EMILY ANN
– Πού ήσουνα, Emily Ann;
– Ήμουνα μέσα σ’ ένα δέντρο.
Έσκαψα στα κρυφά και μπήκα από τις ρίζες.
Στην αρχή έκατσα χάμω και φοβόμουνα,
Μετά βαρέθηκα και άνοιξα δυο τρύπες κι έβλεπα.
Είδα ένα κύριο με γυαλιά
Που πέταγε ψηλά μια μπάλα
Κι έτρεχε και την έπιανε.
Ήρθαν όμως κάτι παιδιά και του την πήραν.
Ήταν λιγάκι αλλοίθωρος, θαρρώ…
Ύστερα έβαλε την κοιλιά του ένα κουνέλι και σκοτείνιασε
Ξέρεις, τι μαλακιά που ’ν’ η κοιλιά του κουνελιού;
Τήνε γαργάλισα όμως λίγο κι έφυγε.
Και κοίταξα ξανά.
Κι εσύ;
– Emily Ann…
– Τι;
– Να, έτσι… Μ’ αρέσει να λέω τ’ όνομά σου…
Emily Ann…
Emily Ann… Emily Ann…
To ποίημα “Emily Ann”
το έγραψε η Ολυμπία Καράγιωργα και υπάρχει στο βιβλίο της Τα Μεγάφωνα [Alvin Redman Hellas, Αθήνα 1966].
ΔΕΣ ΤΗΝ ΕΜΙΛΥ ΝΑ ΠΑΙΖΕΙ
Η Έμιλυ προσπαθεί, αλλά παρεξηγεί
Συνηθίζει να δανείζεται τα όνειρα κάποιου μέχρι αύριο
Δεν υπάρχει καμμία άλλη μέρα
Ας το παλέψουμε αλλιώς
Θα χάσεις το μυαλό σου και θα παίξεις
Δωρεάν Παιγνίδια για τον Μάιο*
Δες την Έμιλυ να παίζει
Αμέσως μόλις πέφτει το σκοτάδι η Έμιλυ κλαίει
Κοιτάζοντας μέχρι αύριο, μέσα
από θλιμμένα δέντρα, μόλις και μετά βίας έναν ήχο
Δεν υπάρχει καμμία άλλη μέρα
Ας το παλέψουμε αλλιώς
Θα χάσεις το μυαλό σου και θα παίξεις
Δωρεάν Παιγνίδια για τον Μάιο*
Δες την Έμιλυ να παίζει
Βάλε ένα φόρεμα που να φτάνει
μέχρι το χώμα
Αφήσου να σε πάρει ένα ποτάμι μια για
πάντα, Έμιλυ, Έμιλυ
Δεν υπάρχει καμμία άλλη μέρα
Ας το παλέψουμε αλλιώς
Θα χάσεις το μυαλό σου και θα παίξεις
Δωρεάν Παιγνίδια για τον Μάιο*
Δες την Έμιλυ να παίζει
*“GAMES FOR MAY: Space-age relaxation for the climax
of spring – electronic compositions, colour and image projections, girls, and
THE PINK FLOYD”. «Παιγνίδια για τον Μάιο» είχε ονομαστεί το live των
Floyds
στο Queen Elizabeth Hall,
την 12/5/1967. Πηγή: Nicholas
Schaffner “The Pink Floyd Odyssey: Saucerful of Secrets” [Sidgwick &
Jackson, London 1995].
Το “See Emily play”
έχει στίχους (και μουσική) του Syd Barrett και ακούγεται στο δεύτερο 45άρι των Pink Floyd “See Emily play/ Scarecrow” [UK. Columbia DB 8214], που κυκλοφόρησε την 16/6/1967.
Το δισκάκι τυπώθηκε και στην Ελλάδα το 1974 –“See Emily play/ The scarecrow” [Harvest HARG 1522]– αν και στο label αναγράφεται
1967! Όμως ετικέτα Harvest το 1967 δεν υπήρχε…
Το τραγούδι πρέπει να είχε μεταφραστεί για πρώτη φορά στη
γλώσσα μας στο πρόχειρο βιβλίο Pink Floyd/ Τα Τραγούδια τους
[Κεραμεικός, Αθήνα 1980] των Ζυγομαλάδων (ο Τόλης μετάφραση, ο Χρήστος επιμέλεια
έκδοσης). Το λέω «πρόχειρο», γιατί οι περισσότερες μεταφράσεις, αν όχι όλες, ήταν
«στο πόδι», έχοντας προκύψει από απλές ακροάσεις των τραγουδιών (τα πρωτότυπα lyrics, δηλαδή, είχαν βγει με
το αυτί!). Αυτό σημαίνει πως οι Ζυγομαλάδες μετέφραζαν συχνά άλλα αντί άλλων!
Για παράδειγμα ο στίχος “Free Games for May”
ακούγεται ως... “Three games today”(!!) και μεταφράζεται ως «Τρία παιχνίδια σήμερα». Το ίδιο και σ’ ένα άλλο βιβλίο της εποχής, το Pink Floyd Κείμενα
και Μεταφράσεις [εκδόσεις Ή Χριστός ή Πατάτες Γιαχνί, Αθήνα early 80s]. Δυστυχώς, αυτά διαβάζαμε στις αρχές του ’80…
H Ολυμπία Καράγιωργα είχε μεταφράσει το χορωδιακό δράμα “Genesis” του νοτιοαφρικανού beat ποιητή Sinclair Beiles (έζησε κάμποσα χρόνια στην Ελλάδα) και της συζύγου του Annie Rooney, που είχε μελοποιήσει ο Μιχάλης Αδάμης στη δική του «Γένεσις» («3η Ελληνική Εβδομάδα Σύγχρονης Μουσικής» Hilton 15-22 Δεκεμβρίου 1968 – αργότερα και σε δίσκο).
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπίσης, όπως μας είχε πληροφορήσει παλαιότερα ο Βιβλιοανιχνευτής εδώ στο «Δισκορυχείον» (14/2/2013), η Ολυμπία Καράγιωργα είχε μεταφράσει Leonard Cohen στο περιοδικό «Διαγώνιος» του Ντίνου Χριστιανόπουλου (#10, Ιανουάριος-Απρίλιος 1975).
Θες να πεις οτι η Καραγ. ενέπνευσε Μπάρετ? Πώς συσχετιζονται τα δυο?
ΑπάντησηΔιαγραφή>>Θες να πεις οτι η Καραγ. ενέπνευσε Μπάρετ?<<
ΔιαγραφήΌχι.
>>Πώς συσχετιζονται τα δυο?<<
Πες κι εσύ...
καλημέρα με μια αναγνωστική πρόταση:
ΑπάντησηΔιαγραφήSyd Barrett: the genius who almost was – a classic profile by Nick Kent
http://www.theguardian.com/music/2016/jan/06/nick-kent-pink-floyd-syd-barrett-classic-profile-creem-1973
ο ΚΕΝΤ πρέπει να έχει ζήσει τα πάντα λέμε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠειράζει να πω πως τον "ζηλεύω";
The Pink Floyd (name derived from old jazzers Pink Gingham and Floyd Cramer)
ΑπάντησηΔιαγραφήπολύ ενδιαφέρουσα πληροφορία.
Τι αηδία είναι τώρα αυτή; Εμείς από χρόνια ξέρουμε πως το “Pink” είναι από τον Pink Anderson και το “Floyd” από τον Floyd Council – αμφότεροι διακεκριμένοι bluesmen.
Διαγραφήαηδία! oh mon dieu! ο nick kent, που έζησε με τους Floyd, αμφισβητείται από ένα ανάγγνωσμα(ξέρω που πήρες την πληροφορία) του ελλαδιστάν.
ΑπάντησηΔιαγραφήo tempora o mores
Ποια πληροφορία πήρα ρε κακομοίρη; Αυτό είναι πασίγνωστο από αρχαιοτάτων χρόνων. Τώρα έρχεται κάποιος, μετά από 50 χρόνια, να το αλλάξει. Δεν είμαστε καλά…
ΔιαγραφήΓια ψάξε βρες να δεις ποιοι είναι αυτοί οι… jazzers Pink Gingham και Floyd Cramer… κι άμα βρεις δώσε και σ’ εμάς τα φώτα σου…
ε, αφου ΕΖΗΣΕ με τους Floyd ειναι απολυτα λογικο να ξερει τα πραγματα καλυτερα κι απο τους ιδιους !!!
