BRITISH FOLK ιστορία και δισκογραφία

Και κάπου εδώ ολοκληρώνεται (από τη μεριά μου τουλάχιστον) το αφιέρωμα στο folk στο LiFO.gr. Η ιστορία του british folk και μια σειρά δισκογραφικών επιλογών είναι ό,τι πρέπει για κλείσιμο…

Ο Davy Graham (αριστερά) στο σταθμό με την κιθάρα του και τις αποσκευές του

1. Davy Graham: Folk, Blues & Beyond… [Decca, 1965]

Είναι δύσκολο να αντιπαρατεθείς σ’ αυτό το άλμπουμ, καθότι θα πρέπει να αντιπαρατεθείς, ξεχωριστά, με κάθε ένα από τα 16 κομμάτια του. Από το εισαγωγικό “Leavin’ blues” του Lead Βelly (με το σήμα κατατεθέν DADGAD κούρδισμα), το κλασικό “Cocaine”, τα “Sally free and easy”, “Black is the colour of my true love’s hair” (αμόλυντοι folk ύμνοι) και το απίστευτο “Moanin’” του Bobby Timmons (όλα στην πρώτη πλευρά), μέχρι το “Maajun”, το πρώτο ψυχεδελικό track που γράφτηκε ποτέ στη Βρετανία, τα αθεράπευτα blues “I can’t keep from cryin’ sometimes”, “My babe” και την εντελώς προσωπική εκδοχή του “Better git it in your soul” (του Charles Mingus), εκείνο που απολαμβάνεις εδώ δεν είναι μόνο το finger-picking του παίκτη και την εκφραστικότατη φωνή, είναι και η ανεπανάληπτη… πληθωρική λιτότητα της ηχογράφησης (παίζουν οι Tony Reeves μπάσο, Barry Morgan ντραμς, με τον ίδιο τον Graham ν’ ακούγεται… πενταπλάσιος!), που ανυψώνει το “Folk, Blues & Beyond…” στο επίπεδο του αριστουργήματος.

2. Mick Softley: Songs for Swingin’ Survivors” [Columbia, 1965]

Ο Softley ήταν ένας ταξιδεμένος και πολιτικοποιημένος δημιουργός, που έμαθε πολλά δίπλα στον Σκωτσέζο Alex Campbell, γράφοντας τραγούδια με ουσιαστικό περιεχόμενο. Ανάμεσα στα καλύτερά του το «Αφού τελειώσει ο Τρίτος Παγκόσμιος (ή πώς έμαθα να ζω, χωρίς τον εαυτό μου)» και «Ο πόλεμος παρατείνεται», ενώ αγέρωχη ήταν και η διασκευή του στο κλασικό “Strange fruit”. Ο Softley θ’ αφήσει άναυδους τους πάντες, λίγα χρόνια αργότερα, με το απίστευτο “Time machine” από το άλμπουμ του “Sunrise” [CBS, 1970].

3. Roy Harper: “Sophisticated Beggar” [Strike, 1967]

Προϊόν της εποχής του, ο Βρετανός αυτός singer-songwriter έπαιξε πρωτεύοντα ρόλο στη συγκρότηση της folk-psych σκηνής της περιόδου, κινούμενος στο δικό του προσωπικό δρόμo – που δεν ήταν, όμως, ο ίδιος μ’ εκείνον του Donovan ή των Bert Jansch και John Renbourn, αφού συνδύαζε τόσο την ποιητική διάθεση του πρώτου, όσο και την κιθαριστική τέχνη των δευτέρων, ανακατωμένες όμως με μια δόση… ελεγχόμενης «παράνοιας» τύπου Syd Barrett. Ίσως γι’ αυτόν το λόγο οι Pink Floyd έπιναν νερό στο όνομά του. Φοβερό LP το “Sophisticated Beggar” με όλα τα κομμάτια να αγγίζουν βαθειά τον ακροατή.

Το όλον εδώ…

http://www.lifo.gr/articles/music_articles/87262