ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 285

5/8/2020
 

5/8/2020
Πάει κι ο Αγάθωνας Ιακωβίδης. Πολύ κρίμα. Τουλάχιστον πρόλαβε να 65αρήσει, αφήνοντας κι ένα έργο... 

5/8/2020
Δεύτερη Ολυμπιάδα Τραγουδιού, 27-29 Ιουνίου του 1969 στο Παναθηναϊκό Στάδιο.

Ο Λιβανέζος-Αρμένιος Manuel τραγουδά τη σύνθεση τού Elias Rahbani “La guerre est finie” (Ο πόλεμος τελείωσε) κι έρχεται δεύτερος (πίσω από την Κλειώ Δενάρδου), εκπροσωπώντας τον Λίβανο φυσικά.
 

4/8/2020

Δεν ποστάρω παραλίες. Ποστάρω για την ωραιότερη (μάλλον) καινούρια ταινία που είδα τη φετινή σεζόν, την Madre (ε.τ. Εξαφανισμένος) του Rodrigo Sorogoyen. Δεν είδα και πολλές, καμμιά δεκαριά, αλλά αυτή ήταν (μάλλον) η καλύτερη...

4/8/2020

Συμπαθής κι αυτός. Μαζεύω έτσι διάφορα τέτοια, που έχουν ειπωθεί κατά καιρούς, και λέω να τα αναπτύξω κάποια στιγμή ευρύτερα...

4/8/2020

Υπάρχουν έλληνες τραγουδιστές που αδικήθηκαν από τη δισκογραφία ή και από την ιστορία. Ένας από αυτούς και ο πρόωρα χαμένος Αλέξης Γεωργίου (πέθανε 48 ετών, το 1988), "κολόνα" του Νέου Κύματος, και ηθοποιός συνάμα.
Χωρίς ούτε ένα LP, και με σκόρπια τραγούδια από 'δω κι από 'κει, ο Αλέξης Γεωργίου θα είναι πάντα μία περίπτωση προς εξερεύνηση...

https://www.youtube.com/watch?v=vMwjjlukgSg

3/8/2020

Τι σκουράτζος ήταν αυτός ο Sammy Davis Jr.! Απίστευτη μούρη! Τραγουδισταράς και χορευταράς επίσης. Και μεγάλος μουσικός (έπαιζε φοβερά ντραμς, αλλά και πιάνο). Και με την καλύτερη στριγκλιά, που έχω ακούσει ποτέ από τραγουδιστή. Ο Michael Jackson έπινε νερό στ’ όνομά του. Και πολλοί άλλοι βέβαια...

https://www.youtube.com/watch?v=iDxkrCrj1AA

2/8/2020

Μ' αυτό το τραγούδι πιάνει κορφή ο «Σερ», το 1973, μετά αρχίζει η κατιούσα. Κομμάτια χωρίς ουσία, ψεύτικα σχεδόν, γραμμένα όμως με τέχνη, γι' αυτό και ακούγονται ακόμη. Γι' αυτό τα ποστάρω εννοώ. Δεν ξέρω αν ακούγονται γενικώς. Δεν το νομίζω...

https://www.youtube.com/watch?v=w8p91kq0hRc

2/8/2020

O Μπιθικώτσης έγινε «σερ» επί χούντας, όταν είχε σταματήσει να λέει τα τραγούδια τού Θεοδωράκη, απευθυνόμενος βασικά στους άντρες της ηλικίας του – τους 50ρηδες του ’70, με τα ειλικρινή αισθήματα, τους απολίτικους καλοντυμένους μεσοαστούς, που είχαν τα φράγκα να τον ακολουθούν στα κοσμικά μαγαζιά της εποχής, και που αναπολούσαν τους παλιούς έρωτες και τις χαμένες αγάπες, φιλοσοφώντας λαϊκά.
Κάθε ηλικία θέλει τα τραγούδια της. Δεν γίνεται στα 50 σου ν’ ακούς Αγγελάκα...

https://www.youtube.com/watch?v=lOff0omYWM0

ALISTER SPENCE ένα σχεδόν σόλο πιάνο 2CD, από έναν μουσικό με improv και rock παρόν και παρελθόν

Ο πιανίστας Alister Spence είναι μια πολύ ιδιαίτερη περίπτωση για την τζαζ σκηνή τής Αυστραλίας, και όχι μόνον. Το «όχι μόνον» δεν αναφέρεται, απλώς, στο ότι ο Spence πρωταγωνιστεί και σε διεθνή jazz projects, μα και στο γεγονός πως τα τελευταία χρόνια ο αυστραλός μουσικός εμφανίζεται και με μερικά τοπικά ροκ σχήματα, που έκαναν πολύ μεγάλη εντύπωση στα eighties (και υπάρχουν ακόμη). Λέμε για τους Sunnyboys, τους Laughing Clowns και τους Apartments!