Διαγραφήδεν καταλαβαινω την εκρηξη σου Φωντα...
απλα, να, απο οτι φαινεται εκανε λιγο παραπανω παρεα με τον aSyd με αποτελεσμα να βλεπει μουσικους που δεν υπηρξαν (ετσι λεει ο γκουγκλις τουλαχιστον...) ή να βαπτιζει αυτον τον τυπο jazzist
http://www.discogs.com/artist/322814-Floyd-Cramer
https://youtu.be/JvfG9uFswis
Έλα τώρα με τις ασυναρτησίες!
ΔιαγραφήΚαταρχάς διάλογο με χαρακτηρισμούς κακομοιριάς δεν ανοίγω.
ΑπάντησηΔιαγραφήθα πρότεινα αντ' αυτού να έλεγχες την πηγή προσεκτικά και να έκανες διασταύρωση. Αλλά εσύ με ένα χαρακτηρισμό νομίζεις ότι γίνεσαι ανώτερος του συνομιλητή σου και το μόνο που πετυχαίνεις είναι να δικαιώνεις έτερους blogoσυντάκτες για τους χαρακτηρισμούς που σου προσάπτουν.
Τέλος,
επαναλαμβάνω: αυτό που λες γνωστό επί 50 έτη το ΄χεις διαβάσει σε γνωστό βιβλιαράκι της ημεδαπής. Εγώ κρατώ αυτό που λέει ο Nick Kent και μάλιστα αν βρω χρόνο θα σου αποδέιξω του λόγου το αληθές εντός του ΣΚ!
υγ. αν συνεχίσεις να υβρίζεις με την κάθε ασυμφωνία στα λεγόμενα σου θα καταλήξεις γραφικός.
>>Καταρχάς διάλογο με χαρακτηρισμούς κακομοιριάς δεν ανοίγω.<<
ΔιαγραφήΚαλύτερα... αν είναι να μας κοπανάς εδώ πέρα την κάθε παπαριά που διαβάζεις.
απευθύνομαι στον Punk from the gutters aka 00i00
ΑπάντησηΔιαγραφήΛοιπόν σου 'χω νέα. Το άρθρο/κείμενο είναι απο τον Nick Kent(ξέρω, ξέρω ποιος είναι αυτός) ο οποίος και μεταφέρει τη γνώση του σε ένα άρθρο του 1973.
Απο ΄κει και πέρα να λοιδωρείς ή να γλύφεις δεν οφελεί.
Απλά.
αλλος ο Punk from the gutters αλλος εγω, μπερδευτηκες : )
Διαγραφήσυγνωμη εαν ημουν παραπανω σαρκαστικος απο οσο θα επρεπε (ή δεν επρεπε...)
απο κει και περα δεν μπορω να καταλαβω γιατι επαναλαμβανεις αυτο με το >γνωστό βιβλιαράκι της ημεδαπής<
το επισημο site των ιδιων των Floyd το θεωρεις αναξιοπιστο?
''This cool and charismatic son of a university don was the original creative force behind the band (which he named after the Delta bluesmen Pink Anderson and Floyd Council).''
http://www.pinkfloyd.com/history/biography.php
κατα τ'αλλα, ο,τι γραφει αποκατω μου ο Φ.Τ.
(και οχι, δεν γλυφω, απλα συμφωνω, συγνωμη κιολας ε?)
μετέφερα τη γραφή του Kent. Kακώς όπως αποδεικνύεται εφόσον ακολουθούμε το οfficial site και να σου πω αυτό που γνώριζα, ως που διάβασα τον Kent. Μου έκανε πολύ πιο εξωτικό, πιο σεξι και συγκινηθηκα με το άγνωστο καινούργιο. κακώς. συγγνώμη.
Διαγραφήυγ. μη λες δεν είσαι ο Punk γιατί το χεράκι στο όνομα σου οδηγεί στο blogger.
δεν αμφισβητώ Nick Kent, sorry guys!
ΑπάντησηΔιαγραφήο άνθρωπος έγραφε με πλήρη γνώση και επαφή.
