρευστών σε ειδικές συνθήκες θερμοκρασίας και πίεσης), την οποία είχα πρώτα μελετήσει θεωρητικά και σχεδιάσει. Αυτή η καθυστέρηση θα με φόβιζε όμως, με αποτέλεσμα να μην συνεχίσω στα «ρευστά» και για τη διπλωματική μου, επιλέγοντας κάτι εντελώς θεωρητικό, που να εξαρτιόταν αποκλειστικά από μένα, σε κάποιο άλλο εργαστήριο.
Μου μένουν λοιπόν οι αναμνήσεις από έναν χαρισματικό και διακεκριμένο καθηγητή και μαζί ένα ερώτημα, για το οποίο δεν βρήκα και ούτε θα βρω ποτέ απάντηση.
Γιατί να μην ασχοληθώ στην πορεία με όλα αυτά τα θέματα, που τόσο με συνάρπαζαν, όταν ήμουν παιδί, καταλήγοντας να γράφω για ταινίες του Μαστοράκη και για δίσκους του Κουκουτάρα;
Καλό ταξίδι κύριε καθηγητά...