4. TONTON MACOUTE – Tonton Macoute – RCA Neon NE 4 – 1971
Αν εξαιρέσεις το προκλητικό και άστοχο του ονόματος (ως γνωστόν Tonton Macoute ήταν τα τάγματα θανάτου των Duvalier στην Αϊτή, αλλά κι ένα... φάντασμα, κατά τους τοπικούς θρύλους, που άρπαζε τα μικρά παιδιά, όταν έμεναν μόνα τους έξω τη νύχτα – μαμάαα), το βρετανικό αυτό γκρουπ ξεχωρίζει στην «τζαζεμένη» ομάδα του βρετανικού progressive. Αιτία, τα «δυσεύρετα» στο είδος jazzy soli (άλτο, τενόρο, φλάουτο, κλαρινέτο) του «πνευστού» Dave Knowles. Λίγες λεπτομέρειες. Στην πρώτη πλευρά υπάρχουν τρεις συνθέσεις στις οποίες έχουν συμβάλλει και τα 4 μέλη του γκρουπ. Η πρώτη δεν είναι κάτι ξεχωριστό, αλλά από τη δεύτερη... Το “Don’t make me cry” έχει «ξεσηκωτικές» ρυθμικές αλλαγές, εμπνευσμένα «πειραγμένα» φωνητικά, jazzy πνευστά soli που σε ταξιδεύουν (ιδίως στο φλάουτο) και κλασικό πιάνο-κλείσιμο. Το “Flying south in winter” ξεκινά δημιουργώντας «ατμόσφαιρα», πριν «μπουν» και πάλι τα πνευστά μ’ ένα κυκλικό επαναλαμβανόμενο σχήμα. Το σόλο στο κλαρινέτο είναι μαγικό, όπως και όλη η δομή της σύνθεσης με τα πήγαινε-έλα των ρυθμικών patterns και την κολλητική μελωδία. Η β πλευρά ανοίγει με δύο συνθέσεις του Knowles, που στέκονται σε πολύ υψηλό επίπεδο. Το “Dreams” είναι ένα, μικρό σε διάρκεια, καταπληκτικό τραγούδι, με ανατριχιαστικά vibes από τον Paul French (χρόνια αργότερα στους Voyager) και breaks από την κιθάρα του Chris Gavin. Το “You make my jelly roll” είναι η πιο jazz στιγμή του άλμπουμ και βεβαίως ένα ακόμη σπάνιο τραγούδι (θα μπορούσε να ήταν ένα κλασικό jazz standard του Arlen ή των Kern-Hammerstein II). Τα δύο τελευταία tracks “Natural high part I” και “part II”, συνθέσεις του οργανίστα French στέκονται κι αυτά ψηλά, πιο κοντά όμως στην... rock πλευρά του progressive rock. Εξαιρετικό άλμπουμ.
Αν εξαιρέσεις το προκλητικό και άστοχο του ονόματος (ως γνωστόν Tonton Macoute ήταν τα τάγματα θανάτου των Duvalier στην Αϊτή, αλλά κι ένα... φάντασμα, κατά τους τοπικούς θρύλους, που άρπαζε τα μικρά παιδιά, όταν έμεναν μόνα τους έξω τη νύχτα – μαμάαα), το βρετανικό αυτό γκρουπ ξεχωρίζει στην «τζαζεμένη» ομάδα του βρετανικού progressive. Αιτία, τα «δυσεύρετα» στο είδος jazzy soli (άλτο, τενόρο, φλάουτο, κλαρινέτο) του «πνευστού» Dave Knowles. Λίγες λεπτομέρειες. Στην πρώτη πλευρά υπάρχουν τρεις συνθέσεις στις οποίες έχουν συμβάλλει και τα 4 μέλη του γκρουπ. Η πρώτη δεν είναι κάτι ξεχωριστό, αλλά από τη δεύτερη... Το “Don’t make me cry” έχει «ξεσηκωτικές» ρυθμικές αλλαγές, εμπνευσμένα «πειραγμένα» φωνητικά, jazzy πνευστά soli που σε ταξιδεύουν (ιδίως στο φλάουτο) και κλασικό πιάνο-κλείσιμο. Το “Flying south in winter” ξεκινά δημιουργώντας «ατμόσφαιρα», πριν «μπουν» και πάλι τα πνευστά μ’ ένα κυκλικό επαναλαμβανόμενο σχήμα. Το σόλο στο κλαρινέτο είναι μαγικό, όπως και όλη η δομή της σύνθεσης με τα πήγαινε-έλα των ρυθμικών patterns και την κολλητική μελωδία. Η β πλευρά ανοίγει με δύο συνθέσεις του Knowles, που στέκονται σε πολύ υψηλό επίπεδο. Το “Dreams” είναι ένα, μικρό σε διάρκεια, καταπληκτικό τραγούδι, με ανατριχιαστικά vibes από τον Paul French (χρόνια αργότερα στους Voyager) και breaks από την κιθάρα του Chris Gavin. Το “You make my jelly roll” είναι η πιο jazz στιγμή του άλμπουμ και βεβαίως ένα ακόμη σπάνιο τραγούδι (θα μπορούσε να ήταν ένα κλασικό jazz standard του Arlen ή των Kern-Hammerstein II). Τα δύο τελευταία tracks “Natural high part I” και “part II”, συνθέσεις του οργανίστα French στέκονται κι αυτά ψηλά, πιο κοντά όμως στην... rock πλευρά του progressive rock. Εξαιρετικό άλμπουμ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου