MISUSE κάτι και για τα δύο

Με αφορμή το πρόσφατο (δεύτερο) άλμπουμ των Misuse, ανακαλώ λίγα λόγια που είχα δημοσιεύσει γι’ αυτούς πριν τέσσερα χρόνια (για το πρώτο τους CD), προκειμένου να έχουμε μία κάπως πιο ολοκληρωμένη εικόνα…

Τι είχαν γράψει λοιπόν οι Misuse, στο “Misuse” [Puzzlemusik PIECE 006, 2008]; Κατά πάσα πιθανότητα ένα ακαριαίο... γερμανο-ροκ CD, που κρατούσε από τους Amon Düül II και τα μακροσκελή κιθαριστικά blocks των Jane, πριν καταλήξει στους Space Debris και τη σύγχρονη stoner αίσθηση. Η αλήθεια είναι πως αν εξαιρέσει κανείς τους Into the Abyss ποτέ άλλοτε ελληνικό γκρουπ δεν έχει χωθεί τόσο βαθειά στο κιθαριστικό prog συνονθύλευμα (σ.σ. οι Manticore’s Breath ήρθαν αργότερα), κάτι που, οπωσδήποτε, αποτελεί κατάκτηση για μία παρέα νέων μουσικών, οι οποίοι, κάποτε, τα πήγαν περίφημα δίπλα (δηλαδή πριν) τους A Silver Mt.Zion.

Οι Misuse είναι αναμφισβήτητα ταλαντούχοι. Γνωρίζουν ν’ αναπτύσσουν τις συνθέσεις τους, γνωρίζουν να μελωδούν, έχουν μελετήσει τους κώδικες λειτουργίας του είδους (οι έντεχνες πινελιές και το κατέβασμα του volume δεν είναι άσχετα με τις ποικίλες ατμόσφαιρες που θέλουν να εμφανίσουν) και αν υπάρχει κάτι το οποίο θα πρέπει, ενδεχομένως, να προσέξουν στην πορεία, τούτο έχει να κάνει πρωτίστως με τις ίδιες τις συνθέσεις, οι οποίες θα πρέπει να γίνουν ακόμη περισσότερο διαυγείς και κυρίως… πυρηνικές, στην απόπειρά τους να προσεγγίσουν τα ιστορικά vinyl κατορθώματα. Το “Misuse” έχει υπερβολικώς μεγάλη διάρκεια (αγγίζει τα 74 λεπτά) για να μπορεί να πιέζει, δίχως ν’ απλώνει.

Τα συγκροτήματα, ενίοτε, εμφανίζουν αλλαγές στον ήχο τους – ένα γεγονός που έχει να κάνει με τις προσθαφαιρέσεις μελών, την «ανακάλυψη» νέων κατευθύνσεων, την ανάγκη για συνολικότερο και περιεκτικότερο δόσιμο. Έτσι κάπως συμβαίνει και με τούτους εδώ τους Αθηναίους, οι οποίοι, κάνοντας το επόμενο βήμα, αφήνουν πίσω τους το βαρύ/ολιγοκίνητο “Misuse” προτείνοντας το περισσότερο electro/ατμοσφαιρικό, αλλά πάντα κιθαριστικό “April” [Puzzlemusik/ Spinalonga PIECE 020, 2011].

