Πέμπτη 4 Αυγούστου 2016

τα πολύ καλά άλμπουμ “V.O.L 3” των 2002 GR από το 1982 και της Χριστίνας από το 1973 (γιατί θα πρέπει να ντρεπόμαστε για ’κείνα που μας άρεσαν μικροί;)

Αν το 1981 ήταν η χρονιά των Sharp Ties και των Scraptown, δύο συγκροτημάτων δηλαδή που αφουγκράζονταν τον βρετανικό ήχο της εποχής, τον ήχο της 2 Tone ας πούμε (Madness, The Specials, Bad Manners κ.λπ.) και των UB40, το 1982 ήταν η χρονιά των 2002 GR – εννοώ πως δεν ήταν η χρονιά ούτε του Σιδηρόπουλου, ούτε της Σπυριδούλας, που τους ακούγανε τα… περιθώρια. Το γκρουπ που άκουγες παντού, στα μπαρ, στις παμπ, στις καφετέριες, στο ραδιόφωνο, στην τηλεόραση, ακόμη και στα διαλείμματα των θερινών κινηματογράφων ήταν οι 2002 GR. Αυτό το γκρουπ είχε επιτυχία, και αυτό... επιδοκίμαζε ο λαός. Καλώς ή κακώς (εγώ θα πω «καλώς») αυτό ήταν.
Πρώτη φορά που άκουσα 2002 GR ήταν στο ραδιόφωνο, σε πειρατικό σταθμό. Ήταν ένα track που με είχε κάνει να τα χάσω. Τόσο πολύ μου άρεσε. Ήταν το... ροκ-αμανετζίδικο «Θυμάμαι», το οποίον ο πειρατής το έβαζε και το ξαναέβαζε συνεχώς, αλλά δίχως να μιλάει. Δίχως να λέει περί τίνος επρόκειτο δηλαδή. Θυμάμαι, επίσης, πως εκείνη την εποχή, σε προσωπικό επίπεδο που λέμε, άκουγα συνεχώς τον «Ξαναπέ» του Νικόλα Άσιμου, και παρότι γούσταρα (ανάμεσα σε άλλα) κι εκείνη την ανάμειξη ροκ και λαϊκού που επιχειρούσε ο μακαρίτης, το «Θυμάμαι» ήταν κάτι άλλο. Ερχόταν από αλλού. Δεν είμαι σίγουρος πότε ανακάλυψα πως το κομμάτι αυτό το έλεγαν οι 2002 GR τελικώς. Μάλλον πρέπει να συνέβη λίγο αργότερα, όταν αγόρασα το “V.O.L 3”, καθώς από παντού ακούγονταν πλέον το «Αύριο», η «Μαγική Αυλή» και όλα τα υπόλοιπα.
Εντάξει, μπορεί ως… ιντελέκτουελ να πούμε ν’ ακούγαμε τότε και τα πρώτα δισκάκια της Creep (μιλάω πάντα για τα ελληνικά ακούσματα), αλλά το fun δεν το εύρισκες σ’ αυτά. Το εύρισκες σε τούτο τον παλιό ελληνοροκά που άκουγε (και ακούει) στο όνομα Ηλίας Ασβεστόπουλος. Γιατί ο Ασβεστόπουλος είναι πολύ μάγκας – κάτι που το δείχνει εξάλλου από το 1966, καθώς τότε γράφει το “Drive my Mustang” των Persons (ως γνωστόν θα πω), ένα από τα top-5 greek garage-punk των sixties.
Το 1982 δεν είμαι καθόλου σίγουρος αν γνώριζα τους 2002 GR ή σκέτο 2002 από τα προηγούμενα LP τους (το «Πόλα» του ’74 και τον «Σιδερένιο Άνθρωπο» του ’75), θυμόμουν όμως τον Ασβεστόπουλο από ένα τραγούδι του από το «Γαλάζιο Όνειρο» (1977), που το άκουγα στις διαφημιστικές εκπομπές της Columbia και μου άρεσε πολύ. Το τραγούδι λεγόταν «Μια μέρα θα ξανάρθω» και ήταν γραμμένο (μουσική-στίχοι) από τον Άκη Σκαμάγκα (άλλη μια αγνοημένη «μορφή» του ελληνικού ροκ).
Ρίχνω λοιπόν στο πλατώ το “V.O.L 3” και παθαίνω πλάκα. Το ένα τραγούδι καλύτερο από το άλλο!
Το άλμπουμ άνοιγε με τη «Μαγική αυλή», συνέχιζε με το «Είπες πως», το hit «Αύριο» του Χρήστου Κυριαζή, το έξοχο «Άννα» του Στέλιου Καραΐνδρου, για να κλείσει η πλευρά με το ανατολίτικο «Θυμάμαι» (Ασβεστόπουλος - Χατζησόγλου)… κομμάτι που αν το άκουγαν, τότε, οι ανάλογοι Εγγλέζοι θα λιποθυμούσαν.
Και η δεύτερη πλευρά, όμως άνοιγε «γαμάτα». «Μονάχα εσύ» (Ασβεστόπουλος) και καπάκι το «Αχ καϋμένη» του Γιάννη Κιουρκτσόγλου – ίσως το ωραιότερο track του δίσκου. Ο Κιουρκτσόγλου περιγράφει την ιστορία μιας γκόμενας που πουλήθηκε για τα φράγκα, με τη μαμά της να κάνει πλάτες… και με τον Ασβεστόπουλο να δίνει, εδώ, την ερμηνεία της ζωής του. Ακολουθούσαν τρία τραγούδια με αγγλικό στίχο (“Love rhyme”, “Your loves a”, “Best of times”), που δεν ήταν άσχημα (ιδίως το “Best of times”), δείχνοντας ακόμη περισσότερο τις reggae-ska αναφορές των 2002 GR, που τότε τους αποτελούσαν οι: Ηλίας Ασβεστόπουλος τραγούδι, Γιάννης Χατζησόγλου κιθάρα, Στέλιος Καραΐνδρος ντραμς και Σωτήρης Καραούλιας μπάσο, ενώ ως guest βοηθούσε, κάνοντας πολύ καλή δουλειά στα keyboards, ο Κώστας Γανωσέλης.
Μπροστά στις «Ηρωίνες» (Σιδηρό) που γουστάρανε κάτι γνωστοί μου ψwλοβρόντες και τους «Χουλιγκάνους» των Σπυριδούλα που…δεν τους ένοιωθε κανείς… γι’ αυτό τα σπάγανε τα καημένα τα παιδιά… τα τραγούδια των 2002 GR ήταν σκέτο βάλσαμο. Ωραίες μουσικές, γερά, απλά και καθημερινά λόγια, παιξίματα, όπως πάντα πολύ πρώτα, ωραίες ερμηνείες από τον Ασβεστόπουλο και μιαν απλώς ανεκτή παραγωγή, ήταν εκείνα που χαρακτήριζαν έναν από τους καλύτερους ελληνικούς ροκ δίσκους που κυκλοφόρησαν εκεί στις αρχές των eighties.
Φυσικά το “V.O.L 3” είχε πατώσει στις κριτικές της εποχής, καθότι τα «βαριά πεπόνια», που γράφανε στα περιοδικά, αδυνατούσαν να αντιληφθούν το απλό και το ουσιαστικό, που κόμιζαν αυτά τα πανέμορφα τραγούδια. Να, τι έλεγε σε πέντε γραμμές ο Χ.Χ. (μάλλον ο Χρήστος Χατζής) στη Μουσική (τεύχος 54, Μάης 82). Μεταφέρω όλη την κριτική (τα κεφαλαία και η έμφαση δεν είναι δικά μου, δικά μου είναι τα... σ.σ.):
«Ο Ασβεστόπουλος μάζεψε μερικούς μουσικούς που δεν τα πάνε καθόλου άσχημα (αλήθεια το λέω ΔΕΝ κάνω πλάκα) (σ.σ. σιγά ρε μεγάλε… μας έσκισες). Εδώ η παραγωγή και η ηχοληψία βοηθάνε με διάφορα εφφέ να καλύπτουν λάθη (σ.σ. ;!) και να βγαίνει ένα μερικές φορές εντυπωσιακό αποτέλεσμα (σ.σ. μπαα;). Εκεί που χωλαίνουν οι 2002 είναι πρώτο (και λιγότερο) η σύνθεση που τις περισσότερες φορές είναι υποτυπώδης και χωρίς έμπνευση (σ.σ. τι λέει ο άνθρωπος!), ύστερα οι αδιάφοροι έως κακοί στίχοι (σ.σ. είπαμε, όλοι αυτοί με τι θα ικανοποιούνταν) και τέλος η ερμηνεία του Ηλία Ασβεστόπουλου, που ανέκαθεν ήταν κακός τραγουδιστής (σ.σ. ό,τι να ’ναι). Τα τρία αγγλόφωνα κομμάτια του δίσκου είναι καλύτερα (σ.σ. αντιλαμβάνεστε σκεπτικό…) ίσως επειδή δεν καταλαβαίνουμε τι λένε (σ.σ. …). Ξεχάσαμε να σας πούμε ότι ο δίσκος κινείται σε New Wave πλαίσια! Έτσι όπως πάμε σε λίγο το “ελληνικό ροκ” θα είναι υπόθεση του Χριστοδουλόπουλου…». Καρέ της... εξυπνάδας.
Ακούστε το άλμπουμ μόνοι σας (με ψυχή ε;) και βγάλτε τα συμπεράσματά σας…

Η Χριστίνα, που σχετίζεται καλλιτεχνικά με τον Ηλία Ασβεστόπουλο, ήταν μια πολύ καλή ποπ τραγουδίστρια, με άξια πορεία στη δισκογραφία, στα κλαμπ και τα κέντρα διασκέδασης, στα σέβεντις, κάνοντας πολλά εξώφυλλα για τα πάσης φύσεως περιοδικά της εποχής, συμμετέχοντας στο Ελληνικό Φεστιβάλ Τραγουδιού της Θεσσαλονίκης, ενώ θα περνούσε και από τον κινηματογράφο – καθώς θα εμφανιζόταν στην ταινία του Νίκου Παναγιωτόπουλου «Τα Χρώματα της Ίριδος» (1974).
Στο ποπ στερέωμα, η Χριστίνα, θα γινόταν γνωστή μέσα από τις συνεργασίες της με τα συγκροτήματα Music Machine και Sounds (ιδίως μ’ αυτούς), στην αρχή της δεκαετίας, προετοιμάζοντας ταυτοχρόνως αυτό το πρώτο άλμπουμ της, που διαθέτει πολλά καλά τραγούδια. Και αναφερόμαστε, βεβαίως, στα πρωτότυπα και όχι στις πέντε διασκευές, που συμπληρώνουν το track list. Είχε ξεκινήσει από νωρίς η φάμπρικα με τις versions, στο ελληνικό ποπ-ροκ, αλλά εκεί στα πρώτα χρόνια του ’70 θα γινόταν χαμός, αφού όλοι οι ποπίστες γέμιζαν τους δίσκους τους με διασκευές.
Εδώ, στον δίσκο της Χριστίνας, ακούμε τα «Lady hi lady ho» των Les Costa από το 1971 («Θέλω να γελώ»), «Pour un flirt» του Michel Delpech από το 1971 («Φλερτ»), «Viva» της Mary Roos από το 1972 («Ζήσε»), «Tu te reconnaîtras» της Anne Marie David από το 1973, που ήταν πρωτιά για το Λουξεμβούργο στην Eurovision («Θα σε βρω») και ακόμη το «Alone again (Naturally)» του Gilbert O’Sullivan από το 1972 («Το τραγούδι της βροχής»).
Το θέμα είναι πως αν εξαιρέσεις κάπως το «Φλερτ», που ήταν ευχάριστο (κι έκανε επιτυχία στην Ελλάδα), όλα τα υπόλοιπα ξένα τραγούδια ήταν απείρως κατώτερα από τα ελληνικά (ακόμη και η πρωτιά της Eurovision δεν έπιανε μία μπροστά στα άξια κομμάτια του Ηλία Ασβεστόπουλου και του Νίκου Καλογεράκη).
«Ο μάγος» (μουσική και στίχοι από τον Ηλία Ασβεστόπουλο – βραβείο στίχου στο Ελληνικό Φεστιβάλ Τραγουδιού του 1973) είναι ένα από τα ωραιότερα ελληνικά ποπ τραγούδια εκείνης της εποχής (εφάμιλλο των καλυτέρων των Poll και των Νοστράδαμος). Εξίσου ωραία ήταν, όμως, και τα «Πού θα βρω νερό» των Νίκου Καλογεράκη (από τους Blue Birds), Ηλία Ασβεστόπουλου (από τους Persons) και Αντώνη Πιτσολάντη (από τους Persons), «Ελπίδα» (γραμμένο από την προηγούμενη τριάδα), «Νεανικά παιχνίδια» (των Ηλία Ασβεστόπουλου-Άκη Σκαμάγκα) και «Εγώ κι εσύ» (των Ηλία Ασβεστόπουλου-Αντώνη Πιτσολάντη).
Αν αυτοί οι άνθρωποι υπέγραφαν και τα υπόλοιπα πέντε τραγούδια του δίσκου (γιατί σίγουρα θα είχαν γράψει κι άλλα) είναι πολύ πιθανόν να μιλούσαμε, τώρα, για έναν κορυφαίο δίσκο της ελληνικής ποπ – με τοπ ενορχηστρώσεις από τον Κώστα Καπνίση! Κι έτσι, όμως, το άλμπουμ αυτό της Χριστίνας, το ντεμπούτο της από το 1973, είναι πολύ καλό και ξεχωρίζει. 

20 σχόλια:

  1. Μπράβο Φώντα, συνέχισε να μας μορφώνεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ήξερα πως ο πρώτος που θα έστελνε σχόλιο θα ήταν Ο ψwλοβρόντης, που θίχτηκε, και που, βεβαίως, δεν το κουνάει ρούπι από ’δω.
    (Sorry μάγκες μου, αλλά γνωρίζω πολύ καλά τι λέω).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. To "ω" τι πρόβλημα έχει;

      Διαγραφή
    2. Όταν γράφω κακές λέξεις μερικές φορές δεν πατιέται καλά το «ω», κάτι παθαίνει. Θα το διορθώσω…

      Διαγραφή
  3. Ε, ναι, το «Θυμάμαι» ειναι κομματάρα. Αφού το γουστάρει και ο πρώην τρανσάς (θου κυριε...) και προ-πρώην μεταλλάς (δύσκολος ακροατής δηλαδή) κολλητός μου.

    Αλέξανδρος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Το «Θυμάμαι» κολλάει στον τοίχο το “Regiment” των Brian Eno & David Byrne. Τι να μας πούνε τώρα για Ανατολή οι Αγγλοαμερικάνοι…

      Διαγραφή
    2. MIA ΠΟΡΔΗ ΤΟΥ ΕΝΟ=ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑ ΤΟΥ ΑΣΒΕΣΤΟΠΟΥΛΟΥ

      Διαγραφή
    3. Σύγκρινε κανείς τις δύο δισκογραφίες; Εγώ μίλησα για ένα κομμάτι.

      Διαγραφή
  4. της πλακας ιστορια,ροκ για γεροντοκορους και νοικοκυρες....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τι να κάνουμε τώρα; Kαι τους Beatles νοικοκυρές τους άκουγαν… Έτσι δεν έχει πει και ο Πουλικάκος;

      Διαγραφή
    2. >για γεροντοκορους και νοικοκυρες...

      Ενώ το πραγματικό ροκ είναι για ...παντρεμένους και ...ανύπαντρες;

      Διαγραφή
  5. Μπραβο Φωντα για την αναρτηση! επιτελους μουσικη που αρεσε στο 90% και τραγουδιοτανε σε ολη την Ελλαδα παρουσιαζεται σε ενα ψαγμενο μπλοκ και φυσικα....λοιδωρειται απο τους ....παραψαγμενους...κι ομως αυτα τα τραγουδια τραγουδηθηκαν απο πολυ κοσμο και υπηρξαν εκφραση και τροπος ζωης για τη νεολαια της εποχης με ολα τους τα μειονεκτηματα....πρεπει να κριθουν με βαση την εποχη τους..καποτε ο κοσμος τραγουδουσε και ηταν ανεμελος...και φυσικα ελεγε απλα, χαρουμενα και πιασαρικα κομματια...τελικα αυτο ειναι και το ΚΥΡΙΟ νοημα της μουσικης...μετα ερχεται η ακροαση συνθετων ηχων για απαιτητικα αυτια...ευτυχως εζηδα εκεινα τα υπεροχα χρονια που ο κοσμος τραγουδουσε στον δρομο περπατωντας.....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Όλα τα ελληνόφωνα των 2002 GR σ’ αυτό το δίσκο είναι μια χαρά. Και συνθετικά-ενορχηστρωτικά πάνω στον αγγλικό ska-reggae-rock ήχο της εποχής και στιχουργικά με καθαρές λέξεις και ουσιαστικά νοήματα. Γι’ αυτό θα τ’ ακούμε πάντα. Τραγούδια που σε φτιάχνουν.
      Ούτε ντρόγκες, ηρωίνες, αντεργκράουντ με στρας κι άλλες τέτοιες αηδίες, που δεν αφορούσαν κανέναν… πλην των ψwλοβρόντων.

      Διαγραφή
  6. πρεπει να ομολογησω οτι και τοτε πολλοι "ψαγμενοι" ροκερς σνομπαραν το ενλογω αλμπουμ επειδη ητανε εμπορικο και mainstream...τωρα ομως που το ξανακουω μετα απο 30+ χρονια βλεπω οτι ο Φωντας εχει δικιο...πολλες αξιολογες συνθεσεις δημιουργουν ενα απο τα καλυτερα αλπουμς ελληνικου ροκ με πινελιες new wave της εποχης με τα χαρακτηριστικα συνθς αλλα και ωραιες ροκ εν ρολ ενορχηστρωσεις με πιανακι σολο κλπ...υπαρχουν στιγμες που οι Φατμε συναντανε τον Πλιατσικα και πραγματικα μπορω να πω οτι σημερα ξανανακαλυψα ενα απο τα διαμαντια του ελληνικου ροκ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εγώ θα διορθώσω τον JOHN λίγο. Πολλοί τότε άκουγαν κρυφά το Vol.3 και ντρέπονταν στις κουβέντες τους να πουν ότι τους αρέσει πολύ. Μεταξύ αυτών ήμουν και εγώ.

      Διαγραφή
  7. ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ RESPECT ΣΤΟΝ ΗΛΙΑ ΑΣΒΕΣΤΟΠΟΥΛΟ!! ΑΠΟ ΤΟ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ ΔΙΣΚΟ ΤΟ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ "ΜΑΓΙΚΗ ΑΥΛΗ" Η ΜΠΑΣΟΓΡΑΜΜΗ ΚΑΙ Η ΚΙΘΑΡΑ ΜΑΓΕΙΑ.
    ΑΝ ΤΟ ΕΒΓΑΖΕ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΟ ΓΚΡΟΥΠ......ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΔΙΚΑ ΣΑΣ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Και μενα μου αρεσαν και κυριως οι μπάσογραμμές και τα ριφ τους. Δεν χρειάζεται μια μουσική εξάλλου που σου αρέσει να αρέσει και σε ολους.. Αυτο δεν το έχει πετυχει ουτε ο Θεοδωράκης που θέλει οπωσδήποτε την εύνοια μας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Σχόλια από το fb...

    Dimitris Patokos
    Θεωρώ και τον Σιδερένιο Άνθρωπο σημαντικό άλμπουμ ... για το Πολα που πρόσφατα επανεκδόθηκε θα με ενδιέφερε να ακούσω την άποψη σου Φώντα.

    Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
    O Σιδερένιος είναι πολύ πρώτος. Καλό και το Πόλα, αλλά κατώτερο από τον Σιδερένιο.

    Dimitris Patokos
    συμφωνώ απόλυτα... καλές γιορτές....

    Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
    Επίσης καλές γιορτές.

    Vasilis Zacharopoulos
    ποια εταιρία επανακυκλοφόρησε το ΠΟΛΑ; Σε βινύλιο;

    Dimitris Patokos
    η milk επανεκδίδει κατά καιρούς κλασικούς δίσκους της Lyra και της music box....
    Εννοείται σε βινύλιο...

    Vasilis Zacharopoulos
    Έχεις λινκ; Σε ευχαριστώ πολύ.

    Dimitris Patokos
    όχι ακόμα... προσεχώς!... πάντως μπες στη σελίδα της milk γιατί υπάρχουν επανεκδόσεις ενδιαφέρουσες όπως Λενα Πλατωνος και Πελομα Μποκιου...

    Vasilis Zacharopoulos
    σε ευχαριστώ θερμά.

    Aggeliki Marinou
    Συμφωνω για τους 2002GR- τους οποιους κι εγω τους θυμάμαι τετοια εποχή για κάποιο λόγο- όμως γιατί πρεπει να συγκρίνουμε ; Ετερον εκάτερον.

    Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
    Συγκρίνουμε το τι μας αρέσει περισσότερο και τι όχι. Αυτό είναι μετρήσιμο και μπαίνει στο ζύγι.

    Aggeliki Marinou
    Ο Σιδηρο είναι μυθος δεν εξετάζεται με ορθολογικά κριτήρια :p

    Giorgos Ftakas
    Kρίμα που διαλύθηκε αυτό το συγκρότημα..

    Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
    Δεν ξέρω αν διαλύθηκαν. Ο Ασβεστόπουλος μπορεί ανά πάσα στιγμή να τους μαζέψει και να παίξουν κάπου.

    George Tirovolas
    Αν μη τι άλλο, ο χρόνος σχετικά το δικαίωσε το LP. Οσο για τις κριτικές περί "ανάλαφρου", μακάρι αυτό που απλο'ι'κά και διαχρονικά ονομάζεται
    εμπορική, radio friendly κλπ μουσική, να 'χε πάντα αντίστοιχες συνθέσεις και μια φωνή- βάλσαμο απο πάνω, σαν του Ασβεστόπουλου.

    Dimitris Lampos
    επηρέασαν πολύ περισσότερο από ότι τους έχει αναγνωριστεί... ακούγοντας σήμερα τη μαγική αυλή, μπορεί κάποιος να πει ότι δεν αναγνωρίζει τεράστιες κατοπινές επιτυχίες από άλλες μπάντες; εξαιρετικό συγκρότημα, γεμάτο ειλικρίνεια και ταλέντο.

    Dimitris Lampos
    όσον αφορά το θέμα της παραγωγής, δεν ξέρω, μπορεί να κάνω λάθος, αλλά δε νομίζω ότι γινόντουσαν γενικά καλές παραγωγές τότε στην Ελλάδα. Για την εποχή τους, μια χαρά μου ακούγεται και η παραγωγή. Ούτε άθλια 80'ς σύνθια, ούτε υπερβολές...

    Gregg Rocker
    δισκαρα,με το εμπαινε η εισαγωγη της μαγικης αυλης,σε εστελνε!!αλλα ο σιδερενιος ανθρωπος ηταν το κατι αλλο,ολα κομματαρες μεσα και παντα πρεπε να μνημονευουμε τον τεραστιο καραινδρο στα ντραμς

    Γιώργος Γιαννόπουλος
    Έγραφαν πιασάρικες μελωδίες, αμετανόητοι γιεγιέδες στην ενορχήστρωση (στον σιδερένιο άνθρωπο, που έχουν κάτι χέβυ κιθάρες, πάλι γίνεται "συγκόλληση" με το υπόλοιπο κομμάτι, που έχει το γνώριμο στυλ στο παίξιμο) και χίππηδες ως προς τον στίχο. Το "πόλα"" μου φαίνεται ότι είναι το καλύτερό τους. Και το ωραίο θεματάκι στα κήμπορντς, σε αυτό το κομμάτι που το θυμόμουν γενικά και το ξανάκουσα τώρα, διαιστώνω πως θεωρούσα ότι προέρχεται από κάποιο ξένο χιτ των 70'ς) https://www.youtube.com/watch?v=wNkPLuP5Yyk

    Nikos Sarros
    Θες γιορτινες μερες να σε μελετά πάλι ο ακατανομαστος.....

    Αθανάσιος Ζακόπουλος
    δισκάρα ναι, το χα πάρει σε κασσέτα και το είχα λιώσει

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Άνοιξη 1983 , 3η λυκείου , 7ημερη σχολική εκδρομή στην Κέρκυρα. Η κασέτα τους έπαιζε συνέχεια στο πούλμαν.......

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Από το fb...

    Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
    https://www.youtube.com/watch?v=Z-lRz6lfN24
    2002GR ΘΥΜΑΜΑΙ

    Kwstas Agas
    "η ερμηνεία του Ασβεστόπουλου που ήταν ανέκαθεν κακός" έγραψε ο μουσικοκριτικός.... Εντάξει, τώρα "τα είδα όλα" ....

    Δυσήνιος Τύπ Πος
    Δε ντρέπομαι καθόλου! Μου την ελεγαν οι ροκάδες φίλοι μα πως μπορείς seeds και 2002γρ τεσπα δεν ήταν η πρώτη φορά! τα περισσότερα τραγούδια του δίσκου παίζουν ακόμα στο πλέιερ μου

    Stylianos Tziritas
    Θαυμάσια μπάντα και ειδικότερα ο κύριος Ασβεστοπουλος ερμήνευε πολύ εμπνευσμένα με βάση τις ιταλικές, φρονω, επιρροές του.

    Alfani Diakosiapente
    απ τις πρωτες μου κασσετες με ελληνοφωνο ροκ...

    Gregg Rocker
    ηταν ηδη παλια καρβανα τοτε ο ηλιας,τραγουδιστης των persons,πουγιναν socrates μετα και ειχε μπει και στους blue birds λιγο πριν διαλυθουν.καπου το 73 εφτιαξε τους 2002.ο σιδερενιος ανθρωπος,ειναι τεραστια δισκαρα.

    Kitrino Mantalaki
    συμπεριλαμβάνω ακόμα κι σήμερα τους 2002gr στα σετ μου

    Konstantinos Kottis
    Πολύ καλό συγκρότημα αντικειμενικά!

    Christophoros Godot
    Στην εποχή τους, ένα φρέσκο αεράκι.

    Nikos Doukas
    Και γω τότε επειδη ειμουν "σκληροροκάς" και "μαγκάκι" και καλά λέμε τώρα, δεν το φώναζα στην παρέα αλλα πηγα αγόρασα το βυνίλιο που λες και καθε βράδυ για κανα εξαμηνο έπαιζε ΜΟΝΟ αυτό όταν ημουν μόνος. Έλιωσε λέμε δεν παιζει κανένα τραγουδι χωρίς να πηδάει η βελόνα. Κάτι είχαν τα τραγουδια τους κατι μου έκαναν τότε. Και ακόμη τα ακούω πολυ ευχάριστα αν καμια φορά παθαινω φλας μπακ βαζω κανενα και ακουω!

    ΑπάντησηΔιαγραφή