Πριν λίγο καιρό κυκλοφόρησε από τον Μετρονόμο άλλο ένα
χρήσιμο βιβλίο, που αφορά στον στιχουργό, ποιητή και λογοτέχνη γενικότερα
Γιάννη Νεγρεπόντη (1930-1991).
Για τον Γιάννη Νεγρεπόντη μπορείτε να διαβάσετε σε άλλα τρία κείμενά μας:
1. Εδώ για το πρώτο βιβλίο του, το Πρόσωπα και Χώρος [Λογοτεχνικός Όμιλος Φοιτητών, Αθήνα 1958]…
http://diskoryxeion.blogspot.gr/2014/07/blog-post_13.html
Ο Γιάννης Νεγρεπόντης είναι σε όλους γνωστός για τους
στίχους του στα «Μικροαστικά» (1973) το ιστορικό άλμπουμ του Λουκιανού
Κηλαηδόνη και βεβαίως για τα «Νέγρικα», που αν και μελοποιήθηκαν πριν την δικτατορία
από τον Μάνο Λοΐζο δισκογραφήθηκαν τελικώς το 1975. Άλλα πασίγνωστα τραγούδια
του είναι βεβαίως το «Ακορντεόν» και ο «Τρίτος Παγκόσμιος» (Ο Πέτρος, ο Γιόχαν
κι ο Φρανς…) επίσης σε μουσικές Μάνου Λοΐζου από το LP «Τραγούδια του Δρόμου» (1974).
Αν αυτά είναι τα βασικά, τα οποία γνωρίζουν απαξάπαντες,
υπάρχουν πολλά ακόμη να ειπωθούν και να γραφτούν για τον Γιάννη Νεγρεπόντη –
και... πολλά απ’ αυτά τα πολλά διαβάζονται στο βιβλίο του Μετρονόμου.
Να πούμε λοιπόν πως στο συγκεκριμένο βιβλίο, που δεν έχει
συγγραφέα μα επιμελητή (τον Θανάση Συλιβό), καταγράφονται κείμενα ανθρώπων που
έζησαν δίπλα στον Γιάννη Νεγρεπόντη. Ήτοι: ο αδελφός του Μενέλαος Ξυνοτρούλιας
–το Νεγρεπόντης ήταν λογοτεχνικό ψευδώνυμο–, ο ΕΠΟΝίτης Ηρακλής Καρυώτης, η
καθηγήτρια Δήμητρα Δημητρά, ο Χρήστος Λεοντής, ο Λουκιανός Κηλαηδόνης, ο
συνεξόριστος φίλος τού Νεγρεπόντη στο Παρθένι της Λέρου Τάκης Ιατρού και τέλος ο
αείμνηστος Γιάννης Μπανιάς. Απ’ αυτή την μαρτυρία τού Μπανιά (1932-2012)
μεταφέρω ένα απόσπασμα:
«Γνώρισα τον Γιάννη Νεγρεπόντη πριν από σαράντα περίπου
χρόνια, κατά τη διάρκεια της δικτατορίας των συνταγματαρχών, στο στρατόπεδο
εξορίστων στο Παρθένι της Λέρου. Βέβαια τον είχα ακουστά και πριν τη
δικτατορία, κυρίως από τα ποιήματά του, που είχαν γίνει τραγούδια. Ήταν ένας
πολύ ενδιαφέρων άνθρωπος, με ένα ευρύτατο πεδίο γνώσεων και με σοβαρότατους
προβληματισμούς. Δεν τον ενδιέφεραν μόνο τα ζητήματα της φιλοσοφίας και της
ποίησης, όπου είχε αφιερώσει το μεγαλύτερο μέρος της δραστηριότητάς του, αλλά
και όλα τα κοινωνικά ζητήματα. Τα οποία προσέγγιζε από τη σκοπιά του Ανθρώπου
και πάντα στην κατεύθυνση της αναζήτησης μιας άλλης, καλύτερης κοινωνίας.
Επρόκειτο δηλαδή για έναν γνήσιο κοινωνικό αγωνιστή της Αριστεράς.(…)
Ως χαρακτήρας, ήταν δύσκολος και ευέξαπτος, είχε, σαν να λέμε, συνέχεια λυμένο το ζωνάρι για καβγά πάνω σε ζητήματα ιδεολογίας και Τέχνης (και όχι μόνον). Πάντως, παρά το ότι ήταν συγκρουσιακός τύπος, δεν έφτανε τις συγκρούσεις στα ακραία όριά τους. Πολύ γρήγορα συμφιλιωνόταν με αυτούς που είχε καβγαδίσει. Όμως, σε θέματα ιδεολογίας και Τέχνης ήτανε αδιάλλακτος. Είτε με τους αντιπάλους, είτε με φίλους και συντρόφους.
Όπως γίνεται αντιληπτό από τα παραπάνω, τόσο στην περίοδο της εξορίας, όσο και μετά την πτώση της δικτατορίας, ήταν σε διαρκή σύγκρουση με τις ηγεσίες των Κομμουνιστικών Κομμάτων. Κυρίως, βέβαια, με την ηγεσία του ΚΚΕ, αλλά, σε αρκετές περιπτώσεις, και με την ηγεσία του ΚΚΕ Εσωτερικού, στην οποία επίσης χρέωνε ότι κρατούσε “σκληροπυρηνική στάση” σε πολλά ζητήματα.
