RABIH ABOU-KHALIL το νέο άλμπουμ του λιβανέζου ουτίστα

Μετά από χρόνια ή κάποια χρόνια έστω ένα νέο άλμπουμ τού λιβανέζου ουτίστα Rabih Abou-Khlail στρίβει στο player. Ο τίτλος του είναι “The Flood and the Fate of the Fish” [Enja Records, Matthias Winkelmann / AN Music, 2019] – και είναι ένας παράξενος τίτλος αυτός, μα την αλήθεια, με τις φιλοσοφικές-θρησκευτικές προεκτάσεις του να είναι μάλλον προφανείς. Όπως προφανής είναι και η φωτογραφία του Abou-Khalil στο μέσο μέρος του triple-folded cover, στην οποίαν ο λιβανέζος μουσικός εικονίζεται με πούρο στο χέρι, καθώς και μ’ ένα μισοάδειο μπουκάλι ουίσκι (Aberlour 10) στο τραπέζι. Υπάρχει κι ένα αγαλματίδιο επίσης στο τραπέζι, μια μινιατούρα κάποιου δασκάλου-σοφού (δεν μπορώ να καταλάβω τώρα ποιος είναι), καθώς επίσης χαρτιά και πεντάγραμμα. Δεν ξέρω αν η φωτογραφία είναι προκλητική για τους ομοθρήσκους του –ίσως– εκείνο που ξέρω είναι πως ο Abou-Khalil, με το “The Flood and the Fate of the Fish”, παραδίδει ένα άλμπουμ χαμηλών τόνων, «εσωτερικό», «ψαγμένο», που σαν αίσθηση ηχητική απέχει παρασάγγας από τις ημέρες του “Nafas” (1988), αλλά και του “The Cactus of Knowledge” (2001).

Στο άλμπουμ εμφανίζονται καλοί μουσικοί, παλαιοί και νεότεροι συνεργάτες τού λιβανέζου συνθέτη, ανάμεσα στους οποίους διακρίνεις τον Kudsi Ergüner στο νέι, τον Luciano Biondini στο ακορντεόν, τον Jarrod Cagwin στα ντραμς και ακόμη τον τραγουδιστή Ricardo Ribeiro. Ναι, τραγουδιστής, και μάλιστα πολύ καλός, ο οποίος αποδίδει τα τρία ποιήματα, που μελοποιεί εδώ ο Abou-Khalil – το “Falso amor” του Al-Kumait Al-Garbi (μουσουλμάνος ποιητής του 12ου αιώνα που ζούσε στην αραβοκρατούμενη Πορτογαλία), το “Grãos de Areia” του φαδίστα António Rocha και το “Kyrie” του Ary dos Santos (φημισμένος πορτογάλος ποιητής, που έζησε ανάμεσα στα χρόνια 1937-1984).

Υπάρχει δηλαδή μια... πορτογαλική προσέγγιση στο άλμπουμ, που έχει προφανώς τις αιτίες της και που δίνει την ευκαιρία στον Rabih Abou-Khalil να συσκεφθεί, κατ’ αρχάς, με τον εαυτό του γύρω από διάφορα ζητήματα, φιλοσοφικά και άλλα, που μπορεί να εκκινούν από την αγάπη, αγγίζοντας και κοινωνικο-θρησκευτικές καταστάσεις.

Υπάρχουν πολλά ενδιαφέροντα θέματα εδώ –όλο το άλμπουμ εν ολίγοις είναι ενδιαφέρον–, αλλά το ωραιότερο είναι το πέμπτο στη σειρά, ένα δεκάλεπτο κάπως αγριεμένο track, που διαθέτει εντελώς... ακατανόητα φωνητικά (τραγουδά ο Gavino Murgia), τα οποία φέρνουν στη μνήμη μου το throat singing άλλων περιοχών (εννοώ εξω-αραβικών). Αυτό το κομμάτι είναι αληθινά σπουδαίο και κάνει τη μεγάλη διαφορά, εκεί στη μέση του άλμπουμ.

Κι αυτό. Ενώ το συγκεκριμένο track, που αποκαλείται “Is there wine?”, διαρκεί στην πράξη 9:52, στο cover αναφέρεται διάρκεια 4:12. Γενικώς, καμμία πραγματική διάρκεια δεν συμπίπτει με την αντίστοιχη αναγραφόμενή της – και αυτό είναι ένα κάποιο ζήτημα (δευτερεύον βεβαίως).