ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 283

27/7/2020

Ανάπτυξη 4%... Να χαίρεται τους φίλους του ο Μητσοτάκης...

27/7/2020

Τον τελευταίο καιρό έχω ακούσει μερικά συγκροτήματα, και ελληνικά, με τραγουδίστριες μπροστά, που τραγουδάνε σαν την Kate Bush.
Τα κορίτσια βασικά είναι άφωνα, κι επειδή είναι άφωνα, σου λέει... άιντε να ακουγόμαστε σαν την Kate Bush - που παλιά, στα πρώτα χρόνια της, είχε master στην τσιρίδα. Μετά μπάσαρε η φωνή της και ακουγόταν, όσο να 'ναι, κάπως καλύτερα...

26/7/2020

Το τι αρλούμπα γράφτηκε και αναπαράχθηκε για τον Peter Green στα μίντια δε λέγεται. Βαρέθηκα να σημειώνω... και κάπου το παράτησα. Δεν έχει και νόημα δηλαδή, γιατί η αρλούμπα είναι κοινός τόπος πια, και δεν είναι εύκολο, εξ όσων φαίνεται, να ξεφύγεις...

https://www.youtube.com/watch?v=Xc2VDZksVXY

26/7/2020 

«Πολλά έχουν γραφτεί για την περίοδο του Peter Green, όταν είχε αποτραβηχτεί. Θυμάμαι τη λύπη μου, όταν είχε έρθει να με επισκεφθεί στο σπίτι μου, αμέσως μετά την ηχογράφηση του άλμπουμ του Dave Kelly, στο οποίο συμμετείχαμε κι οι δύο (σ.σ. Ο Bob Brunning, που τα λέει αυτά, έπαιζε μπάσο στο άλμπουμ, ενώ ένας Peter Gee έπαιζε κιθάρες. Προφανώς ο Peter Gee ήταν ο Peter Green, αλλά στο discogs δεν έχει γίνει ακόμη η ταύτιση). Όλα αυτά το 1970, τη χρονιά που έφυγε ο Green από τους Fleetwood Mac. Δεν είχε ακούσει καν για το άλμπουμ (σ.σ. προφανώς είχε μπει στο στούντιο να παίξει για το δίσκο, αλλά δεν παρακολουθούσε αν ο δίσκος θα βγει κτλ.), είχε αρνηθεί μάλιστα να το ακούσει ή και οποιαδήποτε άλλη μουσική τέλος πάντων, ανακοινώνοντάς μου με χαρά ότι είχε δώσει όλα τα όργανά του και πως δεν ήθελε ποτέ να ξαναπαίξει. Δεν έπρεπε να συμβεί κάτι τέτοιο, και δεν συνέβη. Κι έτσι επανήλθε σύντομα στους Fleetwood Mac, στη βορειοαμερικάνικη περιοδεία τους, το 1971, για να τους βοηθήσει να αντιμετωπίσουν την απότομη και μυστηριώδη αποχώρηση του Jeremy Spencer».

Bob Brunning “Blues in Britain / The History / 1950s to the Present” [εκδ. Blandford, London 1995]

https://www.youtube.com/watch?v=PjVmdLpWEI0

26/7/2020

Ένα από τα πιο ελεγειακά κομμάτια που γράφτηκαν ποτέ στο ροκ. Μια ακόμη ανεπανάληπτη σύνθεση του Peter Green. Συνταρακτικό κομμάτι. Ανά σημεία ανακαλεί στη μνήμη μου την «Εκδρομή» του Νίκου Μαμαγκάκη...

https://www.youtube.com/watch?v=uRFvsLlC_ZM

25/7/2020

Χωρίς λόγια. Ακόμη και τα λίγα λόγια, εδώ, είναι φτώχεια...

JOHN FEDCHOCK NY SEXTET ένα τζαζ σεξτέτο, με τρία πνευστά, στην παράδοση θρυλικών σχηματισμών του είδους

Τρομπονίστας της jazz είναι ο John Fedchock, και όχι τυχαίος φυσικά. Στο δισκορυχείον δεν έχουμε αναφερθεί ξανά σε δική του, προσωπική, δουλειά, αν και τον έχουμε συναντήσει να παίζει στο “Down a Rabbit Hole” [Summit, 2018] της Ayn Inserto Jazz Orchestra. Το “Into the Shadows” (2020) είναι το δέκατο άλμπουμ τού John Fedchock, με τον ίδιο σε θέση leader, κυκλοφόρησε πριν από λίγες μέρες από την Summit, και θα γράψουμε γι’ αυτό αμέσως τώρα.