Με όλα αυτά, ο Γιάννης διατήρησε μια αύρα νεότητας – άλλωστε, πάντοτε επιζητούσε την παρέα των νέων ανθρώπων, με τους οποίους επικοινωνούσε θαυμάσια και με μια “παιδική” συμπεριφορά που σε κέρδιζε. Διότι είχε και ιδιαίτερα ανεπτυγμένη την αίσθηση του χιούμορ. Με το χιούμορ του να είναι αρκετές φορές πικρόχολο, όμως πάντα λεπτό(…)».
Το βιβλίο θα ολοκληρωθεί με την καταγραφή όλων εκείνων των στίχων τού Γιάννη Νεγρεπόντη (91 στον αριθμό, αν μέτρησα σωστά), που έγιναν τραγούδια μέσα στα χρόνια, από πολύ γνωστούς συνθέτες (Μάνος Λοΐζος, Χρήστος Λεοντής, Λουκιανός Κηλαηδόνης, Μίκης Θεοδωράκης, Θωμάς Μπακαλάκος, Νίκος Λαβράνος, Λίνος Κόκοτος, Κώστας Μυλωνάς). Πασίγνωστα τα περισσότερα, τυπωμένα σε χιλιάδες δίσκους ή απλώς ανέκδοτα στον καιρό τους (όπως π.χ. τα περισσευούμενα από τα «Μικροαστικά»).
Ως χαρακτήρας, ήταν δύσκολος και ευέξαπτος, είχε, σαν να λέμε, συνέχεια λυμένο το ζωνάρι για καβγά πάνω σε ζητήματα ιδεολογίας και Τέχνης (και όχι μόνον). Πάντως, παρά το ότι ήταν συγκρουσιακός τύπος, δεν έφτανε τις συγκρούσεις στα ακραία όριά τους. Πολύ γρήγορα συμφιλιωνόταν με αυτούς που είχε καβγαδίσει. Όμως, σε θέματα ιδεολογίας και Τέχνης ήτανε αδιάλλακτος. Είτε με τους αντιπάλους, είτε με φίλους και συντρόφους.
Όπως γίνεται αντιληπτό από τα παραπάνω, τόσο στην περίοδο της εξορίας, όσο και μετά την πτώση της δικτατορίας, ήταν σε διαρκή σύγκρουση με τις ηγεσίες των Κομμουνιστικών Κομμάτων. Κυρίως, βέβαια, με την ηγεσία του ΚΚΕ, αλλά, σε αρκετές περιπτώσεις, και με την ηγεσία του ΚΚΕ Εσωτερικού, στην οποία επίσης χρέωνε ότι κρατούσε “σκληροπυρηνική στάση” σε πολλά ζητήματα.
Με όλα αυτά, ο Γιάννης διατήρησε μια αύρα νεότητας – άλλωστε, πάντοτε επιζητούσε την παρέα των νέων ανθρώπων, με τους οποίους επικοινωνούσε θαυμάσια και με μια “παιδική” συμπεριφορά που σε κέρδιζε. Διότι είχε και ιδιαίτερα ανεπτυγμένη την αίσθηση του χιούμορ. Με το χιούμορ του να είναι αρκετές φορές πικρόχολο, όμως πάντα λεπτό(…)».
Το βιβλίο θα ολοκληρωθεί με την καταγραφή όλων εκείνων των στίχων τού Γιάννη Νεγρεπόντη (91 στον αριθμό, αν μέτρησα σωστά), που έγιναν τραγούδια μέσα στα χρόνια, από πολύ γνωστούς συνθέτες (Μάνος Λοΐζος, Χρήστος Λεοντής, Λουκιανός Κηλαηδόνης, Μίκης Θεοδωράκης, Θωμάς Μπακαλάκος, Νίκος Λαβράνος, Λίνος Κόκοτος, Κώστας Μυλωνάς). Πασίγνωστα τα περισσότερα, τυπωμένα σε χιλιάδες δίσκους ή απλώς ανέκδοτα στον καιρό τους (όπως π.χ. τα περισσευούμενα από τα «Μικροαστικά»).
Για τον Γιάννη Νεγρεπόντη μπορείτε να διαβάσετε σε άλλα τρία κείμενά μας:
1. Εδώ για το πρώτο βιβλίο του, το Πρόσωπα και Χώρος [Λογοτεχνικός Όμιλος Φοιτητών, Αθήνα 1958]…
http://diskoryxeion.blogspot.gr/2014/07/blog-post_13.html
2. Εδώ για το συνολικό πακέτο των Μικροαστικών του…
3. Κι εδώ για τα «Νέγρικα» με Cinquetti κ.λπ.
http://diskoryxeion.blogspot.gr/2013/01/blog-post_21.html
http://diskoryxeion.blogspot.gr/2013/01/blog-post_21.html
υπάρχουν καπου τα παραμύθια για παιδιά που έγραψε;
ΑπάντησηΔιαγραφή