πολύ πιο πιθανό να είναι μαλακία του anderson το όνομα. γιατί; υπάρχει αλάθητο και δεν το 'χω πάρει χαμπάρι;
Γιατί, ποιός είναι ο Nick Kent; Κάνας 100% έγκυρος ιστορικός της περιόδου; (και το λέω έχοντας διαβάσει 2 συλλογές με κειμενά του και την βιογραφία του)
ΔιαγραφήΟ Kent έγινε γνωστός για τις χύμα και αιχμηρές κριτικές και συνεντεύξεις του και το ροκ λαιφστάιλ του, όχι για τις μουσικό-ιστορικές του γνώσεις.
Την εποχή εκείνη για την οποία μιλάμε άλλωστε, με τους πρώιμους Floyd (προς το 67-69) δεν ήταν ούτε 18 ετών. Αργότερα δούλεψε και έγινε γνωστός ως κριτικός.
Άλλο σημαντικό στοιχείο άλλωστε ότι το 90% του χρόνου, στα 70s και 80s ήταν ντρίρλα (στην πρέζα και σε άλλα ωραία). Άρα όχι και 100% "πνευματικά" παρόν...
Ρε μην αναπαράγετε ό,τι μαλακία διαβάζετε στα… ξένα. Πολλοί απ’ αυτούς είναι χειρότεροι από τους δικούς μας!
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι νεολαίοι στην Αγγλία των mid-sixties άκουγαν blues, δεν άκουγαν… ανύπαρκτους jazzers.
Ο Pink Anderson ήταν αρκετά γνωστός στις αρχές των sixties (είχε βγάλει 3-4 LP) και κάπου θα τον είχε ακούσει ο Barrett. Παντελώς άγνωστος ήταν ο Floyd Council, που έπαιζε, ως Dipper Boy Council, με τον Blind Boy Fuller στα 30s, και που έκανε κι ένα 78άρι το 1938 ως The Devil's Daddy-in-Law. Αυτόν από πού τον έμαθε ο Barrett;
Η απάντηση είναι η εξής. Στο σημειώσεις του LP του Blind Boy Fuller “Country Blues 1935-1940”, που κυκλοφόρησε από την βρετανική Philips περί το 1962, ο Paul Oliver γράφει:
“Blind Boy Fuller had many disciples, many followers. Buddy Moss and Ralph Willis were two of the best known, but closer to him was Little Boy Fuller – Richard Willey Trice – and his friend Blind Boy Fuller’s Buddy – Floyd “Dipper Boy” Council, the Devil's Daddy-in-Law”.
Από ’κει πρέπει να τσίμπησε το “Floyd” ο Barrett…
Λάθη έχουν και τα σχετικά λήμματα της Wikipedia.
Αναφορά στους bluesmen Pink Anderson και Floyd Council ως ονοματοπηγές των Pink Floyd γίνεται και στα βιβλία:
ΑπάντησηΔιαγραφήα. του Nick Mason: "Inside Out – A Personal History of Pink Floyd" (2005),
β. Glenn Povey (2007): "Echoes: The Complete History of Pink Floyd".
Ο Φλοϋντο-ερευνητής Mike McInnis υποστηρίζει ακριβώς ότι και ο Φώντας. Αντιγράφω:
"Fact: There is no known recording of Floyd Council and Pink Anderson together.
Fact: There is no solid evidence that the two ever played together, or even met.
Fact: There is no known blues compilation album that features both of them.
Fact: There are no known released recordings (let alone an entire album) under Floyd Council's name (though a few 1937 solo recordings were apparently issued under the name "Blind Boy Fuller's buddy").
These facts alone are enough to poke holes in most theories of how Syd came to know these obscure names. But allow me to pose another theory, one with at least a shred of evidence to support it. In 1962, the Philips label released a Blind Boy Fuller compilation called Country Blues 1935-1940 (BBL-7512). On the sleeve notes, blues historian Paul Oliver wrote "Curley Weaver and Fred McMullen, (...) Pink Anderson or Floyd Council -these were a few amongst the many blues singers that were to be heard in the rolling hills of the Piedmont, or meandering with the streams through the wooded valleys."