Το σχήμα με το οποίον κατεβαίνει ο Fedchock στο “Into the Shadows” είναι ένα σεξτέτο, το NY Sextet, χαρακτηριστικό του οποίου είναι οι τρεις πνευστοί. Ο τρομπετίστας-φλουγκελχορνίστας Scott Wendholt, ο τενορίστας Walt Weiskopf και o τρομπονίστας Fedchock φυσικά. Από ’κει και πέρα υπάρχει ο πιανίστας Allen Farnham και το ρυθμικό τμήμα των David Finck μπάσο και Eric Holvorson ντραμς. Υπάρχει δηλαδή η ανάγκη να δημιουργηθεί ένα σχήμα, που να ανταποκρίνεται σε μία μακραίωνη τζαζ παράδοση, εκείνη των σεξτέτων με τρία πνευστά, την οποία στήριξαν κορυφαίοι μουσικοί και μπάντες (από τον Louis Armstrong και τον Miles Davis, μέχρι τον Charles Mingus και τον John Coltrane), μέσα στην ιστορία.

Με πέντε originals και με τρεις versions (στο “I should care” των Stordahl / Weston, στο “Nature boy” του Eden Ahbez και στο “Star Eyes” του Gene de Paul) το John Fedchock NY Sextet έχει όλες τις προϋποθέσεις για να δείξει πόσο αξίζει – και το δείχνει απαρεγκλίτως και απολύτως.

Το εισαγωγικό “RSVP” είναι ένα θαυμάσιο, δυναμικό track, με ωραίες στιγμές ομαδικού παιξίματος και πιο προσωπικών καταδείξεων, εμφανίζοντας ένα ρυθμικό latin feeling. Έξοχος ο Fedchock στο δικό του σόλο, και ακριβείς ο ένας μετά τον άλλον οι υπόλοιποι σολίστες (ακόμη και ο ντράμερ) στα δικά τους μέρη.

Στο “Alpha dog” που ακολουθεί, ένα blues κατά βάση και επί της ουσίας, το αίσθημα παραπέμπει στις εγγραφές των Art Blakey’s Jazz Messengers από τα late fifties, με τον τρομπετίστα Wendholt να διαπρέπει και με τον πιανίστα Farnham να ρολάρει στο ύφος της Νέας Ορλεάνης.

Το “Manaus”, έχει να κάνει φυσικά με την πρωτεύουσα της Αμαζονίας. Το σεξτέτο προσκλήθηκε και έπαιζε σ’ ένα jazz festival της πόλης, πριν από μερικά χρόνια, και η ανάμνηση εκείνου του γεγονότος μετατράπηκε σε μια πολύ ωραία σύνθεση – πολύ εύηχη και πολύ ευχάριστη.

Από τις διασκευές θα μέναμε στην απολαυστική 8λεπτη εκδοχή τού “Nature boy”, που διαθέτει και αυτή latin στοιχεία, ανακατεμένα όμως με μαύρους «πνευματικούς» υπαινιγμούς. Υπέροχη και υπέροχοι!

Από τα υπόλοιπα tracks θα μέναμε στο επίσης 8λεπτο “Into the shadows”, που δίνει και τον τίτλο στο άλμπουμ, ένα λαμέντο βασικά, που υποστηρίζεται με θέρμη από το σεξτέτο. Το κομμάτι είναι γραμμένο, όπως και τα περισσότερα από τα originals, στο καλλιτεχνικό ησυχαστήριο Yaddο, στην Saratoga Springs της Νέας Υόρκης, μια καλλιτεχνική κοινότητα τέλος πάντων στην οποία μπορείς να ζήσεις, να κατοικήσεις, ασχολούμενος παραλλήλως με την τέχνη που σ’ ενδιαφέρει, μέσα σ’ ένα θαυμάσιο (φυσικό) περιβάλλον. Ίσως κάποια συγκεκριμένη ατμόσφαιρα της εκεί ζωής να θέλει να αποτυπώσει με αυτήν την κάπως θλιμμένη σύνθεσή του ο John Fedchock στο συγκεκριμένο track, και το καταφέρνει.

Επαφή: www.johnfedchock.com, www.summitrecords.com

ΦΕΔΕΡΙΚΟ ΓΚΑΡΘΙΑ ΛΟΡΚΑ «ΜΑΤΩΜΕΝΟΣ ΓΑΜΟΣ» σε νέα μετάφραση από τα ισπανικά

Ο «Ματωμένος Γάμος» (1932) είναι ένα διαχρονικό και αγαπημένο θεατρικό έργο τού Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα (1898-1936).

