Τρίτη 27 Αυγούστου 2019

MARK WINGFIELD & GARY HUSBAND ηλεκτρική κιθάρα & πιάνο

Ο Βρετανός Gary Husband παίζει εξ ίσου καλά πιάνο (και πλήκτρα γενικότερα) και ντραμς, γεγονός που του παρέχει ακόμη περισσότερες ευκαιρίες στο να δείχνει τις δυνατότητές του σε πολλά και διαφορετικά projects. Στο δισκορυχείον έχουμε γράψει για ποικίλα άλμπουμ, στα οποία ο Husband προσφέρει τόσο σε πιάνο / πλήκτρα (στο δικό του “A Meeting of Spirits”, στο “Surya Namaskar” του Dewa Budjana), όσο και σε ντραμς (στο “Hard Hat Area” του Allan Holdsworth, στο Sounds of 3 / Edition 2” του Per Mathisen, στο “Zentuary” του Dewa Budjana). Στο παρόν Tor&Vale [MoonJune, 2019] ο Husband συνεργάζεται με τον γνωστό μας κιθαρίστα Mark Wingfield (γνωστός μας από προηγούμενα άλμπουμ του στην MoonJune, όπως τα “Lighthouse”, “The Stone House”, Proof of Light” κ.λπ.), δημιουργώντας ένα ντούο κιθάρας (με κάποια soundscapes επιπροσθέτως) και πιάνου, που κινείται στο χώρο του... εναλλακτικού fusion.
Δεν είναι εύκολο να «δέσει» ένας ήχος ηλεκτρικής κιθάρας και ακουστικού πιάνου και αυτό το γνωρίζουν οι Wingfield και Husband. Βοηθούν τα soundscapes οπωσδήποτε, σ’ ένα επίπεδο ελαφρού βόμβου στο background, ίσου περαιτέρω ή και κάποιων πενιχρών «ατμοσφαιρών», αλλά το βασικό ζητούμενο παραμένει. Παραμένει δηλαδή η ανάγκη για έναν «κοινό» ήχο, που να στέκεται χωρίς μετατοπίσεις, πότε προς το ένα όργανο και πότε προς το άλλο. Και πάνω σ’ αυτή τη βάση οι μουσικές των Wingfield και Husband έρχονται να ικανοποιήσουν και τον πιο απαιτητικό ακροατή. Σε τούτο συμβάλει αναμφιβόλως η αρχιτεκτονική των κομματιών, η οποία χοντρικά είναι η εξής. Υπάρχει κατ’ αρχάς μια «συμφωνία» όσον αφορά στις σολιστικές στιγμές και στο χρονικό άπλωμά τους, όπως και στη διατύπωση της μελωδίας, ενώ στη συνέχεια μια πιο ελεύθερη προσέγγιση, μέσω συγκεκριμένων αυτοσχεδιαστικών επιτελέσεων, οδηγεί τις συνθέσεις σ’ ένα επόμενο στάδιο και... κάπως έτσι ολοκληρώνονται.
Σε κάποιο σημείο του booklet, που συνοδεύει την έκδοση, γίνεται λόγος για μια προσέγγιση τύπου ECM, κάπως σαν να ηχογραφούν μαζί ο...  Keith Jarrett με τον Terje Rypdal. Και ναι, είναι «σωστό» αυτό σε γενικές γραμμές, σαν αίσθηση και σαν διατύπωση, καθότι εμπεριέχεται, μαζί με ό,τι άλλο, και η δυσκολία του εγχειρήματος.
Επαφή: www.moonjune.com

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου