10. MIKE WESTBROOK’S – Metropolis – RCA Neon NE 10 – 1971
Ας πούμε από τώρα πως η «Μητρόπολη» του Mike Westbrook δεν είναι απλώς ένα από τα κορυφαία έργα του διακεκριμένου βρετανού συνθέτη, πιανίστα και bandleader, ούτε ένα από τα πιο σημαντικά LP της Neon (εξυπακούεται...), είναι, ακόμη, εκείνο το άλμπουμ που θα μπορούσε να πρωταγωνιστεί, ως ήχος, και σήμερα· στην εποχή της κυριαρχίας του σφοδρού «φανκο-μπάσου», των ακαταπόνητων οργανικών περιπτύξεων... εκείνης ακριβώς της ηφαιστειακής υπερδύναμης που στην αρχή, υπόγεια, δεν την παίρνεις χαμπάρι, για να σκάσει ξαφνικά πλημμυρίζοντας, λάβα, τα πάντα. Μετακινούμενος από την modern-jazz περιπέτεια των τελών των sixties (με άξονα πάντα τον Ellington, αλλά και τις προοδευτικές του πεποιθήσεις), ο Westbrook μπλέκει στα γρανάζια του «ελεύθερου αυτοσχεδιασμού», του funk και του rock, του jazz-rock αν θέλετε, σπρώχνοντας την 22μελή του μπάντα ν’ ακούγεται, συχνά, σαν δύο και τρία σχήματα μαζί. Έχοντας υπό την μπαγκέτα του τους καλύτερους μουσικούς στο Νησί (Kenny Wheeler, Harold Beckett, Henry Lowther, Paul Rutherford, Mike Osborne, Alan Skidmore, George Khan, John Taylor, Gary Boyle, Harry Miller, John Marshall, Norma Winstone...) και ακόμη μία άποψη για τη «μετακίνηση» του ήχου (πώς δηλαδή θα μετατοπιστείς από τον Δούκα στον Mingus και από ’κει στον Davis «δεκαπλασιάζοντας» την εκλειόμενη ένταση, ανεξαρτήτως volume), ο Mike Westbrook παραδίδει ένα έργο μεγάλης πνοής, που ισορροπεί ευφυώς ανάμεσα στον ομαδικό αυτοσχεδιασμό και τα προσχεδιασμένα soli. Όταν μιλάμε για απόλαυση...
Ας πούμε από τώρα πως η «Μητρόπολη» του Mike Westbrook δεν είναι απλώς ένα από τα κορυφαία έργα του διακεκριμένου βρετανού συνθέτη, πιανίστα και bandleader, ούτε ένα από τα πιο σημαντικά LP της Neon (εξυπακούεται...), είναι, ακόμη, εκείνο το άλμπουμ που θα μπορούσε να πρωταγωνιστεί, ως ήχος, και σήμερα· στην εποχή της κυριαρχίας του σφοδρού «φανκο-μπάσου», των ακαταπόνητων οργανικών περιπτύξεων... εκείνης ακριβώς της ηφαιστειακής υπερδύναμης που στην αρχή, υπόγεια, δεν την παίρνεις χαμπάρι, για να σκάσει ξαφνικά πλημμυρίζοντας, λάβα, τα πάντα. Μετακινούμενος από την modern-jazz περιπέτεια των τελών των sixties (με άξονα πάντα τον Ellington, αλλά και τις προοδευτικές του πεποιθήσεις), ο Westbrook μπλέκει στα γρανάζια του «ελεύθερου αυτοσχεδιασμού», του funk και του rock, του jazz-rock αν θέλετε, σπρώχνοντας την 22μελή του μπάντα ν’ ακούγεται, συχνά, σαν δύο και τρία σχήματα μαζί. Έχοντας υπό την μπαγκέτα του τους καλύτερους μουσικούς στο Νησί (Kenny Wheeler, Harold Beckett, Henry Lowther, Paul Rutherford, Mike Osborne, Alan Skidmore, George Khan, John Taylor, Gary Boyle, Harry Miller, John Marshall, Norma Winstone...) και ακόμη μία άποψη για τη «μετακίνηση» του ήχου (πώς δηλαδή θα μετατοπιστείς από τον Δούκα στον Mingus και από ’κει στον Davis «δεκαπλασιάζοντας» την εκλειόμενη ένταση, ανεξαρτήτως volume), ο Mike Westbrook παραδίδει ένα έργο μεγάλης πνοής, που ισορροπεί ευφυώς ανάμεσα στον ομαδικό αυτοσχεδιασμό και τα προσχεδιασμένα soli. Όταν μιλάμε για απόλαυση...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου