NEW ORLEANS FUNK

Πριν λίγες μέρες ένας φίλος μού ζήτησε να του κάνω μια κόπια του “New Orleans Funk, Volume 2”, της εξαιρετικής συλλογής που είχε κυκλοφορήσει η Soul Jazz [SJR CD185] το 2008. Είχα από τότε να την ακούσω και φυσικά… ξανάπαθα.

Το νούμερο 1 θα πρέπει να ήταν εκείνη η αχτύπητη του 2000 [SJR CD47] με τους... συνταρακτικούς δυναμίτες των Gaturs, Meters, Explosions κ.λπ., κ.λπ. Κι αυτό το λέω γιατί παίζει και η “New Orleans Funk and Soul, Saturday Night Fish Fry” [SJR CD53] του 2001, κι αυτή γεμάτη με Meters, Eddie Bo, Gaturs, Dr. John, Lee Dorsey και... λοιπά πολλά. Όπως κι αν έχει το πράγμα, πάντοτε θα υπάρχει μιαν αφορμή, ή συνηθέστερα καμμία, προκειμένου να κοινωνήσουμε στην μεγάλη και... απείρως άγνωστη funky πλευρά της Crescent City· τη βοηθεία της Soul Jazz φυσικά, η οποία για ακόμη μία φορά (τότε) είχε πράξει το πρέπον.  

Επειδή η συγκοπή είναι πρωταρχικό στοιχείο του καλειδοσκόπιου της περιοχής, είτε ακούς blues, είτε jazz, είτε zydeco, είτε rock, ο γνωστός compiler της βρετανικής εταιρίας Stuart Baker είπε να επικεντρωθεί στα πιο funky από τα funky· στην καθαρόαιμη δηλαδή επταετία 1967-74, σπέρνοντας ενδιαμέσως και κάτι ψιλά από fifties και early sixties, ίνα δώσει κι «ένα κάτι» από τη γέννηση του στυλ. Αξίζει επίσης να πω πως όλα τα tracks στο volume 2, ή σχεδόν όλα, προέρχονται από 45άρια σε ετικέτες που κατέγραψαν τη μουσική ζωή της πόλης, αλλά που, ταυτοχρόνως, παρέμειναν άγνωστες έξω απ’ αυτήν (Josie, Scram, Sansu, Hep’ Me, Libra, Gatur, Kansu, Parlo, Lanor, Amy, Apollo, Deesu – υπάρχουν και θέματα στις πιο major King, Bell, Minit και Wand).

Περιττό να πω ότι πολλά απ’ αυτά τα δισκάκια φεύγουν, σήμερα, στα παζάρια και τις δημοπρασίες σε τιμές εξωφρενικές. Φερ’ ειπείν εκείνα του Eddie Bo στην Scram και της Inell Young στην Libra μπορεί να ξεπεράσουν τα 400$, των Gaturs στην Gatur τα 150$, ενώ εκείνα του Cyril Neville στην Josie ν’ αγγίξουν τα 100$. Με λίγα λόγια ό,τι ακούγεται εδώ μπορεί να ξεπερνά σε αγοραστική αξία τα 5000 dollars!! Τι νόημα έχει αυτό; Το εξής απλό. Ότι κάποιοι συλλέκτες δεν είναι μοναχοφάηδες, αποφασίζοντας να βγάλουν στην αγορά το «χρυσάφι» που κατέχουν. Δεν ξέρω τι κονομάνε εκείνοι –αν παίρνουν πίσω κάτι απ’ όσα δίνουν, για ν’ αποκτήσουν αυτούς τους θησαυρούς– όμως, εμείς, είναι σίγουρο πως βγαίνουμε πολλαπλώς κερδισμένοι, αφού με ολίγα μόνο γιούρα, ή και τζάμπα, αποσβένουμε τα... ίδια σχεδόν vibes.

Είναι περιττό να αρχίσω να σχολιάζω track το track τις επιλογές του κυρίου Baker. Οθόνες απαιτούνται… Εκείνο όμως που πρέπει να πω είναι ότι πλείστα όσα από τα κομμάτια του CD, αποτελούν για τη Νέα Ορλεάνη ό,τι απετέλεσε το garage-punk και το πρώιμο (τρίλεπτο) psych-rock για το όμορο Texas, την ίδιαν εποχή ή λίγο νωρίτερα. Αφήστε δε τις φορές εκείνες όπου οι φαζαρισμένες κιθάρες δίνουν και παίρνουν, πίσω από τα οργίλα φωνητικά, τα hammond breaks και την άξεστη γενικώς ατμόσφαιρα/παραγωγή. Ray J, The Prime Mates, The Gaturs, Joe Chopper and The Swinging 7 Soul Band συνιστούν τις μεγάλες άγνωστες εκπλήξεις. Αλλά και τα πιο γνωστά ονόματα δεν... πάνε πίσω. Π.χ. το open-drumming στο “Four corners” του Lee Dorsey (σύνθεση του Allen Toussaint) θα μπορούσε να δώσει υπόσταση σε μερικές... χιλιάδες κομμάτια της στραπατσαρισμένης club scene, ενώ η ερμηνευτική περσόνα της Inell Young στο “What do you see in her” μοιάζει να ακυρώνει τα 3/4 – αν μέτρησα καλά... – του σύγχρονου γυναικείου r&b. Αρκετά;

Το κομμάτι που ακούγεται παρακάτω είναι το γνωστό “Right place wrong time” του Dr. John, στη φοβερή εκτέλεση του Ray J για τη μικρή εταιρεία Hep’ Me το 1973. Στο βιβλιαράκι της Soul Jazz αναφέρονται τα εξής: «Ο Ray J είναι ο βετεράνος κιμπορντίστας Raymond Jones από τη Νέα Ορλεάνη και αυτό το track ήταν η πρώτη κυκλοφορία της Hep’ Me Records, την οποίαν διηύθυνε ο Senator Nolan Jones, μουσικός, παραγωγός και ‘πρόσωπο’ του Βάλτου. Ο Senator Jones έχει καταγράψει πολλούς καλλιτέχνες από την περιοχή, όπως τους Johnny Adams, Barbara George, Tommy Ridgeley, James Rivers, Eddie Lang και άλλους σε μια σειρά από μικρές ανεξάρτητες ετικέτες όπως τις Shagg, Hep’ Me, JBs, Jenmark, Superdome κ.λπ. Είναι δε ένας από τους λίγους παραγωγούς που κατάφερε να τρέξει ένα label και στα 70s, μετά την κατάρρευση της τοπικής εταιρείας διανομής Dover, στα τέλη της δεκαετίας του ’60. Το “Right place, wrong time” είναι μία version του κλασικού τραγουδιού του Dr. John (θυμόμαστε όλοι την παραγωγή του Allen Toussaint με τους Meters ως backing band) και βεβαίως ένα τυπικό παράδειγμα τής τάσης των καλλιτεχνών της Νέας Ορλεάνης να αποτυπώνουν με το δικό τους τρόπο τα εθνικά χιτ, για τις ανάγκες της τοπικής αγοράς».