ΣΩΤΗ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΥ - ΧΡΗΣΤΟΣ ΧΩΜΕΝΙΔΗΣ με τη Δημοκρατική Αριστερά στη μέση…

Περί «συνέπειας» και ιδεολογικής ταυτότητας… είναι ο τίτλος του κειμένου της Σώτης Τριανταφύλλου στην τελευταία Athens Voice (τεύχος 387, 12-18/4/2012). Βασικά, το θέμα είναι το κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς (ΔΗΜΑΡ) και πώς αυτό, ξεπερνώντας τα εμπόδια που θέτει… «η ψυχοπαθής και άξεστη αριστερά» (ο χαρακτηρισμός «ψυχοπαθής» είναι μνησίκακος, ο «άξεστος» είναι ατυχής), θα μπορεί να αποκλίνει, δίχως τούτο να «εκλαμβάνεται ως σύμπραξη με την επάρατη εξουσία».
Η Τριανταφύλλου ξεκινά προτάσσοντας τα δύο «παλιά προβλήματα της ελληνικής αριστεράς», που είναι… ένα (καθότι το άλλο λησμονήθηκε στη διαδρομή), και που έχει να κάνει με την «ιδεοληψία της πολιτικής ‘συνέπειας’», η οποία, κατά την αρθρογράφο «μεταφράζεται σε ακινησία της σκέψης και των ιδεών». Μάλιστα, για να υποστηριχθεί η συγκεκριμένη άποψη, γίνεται λόγος για τους Ναζί και τους Ιεχωβάδες, που υπήρξαν πολιτικώς συνεπείς αιματοκυλώντας τις κοινωνίες (όχι οι Ιεχωβάδες δεν αιματοκύλησαν τίποτα, είναι απλώς οι… «τρελοί του Θεού»), όπως και για την ελληνική Δεξιά, η οποία εν πάση περιπτώσει εκσυγχρονίστηκε τα τελευταία 70 χρόνια, δηλαδή έριξε νερό στο κρασί τής πολιτικής συνέπειας και από δωσιλογική, ταγματασφαλιτική και δολοφονική κατέληξε –ω του θαύματος!– απλώς νεοφιλελεύθερη και λαϊκιστική. Ξεχνά, προφανώς, η Τριανταφύλλου τα θύματα της κρατικής –δεξιάς στη βάση της–, βίας από το 1980 και μετά (ξεκινώντας από τον Κουμή και την Κανελλοπούλου και φθάνοντας μέχρι τα δεκάδες πρόσφατα περιστατικά). Αν δεν είναι έκφανση της… πατροπαράδοτης ελληνικής Δεξιάς η Golden Dawn (για να μη γράψω για τον LAOS, ακόμη και για ένα κομμάτι της λεγόμενης λαϊκής δεξιάς – τους ξεχάσαμε φαίνεται τους Καλαμπόκες, τους Κενταύρους και τους Ρέιντζερς), που με απαράμιλλη πολιτική συνέπεια βιαιοπραγεί και εγκληματεί έναντι μεταναστών, αλλά και ελλήνων πολιτών, τότε οι λέξεις έχουν χάσει πια το νόημά τους, και το μόνο που θα μας απομένει να δούμε στο άμεσο μέλλον –προκειμένου να πειστούν ορισμένοι πως τα πράγματα δεν έχουν αλλάξει και τόσο–, είναι να ξανα-αναλάβουν δράση ο… Προκρούστης και ο Σίνης ο Πιτυοκάμπτης.Λυπάμαι πολύ, αλλά θα χαρακτηρίσω τη λογική της Σώτης Τριανταφύλλου παιδιάστικη, ακατανόητη, και από ένα σημείο και μετά σφόδρα μεροληπτική, ου μην και ρατσιστική (αυτά τα περί «μερικών Μαρτύρων του Ιεχωβά και άλλων τρελών του Θεού» μοιάζουν με κηρύγματα μίσους). Μου θυμίζει δε, σε πρώτη φάση, εκείνο το αλήστου μνήμης λογικόν εφεύρημα τού… ο χρυσός είναι μέταλλο, η σιωπή είναι χρυσός, άρα η σιωπή είναι μέταλλο.