Αν μου επιτρέπεται να εκφράσω προτίμηση, προσωπικώς, είμαι υπέρ των βαρέων και των ασήκωτων, ασχέτως αν, στην περίπτωση του “Misuse”, χρειαζόταν μία πιο σαφής διευθέτηση. Παρά ταύτα, εδώ, θα επιχειρήσω να προσεγγίσω μ’ έναν κάπως πιο… αντικειμενικό τρόπο αυτόν το νέο –ας τον πω– ήχο του συγκροτήματος. Πριν προχωρήσω, όμως, ας σημειώσω και τούτο που μπορεί να υπήρξε (μπορεί λέω) λίαν καθοριστικό. Η αποχώρηση δηλαδή, το 2010, του βασικού κιθαρίστα Τίτου Μοσχάκη και αντικατάστασή του από έναν άλλο μουσικό (με το γκρουπ να συνεχίζει να έχει δύο κιθαρωδούς). Έτσι, σήμερα, οι Misuse αποτελούνται από τους Δημήτρη Πατσαρό κιθάρα, programming, Κώστα Στεργίου πλήκτρα, programming, Λευτέρη Βολάνη κιθάρα, Νίκο Δημητρακάκο ντραμς, programming και Σταύρο Μαραγκό μπάσο. Αποτέλεσμα της συνεργασίας αυτής τής συγκεκριμένης ομάδας υπήρξε το 51λεπτο “April”, που ηχογραφήθηκε το περασμένο καλοκαίρι.

Το άλμπουμ των Misuse αποτελείται από δέκα κομμάτια (δίχως εμφανή κενά), αν και, όπως υποστηρίζουν οι ίδιοι δια του track list, τα κομμάτια είναι πέντε… διπλά. Τα “Marsupial”, “8”, “Dear hunter”, “Bela” και “Techtris”, άπαντα αποτελούμενα από δύο μέρη. Έτσι, διπλά, τ’ ακούω...

Το “Marsupial” ξεκινά με electro ήχους (πιθανώς να είναι συνθετικοί, πιθανώς να προέρχονται από μανιπουλάρισμα φυσικών οργάνων) σ’ ένα κάπως νωχελικό, abstract πλαίσιο, για να εξελιχθεί προς ένα electro-rock, με το rhythm section και τις κιθάρες σε πρώτο πλάνο και τις electr-ότητες διαρκώς παρούσες. Στο “8” η νωχελική space εισαγωγή καθορίζει το γενικότερο slow tempo, με το συνθετικό πιάνο/ηλεκτρικό πιάνο α λα Vangelis να προσθέτει σε «ατμόσφαιρες»· με τη σταδιακή συσσωμάτωση του κιθαριστικού γδούπου να ανακαλεί τον ήχο του πρώτου CD. Tο πιάνο, στο “Dear hunter”, είναι εκείνο που προκαλεί τη γενικότερη δράση στο part1, με το part 2 να διαφοροποιείται και όσον αφορά στην ένταση και όσον αφορά στη λειτουργικότητα (του νεφελώδους κιθαρο-παραληρήματος). Το “Bela” που ακολουθεί είναι ένα από τα πιο ενδιαφέροντα συνθέματα του CD. Στα 10 λεπτά που διαρκεί συμπυκνώνονται όλες οι σημερινές τάσεις των Misuse. Εισαγωγή… ηλεκτρακουστικής (λέμε) εμπνεύσεως, kraut ρυθμικό σχήμα το οποίο πλαισιώνεται από πλήκτρα και κιθάρες, κάπως ελεύθερη εξέλιξη, επαναφορά με πακτωμένο prog ήχο, συνέχεια με χαμηλούς τόνους, η έσχατη κορύφωση (είναι ολοφάνερο πως το συγκρότημα γνωρίζει να εκμεταλλεύεται τη μεγάλη φόρμα). Στο έσχατο “Techtris” καταγράφεται μία σταδιακή, αργή εξέλιξη σ’ ένα κομμάτι που ξεκινά  από το ανεπαίσθητο, για να καταλήξει στο κρεσέντο της κιθάρας.

Η γενική εντύπωση είναι πως οι Misuse βρίσκονται σ’ έναν μέσο δρόμο. Δουλεύουν, ανακαλύπτουν καινούριους ήχους, τους επεξεργάζονται, δίχως να ξεχνούν το… από πού ξεκίνησαν. Κι εκεί, νομίζω, πως βρίσκεται η ουσία της υπόθεσης.