Finally! The names are side-by-side in print, years before Syd Barrett made them famous in very different circles. Is this the record that was part of Barrett's collection? Was it Paul Oliver who first put the name of Pink Anderson and Floyd Council together? Is it pure luck that Barrett didn't decide to name his band "Weaver McMullen", or "The Curley Fred Sound"? I believe that it was. And perhaps more importantly, I suspect that Barrett may have never heard the music of Pink Anderson or Floyd Council (unless one of Council's seven recordings with Fuller was included on that compilation). It may well have been the music of Blind Boy Fuller that Barrett found so inspiring..."
Προσέξτε τώρα να δείτε τι αηδίες γράφουν όλοι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι η Wikipedia δύο φορές, στα λήμματα για τους Pink Anderson και Floyd Council, και ο Mike McInnis και… ΟΛΟΙ μα ΟΛΟΙ, όσοι αναφέρονται στο θέμα. Ο ένας αντιγράφει τον άλλον, και φυσικά ο ένας αναπαράγει τα λάθη του άλλου.
Όλοι λοιπόν αναφέρονται σ’ ένα απόσπασμα ΥΠΟΤΙΘΕΜΕΝΩΝ liner notes, που έγραψε ο Βρετανός Paul Oliver (από τους πιο σημαντικούς ιστορικούς των blues) στο οπισθόφυλλο του εγγλέζικου άλμπουμ τού Blind Boy Fuller “Country Blues 1935-1940” [Philips BBL 7512] από το 1962.
Το συγκεκριμένο απόσπασμα που όλοι παραθέτουν λέει το εξής…
“Curley Weaver and Fred McMullen, (...) Pink Anderson or Floyd Council - these were a few amongst the many blues singers that were to be heard in the rolling hills of the Piedmont, or meandering with the streams through the wooded valleys”
… με μια διαφορά όμως! Τέτοιο απόσπασμα ΔΕΝ υπάρχει στο back cover του συγκεκριμένου δίσκου!! Το σχετικό απόσπασμα που υπάρχει σ’ εκείνο το παλιό βρετανικό LP του Blind Boy Fuller είναι αυτό που έγραψα εγώ πιο πάνω…
“Blind Boy Fuller had many disciples, many followers. Buddy Moss and Ralph Willis were two of the best known, but closer to him was Little Boy Fuller – Richard Willey Trice – and his friend Blind Boy Fuller’s Buddy – Floyd “Dipper Boy” Council, the Devil's Daddy-in-Law”.
Δεν υπάρχει δηλαδή στο back cover (και στο απόσπασμα) πουθενά το όνομα του Pink Anderson!
Επειδή το συγκεκριμένο απόσπασμα έχει λάθη φαίνεται πως πολλά χρόνια αργότερα ο Oliver το αναμόρφωσε. Ο βρετανός ερευνητής, δηλαδή, δεν τα ήξερε τόσο καλά τα πράγματα το 1962, αφού το παρατσούκλι “Little Boy Fuller” αφορούσε στον Richard Trice και όχι στον… Richard Willey Trice μιας και, στην πραγματικότητα, υπήρχαν δύο αδέλφια bluesmen με το επώνυμο Trice (ο Willie και ο Richard). Αυτό το αναμορφωμένο απόσπασμα φαίνεται, μάλιστα, πως υπάρχει στο βιβλίο του “Blues off the Record” από το 1984 (δεν το έχω για να το τσεκάρω, αλλά βρήκα την πληροφορία στο δίκτυο). Πάντως τέτοιο απόσπασμα στον δίσκο του ’62 δεν υπάρχει, και αυτό είναι το πιο σημαντικό.
Γι’ αυτό κι εγώ έγραψα παραπάνω πως ο Syd Barrett από το συγκεκριμένο LP άιντε να πήρε το “Floyd” από τον Floyd “Dipper Boy” Council και πως «ο Pink Anderson ήταν αρκετά γνωστός στις αρχές των sixties (είχε βγάλει 3-4 LP) και κάπου θα τον είχε ακούσει ο Barrett».
Η λογική, όμως, λέει το εξής. Θα ήταν πιθανότερο ο Barrett να είδε αυτά τα δύο ονόματα μαζί, εκεί προς τα τέλη του ’65, και κάπως έτσι να του ήρθε η ιδέα να ονοματίσει το συγκρότημα Pink Floyd Sound.
Το λέω, γιατί φαντάζει λιγότερο πιθανό να εμπνεύστηκε το συγκεκριμένο όνομα, βλέποντας το “Pink” σ’ ένα άλμπουμ, και το “Floyd” σ’ ένα άλλο (πόσω μάλλον αν αυτό συνέβη σε δύο διαφορετικές χρονικές στιγμές). Και απ’ όσο το έψαξα δίσκος της εποχής, στον οποίον να ανθολογούνται και οι δύο bluesmen δεν υπάρχει... Οπότε πού καταλήγουμε;
Ή, ο Syd Barrett, εμπνεύστηκε το όνομα Pink Floyd, παίρνοντας το “Pink” από κάποιον αμερικάνικο δίσκο του Pink Anderson, που μπορεί να έπεσε κάποια στιγμή στα χέρια του, και το “Floyd” από ’κείνο το LP του Blind Boy Fuller του 1962 ή… ή λέω… από κάποιο σχετικό άρθρο βρετανικού περιοδικού του ’65, του “Blues Unlimited” ας πούμε, του “Blues World” ή του “R & B Monthly” που πιθανώς, σε κάποιο άρθρο του, να ανέγραφε δίπλα-δίπλα αυτούς τους δύο bluesmen.
Ας το ψάξουν οι Εγγλέζοι, τέλος πάντων, και προς αυτή την κατεύθυνση (είναι πιο γόνιμο, από το να αντιγράφουν ΟΛΟΙ την ίδια μπούρδα), γιατί εγώ δεν μπορώ να το κάνω. Αφήνω το γεγονός πως δεν μ’ ενδιαφέρει κιόλας. Άλλο να ψάχνω σε ελληνικές πηγές του ’60 για τον Σαββόπουλο ας πούμε (που μ’ ενδιαφέρει περισσότερο) και άλλο για τους Pink Floyd…
Τι περιεργο ονομαστικα και διεθνες μουσικο μυστικο μπορει να κρυβει ο Σαββοπουλος; Το ονομα Μπουρμπουλια! Πως προηλθε;
ΔιαγραφήΜπούρμπουνας= σκαθάρι. Beatles?
ΔιαγραφήΜερικά ακόμη στοιχεία για το θέμα Pink Floyd – Pink Anderson/ Floyd Council…
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτο βιβλίο του Paul Oliver «Η Ιστορία του Blues» [Απόπειρα, Αθήνα 4/1995] στη σελ.123 γίνεται λόγος για τον Pink Anderson. Στο κάτω μέρος της σελίδας ο μεταφραστής Γιάννης Ανδρέου σημειώνει: «Ήταν ο ένας από τους δύο μπλούζμεν που ενέπνευσαν το όνομα των Pink Floyd. Ο άλλος, ο Floyd Council, αναφέρεται αργότερα». Και όντως αυτό συμβαίνει στη σελ.269.
Προσωπικώς γνώριζα τη συσχέτιση των δύο bluesmen από τις Καρολίνες με τους Pink Floyd από τα eighties, και σίγουρα δεν πρωτοδιάβασα γι’ αυτήν στο βιβλίο του Oliver.
Επίσης, στο πρωτότυπο βιβλίο, που κυκλοφόρησε το ’69 δεν υπάρχει καμμία αναφορά από τον Oliver στους Pink Floyd. Η αναφορά στο ελληνικό βιβλίο είναι του μεταφραστή.
Ο Floyd Council, παντού μα παντού στη βιβλιογραφία, αναφέρεται λόγω Blind Boy Fuller. Αντιθέτως ο Pink Anderson υπήρξε αυτόνομη και αυτοδύναμη περίπτωση. Πάντως και οι δύο, ως Καρολινέζοι, αναφέρονται στα ίδια βιβλία, στα ίδια κείμενα κ.λπ.
Στο βρετανικό βιβλίο του Bruce Bastin “Crying for the Carolines” [November Books/ Studio Vista, 1971], που το έχω από χρόνια στη βιβλιοθήκη μου και είναι ό,τι καλύτερο κυκλοφορεί για το blues των Καρολίνων (piedmont style κ.λπ.) ο Floyd Council αναφέρεται φυσικά, και πάντα σε σχέση με τον Blind Boy Fuller στις σελίδες 16-21. Αντιθέτως ο Pink Anderson αναφέρεται σε ξεχωριστό κεφάλαιο (“Spartanburg”) σελ. 79-85.
