ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΜΙΧΑΛΟΠΟΥΛΟΣ η λαϊκή φωνή που αξίζει ν’ ακούνε οι ροκάδες

Ακούω Παναγιώτη Μιχαλόπουλο (1924-1992) από πολύ μικρός – από παιδάκι. Για διάφορους λόγους. Πρώτον, υποθέτω, γιατί έμοιαζε πολύ μ’ έναν μπάρμπα μου, μ’ αυτό το τόσο χαρακτηριστικό μουστάκι «Ντούγκλας» (ή… ποντικοουρά όπως το λέγαμε εμείς περιπαικτικά). Δεύτερον, γιατί για κάποιο λόγο μού άρεσε εκείνο το κάπως λαδωμένο προς τα πίσω μαλλί του (με μπριγιαντίνη Pompeïa διαλυμένη σε μπριγιόλ να υποθέσω;) και τρίτον, επειδή τον άκουσα για πρώτη φορά σε μιαν εποχή (1973) όπου γινόταν χαμός με τον «Διαβολάκο». Θυμάμαι σαν τώρα το μικρό δισκάκι στα τζουκμπόξ, στις ψησταριές και τις ταβέρνες της γειτονιάς, να παίζει αδιαλείπτως. Έβαζαν και την πίσω πλευρά «Το βουνό με το βουνό δε σμίγει» του Χιώτη, αλλά η σκληρή και ακατέργαστη ζεμπεκιά του Κούλη Σκαρπέλη (ο «Διαβολάκος» ντε) ήταν ασυναγώνιστη. Η αρχοντική, βυζαντινή, «ξερή» φωνή τού μεσσήνιου τραγουδιστή έσκιζε τον αέρα και σφηνωνόταν για τα καλά στ’ αυτιά και στο μυαλό σου. Λαϊκό τραγούδι μεγατόνων, απ’ αυτά που δεν πρόκειται ποτέ να ξαναβγούν. 

Της πουτάνας γινόταν όμως και με άλλα δύο τραγούδια του Μιχαλόπουλου εκείνα τα χρόνια… στα τζουκμπόξ. Με το «Βαδίζω και παραμιλώ» (1972) του Γιάννη Παπαϊωάννου (πίσω πλευρά στο δισκάκι των… Κυκλάδων το «Φάληρο και Τζιτζιφιές» των Μιχαλόπουλου-Γκούτη) και βεβαίως με το «Μεσ’ της πόλης το χαμάμ» (1974), τη διασκευή των Μπουρνέλη-Μιχαλόπουλου στο κλασικό ρεμπέτικο του Ανέστη Δελιά (με άλλη πλευρά τον «Σταύρο», την αλλοπρόσαλλη διασκευή στο «Κάφτονε Σταύρο, κάφτονε» δηλαδή του Μάρκου Βαμβακάρη). Αυτά τα τραγούδια, μαζί με τον «Καπετανάκη» (Δεν ξανακάνω φυλακή κτλ.), που δεν τον θυμάμαι και πολύ από τότε, ήταν τα βασικά κομμάτια πάνω στα οποία στήθηκε ο όψιμος μύθος του Παναγιώτη Μιχαλόπουλου – ενός τραγουδιστή, που είχε ήδη, τότε, μεγάλη, αλλά κάπως σκοτεινή ιστορία, αφού βρισκόταν στα πάλκα και τη δισκογραφία από τις αρχές του ’50.

Στη δεκαετία του ’70, με τα 45άρια αλλά και με τα LP (για να μην πω κυρίως με τα LP), η καριέρα του σπουδαίου τραγουδιστή θα απογειωθεί, αφού ο Μιχαλόπουλος ηχογραφούσε συνεχώς μεγάλους και μικρούς δίσκους. Ίσως, δε, ο καλύτερος απ’ αυτούς να ήταν ένα άλμπουμ που έκανε με τον Γιώργο Μητσάκη το 1976, που λεγόταν «Τα Σαΐνια» [Κυκλάδες LPKG24] και που περιείχε πολύ ωραία τραγούδια (του Μητσάκη) εμπνευσμένα τα περισσότερα από την Κατοχή (πληροφορίες λένε πως ο Μιχαλόπουλος είχε «ανεβεί στο βουνό» και πως ως αριστερός, αργότερα, είχε υποστεί διώξεις). 

Ο Παναγιώτης Μιχαλόπουλος είχε δύο γιούς τραγουδιστές, τον Σταύρο και τον Μάκη Μιχαλόπουλο, με τους οποίους μάλιστα έκανε κι ένα LP το 1974 – το «Στο Φάληρο που Πλένεσαι» [Κυκλάδες LPKG 11]. Δυστυχώς ο Σταύρος έφυγε από τη ζωή την επόμενη χρονιά (ήταν δεν ήταν 30 ετών), ενώ και για τον άλλο γιο του διάβασα σε διάφορα sites πως επέζησε αυτοκινητικού, αλλά τυφλός. Ο Μιχαλόπουλος σαν πονεμένος πατέρας που ήταν έκανε έναν πολύ «μαύρο» δίσκο με (α)μανέδες το 1977 [Κυκλάδες LPKG 52], όπου μπορεί κάποιος να τον ακούσει να τραγουδά πραγματικά συγκλονιστικά (δε λέω ψόφια λόγια) τα «Αν είχε ο χάρος δυο παιδιά», «Τέτοια πληγή που έχω», «Φωτιά θα βάλω μόνος μου» και άλλα ανάλογα – αν και είχε προηγηθεί σε δισκάκι ο σπαραχτικός «Πόνος του Μιχαλόπουλου». Και συνέχισε βεβαίως να τραγουδά σχεδόν μέχρι το θάνατό του, το 1992, έχοντας στους δίσκους του πάντα καλά τραγούδια να προτείνει – όπως το αν «Αν κυβερνούσαν οι τρελλοί» (Λ. Μπουρνέλης, Π. Μιχαλόπουλος, Π. Καπλάνογλου) από το LP «Τα καινούρια του/ ’87» [Άλφα]…

Πολύ μεγάλη και ιδιαίτερη φωνή, απίστευτα μάγκικες ερμηνείες και τραγούδια ανεπανάληπτα…