Τα ροκ δημοτικά του ΧΡΗΣΤΟΥ ΖΕΡΒΑ, του ΓΙΑΝΝΗ ΣΠΑΘΑ και του ΝΙΚΟΥ ΑΝΤΥΠΑ από τα 80s – Μια πρόταση για το δημοτικό τραγούδι, που ήταν μπροστά από την εποχή της

Η ποπ και το ροκ, η ελληνική ποπ και το ελληνικό ροκ εννοώ, δεν ήταν ποτέ αδιάφορη για το δημοτικό τραγούδι. Από τα χρόνια του ’60 έως και τις μέρες μας πολλοί καλλιτέχνες και καλλιτέχνιδες θα πειραματίζονταν με τα παραδοσιακά μας ηχοχρώματα, δημιουργώντας νέα υβρίδια, που πολλές φορές θα αποκτούσαν μεγάλη αίγλη.
Οι Forminx (Βαγγέλης Παπαθανασίου, Βασίλης Μπακόπουλος και λοιποί) ήταν το πρώτο ποπ συγκρότημα, που από το 1965 ήδη θα διασκεύαζε ένα δημοτικό σκοπό στο τραγούδι του “Mandjourana’s shake” [Pan-Vox], ενώ το 1967 ο Μίμης Πλέσσας θα ήταν εκείνος που θα έκανε πρώτος ένα ολόκληρο LP με διασκευασμένους δημοτικούς χορούς, για ποπ-ροκ-τζαζ ορχήστρα, το περιώνυμο “Greece Goes Modern” [Pan-Vox].
Στο τέλος του ’60 και στα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του ’70, όταν το ελληνικό ροκ επιζητούσε εναγωνίως μια ταυτότητα, θα ήταν και πάλι οι δημοτικοί σκοποί και τα τραγούδια, που θα έβγαζαν τους μουσικούς από τη... δύσκολη θέση. Αρκεί να θυμηθούμε το «Ντιρλαντά» και τους δίσκους (LP) του Διονύση Σαββόπουλου «Μπάλλος» και «Το Βρώμικο Ψωμί» (με τη θρακιώτικη «Μαύρη Θάλασσα»), τον «Αραμπά» της Μαρίζας Κωχ, το «Ωτοστόπ / Πού πας αφέντη μέρμηγκα» του Θανάση Γκαϊφύλια και των Ανάκαρα και ουκ ολίγα άλλα μεμονωμένα τραγούδια από διάφορα ονόματα (η “Samiotissa” και «Ο Μενούσης» με τους Sounds, η «Καραγκούνα» με τους Λήδα-Σπύρος, τα «Παιδιά της Σαμαρίνας» με τον Πάνο Κόκκινο κ.λπ.). Και φυσικά δεν συζητάμε για κομμάτια πρωτότυπα, που είχαν εμφανείς δημοτικές επιρροές, με πρώτο και καλύτερο ανάμεσά τους το “Mountains” των Socrates.
Ακόμη και στο εξωτερικό (Γαλλία και αλλαχού) οι Έλληνες Axis θα έσπαγαν τα κοντέρ με το “Ela-ela” (1972), που ήταν κι αυτό επηρεασμένο από δημοτικό σκοπό, ενώ και ο Demis Roussos θα διασκεύαζε, ανάμεσα σε άλλα, το «Αρμενάκι» ως “Far away” (1976), κάνοντας μεγάλη επιτυχία στον αραβικό κόσμο στο δεύτερο μισό των σέβεντις.

Και εννοείται πως και στη δεκαετία του ’80 οι παραδοσιακοί σκοποί και το δημοτικό τραγούδι εξακολουθούσαν να αφορούν, έστω και περιστασιακά, τον κόσμο της ποπ και του ροκ, καθώς ανάλογες επιρροές συναντάμε στο υλικό πολλών και διαφορετικών ονομάτων (Σύνδρομο, Μουσικές Ταξιαρχίες, Ντέρτι κ.λπ.), μέρος του οποίου (υλικού) αποτελεί και ο δίσκος «Η Άλλη Άποψη» του Χρήστου Ζέρβα, που τυπώνεται από την CBS το 1985.
Ο Ζέρβας δεν ήταν τυχαία περίπτωση. Γεννημένος σ’ ένα χωριό της Λάρισας το 1957 προερχόταν από οικογένεια μουσικών και τραγουδιστών του δημοτικού, πριν αρχίσει να παίζει μπουζούκι και κιθάρες (ηλεκτρικές και ακουστικές) τόσο σε μαγαζιά, ήδη από το μέσο της δεκαετίας του ’70, όσο και στη δισκογραφία (στη συνέχεια).
Έτσι, στα έιτις πια, τον συναντάμε να χειρίζεται κιθάρες, ούτι, τζουρά κ.λπ. σε πολύ σημαντικούς δίσκους, που θα καθόριζαν, σε τρανό βαθμό, το ελληνικό τραγούδι της περιόδου. Λέμε για τα άλμπουμ «Οι Κυβερνήσεις Πέφτουνε μα η Αγάπη Μένει» [Lyra, 1981] των Χρήστου Νικολόπουλου-Μανώλη Ρασούλη, «Φοβάμαι» [Minos, 1982] του Βασίλη Παπακωνσταντίνου, «Τα Τραγούδια μου» [Minos, 1983] του Γιώργου Νταλάρα (από τη ζωντανή ηχογράφηση στον Ορφέα), «Τραπεζάκια Έξω» [Lyra, 1983] του Διονύση Σαββόπουλου, «Όλοι Δικοί μας Είμαστε» [Lyra, 1984] των Νικολόπουλου-Ρασούλη, «Ελευθερία Αρβανιτάκη» [Lyra, 1984], δηλαδή το πρώτο προσωπικό άλμπουμ της Αρβανιτάκη και άλλα διάφορα. Συνεργάτης όλων αυτών των ονομάτων, μα και άλλων ακόμη σε πάλκα και συναυλίες (Μάνος Λοΐζος, Χάρις Αλεξίου), ο Χρήστος Ζέρβας ήταν ένας περιζήτητος λαϊκός μουσικός της εποχής, που είχε όμως και την... κρυφή ροκ πλευρά του.
 
Η συνέχεια εδώ...
https://www.lifo.gr/culture/music/ta-rok-dimotika-toy-hristoy-zerba-toy-gianni-spatha-kai-toy-nikoy-antypa-apo-ta-80s