Παρότι αυτοί οι δύο bluesmen ζούσαν σε γειτονικές πόλεις δεν είναι γνωστό αν κάποια στιγμή συναντήθηκαν ή αν έπαιξαν μαζί. Δεν υπάρχει καμμία τέτοια αναφορά στην βιβλιογραφία.
Ο Bruce Bastin ήταν συντάκτης στα sixties του βρετανικού περιοδικού Blues Unlimited. Στη βιβλιογραφία, που υπάρχει στο “Crying for the Carolines” αναφέρονται άρθρα του από την περίοδο 1969-1970 (άρα δεν μας κάνουν… αφού ο Barrett χρησιμοποίησε τα ονόματα “Pink” και “Floyd” το 1965). Το πιο παλιό σχετικό άρθρο, που αναφέρεται στη συγκεκριμένη βιβλιογραφία και που πιθανώς, εκεί να αναφέρονταν τα ονόματα που μας ενδιαφέρουν, είναι το “Blind Boy Fuller on Down” του Simon Napier από το #38 τεύχος του Blues Unlimited (11/1966). Φυσικά, μπορεί να υπάρχουν και παλιότερα σχετικά άρθρα και στα υπόλοιπα βρετανικά blues περιοδικά των sixties (ή και στο Blues Unlimited ακόμη-ακόμη). Εκεί, για μένα, πρέπει να εντοπιστεί το ψάξιμο…
Και κάτι ακόμη από το discogs…
Τo 2007 κυκλοφορεί CD με το περιοδικό Mojo υπό τον τίτλο “In Search Of Syd (Mojo Presents 15 Mind-Bending Freak-Outs!)”. Περιλαμβάνει κομμάτια των Spacemen 3, Kevin Ayers, Hawkwind, Bevis Frond, Soft Machine κ.ά., αλλά και των Pink Anderson και Floyd Council! Το ίδιο και με το CD “Pink Floyd's Jukebox” [Chrome Dreams, 2010], το ίδιο και με το μεξικάνικο 3CD “The Many Faces Of Pink Floyd” [Music Brokers, 2013].
Και κάτι ακόμη, που έχει το ενδιαφέρον του…
ΑπάντησηΔιαγραφήΠότε γράφτηκαν για πρώτη φορά στην Αγγλία τα περί Pink Floyd και Pink Anderson/ Floyd Council και πότε στην Ελλάδα;
Δίνω μια πρώτη απάντηση, σε σχέση με την ελληνική πλευρά…
Στο βιβλίο «Pink Floyd/ Τα Τραγούδια τους» [Κεραμεικός, Αθήνα 1980] των Ζυγομαλάδων (ο Τόλης μετάφραση, ο Χρήστος επιμέλεια έκδοσης), το εξώφυλλο του οποίου βλέπουμε και στην ανάρτηση, διαβάζουμε στα «Λίγα ιστορικά» στη σελίδα 5:
«Ο Syd Barrett ήταν αυτός που έδωσε και το τελικό όνομα στο συγκρότημα από ένα δίσκο που είχε με τους μπλουζίστες Pink Anderson και Floyd Council στο τέλος του 1965».
Δεν ξέρω αν είναι αυτή η παλαιότερη αναφορά στη χώρα μας… ούτε από πού αντέγραψαν/ δανείστηκαν τα σχετικά οι Ζυγομαλάδες. Θα το ψάξω κι άλλο...
Συνεχίζω…
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπό την Βικιπαίδεια διαβάζουμε…
«Στο σχήμα προστέθηκε ο Σιντ Μπάρετ και μετονομάστηκαν σε Pink Floyd, παίρνοντας το όνομα τους από ένα αμάλγαμα του Floyd District Council και του μπλουζ μουσικού Pink Anderson».
(από την Βικιπαίδεια)
Δεν ξέρω ποιος γράφει τέτοιες μπούρδες κι αν πληρώνεται γι’ αυτό. Άκου ’κει «αμάλγαμα»; Πρέπει να είναι τελείως βλάκας αυτός που μετατρέπει τον Floyd “Dipper Boy” Council σε… Floyd District Council.
