LEON BIBB – ERIC BIBB

Πατέρας και γιός, ο Leon Bibb και ο Eric Bibb παρουσιάζονται εδώ σε δύο άλμπουμ, που απέχουν χρονικώς μεταξύ τους, αν και τα ενώνει το ίδιο πάθος, η ίδια ερευνητική διάθεση για το παλαιό ρεπερτόριο της ράτσας, εκείνο που, στα χρόνια του ’60, αναδείχθηκε μέσα από τους πολιτικοκοινωνικούς αγώνες των Αφροαμερικανών, κινούμενο παραλλήλως με τη «νέα συνείδηση».

Γεννημένος στην Louisville του Kentucky το 1922, ο Leon Bibb απέκτησε «όνομα» όταν πρωταγωνίστησε στο “Lost in the Stars” του Kurt Weill, στο New York City Center το 1958. Η βαθειά οπερατική φωνή του, καθώς και ο τρόπος που την χειριζόταν, τον έκαναν αμέσως αγαπητό σ’ ένα ευρύτερο κοινό, που χαιρόταν να τον ακούει στο Town Hall (Νέα Υόρκη) ή να τον βλέπει στην τηλεόραση. Ο Bibb θα τραγουδήσει έτσι απ’ άκρη σ’ άκρη σε όλη τη χώρα, όχι μόνο στις μεγάλες αίθουσες, αλλά και στα μικρά νεανικά κλαμπ, εκεί όπου φτιαχνόταν η νέα σκηνή του folk, στο νεοϋορκέζικο Village Gate ή στο hungry i του San Francisco.

Ο Leon Bibb πιθανώς να πρωτομπαίνει σε στούντιο για να γράψει έναν μεγάλο δίσκο το 1958, όταν τυπώνει για την Vanguard το “Folk Songs” [VRS – 9041], ερμηνεύοντας με ευαισθησία το “Sinner man” και τα “Irene” και “Take this hammer” (από το ρεπερτόριο του Lead Belly).

Το “Tol’ My Captain/ Chain Gang and Work Songs” [Vanguard VRS – 9058] ήταν το δεύτερο LP του και πρέπει να ηχογραφήθηκε την εποχή που εμφανίστηκε στο πρώτο Newport Folk Festival το 1959, μαζί με τους Pat Clancy, Pete Seeger, Joan Baez, Odetta, Oscar Brand, The New Lost City Ramblers κ.ά. – όντας πλέον παντού αγαπητός. Επρόκειτο φυσικά για ένα κλασικό άλμπουμ συνείδησης, που προετοίμασε κι αυτό απ’ τη μεριά του την «επανάσταση» που θα ξεκινούσε με τον Bob Dylan και όλους τους υπολοίπους λίγο καιρό αργότερα. Δεν ήταν μόνο το προχωρημένο για την εποχή εξώφυλλο (έξοχο σχέδιο και με τη φωτογραφία του τραγουδιστή απούσα), ήταν κυρίως τα τραγούδια που επέλεγε ο Leon Bibb για να ερμηνεύσει, τραγούδια ιστορικά που εξέφραζαν ακραίες, δύσκολες στιγμές της ζωής των Αφροαμερικανών στο Νέο Κόσμο. Από το φερώνυμο “Tol’ my captain” (μια κραυγή αγανάκτησης απέναντι στο δουλοκτητικό σύστημα), το γλυκά πονεμένο “Prettiest train” (το τρένο της μεγάλης φυγής, που για χρόνια έπαιρνε μπρος μόνο στα όνειρα), το “Track lining” (ένας ακόμη ύμνος των φορτηγατζήδων – ίσως όχι τυχαίως ο Bibb θυμίζει εδώ έναν άλλο διάσημο φορτηγατζή, τον… Elvis Presley), το πνιγηρό «Μαύρη ήταν η νύχτα, κρύο ήταν το χώμα» του Blind Willie Johnson και διάφορα άλλα. Εν ολίγοις; Ό,τι εννοούμε λέγοντας… ένας απολύτως ουσιαστικός και γιατί όχι συγκλονιστικός δίσκος.

Να σημειώσουμε μόνον πως ο Leon Bibb πέθανε πέρυσι τον Οκτώβριο σε βαθειά γεράματα. Ήταν 93 ετών.

Είκοσι τέσσερα χρόνια αργότερα από την προηγούμενη ηχογράφηση, το 1983, ο γιός του Leon Bibb, o Eric Bibb, που είχε γεννηθεί στη Νέα Υόρκη το 1951 και που ζούσε από τις αρχές των seventies στη Σουηδία –για πολλά χρόνια οι δίσκοι του έβγαιναν μόνον εκεί, στις εταιρείες MNW δηλ. Musiknätet Waxholm, Opus 3 και Caprice– μπαίνει σε ακόμη μια περιπέτεια ηχογραφική με τον συνοδοιπόρο του Bert Deivert. Το blues, η country, τα λαϊκά τραγούδια της Αμερικής βρίσκονται στην πρώτη γραμμή του ρεπερτορίου των δύο μουσικών, και αυτοί δεν κάνουν τίποτ’ άλλο από το να τα ερμηνεύουν με γνώση και με τέχνη. Φυσικά, στο “Hello Stranger” [SW. Opus 3 8105], δεν υπάρχει η φόρτιση του προηγούμενου LP, με τα κομμάτια που επιλέγονται να είναι περισσότερο popular σαν το “Wayfaring stranger” ή το φερώνυμο “Hello stranger” του A.P. Carter (των Carter Family), χωρίς όμως να παραλείπονται και κάποια σημαντικά topical, όπως το περίφημο “How can a poor man stand such times and live” του Blind Alfred Reed (1880-1956), ενός εκ των κορυφαίων λευκών αμερικανών τραγουδοποιών του 20^ου αιώνα. Πάντως κι εδώ ξεχωρίζει η ερμηνεία του Eric Bibb στο φοβερό “I heard the angels singin’” του Blind Gary Davis, μία από τις πιο διαχρονικές αναφορές του αμερικανού τραγουδοποιού, που εξακολουθεί και σήμερα να βρίσκεται στις επάλξεις.