Πολυσχιδής λοιπόν και διαρκώς σε κίνηση, ο Spence είναι ευρύτερα γνωστός μέσα από την συνεργασία του με την ιαπωνίδα πιανίστρια, συνθέτρια και αυτοσχεδιάστρια Satoko Fujii, καθώς έχει συμμετάσχει στα άλμπουμ “Imagine Meeting you Here” [Alister Spence Music, 2019] (ως Alister Spence / Satoko Fujii Orchestra Kobe), “Intelsat” [Alister Spence Music, 2018] (ως Alister Spence / Satoko Fujii) και “Bright Force” [Libra Records, 2018] (ως Kira Kira, δηλ. Natsuki Tamura τρομπέτα, Alister Spence fender rhodes, εφφέ, προετοιμασία, Satoko Fujii πιάνο, Ittetsu Takemura ντραμς). Επίσης ως μέλος των ηλεκτρονικών, τζαζ-πειραματικών Sensaround, ο Alister Spence έχει ηχογραφήσει το άλμπουμ “heart / noise” [HellosQuare Recordings, 2018], για το οποίον επίσης έχουμε γράψει (πολύ καλά λόγια) στο blog.

Αντιλαμβανόμαστε λοιπόν, με όλα τούτα, πως ο Αυστραλός δεν είναι τυχαία περίπτωση – κάτι που τέλος πάντων αποδεικνύεται και από το πιο πρόσφατο άλμπουμ του, το “Whirlpool” [Alister Spence Music, 2020], που είναι διπλό (2CD) και είναι σχεδόν σόλο-πιάνο. Σ’ αυτό το άλμπουμ ο Spence, που είναι μόνος του στο στούντιο φυσικά (κάπου στο Σίδνεϊ, τον Οκτώβριο του ’19), χειρίζεται πιάνω μέσα-έξω, κρουστά, ενώ προετοιμάζει κιόλας το όργανό του. Τυπικώς, το “Whirlpool” είναι ένα solo project, αλλά στην πράξη είναι οπωσδήποτε κάτι ευρύτερο (σαν ήχος εννοούμε).

Εδώ, σ’ ένα άλμπουμ διπλό, που περιέχει 23 tracks(!), όλων των διαρκειών, από 2λεπτα έως και 8λεπτα, η μουσική που περιέχεται είναι οπωσδήποτε για όλα τα (προχωρημένα) γούστα. Υπάρχουν tracks αργά, με σκοτεινά μπάσα, υποβλητικά, άλλα που ολοκληρώνονται σε/με μία οκτάβα πλήκτρων, άλλα που απλώνονται σε όλο το πληκτρολόγιο, άλλα που σε ανατριχιάζουν με την αντηχητική λειτουργία τους, έντονα, σκληρά, πολεμικά σχεδόν, με καταιγισμούς από clusters, άλλα βεβαίως λυρικά, εμφανίζοντας μια φυσική ομορφιά και άλλα, οπωσδήποτε, εντελώς πειραματικά (στα οποία πρωταγωνιστεί, εννοείται, το prepared πιάνο), που έχουν, θα έλεγα, ακόμη πιο μεγάλο ενδιαφέρον, και που δείχνουν τις πραγματικά μεγάλες δυνατότητες αυτού του μουσικού, του Alister Spence, που διαθέτει... πολλά βέλη στη φαρέτρα του.

Στην πρώτη γραμμή θα τοποθετούσαμε τα “(dis)similarity”, “(en)folded”, “(some)where” και “(pre)text” από το πρώτο CD και “(under)standing”, “(wide)spread”, “(re)animate” και “(un)likely” από το δεύτερο. Tracks περίεργα, πρωτότυπα (τα περισσότερα απ’ αυτά), στα οποία κυριαρχεί η φαντασία, το απρόσμενο, το αλλόκοτο, δίχως ποτέ να χάνεται η επαφή με το ότι πρόκειται, σε κάθε περίπτωση, για μουσική, για δημιουργική μουσική, με αρχή, μέση και τέλος.

Επαφή: www.alisterspence.com

HANIA RANI ένα κάπως «βαρύ» άλμπουμ για Αύγουστο, αλλά... αυτό είναι

Το “Home” [Gondwana Records / ΑΝ Music, 2020] φαίνεται πως είναι το δεύτερο αυστηρώς προσωπικό άλμπουμ τής Hania Rani, μετά το “Esja” [Gondwana Records, 2019], για το οποίον είχαμε γράψει τα σχετικά πέρυσι το καλοκαίρι.

Εκεί, σ’ εκείνο το κείμενο, σημειώναμε μεταξύ άλλων πως «οι συνθέσεις της Rani μοιάζουν με τραγούδια, παρότι από αυτές απουσιάζουν τα λόγια» και πως στις συνθέσεις της υπάρχει «μια ρομαντική αύρα, μια μουσική άλλης εποχής, που άρχεται από τον Σοπέν φυσικά, αλλά υπάρχουν και άλλες αναφορές, folk ας πούμε, που ίσως έχουν να κάνουν με την επιρροή που έχει ασκήσει επάνω της ένας άλλος πολωνός συνθέτης, μεταγενέστερος του Σοπέν βεβαίως, ο Witold Lutosławski».

