MR.HO’S ORCHESTROTICA exotica τρικ μάι φορ

Πριν καιρό είχα γράψει για το πρώτο άλμπουμ της Mr.Ho’s Orchestrotica, που είχε τίτλο “Presents… The Unforgettable Sounds of Esquivel” (2010), σημειώνοντας εν ολίγοις τη σημασία αυτής ταύτης της ορχήστρας στην ανασύνταξη και ανασύσταση του exotica ήχου. Ένα χρόνο αργότερα ο βιμπραφωνίστας/ περκασιονίστας Brian O’Neill, έχοντας εν τω μεταξύ μετατρέψει την πρωταρχική 23-μελή ορχήστρα του σε κουαρτέτο(!) –κατ’ αναλογίαν, αν θέλετε, με το κλασικό κουαρτέτο του Martin Denny– επιχειρεί μία σύμπτυξη εκείνου του big sound, καθ’ όλα επιτυχημένη, και με την ίδια πάντα στόχευση. Να ενώσει, δηλαδή, εις σώμα ένα chamber, jazz και world ήχους, οι οποίοι τούτη τη φορά αγγίζουν ακόμη και την περιοχή μας (Βαλκάνια). Ας αναφερθεί εδώ η σύνθεση της Orchestrotica, γιατί έχει σημασία. Ο Brian O’Neill λοιπόν χειρίζεται βιμπράφωνο και ποικίλα κρουστά (pandeiro, bodhran, riq…), ο Αλβανός Geni Skendo φλάουτα, η Ιαπωνίδα Noriko Terada μαρίμπα, βιμπράφωνο, λοιπά κρουστά και ο Jason Davis είναι ο μπασο-στυλοβάτης. Ένα πολυεθνικό, ας το πω, κουαρτέτο, που μεταφέρει στις ένδεκα συνθέσεις (originals και διασκευές) και κάποιες εξω-δυτικές ηχοκουλτούρες.

Τρία είναι τα covers της Orchestrotica στο “Third River Rangoon” [TIKI-002]. Κατ’ αρχάς το “Colorado waltz” του Cal Tjader – πρόκειται για ένα up-tempo waltz (σε 6/8 και όχι σε 2/4) το οποίον, εδώ, αποκτά ένα κάπως haunted χαρακτήρα (ο Αλβανός είναι άπαιχτος). Έπειτα, μια διασκευή σε σύνθεση του Τσαϊκόβσκι (“Arab dance”) που μπορεί ναι μεν να καθορίζεται από το παίξιμο του Tev Stevig στο ούτι, αλλά εκείνο που υπερισχύει εδώ είναι η εναρμόνιση της μελωδίας. Παρένθεση. Ο Milt Raskin ήταν ένας σοβαρός πιανίστας της jazz (είχε βρεθεί ακόμη και δίπλα στην Billie Holiday), αλλά όχι ιδιαιτέρως γνωστός. Στην ιστορία έμεινε πάντως για το exotica άλμπουμ “Kapu (Forbidden)” [Crown, 1959]. Κλείνει η παρένθεση. Απ’ αυτό το άλμπουμ προέρχεται η “Maika”, με τον Αλβανό να μετατρέπει το φλάουτό του σε… αηδόνι. Όμως και οι πρωτότυπες συνθέσεις του O’Neill είναι χάρμα ώτων, φανερώνοντας το (πιθανώς) γνωστό πως ο άνθρωπος αυτός έχει εντρυφήσει στον βαθύ ήχο τής exotica (και τις προεκτάσεις του). Έτσι, από το πρώτο κιόλας κομμάτι, το φερώνυμο “Third river Rangoon”, o O’Neill επιχειρεί να συνδέσει την exotica με το τρίτο ρεύμα, μπολιάζοντας τη σύνθεσή του μ’ έναν δωματίου απόηχο. Στο “Thor’s arrival” (αφιερωμένο στον νορβηγό εξερευνητή του Ειρηνικού Thor Heyerdahl και τη σχεδία του Κon-Τiki) έχουμε ένα θαυμάσιο ατμοσφαιρικό κομμάτι, που οδηγείται από τα κρουστά, ενώ στο “Phoenix, goodbye” το φλάουτο και το αρκομπάσο παράγουν ένα βόμβο, που μοιάζει με τον ισοκράτη των ηπειρώτικων (και αλβανικών) πολυφωνικών! Μαγικό κομμάτι. Όπως εξάλλου το “Terre exotique” ή το “Lyman ’59” (αφιερωμένο στον φημισμένο συνθέτη και βιμπραφωνίστα της exotica Arthur Lyman), όπως και όλα τα υπόλοιπα. Μαγικός ο δίσκος!

Επαφή: www.orchestrotica.com