Κατ’ αρχάς, γιατί η πολιτική συνέπεια συσχετίζεται μόνο με τους Ναζί και τους Ιεχωβάδες; Δηλαδή κάποιος θα πρέπει να λέει άλλα το πρωί, άλλα το μεσημέρι και άλλα το βράδυ, ίνα να μην κινδυνεύει να χαρακτηριστεί συνεπής και άρα κοντά στην ψυχοπαθολογία του ναζιστικού φέρεσθαι; Η πολιτική συνέπεια, με άλλα λόγια, είναι συνώνυμη μιας κατά μίαν έννοια αρρωστημένης κατάστασης, που αντιβαίνει, εν ολίγοις, στην ευημερία και την πρόοδο; Και γιατί την τελευταία συνέπεια της σύγχρονης (εγχώριας) Αριστεράς να υπερασπίζεται τον αδύναμο επιδεικνύοντας ευαισθησία, ανοχή στη διαφορετικότητα και παρρησία (μία βάση που οφείλουμε να την αποδεχθούμε ίνα κάνουμε μισό βήμα εμπρός, αφού έτσι κι αλλιώς δεν απέμεινε όρθια και κάποιαν άλλη από τις παλαιές συνέπειες), θα πρέπει κι εκείνη να την εκχωρήσουμε στα κοράκια της εξουσίας; Δηλαδή πότε θα είναι ικανοποιημένη η Σώτη Τριανταφύλλου; Μήπως όταν η ελληνική Αριστερά, ζηλώσας την… Αριστερά του κυρίου D’Alema, κληθεί να στέρξει στους μελλοντικούς βομβαρδισμούς που σχεδιάζει η αγορά, μετατρέποντας, στην πράξη, τον φετιχισμό της επανάστασης σε φετιχισμό της… δημοκρατίας; Άσε, να μας λείπει.Διορθώνοντας ένα ιστορικής φύσεως λάθος της αρθρογράφου (ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ο πρεσβύτερος εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής Σερρών το 1935 και όχι το 1946, όπως αναφέρεται στο κείμενο), ξεπερνώντας επικοινωνιακές πομφόλυγες του στυλ «οι διαφορές ανάμεσα στα δύο αυτά κόμματα είναι τελετουργικές: απ’ ό,τι ξέρω, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έστειλε συλλυπητήριο τηλεγράφημα για τον θάνατο του Κιμ Γιονγκ Ιλ ενώ το ΚΚΕ έστειλε» και αντιτιθέμενος σε όσα γράφονται εν σχέσει με την… επιθυμητή ενσωμάτωση της ΔΗΜΑΡ στον κύκλο της εξουσίας, έρχομαι να πω πως η ΔΗΜΑΡ δεν θα έχει απολύτως κανένα λόγο ύπαρξης (προσωπικώς δεν είμαι εντελώς σίγουρος αν και τώρα έχει, αλλά τούτο δεν είναι της στιγμής) αν απεμπολήσει την μία και τελευταία πολιτική συνέπεια (και ουχί αν πράξει το αντίθετο, όπως υποστηρίζει η Τριανταφύλλου). Να προσφέρει, δηλαδή, αριστερό άλλοθι στην κρατική βία, στη σκληρότητα της εφαρμοσμένης πολιτικής, στην αναλγησία έναντι του κατατρεγμένου (Έλληνα ή μετανάστη), στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, στους φράχτες στον Έβρο, στα πανεπιστήμια της αγοράς, στις εξοπλιστικές μίζες, στα ηλεκτρικά χαράτσια, στα διαλυμένα σχολεία και νοσοκομεία…
Εξάλλου, άμα θέλει κάποιος να περάσει τον Ρουβίκωνα υπάρχει και ο… τρίτος δρόμος. Είναι εκείνος που έδειξαν η Μαρία Δαμανάκη, ο Μίμης Ανδρουλάκης και όλοι οι υπόλοιποι μη… ιδεοληπτικοί με την πολιτική συνέπεια. Αλλά, απ’ ό,τι φαίνεται, τους ξέχασε κι εκείνους η Σώτη Τριανταφύλλου… Στο ίδιο μήκος κύματος ο Χρήστος Χωμενίδης –στο κείμενό του «Δεν θεωρώ Αριστερά τον ΣΥΡΙΖΑ», πάντα από το ίδιο τεύχος τής Athens Voice– πιστεύει, και αυτός, πως η ΔΗΜΑΡ θα «έπρεπε να είναι πιο επί της ουσίας συμμετοχική» και πως θα άξιζε να είχε «διεκδικήσει τη συμμετοχή στην κυβέρνηση Παπαδήμου κι ας είχε δημοσκοπική ζημιά». Μάλιστα όπως ο ίδιος λέει –και από εκεί ξεκινά το πρόβλημα– ο Παπαδήμος δεν είναι παράνομος πρωθυπουργός και πως ακόμη κι «ένας τελειόφοιτος Λυκείου ξέρει ότι πρωθυπουργός γίνεται ο οποιοσδήποτε έχει τη δεδηλωμένη ψήφο της Βουλής».
