MIKE REED’S PEOPLE PLACES & THINGS ένα νέος είδος χορού;

Ντράμερ είναι ο Mike Reed και τριπλέτα οι People Places & Things, αφού αποτελούνται από τους Greg Ward άλτο, Tim Haldeman τενόρο και Jason Roebke μπάσο. Για τις ανάγκες τού έκτου άλμπουμ τού κουαρτέτου, που έχει τίτλο “A New Kind of Dance” [482 Music, 2015], δίπλα στους προηγούμενους παρατάσσονται και οι Marquis Hill τρομπέτα και Matthew Shipp πιάνο – αμφότεροι σημαντικές μονάδες, με τον Shipp να αποτελεί, ως γνωστόν, μια πολύ ξεχωριστή περίπτωση.

Τι συμβαίνει εδώ; Κάτι πολύ προφανές και απλό, αλλά συνάμα και συναρπαστικό. Κατ’ αρχάς το “A New Kind of Dance” είναι κάτι απ’ αυτό που λέει ο τίτλος του. Οπωσδήποτε ένα… τζαζ χορευτικό CD, με τον τρόπο που μπορεί να είναι (και είναι) χορευτικό ένα άλμπουμ του Ornette Coleman, και ενδεχομένως ένα “new kind” περαιτέρω – παρότι προσπαθώ ν’ αντιληφθώ τι ακριβώς εννοεί, μ’ αυτές τις λέξεις, ο Reed. Ίσως αυτό το «τι ακριβώς» να σχετίζεται εν τέλει με την ποικιλία του ρεπερτορίου που εμφανίζει το άλμπουμ, και κυρίως με μιαν ενοποιητική γραμμή που μπορεί να φέρνει κοντά μια πρωτότυπη σύνθεση του Reed, μ’ ένα κομμάτι του Duke Ellington και μ’ ένα βουλγάρικο παραδοσιακό. Για μας, ας πούμε, τους… τζαζ Βαλκάνιους, αυτή η ποικιλία ίσως να φαίνεται κοινή, αλλά μ’ έναν Αμερικανό δεν συμβαίνει ακριβώς το ίδιο. Εκεί, η παράδοση της jazz είναι από μόνη της ένα τεράστιο κεφάλαιο, με άπειρες εσωτερικές διαδρομές και κατευθύνσεις, την ώρα που για την πάρτη μας, συχνά, είναι κάπως πώς-να-το-πούμε… λίγο απ’ όλα. Λίγο jazz, λίγο funk, λίγο world music, λίγο… ό,τι-άλλο-θέλετε (χωρίς αυτό να είναι κακό – απεναντίας!). Έτσι, και γι’ αυτό που πράττουν εδώ ο Mike Reed με τους People Places & Things, το “a new kind of dance”, είναι όντως ένα ποικίλο χορευτικό άλμπουμ, με συνθέσεις (απ’ όλο τον κόσμο, όπως λέμε), που έρχεται να «εκμεταλλευθεί» τη σύγχρονη ανάγκη για βαθύ και ακατέργαστο funk. Ένας αρμολοδισμός του σήμερα, που κοιτάει μέσα και πέρα από την Αμερική.

Φοβερή η εισαγωγή με το φερώνυμο track, με τον Shipp να σιγοντάρει και με τους πνευστούς να πατάνε γερά πάνω στο «σκληρό» rhythm section. To ίδιο θα σημείωνε κανείς και για την εκτέλεση του βουλγάρικου “Markovsko horo”, track που μας παραπέμπει πίσω στην σουηδική balkan jazz των early seventies, όπως και για εκείνη (την εκτέλεση) του “Kwela for Taylor”, που δείχνει όχι μόνο την επίδραση που έχει στους εν λόγω Αμερικανούς η νοτιοαφρικανική jazz, αλλά και η προσωπικότητα πιο συγκεκριμένα του (νοτιοαφρικανού) σαξοφωνίστα και φλαουτίστα Sean Bergin (1948-2012), που έζησε για πολλά χρόνια στην Ολλανδία. Μάλιστα, η τελευταία σύνθεση του CD, το “AKA Reib Letsma”, είναι του Bergin, κι είναι ένα χορευτικότατο shuffle, που δεν σ’ αφήνει ούτε δευτερόλεπτο ακίνητο.

Μην νομιστεί, βεβαίως, πως δεν υπάρχουν αργά tracks και πως όλες οι συνθέσεις του Reed (όπως το “Candyland”) είναι… πανικόβλητες. Όχι, υπάρχουν και οι πιο χαλαρές στιγμές στο “A New Kind of Dance”, όπως το “Reesie’s waltz” ας πούμε, όμως, ακόμη κι εκεί, η ρυθμική ακολουθία (ιδίως σε ό,τι έχει να κάνει με τον πιανίστα Shipp) είναι… εκτός ελέγχου.

Με δυο λόγια… ένα πολύ ενδιαφέρον άλμπουμ.

Επαφή: www.482music.com, http://fullyaltered.com/fa/