ALEX DRAKOS TRIO tora σημαίνει... τώρα;

Ο ντράμερ Αλέξανδρος «Δράκος» Κτιστάκης είναι πολύ γνωστός στους φίλους της ελληνικής τζαζ σκηνής. Σίγουρα όλοι κάπου θα τον έχουν πετύχει να παίζει live, ενώ και στη σχετική δισκογραφία, τα πιο πρόσφατα χρόνια, τον ακούμε σε άλμπουμ του Γιάννη Κασέτα και των Funk Wizards, του Δημήτρη Καλαντζή κ.ά. Πριν λίγο καιρό ο Κτιστάκης ηχογράφησε το πρώτο προσωπικό CD του, που έχει τίτλο “Tora” [Puzzlemusik] και στο οποίο συμμετέχουν, εκτός από τον ίδιο, οι Γιάννης Παπαδόπουλος πιάνο και Ντίνος Μάνος μπάσο (αμφότεροι από τους Next Step Quintet). Αυτοί είναι οι βασικοί παίκτες και τα βασικά όργανα –το λέω, γιατί στην πράξη το αυτί μας «πιάνει» samples και πλήκτρα– ενώ ως guests ακούγονται σε συγκεκριμένες συνθέσεις και οι David Lynch φωνή, Κωστής Χριστοδούλου πλήκτρα, Τάκης Πατερέλης σαξόφωνα και Γιώργος Λιμάκης κιθάρα.

Το συνθετικό υλικό του άλμπουμ, μοιρασμένο χοντρικά στους τρεις παίκτες, φανερώνει κάτι γνωστό από καιρό. Πως οι μουσικοί που ασχολούνται με την jazz στην Ελλάδα έχουν διευρύνει τις επιρροές και τις αναφορές τους, αφού πλέον το rock, η pop, το electro, το ambient, μα και περαιτέρω ο κινηματογράφος, η ποίηση, ή η λογοτεχνία, βρίσκουν θέση, με τον τρόπο τους, στις εκάστοτε συνθέσεις. Εδώ, ας πούμε, στο “Tora”, δεν ακούμε μόνο τις φωνές του Μανόλη Αναγνωστάκη και του Jiddu Krishnamurti, αλλά και άλλες διακριτές μουσικές αναφορές, ωραία ενταγμένες, οι περισσότερες, στο γενικότερο σύνολο.

Τώρα, θα ήταν σωστό ν’ αναζητήσει κάποιος τον πυρήνα των αναφορών τού Alex Drakos Trio (τον πυρήνα λέω) στο Esbjörn Svensson Trio (ή e.s.t.), ένα συγκρότημα που αγαπήθηκε πολύ (και) στην Ελλάδα και που, ως φαίνεται, έχει επηρεάσει καθοριστικώς κόσμο και κοσμάκη (στους μουσικούς που διακονούν με τον έναν ή τον άλλον τρόπο την... euro-jazz στη χώρα αναφέρομαι κατ’ αρχάς). Υπό αυτήν την έννοια λοιπόν και το trio τού Αλέξανδρου Κτιστάκη είναι ένα trio που χρωστά πολλά στους e.s.t. –κάτι που το αποδέχονται και οι ίδιοι οι παίκτες σε κάθε περίπτωση με το κομμάτι τους “Esbjorn”–, πάνω στην αισθητική γραμμή των οποίων προσθέτουν ή αφαιρούν, αναλόγως με τις δικές τους προσωπικές ανάγκες και αγάπες (ήδη αναφέραμε ένα-δύο).

Όλες οι συνθέσεις του “Tora” ακούγονται… σαν να υπάρχει κάποιο concept πίσω τους – κι αυτό έχει να κάνει, αν υποθέσουμε ότι υπάρχει δηλαδή (το concept), με μια ποιητικότητα. Κομμάτια θέλω να πω που περιγράφουν συγκεκριμένες συναισθηματικές διαθέσεις μέσω «ανοιχτών» και καλώς επεξεργασμένων μελωδιών, με το πιάνο, το μπάσο και τα ντραμς, τα βασικά όργανα δηλαδή, να αφηγούνται, συνήθως σε μέσα ή αργά tempi, μια πλήρη ιστορία. Υπάρχει, οπωσδήποτε, το απρόσμενο και η περιπέτεια στις συνθέσεις του “Tora”, αλλά υπάρχει και το σχέδιο, το σύνολο, που δίνει στο άκουσμα μιαν ιδιότητα «ολοκληρωμένου».

Ίσως, εν τέλει, η πιο απρόσμενη στιγμή του CD να είναι η διασκευή τού γκρουπ στο “Paint it black”, όμως κι αυτή καθυποτάσσεται στις γενικότερες διαθέσεις. Γίνεται «ένα» με τα υπόλοιπα tracks, δίχως να προκαλεί ή να εξέχει.

[Το ωραίο εξώφυλλο τού “Tora” φέρνει στη μνήμη μου (στα χρώματα και στο θέμα του δρόμου) εκείνο του “Metropolis” του Mike Westbrook – φοβερός δίσκος! Κατά πάσα πιθανότητα πρόκειται για τυχαίο γεγονός]. 

Επαφή: https://el-gr.facebook.com/puzzlemusik.label, https://el-gr.facebook.com/alexdrakospage