SLIVOVITZ complex ιταλικό progressive

Το τέταρτο άλμπουμ των Ναπολιτάνων Slivovitz, και τρίτο δικό τους για την MoonJune, έχει τίτλο “All You Can Eat”, ηχογραφήθηκε το δίμηνο Μάιος-Ιούνιος του ’15 και κυκλοφόρησε πριν κανα μήνα. Κινείται στην παράδοση των προηγούμενων δύο –θα (ξανα)πούμε ποια είναι αυτή– και περιέχει δυνατά κομμάτια, όπως το “Passannante” για παράδειγμα.

Όπως είχαμε γράψει και παλαιότερα για τους Slivovitz (Derek Di Perri φυσαρμόνικα, Marcelo Giannini κιθάρες, Vincenzo Lamagna μπάσο, Salvatore Rainone ντραμς, Ciro Riccardi τρομπέτα, Pietro Santangelo τενόρο, άλτο, Riccardo Villari βιολί) εκείνο που τους χαρακτήριζε αρχικώς ήταν οι υπαινιγμοί από το progressive rock και folk-rock του ’70, σε συνδυασμό με κάποιες Zappa-ικές και Zorn-ικές τεχνικές στην κατάστρωση των ενορχηστρωτικών ιδεών. Αργότερα, στο “Bani Ahead” (2011) ας πούμε, πρόσθεσαν κι άλλα στοιχεία που είχαν να κάνουν με το Canterbury sound, το RIO, ακόμη και με τις μουσικές του Ennio Morricone, μεγεθύνοντας περαιτέρω τις gypsy/folk αναφορές τους. Τώρα, στο “All You Can Eat”, όσο και αν το πνεύμα των Arti + Mestieri πάντα θα ευλογεί, είναι διακριτές κι άλλες επιρροές από πιο complex συγκροτήματα, όπως τους Curved Air ας πούμε ή τους Carmen (του “Fandangos in Space”).

Σε γενικές γραμμές το αποτέλεσμα στο “All You Can Eat” είναι πιο βαρύ και πιο «δύστροπο», δίχως ποτέ να χάνεται η επαφή με το γλαφυρό και το ωραίο – Ιταλοί είναι οι άνθρωποι… Συνθέσεις, εξάλλου, όπως η έσχατη “Oblio” περικλείουν όλην εκείνη τη… μελωδική εξάρτηση της ιταλικής σκηνής, με τα σκληρά κιθαριστικά riffs να υπενθυμίζουν πως έχουμε να κάνουμε μ’ ένα rock συγκρότημα και με τους σαξοφωνισμούς του Santangelo να μας πηγαίνουν σε πιο καθαρές prog-rock αφηγήσεις, που ποτέ δεν απεμπολούν τη δύναμη και το αίσθημά τους. Ιδίως όταν ενσωματώνονται με τέχνη και με πάθος στην βασική αφήγηση.

Άψογο CD, από μια μπάντα που πατάει γερά στα πόδια της.

Επαφή: www.moonjune.com