της επόμενης κίνησης…

Ο Χρήστος Οικονομίδης πρέπει να είναι ο Οικονομίδης του... mid-90s γκρουπ Επόμενη Κίνηση, αν δεν πρόκειται περί συνωνυμίας –κάποτε τους είχα δει, ίσως όχι και τόσο αυθαίρετα, ως κάποια electro-punk συνέχεια των Εν Πλω–, ο συνθέτης περαιτέρω της «Γλυκειάς Ζωής» [Ανεξάρτητη Παραγωγή, rec.1999-00] και του “Piano Music I” [Μουσική Εταιρία Αθηνών, rec. 2001-03], άλμπουμ για τα οποία έχω γράψει κριτικές, παλαιά, στο Jazz & Τζαζ. Το πιο πρόσφατο CD του Οικονομίδη έχει τίτλο «Έρως, ζώο αγέρωχο και ηχηρό» [Orion Music, 2011] και περιλαμβάνει 13 τραγούδια, βασισμένα σε ποιήματα των Νίκου-Αλέξη Ασλάνογλου, Ναπολέοντος Λαπαθιώτη, Μαρίας Πολυδούρη, Γιώργου Ιωάννου, Μάτσης Χατζηλαζάρου, Τάσου Λειβαδίτη, Μελισσάνθης κ.ά.
Μία βασική παρατήρηση. Οι ποιητές δεν… συνάδουν (λογικό). Τούτο οδηγεί, εκ των πραγμάτων, τον Οικονομίδη στην υιοθέτηση διαφορετικών μελοποιητικών προσεγγίσεων, οι οποίες (προσεγγίσεις) ενώ θα μπορούσε να αποδυναμώνουν την έννοια του άλμπουμ (ως ενότητα), δεν το πράττουν, τελικώς, εξαιτίας ενός ενορχηστρωτικού συνεχούς. Ξεχώρισα το «Ω μη με βλέπετε που κλαίω» (Μ. Πολυδούρη) για την πηγαία μελωδική γραφή του και την ωραία ερμηνεία της Μόρφως Τσαϊρέλη (αν και η φωνή της, εδώ, πιάνει τα ηχοχρώματα της Αλεξίου), το «Όλα μπορείς να τα σωπάσεις» για την αντίστοιχη (αν και δυσκολότερη) καθυπόταξη των στίχων του Ιωάννου (αποδίδει με την άνεση του φτασμένου ο Δώρος Δημοσθένους – εξαιρετικό τραγούδι), καθώς και τη «Μιλένα» [Ι. Σούσης], που αποδίδει ο ίδιος ο συνθέτης με μιαν αδιόρατη (εφηβική) αφέλεια.
«Δύο ηρωίδες, η νεαρή, ανέμελη και κυνική Κλαίρη (Ράσμι Σούκουλη) και η μεσόκοπη, καταπτοημένη, καταθλιπτική αλλά και ραδιούργα Δανάη (Αλεξάνδρα Παυλίδου) ζουν σε διπλανά διαμερίσματα. Μία σειρά όμως από απλά, σκληρά και επώδυνα γεγονότα τις κάνουν να γνωριστούν και να έρθουν πιο κοντά». Αναφέρομαι στην ταινία Τρυφερότητα του Παναγιώτη Καραμήτσου, που προβλήθηκε πρόπερσι και βεβαίως στη μουσική της, ένα τραγουδιστικό soundtrack [Legend] συντεθιμένο από τον Μάριο Τσάγκαρη, ο οποίος στα μέσα των 90s βρισκόταν κι αυτός στην Επόμενη Κίνηση μαζί με τον Οικονομίδη (ωραία σύμπτωση!).
Το εξής περίεργο συμβαίνει εδώ. Ένα κάπως άγνωστο συγκρότημα στο οποίο έχουν συμβάλλει διάφοροι (ένας είναι ο Κώστας Παρίσης, οι υπόλοιποι πιθανώς να είναι κάποιοι εκ των “thanks”) εμφανίζεται με διαφορετικά ονόματα (No Woman’s Fuzz, Hungry Hairy Mice, Mind the Crap, Not Known Person, Fake Dots και δε συμμαζεύεται), προτείνοντας διαφορετικού ύφους αγγλόφωνα τραγούδια, τα οποία ενώνει, πάντως, η παραγωγή. Υπάρχει 80s electro και rock στοιχείο (αυτό που αποκαλείται γενικώς post-punk), μπαλάντες, girlish pop, ακόμη και κάποιες ελληνικές αναφορές ξεπετάγονται εδώ κι εκεί. Η ουσία είναι, πάντως, πως το όλον πράγμα στέκει, ιδίως αν αναφερόμαστε σε τραγούδια όπως το “I’m going down” (Not Known Person) ή το “Kill a star” (Faceglue).