CHRISTOPHER ZUAR – KRIS ALLEN

Δύο καινούρια και άξια jazz CD, με πολλές και διαφορετικές επιρροές/ αναφορές, που σίγουρα θα ενδιαφέρουν του τζαζόφιλους…

CHRISTOPHER ZUAR ORCHESTRA: Musings [Sunnyside Communications, Inc., 2016]

Μόλις στα 29 του βρίσκεται ο πιανίστας και συνθέτης Christopher Zuar, αλλά είναι ήδη έτοιμος μουσικός. Και τι έτοιμος! Ικανός να διευθύνει μια ορχήστρα 19 ατόμων αποτελούμενη από ονόματα, που θεωρητικώς τον ξεπερνούν. (Αντιλαμβάνεστε πώς ακριβώς το λέμε αυτό). Να μερικά (από τα 19): Dave Pietro και Brian Landrus πνευστά, Matt Holman τρομπέτα, Tim Albright τρομπόνι, Pete McCann κιθάρα, Frank Calberg πιάνο, fender, Rogerio Boccato κρουστά… Ντεμπουτάροντας στη δισκογραφία με το “Musings” ο Zuar πέφτει κατ’ ευθείαν στα βαθιά, αφού «δέχεται» να κριθεί τόσο ως συνθέτης και ενορχηστρωτής, όσο και ως διευθυντής (της μπάντας του). Ας πούμε λοιπόν από την αρχή πως ο… βαθμός του είναι πολύ καλός, αγγίζοντας και το περισσότερο…

Ως συνθέτης ο Zuar έχει, ή εν τοιαύτη περιπτώσει φαίνεται να έχει, ισχυρή κλασική και jazz παιδεία. Και καλά για την jazz, αφού είναι προφανής η άνεσή του να συνθέτει και να ενορχηστρώνει γοητευμένος προφανώς (εγώ θα πω) από το έργο του Gil Evans, αλλά η κλασική; Η αγάπη τού Zuar για τον Μπαχ (που δεν είναι της κλασικής, αλλά της εποχής του μπαρόκ… anyway) είναι κατ’ αρχάς ολοφάνερη σε συνθέσεις όπως η “Chaconne”, ενώ σε πλείστες άλλες ο μελωδικός λυρισμός του είναι εντελώς ευρωπαϊκού τύπου και όχι αμερικανικού. Βεβαίως, ως Αμερικανός και ως νέος άνθρωπος ο Zuar δεν στέκεται αδιάφορος απέναντι στο rock [“Ha! (Joke’s on you)”], ούτε βεβαίως στις διάφορες τροπές που πήρε η jazz μέσα στα χρόνια – και αναφέρομαι κυρίως στην βραζιλιάνικη διάστασή της, όπως τούτη αποκαλύπτεται μέσω των φωνητικών της Jo Lawry και της μοναδικής διασκευής τού “Musings”, του “7 Anéis” του Egberto Gismonti.

Από τις πιο ωραίες συνθέσεις του άλμπουμ είναι οπωσδήποτε το 8λεπτο “Vulnerable states”, στο οποίο ο Zuar καταθέτει όλη τη συνθετική και ενορχηστρωτική άνεσή του δίνοντας ένα track με φοβερό υπόγειο drive, ωραία soli (πιάνο, σαξόφωνα), άψογη διευθέτηση της φωνής και «γεμάτη» οργανική διαχείριση, δουλεύοντας πάνω στα επίπεδα των πνευστών και τις σχετικές διαστρωματώσεις. Φυσικά, τίποτα δεν θα έφτανε τόσο ψηλά, αν ο μελωδικός διάκοσμος δεν ξεπερνούσε το παν. Επίσης πολύ καλή δουλειά έχει γίνει και στο 7λεπτο “Anthem”, ένα track που ξεκινάει κάπως χαλαρά και ήπια, για ν’ αποκτήσει στη διαδρομή πιο δυναμικές διαστάσεις (μ’ ένα πολύ ωραίο σόλο, εκτός των άλλων, από τον Matt Holman στο φλούγκελχορν). Αλλά μη νομιστεί… και στα μικρά σε διάρκεια κομμάτια, όπως το δίλεπτο “Lonely road”, ο Zuar δείχνει πως ξέρει να εκμεταλλεύεται το χρόνο στον υψηλότερο βαθμό, δίνοντας, εδώ, ένα έξοχο τραγούδι… χωρίς λόγια.