Επίσης η Βικιπαίδεια παραπέμπει σ’ ένα άρθρο κάποιου Γιάννη Κλείδωνα από το allaboutmusic.gr, στο οποίο διαβάζουμε πως «ονομάστηκαν Pink Floyd, (αναφορά στους blues μουσικούς από την Georgia Pink Andreson & Floyd Council)», με τη διαφορά πως ο Pink Anderson γεννήθηκε στην Laurens, της Νότιας Καρολίνας το 1900 και ο Floyd Council στην Chapel Hill της Βόρειας Καρολίνας το 1911. Αμφότεροι ήταν Καρολινέζοι δηλαδή και όχι Γεωργιανοί.
Διάφορες ανακρίβειες και άλλα ακατανόητα συναντάμε και αλλού.
Η Ανδρονίκη Κολοβού, που είναι άσχετη με τη μουσική, στο Lifo.gr (17/2/2015) γράφει πως… «Και οι δύο μουσικοί έχασαν τη ζωή τους μέσα σε ένα χρόνο από την κυκλοφορία του άλμπουμ των Pink Floyd, Wish You Were Here (1975)».
Τι πληροφορία είναι αυτή; Υπονοείται τίποτα; Πως απεδείχθη… καταραμένο το “Wish you Were Here” για τους Pink Anderson και Floyd Council; Ό,τι να ’ναι… Αφήνω το γεγονός πως ο Pink Anderson πέθανε την 12/10/1974, ενώ το “Wish you Were Here” κυκλοφόρησε ένα χρόνο αργότερα, τον Σεπτέμβριο του ’75.
Η παράγραφος ολοκληρώνεται, με την Κολοβού να γράφει: «Ο γιος του Άντερσον Little Pink Anderson είναι κι αυτός Μπλουζίστας και είναι ακόμα ζωντανός». Ρε τον… απαράδεκτο γιο τού Pink Anderson, να ζει ακόμη και να μην τα έχει κακαρώσει από το 1975-76…
Είναι για γέλια η κατάσταση.
Επίσης ο Γιάννης Πετρίδης στην Ελευθεροτυπία, σε άρθρο της 1/4/2010, γράφει:
«Ο Barrett ήταν ο μόνος από τα μέλη του συγκροτήματος που δεν σπούδαζε αρχιτέκτονας, αλλά σε σχολή καλών τεχνών, και αυτός που έδωσε το όνομα στο γκρουπ χρησιμοποιώντας τα πρώτα συνθετικά από δύο γνωστούς μπλουζ μουσικούς, τον Pink Anderson και τον Floyd Council».
Ξαναλέω πως αν ο Pink Anderson ήταν κάπως γνωστός στην Αγγλία (επειδή στην Αμερική είχαν κυκλοφορήσει 3-4 LP του στις αρχές των sixties), ο Floyd Council ήταν παντελώς άγνωστος.
O Μάκης Μηλάτος στο Βήμα (19/3/2000) γράφει:
«Ηταν αυτός που έγραφε συνθέσεις και στίχους, τραγουδούσε και έπαιζε κιθάρα και βάφτισε το γκρουπ από τα ονόματα δύο αγαπημένων του μουσικών του μπλουζ, του Pink Anderson και του Floyd Council».
Δεν ξέρουμε αν οι Pink Anderson και Floyd Council ήταν αγαπημένοι bluesmen του Syd Barrett. Προσωπικά εγώ αυτό δεν το πιστεύω. Αμφιβάλλω δηλαδή αν ο Syd Barrett είχε ακούσει ποτέ τις ελάχιστες ηχογραφήσεις του Floyd Council. Πιθανώς, δε, να μην είχε ακούσει ούτε Pink Anderson. Απλώς, τα ονόματα πρέπει να του φάνηκαν κάπως, όταν κάπου τα διάβασε, και να τα… ένωσε. Να μου έλεγε κάποιος πως αγαπημένοι bluesmen του Syd Barrett μπορεί να ήταν οι Howlin Wolf, Muddy Waters, John Lee Hooker κ.λπ. να το καταλάβω, αλλά οι Pink Anderson και Floyd Council από πού και ως πού;
True story:
ΑπάντησηΔιαγραφήIn 1975, ex-band member Syd Barrett turned up at the recording of 'Shine On You Crazy Diamond' at Abbey Road studios. According to reports, he was balding and fat, and looked so terrible that Roger Waters and David Gilmour cried.