Στην Ελλάδα ο «Ματωμένος Γάμος» έγινε γνωστός από νωρίς, καθώς από την δεκαετία του ’40 ήδη ο Γιώργος Σεβαστίκογλου και ο Νίκος Γκάτσος δίνουν τις πρώτες μεταφράσεις, με το έργο να ανεβαίνει αρχικώς το 1948 από το Θέατρο Τέχνης (στη μετάφραση του Γκάτσου), με τα σκηνικά του Γιάννη Τσαρούχη, τη μουσική του Μάνου Χατζιδάκι και φυσικά με τη σκηνοθεσία του Καρόλου Κουν. Όλοι επίσης γνωρίζουμε τα τραγούδια του Χατζιδάκι, που γράφτηκαν για τον «Ματωμένο Γάμο» και που τυπώθηκαν σε δίσκο, πολλά χρόνια αργότερα, το 1965, όταν τα τραγούδησε ο Λάκης Παππάς («Τώρα νυφούλα μου χρυσή», «Γύρνα φτερωτή του μύλου», «Είσουν καμάρι της αυγής» κ.λπ.). Φυσικά ο «Ματωμένος Γάμος» μεταφράστηκε κι άλλες φορές στα ελληνικά όλα τα επόμενα χρόνια, έως και τις μέρες μας (Κώστας Κοτζιάς, Ερρίκος Μπελιές, Κωνσταντίνος Κυριακός κ.ά.), ενώ και το θεατρικό ανεβαίνει και αυτό μέσα στα χρόνια, ως ένα κλασικό πλέον έργο τού διεθνούς ρεπερτορίου.

Φαίνεται λοιπόν, κι έτσι είναι, κι έτσι θα πρέπει να είναι, πως ο «Ματωμένος Γάμος» απασχολεί επί μονίμου βάσεως την θεατρική ή την περί το θέατρο ομήγυρη, και εξ αιτίας αυτού ένα νέο βιβλίο, μία νέα μεταφραστική προσέγγιση τού λόγου τού ισπανού ποιητή και δραματουργού έρχεται να προστεθεί στις όποιες και όσες προηγούμενες, διεκδικώντας το ενδιαφέρον και την προσοχή μας. Λέμε, φυσικά, για την πρόσφατη έκδοση (Ιούνιος 2020) «Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα / Ματωμένος Γάμος» σε μετάφραση από τα ισπανικά, εισαγωγή και σχόλια τού Μιχάλη Κλαπάκι, που κυκλοφορεί, τώρα, από τις εκδόσεις Σκαρίφημα.

Το βιβλίο αυτό έχει κάποια ειδικά χαρακτηριστικά, άρα κι έναν αναφαίρετο λόγο ύπαρξης. 

Τούτο οφείλεται όχι μόνον στη μετάφραση του Μ. Κλαπάκι (μαζί με τα επεξηγηματικά σχόλιά της), που διαθέτει κάποια ιδιαίτερα στοιχεία (θα πούμε στη συνέχεια), μα και στα όσα προηγούνται του «Ματωμένου Γάμου». 

Αναφερόμαστε, κατά πρώτον, στην 56 σελίδων Εισαγωγή (γραμμένη από τον μεταφραστή), η οποία έχει πολυποίκιλο ενδιαφέρον. Ενδιαφέρον και για τον απλό αναγνώστη, που φιλοδοξεί να πληροφορηθεί... γύρω από το έργο, μα και για τον πιο εμπεριστατωμένο θεατρόφιλο και μελετητή, που θα βρει άκρως ενδιαφέρον το κεφάλαιο τής Εισαγωγής «Μια Προσπάθεια Ανάλυσης» και στο οποίον ο Μ. Κλαπάκις καταπιάνεται με την ανάλυση, ανά Πράξη και ανά Εικόνα, του «Ματωμένου Γάμου».
Στις πρώτες, δε, σελίδες της Εισαγωγής διαβάζουμε για τις επιρροές τού Φ. Γ. Λόρκα («πέρα από κάθε αμφιβολία ο Λόρκα έχει μελετήσει σε κάθε λεπτομέρειά της την ελληνορωμαϊκή τραγωδία»), για την πορεία τού ισπανικού θεάτρου, πριν από την γέννηση τού Λόρκα, όπως και στις πρώτες δεκαετίες του 20ου αιώνα, για τους μεγαλύτερους σε ηλικία, αλλά και συγχρόνους με τον Λόρκα, λογοτέχνες, δραματουργούς κ.λπ. Ramón del Valle-Inclán (1866-1936) και Miguel de Unamuno (1864-1936), που έπαιξαν, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, σημαντικό ρόλο στην διαμόρφωσή του (ο Λόρκα απαξιώνει τον πρώτο και εγκωμιάζει τον δεύτερο) και άλλα τινά. Γενικώς μία πολύ κατατοπιστική εισαγωγή, η οποία φέρνει σιγά-σιγά τον αναγνώστη στο κλίμα της εποχής, που θα διαδραματιστεί εν τέλει ο «Ματωμένος Γάμος» (ένα δημοκρατικό ξέφωτο, στη δεκαετία του ’30, ανάμεσα σε μια δικτατορία και τον ισπανικό εμφύλιο πόλεμο, που θα οδηγούσε σε μια νέα δικτατορία).