Θα πρέπει κάποιος να πει του κυρίου Χωμενίδη πως η κυβέρνηση Παπαδήμου υπήρξε-είναι προϊόν κοινοβουλευτικού πραξικοπήματος και συνταγματικής εκτροπής, αφού δημιουργήθηκε δίχως να έχει παραιτηθεί από τη θέση του πρωθυπουργού ο Γιώργος Παπανδρέου. Τα έχουν πει διάφοροι συνταγματολόγοι, να μην τα πω εγώ. Και ν’ αφήσει ο Χωμενίδης αυτά τα σάπια για «τελειόφοιτους Λυκείου», γιατί ο ίδιος είναι εντελώς ανενημέρωτος και επί του προκειμένου κακώς πληροφορημένος. Όποιοι δεν έδωσαν ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση Παπαδήμου, αντιτάχθηκαν επί της ουσίας στη συνταγματική εκτροπή, στην μη προβλεπομένη διαδικασία (ορθώς έπραξε και ο Κουβέλης). Ορισμένοι της εσωτερικής… ιντελιγκέντσιας (τρομάρα της) έχω την εντύπωση πως αποδεικνύονται βασιλικότεροι του βασιλέως. Ακόμη και την Christine Lagarde αν ρωτούσες θα σου έλεγε επί του προκειμένου… κρατείστε, πάντως, το τυπικό, για να μην έχουν οι Αριστεροί να λένε.
Σιχαίνομαι τη φράση «αστικός μύθος». Συνήθως πρόκειται για αρλούμπες του κερατά, πάνω στις οποίες πατάνε ορισμένοι παριστάνοντας τους έξυπνους. Ο «αστικός μύθος» δια στόματος Χωμενίδη –ίνα καταδειχθούν οι λάθος επιλογές προσώπων, αλλά στη βάση του να χυθεί… αντεπαναστατική χολή– μας λέει πως ο Φιντέλ Κάστρο έκανε τον Τσε διοικητή της Τράπεζας της Κούβας (στην πραγματικότητα τον έχρισε και υπουργό Οικονομικών) επειδή εκείνος (ο Τσε) είπε πως είναι “communist” (στην αγγλική!) και ο Κάστρο από λάθος άκουσε “economist” (επίσης στην αγγλική!). Φαίνεται δε πως την ίδια… βαρηκοΐα είχε και ο Γιωργάκης, που άκουσε «οικονομολόγος» αντί για «συνταγματολόγος», χρίζοντας τον Βενιζέλο, υπουργό Οικονομικών. Δυστυχώς όμως για τον Χωμενίδη αυτός δεν είναι αστικός μύθος, αλλά μία ολέθρια αλήθεια.Όταν ο Χωμενίδης λέει πως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι κομμάτι της Αριστεράς επειδή έρχεται σε σύγκρουση με την πραγματικότητα (ή «κοροϊδεύει ο ΣΥΡΙΖΑ», υποστηρίζει, ή «δεν έχει αίσθηση της πραγματικότητας») θα πρέπει να ξέρει –για να το πάω το θέμα λίγο μακρύτερα– πως η ουτοπία (και όχι μόνο δια του ουτοπικού σοσιαλισμού τού Saint-Simon και τον προ-μαρξιστών) είναι συστατικό στοιχείο μιας σκέψης της Αριστεράς και πως εν πάση περιπτώσει είναι δεκάδες τα ιστορικά γεγονότα που ξεκίνησαν ως ουτοπίες πριν μεταρσιωθούν, πριν εξυψωθούν σε πράξεις. Θέλω να πω δηλαδή πως πολλές φορές στην ιστορία το αδύνατον έχει αποδειχθεί προθάλαμος του δυνατού. Και σιγά δηλαδή τα… ουτοπικά που προτείνει η ΣΥΡΙΖΑ. Ορισμένοι μοιάζει να έχουν πάρει το Κατά Τρόικαν Ευαγγέλιο παραμάσχαλα περιφερόμενοι την μιντιακή χώρα ωσάν τους υπνωτισμένους ιεραπόστολους του Μεσαίωνα. Ή με αυτό, ή Kόλαση.
«Η πέραν της ΔΗΜΑΡ Αριστερά, και εν μέρει εξαιρώ το ΚΚΕ, βλέπει τον κόσμο με τόσες αγκυλώσεις και παρωπίδες, που αυτό που λέει έχει μικρή σχέση με την πραγματικότητα. Όταν κάνεις τέχνη αυτό είναι μια χαρά, αλλά είναι επικίνδυνο όταν κάνεις πολιτική». Τι καταλαβαίνετε εσείς από αυτό; Ότι εξαιρείται το ΚΚΕ και μάλιστα «εν μέρει» από την πέραν της ΔΗΜΑΡ Αριστερά; Ότι, εν αντιθέσει με την πέραν της ΔΗΜΑΡ Αριστερά, το ΚΚΕ δεν «βλέπει τον κόσμο με αγκυλώσεις και παρωπίδες»; Ή πως όταν κάνεις τέχνη (όπως λέμε… κάνε καμμιά φασολάδα) είναι «μια χαρά» το «να βλέπεις τον κόσμο με τόσες αγκυλώσεις και παρωπίδες»; Πιάσε το αυγό και κούρεψ’ το. Πολύ ασχολήθηκα…