ΓΙΩΡΓΟΣ ΧΑΡΩΝΙΤΗΣ λίγα λόγια

Τον Γιώργο Χαρωνίτη τον γνώρισα από κοντά τον Μάρτιο του 1993 στη συναυλία του πολύ ιδιαίτερου πιανίστα της τζαζ Ran Blake, στην Πάτρα, στο Δημοτικό Θέατρο (ένα μήνα πριν κυκλοφορήσει το πρώτο τεύχος τού Jazz & Τζαζ, τον Απρίλιο του 1993). Μας είχε συστήσει ο φίλτατος Νίκος Καββαδίας (ο μεγαλύτερος «κούλτουρος» της Πάτρας, κατά τον Θανάση Καστανιώτη).
Εγώ σε σχέση με τα μουσικοκριτικά ήμουν, τότε, ένας «τίποτας». Έγραφα μόνο για φάνζιν, και δεν είχα ποτέ μπροστά μου την προοπτική του επαγγελματία μουσικογραφιά. Δεν με ενδιέφερε καθόλου, θέλω να πω, αυτό το πράγμα.

Θυμάμαι πως σ’ εκείνη την πρώτη συνάντησή μας είχαμε συζητήσει κυρίως για τον Γιάννη Χρήστου, στον οποίον ήταν αφιερωμένη η συναυλία του Ran Blake. (Μάλιστα, χρόνια αργότερα, στα late 90s, σε κάποια ονομαστική γιορτή του Γιώργου, θα του έκανα δώρο και το βιβλίο της Anna-Martine Lucciano για τον έλληνα συνθέτη). Ο Γιώργος ήταν μεγάλος φαν του Ran Blake και γι’ αυτό είχε έρθει από την Αθήνα στην Πάτρα για να τον δει και να τον ακούσει. Φυσικά, για τον Ran Blake θα έγραφε πολλές φορές έκτοτε και στο Jazz & Τζαζ.

Τώρα... η σχέση του Γιώργου με τον Μορικόνε, για μένα, είχε την εξής ιδιαιτερότητα. Ο Γιώργος ξανα-ανακαλύπτει τον Μορικόνε μέσα από τον δίσκο του John Zorn “The Big Gundown” του 1986, και σταδιακά επανασυνδέεται με τις μουσικές που άκουγε στα παιδικά χρόνια του, χωρίς τότε (στην παιδικότητά του) να το επιδιώκει. Αυτό συμβαίνει με πολλούς – κι έχει συμβεί και σε μένα. Να συνδεθώ δηλαδή με κάτι που άκουγα στην παιδική ηλικία μου, δεκαετίες αργότερα λόγω κάποιων σχετικών ή άσχετων αφορμών.
Η επιστροφή στα ακούσματα της παιδικότητας συμβαίνει σε κάθε άνθρωπο, που ασχολείται βαθιά με τη μουσική, γιατί εκεί ανακαλύπτει τις μουσικές ρίζες του, τη διαμόρφωση των γούστων του – με όλα αυτά να έχουν συμβεί χωρίς εμείς οι ίδιοι να το επιδιώκουμε και να το γνωρίζουμε (αυτό είναι «η αναζήτηση του χαμένου χρόνου» στη δική μας περίπτωση).
Η μουσική μάς έχει επηρεάσει και διαμορφώσει ήδη πολύ πριν αρχίσουμε να χαλάμε λεφτά γι’ αυτήν, να αγοράζουμε δίσκους, περιοδικά, να πηγαίνουμε σε συναυλίες κ.λπ. Εγώ δίνω, εδώ και χρόνια δηλαδή, τεράστια βάση σ’ εκείνα που άκουγα μέχρι τα δέκα-δώδεκα χρόνια μου, πριν να γίνω καταναλωτής μουσικής, γουστάροντας να γράφω και να ξαναγράφω μόνο γι’ αυτά. Επαγγελματικά, μπορεί να γράφω για χίλια-δυο πράματα, αλλά η ψυχή μου θα είναι πάντα ακουμπισμένη σε λίγα. Σε πολύ λίγα.
Αυτό ακριβώς συνέβη και με τον Γιώργο, σε σχέση με τον Μορικόνε, μια σχέση που άρχισε να βγαίνει στο προσκήνιο μετά το 2000. Θέλω να πω πως εγώ δεν θυμάμαι πιο πριν κείμενα του Γιώργου για τον Μορικόνε και είμαι σχεδόν βέβαιος, αλλά πρέπει να το τσεκάρω κιόλας, πως ο πρώτος που έγραψε ένα άρθρο για τον Μορικόνε στο Jazz & Τζαζ ήταν ο Νίκος Καββαδίας (ο «κούλτουρος» της Πάτρας) και πως από ’κει είχε πάρει αμπάριζα ο Γιώργος, αρχίζοντας σταδιακά να διαμορφώνει, φανερά πλέον, τη σχέση ζωής του με τον Μαέστρο.
Θα τελειώσω λέγοντας αυτό. Μόνον όποιος μελετήσει με πολλή προσοχή όλα τα τεύχη του Jazz & Τζαζ (και τα 245), θα μπορέσει να γράψει κάτι για τον Γιώργο Χαρωνίτη, που να έχει νόημα και αξία.