DAVID BOWIE “LET’S DANCE” ένας χορευτικός ποταμός για τα χρόνια του ’80

Τι σημαίνει μεγαλώνω με τον David Bowie; Πολλά και διάφορα ίσως, αλλά κυρίως ν’ ακούς τα τραγούδια του σε πρώτο χρόνο. Να διαβάζεις στα περιοδικά για τον καινούριο δίσκο του, και να τον ακούς την ίδια ώρα στα ραδιόφωνα, τις τηλεοράσεις και τις… ντίσκο. Να συμμετέχεις δηλαδή σε κάτι κοινό, που συμβαίνει εκείνη τη στιγμή. Να μοιράζεσαι μαζί με άλλους…

Στις αρχές του ’80, μπορεί να άκουγα το “The Rise And Fall Of Ziggy Stardust...”, για πολλούς λόγους, αλλά και γιατί μου άρεσε ο Κώστας Τουρνάς από πιτσιρίκι, μπορεί στα μέσα της δεκαετίας να είχα σκύψει με φόβο και πάθος στο “Aladdin Sane” και στο “Station to Station”, που παραμένει έκτοτε ίσως ο κορυφαίος για μένα Bowie-δίσκος, μπορεί λίγο πιο μετά να έδωσα προσοχή και στο r&b ξεκίνημά του, στα μέσα των sixties, με τους Davie Jones with the King Bees και τους Manish Boys, περνώντας και λίγο ξώφαλτσα είναι αλήθεια από τη σκληρή «τριλογία του Βερολίνου», όμως όλα αυτά ήταν προσωπικές διαδρομές, τις οποίες άνοιγα στο δικό μου κόσμο, και δεν ενδιέφεραν κανέναν άλλο.

Έτσι, και γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο, τίποτα δεν επέδρασε εντός μου από το songbook του David Bowie όσο το υποτιμημένο (από κάποιους επαΐοντες) “Let’s Dance”, που το άκουσα όταν κυκλοφόρησε, την άνοιξη του ’83… και με το οποίο γινόταν παντού χαμός. Και με το LP εννοώ, αλλά κυρίως με το τραγούδι… που το χορεύαμε στις ντίσκο δυο και τρεις φορές κάθε βράδυ, μουσκεύοντας πουκάμισα και πίνοντας ό,τι να ’ναι…

Εδώ… http://www.lifo.gr/articles/music_articles/86310