Και είναι από την σελίδα 67 έως και την σελίδα 188, όταν ο Μ. Κλαπάκις καταγράφει την μετάφραση και τον εμπεριστατωμένο σχολιασμό του (παραθέτονται 104 επεξηγηματικές σημειώσεις) πάνω στον «Ματωμένο Γάμο», την ίδιαν ώρα όπου με ξεχωριστή προσοχή μεταφράζονται-αποδίδονται και τα τραγούδια του έργου (οι οκτασύλλαβοι στίχοι είναι θαυμάσιοι), που μέσω τής επιτυχούς ομοιοκαταληξίας τους, μεταφέρουν –υποθέτουμε όλοι εμείς, που δεν γνωρίζουμε το πρωτότυπο κείμενο– την αύρα και τον ρυθμό του.

Μία πολύ ενδιαφέρουσα έκδοση συνολικώς, αφιερωμένη σε ένα από τα θεατρικά έργα-φανούς του 20ου αιώνα.

Επαφή: www.skarifima.com

PETER GREEN (29/10/1946 – 25/7/2020)

Έφυγε από τη ζωή στα 74 χρόνια του ο κιθαρίστας και ιδρυτικό μέλος των Fleetwood Mac, Peter Green. Αυτό το σημείωμα, όπως και το κειμενάκι που ακολουθεί, και που το έγραψα για το facebook, δεν αποτελεί άρθρο για τον Peter Green – απλώς γνωστοποιούμε την απώλειά του.

Το “Black magic woman”, ίσως το πιο γνωστό και κλασικό κομμάτι του (λόγω Santana), ηχογραφείται τον Φεβρουάριο του ’68 και κυκλοφορεί για πρώτη φορά σε 45άρι τον επόμενο μήνα (με τους Fleetwood Mac φυσικά). Εντάξει, υπήρχε πάντα ο Otis Rush και το “All your love (I miss loving)” από το 1959, που ήταν «φάρος», αλλά πριν από το “Black magic woman” (στο τέλος του 1967) ο Peter Green είχε ηχογραφήσει άλλο ένα «ίδιο» κομμάτι, ένα μινόρε 12μετρο, με αυτό το χαρακτηριστικό afro-cuban ρυθμικό pattern, το “I loved another woman”, που είχε μπει στο πρώτο LP των Fleetwood Mac (εκείνο με τους σκουπιδοτενεκέδες στο εξώφυλλο) και που τότε είχε περάσει απαρατήρητο.
Δηλαδή την είχε πιάσει πιο νωρίς τη συνταγή και την δούλευε...

Το πρώτο από τα προσωπικά LP του Peter Green που αγόρασα ήταν το “Kolors” του 1983, σε μια άθλια έκδοση της Music-Box. Τη θυμάμαι ακόμη και γελάω... με τα λεφτά που πετάγαμε. Δεν ακουγόταν τίποτα. Κακογραμμένη μπασαδούρα, σε άθλιο βινύλιο.
Το άλμπουμ το «σκότωσα», φυσικά, μετά από λίγο καιρό, αλλά θυμάμαι ακόμη τις κομματάρες που είχε..
Τότε, αν άκουγες τέτοιους δίσκους σε κοροϊδεύανε οι «προχωρημένοι», που τη βρίσκανε με Eurythmics, Wham! και Kajagoogoo, αλλά ποιος τους έδινε σημασία;
Προσωπικά, ποτέ δεν έδωσα λεφτά για τέτοια πράματα (για την ποπ της εποχής εννοώ). Τα άκουγα όμως έξω από το σπίτι...