Τα καλά λόγια που γράφει για τον Zuar ο σημαίνων πιανίστας, συνθέτης και παραγωγός Mike Holober, στο μέσα μέρος του cover, ανταποκρίνονται πλήρως στο άκουσμα του “Musings” (και στην αξία του πρώτου τη τάξει).

Επαφή: www.sunnysiderecords.com

KRIS ALLEN: Beloved [Truth Revolution Recording Collective, 2016]

Καθώς μαθήτευσε δίπλα στον διάσημο άλτο σαξοφωνίστα Jackie McLean (1931-2006), o Kris Allen, αλτίστας βασικά κι αυτός, θεωρείται ως ένας από τους πιο συνεπείς συνεχιστές του ήχου του. Συνδυάζοντας ούτως ειπείν τυπικά «χρωματικά» hard bop patterns, με avant περιπλοκές και «ελεύθερα» περάσματα, ο Allen έχει την ευκαιρία στο “Beloved” ν’ αποδείξει την αγάπη του στον ήχο του δασκάλου μέσω ενός κουαρτέτου, που είναι κομμένο και ραμμένο γι’ αυτό το σκοπό. Χωρίς ένα αρμονικό όργανο, ένα πιάνο, κάποιο έγχορδο, αλλά μόνο με δύο σαξόφωνα (άλτο τενόρο) και το βασικό μπάσο-ντραμς, ο Allen δίνει ένα συναρπαστικό θα το χαρακτήριζα CD με μουσικές… μελωδικές και αυθόρμητες, κεντραρισμένες πάνω σ’ αυτή την πάντα παράξενη, αλλά όχι ασυνήθιστη «πνευστή» διαδοχή. Kris Allen λοιπόν άλτο και σ’ ένα κομμάτι σοπράνο, Frank Kozyra τενόρο, Luques Curtis μπάσο και Jonathan Barber ντραμς… και από ’κει και πέρα δέκα συνθέσεις, όλες του Allen, που άλλη περισσότερο και άλλη λιγότερο κάτι έχει να πει (δηλαδή… πολλά) και κάτι να επιδείξει.

Για παράδειγμα το γρήγορο, εισαγωγικό και κάπως groovy track “Lowborn (Proverbs 62:9)”, το περίεργα διαρθρωμένο (μ’ ένα τεράστιο μέτρο) “Mandy have mercy”, που μοιάζει με τραγούδι σ’ ένα πρώτο επίπεδο (με τα… διαδοχικά πνευστά soli του), αν και, πίσω, το rhythm section παρασύρει σε πιο ελεύθερες κινήσεις, το “Bird Bailey”, που σχετίζεται με τον Charlie Parker βεβαίως, αφού στην ουσία αποτελεί μιαν εντελώς προσωπική συγκόλληση διαφόρων σπαραγμάτων του, ή ακόμη και το έσχατο “Threequel”, που είναι, ίσως, το πιο αναμενόμενο στην εξέλιξή του κομμάτι του άλμπουμ. Υπό την έννοια πως εδώ έχουμε ένα κλασικό bop, χωρίς παράξενα μετρήματα, διπλά σόλο σε unison γραμμή, ή άλλες ιδιόμορφες προσαρμογές, που χαρακτηρίζουν, από λίγο έως πολύ, όλα τα υπόλοιπα tracks.

Σε γενικές γραμμές θα έλεγα πως ο Kris Allen ετοίμασε ένα εντελώς προσωπικό CD, που ενώ δείχνει απλό και κατανοητό σε πρώτη φάση (ακόμη και latin-jazz ακούμε στο “Flores” ή καθαρό blues στο “One for Rory”), ποτέ δεν μεταπίπτει στο… αναμενόμενο. Πάντα και παντού, σε κάθε μέτρο, σε κάθε στροφή, υπάρχει κάτι που θα σε εκπλήξει.

Επαφή: www.krisallenjazz.com