Στο “Home” η Πολωνή Hania Rani, που κινείται πάντα μεταξύ Βαρσοβίας και Βερολίνου, δεν φαίνεται να ξεφεύγει απ’ αυτούς τους αρχικούς κανόνες, παρότι σε τούτο το πιο πρόσφατο άλμπουμ της ασχολείται και με το τραγούδι.

Εμφανίζεται, λοιπόν, και ως τραγουδοποιός η Hania Rani στο “Home”, καθώς ανάμεσα στις συνθέσεις της σκορπίζει και μερικά τραγούδια, που τονώνουν, υποθέτουμε, εκείνο που πλασάρεται ως κυρίαρχο θέμα εδώ, και που είναι ποιο; Ένα αίσθημα μοναξιάς και απομόνωσης, που συνοδεύεται όμως με ταυτόχρονη «δουλειά στο σπίτι» – μια «δουλειά», που τονίζει, από τη μια μεριά, το στοιχείο τής απομόνωσης, ενώ, από την άλλη, μπορεί να ακούγεται και σαν κραυγή, σαν μιαν έκδηλη ανάγκη επικοινωνίας με τον συνάνθρωπο, που πιθανώς να βρίσκεται κι εκείνος σε ανάλογη φάση, βιώνοντας παρεμφερείς καταστάσεις. Το μυαλό όλων μας πιθανώς να πηγαίνει στις καραντίνες λόγω της πανδημίας, που ζήσαμε την προηγούμενη άνοιξη, όμως τα κομμάτια στο “Home” δεν σχετίζονται με τον covid-19, καθώς γράφτηκαν στο Γκντανσκ και την Βαρσοβία, το 2018 και το 2019.

Σαν άλμπουμ το “Home” είναι βαρύ, κινούμενο μέσα σ’ αυτό το κλίμα τού αδιόρατου πεσιμισμού, που αφήνει όμως ελπίδες και δυνατότητες διαφυγής. Εν αντιθέσει με το “Esja” εδώ δεν υπάρχει μόνον πιάνο, που βεβαίως κυριαρχεί, αλλά και άλλα όργανα, πληκτροφόρα ας πούμε (τα οποία χειρίζεται η Rani) και ακόμη κοντραμπάσο κι άλλα σύνθια, ντραμς, συν ένα κουαρτέτο με έγχορδα (βιολί, βιόλα, τσέλο, κοντραμπάσο), που προσθέτει κι αυτό τις «πινελιές» του στην ενορχήστρωση.

Αν υπάρχει κάποιο θέμα με το “Home” τούτο έχει να κάνει μόνο με την φωνή τής Rani, η οποία δεν διαθέτει τη φυσική δύναμη που απαιτείται προκειμένου τα τραγούδια να «απλωθούν» όπως πρέπει. Τα ορχηστρικά κομμάτια της ασυζητητί είναι προτιμότερα, και tracks σαν το “Zero hour” μοιάζουν απολύτως ικανά να μεταφέρουν αυτήν την βορειοευρωπαϊκή... γκρίζα σκοτεινιά, προς εμάς τους... μεσογειακούς, χωρίς άλλα παρελκόμενα.

BLACK SATURN & GROSSO GADGETTO experimental, drone, industrial και noise rap

Εδώ, στο “Earth Project” [Atypeek Music, 2020], έχουμε τη συνεργασία δύο. Του γαλλικού ηλεκτρονικού και κατά τόπους noise συγκροτήματος Grosso Gadgetto και του αμερικανού street poet και hiphop artist Black Saturn (κανονικό όνομα Ned Jackson).

Έτσι, από την μια μεριά έχουμε απαγγελίες και από την άλλη ένα οργανικό background, που ανταποκρίνεται εντελώς στα tags του bandcamp, ήτοι: experimental, drone, industrial και noise rap.

Όπως ακούς λοιπόν το “Earth Project”, κι έτσι όπως ηχητικώς εξελίσσεται, συντονίζεται τέλεια μ’ ένα μετα-αποκαλυπτικό τοπίο, με ολοφάνερες σινεφιλικές αναφορές (το να γράψουμε για Blade Runner είναι, μάλλον, κάτι προφανές), δημιουργώντας μία κάπως βαρύθυμη ατμόσφαιρα, μέσα στην οποίαν ο λόγος έχει το δικό του μερίδιο στην ανάδειξη αυτής της... κλειστοφοβικής υποβολής.

Εύκολο και απλό, παρά ταύτα, σαν άκουσμα, το “Earth Project” μπορεί εύκολα να σε «καταπιεί» σαν ακροατή, να σε παγιδεύσει στην πορεία και την εξέλιξή του, δημιουργώντας σου όλα εκείνα τα κλασικά... οντολογικά ερωτήματα σε σχέση με του «ποιοι είμαστε» και με το «πού πάμε».

Επαφή: www.atypeekmusic.com